Ο Χρήστος Σαπουντζής σ΄ ένα ερωτικό αλληλούια

Τι είναι αλήθεια, τι είναι ψέματα; Τι είναι όνειρο και τι πραγματικότητα; Τι είναι ποίηση και τι πεζή αναγκαιότητα; Τι μένει κρυφό και τι έρχεται στο φως; Τι είναι τελικά ο έρωτας – κάτι απτό ή κάτι φαντασιακό; Όλα αυτά τα ερωτήματα απασχολούν τον εξαιρετικά έμπειρο ηθοποιό Χρήστο Σαπουντζή στο έργο του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα “Περλιμπλίν και Μπελίσα” που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Τάρλοου στο θέατρο Πορεία από τις 19 Φεβρουαρίου.

Ο Χρήστος Σαπουντζής “συνάντησε” το θέατρο σαν έφηβος. “Είχα παρακολουθήσει κάποια εργαστήρια σ ένα εναλλακτικό στέκι, αριστερής ταυτότητας στα Εξάρχεια με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό που τότε ξεκινούσε την πορεία του, χωρίς όμως να προκύψει κάποια πρόθεσή μου.

Αργότερα στα 24 μου χρόνια, έλαβα μέρος στην παράσταση, “Πεθαίνω σαν χώρα” του Δ. Δημητριάδη, με ανθρώπους από τη Μονάδα απεξάρτησης τοξικοεξαρτημένων 18ΑΝΩ, σε σκηνοθεσία Στέλιου Κρασανάκη το 1989. Εκεί βίωσα μια εμπειρία που καθόρισε και την απόφασή μου. Αυτή τη στιγμή, το Θέατρο είναι το επάγγελμά μου κι ο μόνος τόπος που νιώθω ελεύθερος” αναφέρει χαρακτηριστικά στο NEWS 24/7.

Ποιους θεωρείτε σταθμούς στην πορεία σας μέχρι σήμερα;

Επιγραμματικά θα πω την “Άλκηστη” του Ευριπίδη (1995), μία παράσταση με κούκλες σε μέγεθος ανθρώπινο, σε σκηνοθεσία Λυδίας Κονιόρδου, το “Σταθμοί Κάτω απ’ την πόλη” (1999) σε σκηνοθεσία Δημήτρη Οικονόμου στην Πειραματική σκηνή Εθνικού, τη “Μέθοδος Γκρόνχολμ” (2008) στο θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου, τον “Οιδίποδα Τύραννο” (2012)σε σκηνοθεσία Τσέζαρι Γκραουζίνις, αλλά και το “BLACKOUT” (2013) σε κείμενα Χρήστου Οικονόμου και σκηνοθεσία Ειρήνης Μαργαρίτη σε Ικαριώτικο καφενείο και σε καφενεία σε διάφορες πόλεις.

Παράσταση που έχετε δει και σας έχει “σημαδέψει”;

Σίγουρα η “Ηλέκτρα” που σκηνοθέτησε ο Κώστας Τσιάνος για τη δύναμη του χορού και την ερμηνεία της Λυδίας Κονιόρδου και “Οι Εφήμεροι” της Αριάν Μνουσκίν από το θέατρο του Ήλιου. Στην παράσταση αυτή ήταν συγκλονιστική η αλήθεια των ηθοποιών και η αρτιότητα της.

Ένα ερωτικό αλληλούια

Τι σας γοητευει στο έργο αυτό του Λόρκα; Και πώς αυτό επικοινωνεί με το σήμερα;

Η δύναμη του λόγου του. Ο Λόρκα καταθέτει χωρίς περιττές περιγραφές και χωρίς φραγμούς την αλήθεια. Το έργο αυτό, απ’ τη στιγμή που μιλάει για Ερωτα, για Αγάπη, για θυσία και για θάνατο, μπορεί να επικοινωνεί με όλους σε όλες τις εποχές.

