Οι Patari Project φέρνουν στη σκηνή τον νέο κόσμο της αρρώστιας και των covid τεστ

Ένας λοιμός θερίζει τον τόπο, αναγκάζοντας τον κόσμο να παραμείνει κλεισμένος μέσα. Σας θυμίζει κάτι; Το διήγημα του Έντγκαρ Άλαν Πόε «Η Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου», συναντά τις εμπειρίες μας από την σύγχρονη πραγματικότητα των lockdown, των απανωτών κακών παγκόσμιων εξελίξεων και της social media καθημερινότητας. Και εδώ είναι που “έρχονται” οι Patari Project που για 15 παραστάσεις παρουσιάζουν στο Θέατρο Skrow τη δική τους εκδοχή, την “Αιώνια Ανοσία”.

Στο διήγημα του Πόε, προκειμένου να αποφύγει την πανδημία, ένας κόμης κλειδαμπαρώνεται μαζί με τους επίλεκτους καλεσμένους του στο κάστρο του και διασκεδάζουν σαν να μη υπάρχει έξω αρρώστια. Ο Οικοδεσπότης φροντίζει να μην λείψει από κανέναν καμία απόλαυση. Όμως όταν το πάρτυ γίνεται μασκέ, ένας περίεργος αλλόκοτος μασκαράς καταφέρνει να τρυπώσει σαν σκιά στις σάλες του κάστρου και να αλλάξει για τα καλά την μέχρι τότε ξέφρενη ανεμελιά…

Οι Patari Project, με τρεις ηθοποιούς και την τεχνική της πλατφόρμας σε πλήρη λειτουργία, ζωντανεύουν ένα κάστρο-πολυχώρο, όπου σε κάθε γωνία υπάρχει και μια έκπληξη, σε κάθε στροφή και μία πρωτόγνωρη εμπειρία. Η ομάδα, που κλείνει φέτος 10 χρόνια από την ίδρυσή της, χρησιμοποιεί για πρώτη φορά θεατρική μάσκα και δοκιμάζει να συνδυάσει το γκροτέσκο με την ποίηση, το ασόβαρο με το δραματικό, το κλασσικό με το τρέχον, το σκοτάδι και το φως.

“Η πρωταρχική μας ανάγκη ήταν να μετατρέψουμε σε καλλιτεχνική εκτόνωση το σόκ της πανδημίας, του lockdown, της απομόνωσης, αποστείρωσης, απομάκρυνσης από την υγιή προηγούμενη πραγματικότητά μας και παράλληλα να σχολιάσουμε με τον δικό μας θεατρικό τρόπο τον νέο κόσμο της αρρώστιας, της ανησυχίας, των covid τεστ, της μάσκας, των δυσοίωνων ειδήσεων, της μοναξιάς, του μέσα. Έτσι όταν πέσαμε πάνω στο διήγημα του Έντγκαρ Άλαν Πόε, «Η Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου» έμοιαζε η ιδανική επιλογή για να διασκευάσουμε και χρησιμοποιήσουμε ώς μέσο για να εκφράσουμε όσα θέλουμε” αναφέρει στο NEWS 24/7 ο Θεοδόσης Κώνστας με τον οποίο και μιλήσαμε για την παράσταση αυτή.

Στο έργο ένας λοιμός θερίζει τον τόπο, αναγκάζοντας τον κόσμο να παραμείνει κλεισμένος μέσα. Η υπόθεση αυτή είναι σαν να περιγράφουμε το παρόν μας… Πώς επικοινωνούν αυτές οι δύο εμπειρίες;

Διαβάζοντας το διήγημα του Πόε και παρατηρώντας την ιστορία του κόσμου μας, καταλαβαίνεις πόσο απαράλλακτη στη βάση της παραμένει η ανθρώπινη εμπειρία: κάποια φαινόμενα επανέρχονται όταν ολοκληρώνονται ιστορικοί κύκλοι για να προκαλέσουν στους ανθρώπους γνώριμα απ’ το παρελθόν βιώματα και παρόμοιες αντιδράσεις.. Δεν είναι μόνο οι πανδημίες, οι κρίσεις στην οικονομία και οι κοινωνικοπολιτικές αναταράξεις που επανεμφανίζονται ανά τον χρόνο, αυτό που δεν αλλάζει σχεδόν καθόλου είναι ο αντίκτυπος των γεγονότων αυτών στην κοινωνία και το άτομο.. Μπορεί η ιατρική, η τεχνολογία και η επιστήμη να εξελίσσονται όσο περνά ο καιρός, όμως το πως επεξεργάζεται ο άνθρωπος τα διάφορα ερεθίσματα και πως αντιδρά σε αυτά, είτε μιλάμε για την απειλή της πανούκλας είτε για τον κοροναϊό, παραμένει σοκαριστικά ίδιο.

