Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου και το Θέατρο Πορεία προσφέρει δωρεάν εισιτήρια
Διαβάζεται σε 5'
Το θέατρο γιορτάζει σήμερα και το θέατρο Πορεία ετοίμασε μια ειδική προσφορά για όλες τις παραστάσεις του: «Frankenstein & Eliza», «Prima facie», «Ροσσινιάδα», «Το συνέδριο για το Ιράν», «Ο Υπάτιος στη στοιχειωμένη κάμαρα», «Holybitch!».
- 27 Μαρτίου 2025 08:28
Η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου και αναδεικνύει τη σημασία του θεάτρου ως μέσο έκφρασης και κοινωνικής ανταλλαγής. Φέτος, το Θέατρο Πορεία του Δημήτρη Τάρλοου γιορτάζει αυτή την ημέρα προσφέροντας μια μοναδική προσφορά: τη δυνατότητα αγοράς δύο εισιτηρίων στην τιμή του ενός για όλες τις παραστάσεις του, έως τη λήξη τους.
Έτσι, στο πλαίσιο της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου, οι θεατές έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν έργα που ποικίλλουν σε θεματολογία και στυλ, από κλασικές αναγνώσεις μέχρι σύγχρονες και πειραματικές προσεγγίσεις:
Frankenstein & Eliza της Ερις Κύργια
Εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα της Mary Shelley και την ιστορία της ΑΙ
Prima Facie της Σούζι Μίλλερ
Το παγκόσμιο θεατρικό, εκδοτικό και δικαστικό φαινόμενο για πρώτη φορά
στην Ελλάδα
Ροσσινιάδα της Χλόης Μάντζαρη
Το μουσικό παραμύθι που ταξιδεύει τα παιδιά στο μαγικό κόσμο της όπερας
Το συνέδριο για το Ιράν του Ιvan Vyrypaev
Μετά τη μεγάλη επιτυχία στο Πλύφα, η νέα παραγωγή της Ορχήστρας των Μικρών Πραγμάτων
παρουσιάζεται στο Πορεία
Ο Υπάτιος στη στοιχειωμένη κάμαρα: Η Λουκία Μιχαλοπούλου, ο Δημήτρης Τάρλοου και ο Φώτης Σιώτας συναντιούνται επί σκηνής
και αφηγούνται δύο έξοχα διηγήματα
Holybitch! Της Ελλης Παπακωνσταντίνου
Μια καμπαρέ performance με έναν παράδοξο τίτλο
Το Μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου 2025
Ο διεθνώς αναγνωρισμένος Έλληνας σκηνοθέτης και δάσκαλος, Θεόδωρος Τερζόπουλος, υπογράφει το Μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου 2025 αφήνοντας επάξια το δικό του αποτύπωμα στην πολύτιμη παρακαταθήκη των Μηνυμάτων της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου, με κοινωνούς τους δημιουργούς και φίλους της τέχνης του θεάτρου σε κάθε γωνιά του κόσμου.
Ο Θεόδωρος Τερζόπουλος ως ο συγγραφέας του Μηνύματος της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου 2025, αποτελεί τον δεύτερο Έλληνα καλλιτέχνη που λαμβάνει αυτή την τιμή μετά τον Ιάκωβο Καμπανέλλη (2001).
Το μήνυμα του Θεόδωρου Τερζόπουλου
“Μπορεί το θέατρο να αφουγκραστεί το SOS που εκπέμπει η εποχή μας, σε έναν κόσμο με πτωχοποιημένους πολίτες, έγκλειστους στα κελιά της εικονικής πραγματικότητας, περιχαρακωμένους στην ασφυκτική ιδιώτευσή τους; Σε έναν κόσμο με ρομποτοποιημένες υπάρξεις μέσα σε ένα ολοκληρωτικό σύστημα ελέγχου και καταστολής σε όλο το φάσμα της ζωής;
Ανησυχεί το θέατρο για την οικολογική καταστροφή, την αύξηση της θερμοκρασίας της γης, τις τεράστιες απώλειες της βιοποικιλότητας, τη μόλυνση των ωκεανών, το λιώσιμο των πάγων, την αύξηση των δασικών πυρκαγιών και τα ακραία καιρικά φαινόμενα; Μπορεί το θέατρο να γίνει ένα ενεργό κομμάτι του οικοσυστήματος; Το θέατρο παρακολουθεί τα φαινόμενα των ανθρώπινων επιπτώσεων στον πλανήτη εδώ και πολλά χρόνια, αλλά δυσκολεύεται να συνδιαλλαγεί με αυτό το πρόβλημα.