Γιατί στον υπότιτλο ο Λόρκα χαρακτηρίζει το έργο του “Ερωτικό αλληλούια”;

Είναι ένας ύμνος στον Έρωτα μ’ ένα μοναδικό ποιητικό και συγκλονιστικό τρόπο.

Σκιαγραφήστε μας τον Περλιμπλίν; Τον συμπαθείτε σαν ήρωα;

Ο Περλιμπλίν είναι ένας εύπιστος άνθρωπος. Μεσήλικας, μορφωμένος, καλλιεργημένος (φαίνεται απ το πως εκφράζεται), μοναχικός και αμύητος στον Έρωτα και το μυστήριο της Αγάπης.

Για πρώτη φορά στη ζωή του -και τελευταία- γνωρίζει την αγάπη στο κορμί της Μπελίσα. Καταλαβαίνει όμως ότι είναι αδύνατο να μπορέσει ποτέ να το χαρεί ή εκείνη να το αγαπήσει, είναι μεγάλο το χάσμα ανάμεσά τους.

Γι’ αυτό παίρνει τη γενναία απόφαση να θυσιαστεί για την αγάπη του, δωρίζοντας στην Μπελίσα μια καινούργια πραγματικότητα που θα έχει και σώμα και ψυχή.
Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να μη συμπαθεί τον Περλιμπλίν.

Ποια η έννοια της αγάπης στο έργο; Πώς ο Λόρκα απεικονίζει τις διάφορες πτυχές της αγάπης μέσω των χαρακτήρων;

Ο Περλιμπλίν μέχρι τώρα ζούσε στον κόσμο του πνεύματος κι εκεί περιορίζονταν οι αναζητήσεις του. Η συνάντηση με την Μπελίσα τον μυεί στην αυτοκρατορία των αισθήσεων. Με την αφύπνιση του κορμιού του όταν αντικρίζει την Μπελίσα, καταλαβαίνει πόσο μάταια ήταν μέχρι τώρα η ζωή του.

Η Μπελίσα ως τώρα ζούσε μόνο με το κορμί της, μέσα από αυτό αντιλαμβανόταν τον Ερωτα την Αγάπη. Ο Περλιμπλίν με τη θυσία του, σ έναν κόσμο πνευματικό που μέχρι τότε αγνοούσε.
Αυτή η συνάντηση σωμάτων και πνευμάτων, είναι η έννοια της Αγάπης, αλλά είναι μια ιδανική μορφή, σχεδόν ουτοπική.

Υπάρχει κάθαρση στους ήρωες;

Ο Περλιμπλίν λυτρώνεται με τον θάνατό του, από τον εφιάλτη της όμορφης Μπελίσα και η Μπελίσα λυτρώνεται από τον προηγούμενο εαυτό της και γίνεται ένας καινούργιος άνθρωπος με σώμα, αλλά και ψυχή πια.

Πώς βλέπετε/κρίνετε τα χρόνια -ιδιαίτερα μετά το ξέσπασμα του κορονοϊού- το θεατρικό και το τηλεοπτικό τοπίο;

Η οικονομική κρίση και η επιδημία, έριξε όλους τους ανθρώπους σε δύσκολες και απάνθρωπες συνθήκες, όχι μόνο τον κλάδο μας.
Το Θέατρο θα βρει τον δρόμο του όπως πάντα. Θα συνεχίσει να βγάζει νέους ελπιδοφόρους ανθρώπους και κάθε χρονιά, θα γεννά νέες παραστάσεις που θα μας πηγαίνουν λίγο πιο μπροστά.

Για την τηλεόραση δεν μπορώ να γνωρίζω. Πάντως φέτος υπάρχουν πολύ καλές σειρές που αξίζουν και προσπαθούν για το καλύτερο. Μακάρι να συνεχιστεί αυτό.

Σχέδια;

Υπάρχει κάτι για την επόμενη χρονιά, αλλά δεν είναι ανακοινώσιμο ακόμη. Για τη ζωή μου δεν κανω σχέδια.