Δεν είναι μόνο οι πανδημίες, οι κρίσεις στην οικονομία και οι κοινωνικοπολιτικές αναταράξεις που επανεμφανίζονται ανά τον χρόνο, αυτό που δεν αλλάζει σχεδόν καθόλου είναι ο αντίκτυπος των γεγονότων αυτών στην κοινωνία και το άτομο…

Σκιαγραφήστε μας τους ήρωες του έργου αυτού…

Στο έργο μας υπάρχει ένα Κακό πιο κοντά στην έννοια του Φόβου που παίρνει διάφορες μορφές και πρόσωπα κι αυτό το Κακό κυνηγά και κατατρέχει τους ήρωές μας και τους αναγκάζει να οχυρωθούν μέσα σε ένα κάστρο για να μείνουν ασφαλείς. Η οχύρωση αυτή για εμάς δεν είναι μόνο χωροταξία αλλά και υιοθέτηση συμπεριφορών ως άμυνες σε ενδεχόμενες προσβολές. Οι ήρωές μας συμμετέχουν σε ένα μασκέ πάρτυ μακριά απ’ τον έξω λοιμό και παράλληλα «μασκαρεύονται» με σκοπό να υποδυθούν χαρακτήρες τέτοιους που μπορούν να τους καταστήσουν απροσπέλαστους στον πόνο, τον φόβο, την αρρώστια. Καθένας από αυτούς εκπροσωπεί και μια ευρύτερη ομάδα του πληθυσμού: όσους «δραπετεύουν» το κακό βουτώντας στις καταχρήσεις, όσους γίνονται καχύποπτοι και αρνητές των πάντων, όσους βάζουν μπροστά την εμφάνιση και εξαφανίζονται πίσω της.

Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, όμως, δεν μας ενδιαφέρουν γιατί πιο σημαντική είναι η λειτουργία του πυρήνα τους το ότι δηλαδή για να πορευτούν στη ζωή και να ανταπεξέλθουν δυσκολίες το βάζουν στα πόδια και δεν στέκονται να αντικρίσουν την αλήθεια τους, τον πόνο, φόβο και αμφιβολία τους ως κομμάτι τους, ως κάτι που τους ορίζει -κάτι δικό τους, και έτσι να ζήσουν συμφιλιωμένοι με όλες τις αποχρώσεις της ζωής.

Η παράσταση αυτή θα λάβει χώρα σε μία πλατφόρμα και πάλι; Τι συμβολίζει αυτή η πλατφόρμα;

Η Πλατφόρμα μας αυτή είναι αυτός ο κοινός τόπος των ηρώων μας εκεί που δραπετεύουν για να μην τους βρει το κακό, είναι ο κοινός τους τρόπος να αποκρούουν τα χτυπήματα της κακιάς της ώρας. Είναι πλατφόρμες κοινωνική δικτύωσης, είναι συμπεριφορές, είναι ένας τεράστιος καναπές, είναι τέσσερις τοίχοι. Στο ένα επίπεδο το μέσα. Σε πρώτο πλάνο στην ιστορία μας είναι το κάστρο όπου γίνεται ένα μασκέ πάρτυ χωρίς προηγούμενο, όπου οι καλεσμένοι του Οικοδεσπότη διασκεδάζουν ανενόχλητοι απ’ την αρρώστια που κατατρώγει τον τόπο έξω. Οι χώροι, οι χοροί, τα αντικείμενα και οι καταστάσεις θα αποδοθούν φυσικά με τα σώματα, φωνές και ενέργειές μας.

Να κλείνουμε τα αυτιά μας και τα μάτια μας όταν το βουητό εκεί έξω μας αποπροσανατολίζει και να στεκόμαστε να ακούσουμε την πραγματική μας ανάγκη.

Χρησιμοποιείτε για πρώτη φορά μάσκα σαν ομάδα, γιατί κάνατε αυτή την επιλογή;

Χρησιμοποιούμε όχι μάσκες θεατρικές, αλλά μάσκες σαν συμπλήρωμα – προέκταση της σωματοποίησης των χαρακτήρων. Θέλαμε να τονίσουμε την έννοια του μασκαρέματος και του μασκέ πάρτυ του διηγήματος, αλλά και να τις χρησιμοποιήσουμε σαν μάσκες σούπερ ηρώων, ως κάτι που συμπληρώνει την «στολή» τους και που εκεί μέσα τους μεταλλάσσει από τον πρότερο «έξω» εαυτό τους.