Αγωνιά το θέατρο για την ανθρώπινη κατάσταση όπως αυτή διαμορφώνεται τον 21ο αιώνα, όπου ο πολίτης άγεται και φέρεται από πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, από δίκτυα ενημέρωσης και εταιρείες διαμόρφωσης κοινής γνώμης; Όπου τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όσο και αν διευκολύνουν, αποτελούν το μεγάλο άλλοθι της επικοινωνίας, γιατί προσφέρουν την απαραίτητη απόσταση ασφαλείας από τον Άλλον; Ένα διάχυτο αίσθημα φόβου απέναντι στον Άλλον, τον διαφορετικό, τον Ξένο, κυριαρχεί στις σκέψεις και τις πράξεις μας.
Μπορεί το θέατρο να λειτουργήσει ως ένα εργαστήρι συνύπαρξης των διαφορετικοτήτων, χωρίς να λάβει υπόψιν του το τραύμα που αιμορραγεί;
Το τραύμα αιμορραγεί και μας καλεί να ανακατασκευάσουμε τον Μύθο. Κι όπως λέει ο Χάινερ Μύλλερ, «ο μύθος είναι ένα σώρευμα, μια μηχανή, στην οποία μπορούν να προσαρτώνται συνεχώς καινούργιες κι άλλες μηχανές. Μεταφέρει την ενέργεια ώσπου η αυξανόμενη ταχύτητα να ανατινάξει τον κύκλο του πολιτισμού» και, θα πρόσθετα, τον κύκλο της βαρβαρότητας.
Μπορεί ο προβολέας του θεάτρου να φωτίσει το κοινωνικό τραύμα και να πάψει να φωτίζει παραπλανητικά τον εαυτό του;
Ερωτήματα που δεν επιδέχονται οριστικές απαντήσεις, επειδή το θέατρο υπάρχει και μακροημερεύει χάρη στα αναπάντητα ερωτήματα.
Ερωτήματα που πυροδότησε ο Διόνυσος, περνώντας απ’ τον γενέθλιο τόπο του, τη θυμέλη του αρχαίου θεάτρου, και συνεχίζοντας σιωπηλός το προσφυγικό ταξίδι του σε τοπία πολέμου, σήμερα, την παγκόσμια ημέρα του θεάτρου.
Ας κοιτάξουμε στα μάτια τον Διόνυσο, τον εκστατικό θεό του θεάτρου και του Μύθου, που ενώνει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον· τέκνο δύο γεννήσεων, του Δία και της Σεμέλης, εκφραστής ρευστών ταυτοτήτων, γυναίκα και άνδρας, οργισμένος και πράος, θεός και ζώο, στο μεταίχμιο μεταξύ τρέλας και λογικής, τάξεως και χάους, ακροβάτης στο όριο της ζωής και του θανάτου. Ο Διόνυσος θέτει το θεμελιώδες οντολογικό ερώτημα «περί τίνος πρόκειται», ερώτημα που ενεργοποιεί τον δημιουργό προς την κατεύθυνση μιας ολοένα βαθύτερης έρευνας της ρίζας του μύθου και των πολλαπλών διαστάσεων του ανθρώπινου αινίγματος.
Χρειαζόμαστε νέους τρόπους αφήγησης που θα αποσκοπούν στην καλλιέργεια της μνήμης και στη διαμόρφωση μιας νέας ηθικής και πολιτικής ευθύνης, με στόχο την έξοδο από την πολύμορφη δικτατορία του σημερινού μεσαίωνα.