Τι μπορεί να μας σώσει από αυτόν τον ζόφο των ημερών πιστεύετε;

Να κλείνουμε τα αυτιά μας και τα μάτια μας όταν το βουητό εκεί έξω μας αποπροσανατολίζει και να στεκόμαστε να ακούσουμε την πραγματική μας ανάγκη. Θέλει πολλά και συχνά τσεκ ίν με τον εαυτό μας για να βρούμε την αλήθεια μας. Και να εκφραζόμαστε με ανοιχτωσιά, να μιλάμε, να ερχόμαστε κοντά και να αγαπάμε με τρέλα. Να κοντρολάρουμε τον εγωισμό -αυτόν τον καρκίνο – και να καταλάβουμε πως είμαστε όλοι εδώ μαζί και δεν διαφέρουμε και τόσο ο ένας απ΄ τον άλλο. Και τέλος να μη ξεχνάμε την ελαφράδα..δεν χρειάζεται να τα παίρνουμε όλα πάντα τόσο σοβαρά, ζωή είναι συμβαίνει.

Κλείνετε 10 χρόνια φέτος σαν ομάδα… Ποιες είναι οι πιο γλυκιές/ωραίες αναμνήσεις από αυτά τα χρόνια;

Ο ενθουσιασμός που προκάλεσε η πρώτη μας παράσταση το «10cm Up” στο γεμάτο Baumstrasse, ιδρώτας να μουσκεύει τα πλαινά της πλατφόρμας μας όταν γινόμασταν η Σκύλλα και η Χάρυβδη στην «Οδύσσειά» μας, το πώς αγκάλιασε ο κόσμος το «Πιάνω Παπούτσι Πάνω Στο Πιάνο» αποδοχή που μας έβαλε για τα καλά στον χώρο του παιδικού θεάτρου, να χανόμαστε μέσα στις τεράστιες κουκούλες των «Χιονάνων», να ακροβατούμε στα χερούλια των θέσεων του θεάτρου Πόρτα στην «Μύτη», ο κόσμος να στήνει χορό μαζί μας στο θέατρο της μικρής Επιδαύρου στην «Θεογονία», να γεμίζουμε πλαστικά τους ταλαίπωρους μουσικούς της Λυρικής στις «4 Εποχές», να σαλπάρουμε ολοταχώς με άγνωστο προορισμό στο «Αιγαίο» μας..

Μελλοντικά σχέδια

Να συνεχίσουμε να βρίσκουμε έμπνευση ακόμα κι εκεί που δεν το περιμένουμε, να κρατησουμε το ανακάτεμα των ρόλων έτσι ώστε να περάσουμε όλοι από διάφορα πόστα και έτσι ξεκλειδώσουμε περισσότερες δημιουργικές δυνατότητες.. από παραστάσεις ίσως ένα ακόμα παιδικό σύντομα, ή και πιο κινησιολογικά abstract πράγματα.. με απόλυτο απώτερο στόχο κάποτε να ανεβάσουμε ιστορία σε πλωτό πατάρι..

Η παράσταση είναι μία δημιουργία της ομάδας./ Συντελεστές: Σκηνοθεσία: Θεοδόσης Κώνστας/Συνεργασία στη σκηνοθεσία: Εριφύλη Στεφανίδου/Μουσική: Αποστόλης Ψυχράμης, Γιάννης Τζιάλλας/Μάσκες – Κοστούμια: Βίκυ Ρουμπέκα/Φώτα: Στέφη Κουτσοθανάση/Βίντεο-Φωτογραφίες-Δημιουργία Αφίσας: Παναγιώτης Μαΐδης/Σύμβουλος σκηνογραφίας: Ευαγγελία Θεριανού/Κατασκευή σκηνικού: Ευαγγελία Θεριανού, Άγγελος Καρύδης/Φωνή οικοδεσπότη: Αποστόλης Ψυχράμης/Παίζουν: Γιάννης Γιαννούλης, Θεοδόσης Κώνστας, Ειρήνη Μακρή/Ευχαριστούμε τη Σοφία Πάσχου και την Ευαγγελία Θεριανού για τη βοήθειά τους και την αγάπη τους.
Διάρκεια: 70 λεπτά/Από 25 Μαρτίου/για 15 παραστάσεις έως 17/4, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 9μμ/Θέατρο Skrow, Αρχελάου 5, Παγκράτι

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις