Ποιες είναι οι δύο παραστάσεις που θα δούμε στο θέατρο Μπέλλος το φθινόπωρο

Η ομάδα The Young Quill και το θέατρο Μπέλλος (2024-2025) μπαίνουν αισίως στην τρίτη θεατρική σεζόν και συνεπείς στο πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα που ακολουθούν και δίνουν μία γεύση για το τι θα δούμε στον ιστορικό αυτό χώρο που βρίσκεται στην καρδιά της Αθήνας.

“Αποφασίσαμε να παρουσιάσουμε ένα μικρότερο αριθμό παραστάσεων αλλά με μεγαλύτερη χρονική διάρκεια” αναφέρει η ομάδα στο σημείωμά της που έχει αναλάβει την καλλιτεχνική διεύθυνση του θεάτρου.
Και συνεχίζει “Σε αυτά τα δύο χρόνια μας απασχόλησαν ζητήματα της επικαιρότητας που έρχονται μέσα από τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, όπως έχουν διαμορφωθεί τον 21ο αιώνα.
Το συνολικό πρόγραμμα των παραστάσεων θα ανακοινωθεί το Σεπτέμβριο του 2024, ωστόσο ο προγραμματισμός για τη θεατρική σεζόν 2024-2025 διαμορφώνεται γύρω από το εξής ερώτημα: Πώς ο άνθρωπος επιβιώνει και διαμορφώνεται, αντιστέκεται αλλά και υποχωρεί μέσα σε σκληρά επιβεβλημένα κοινωνικά και πολιτικά καθεστώτα και συνθήκες, συχνά άκαμπτες και αδυσώπητες;”

Τη νέα σεζόν θα δούμε δύο έργα σε σκηνοθεσία Αικατερίνης Παπαγεωργίου. Το «Μεμοράντουμ» του Βάτσλαβ Χάβελ και την επανάληψη του έργου του Ματέι Βίζνιεκ «Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα».

Αναλυτικότερα στο θέατρο Μπέλλος

«Μεμοράντουμ» του Βάτσλαβ Χάβελ στο θέατρο Μπέλλος

Από τις 14 Νοεμβρίου και κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 18:00, η ομάδα The Young Quill θα παρουσιάσει το «Μεμοράντουμ» του Βάτσλαβ Χάβελ, σε σκηνοθεσία Αικατερίνης Παπαγεωργίου με τους (αλφαβητικά): Αλέξανδρο Βάρθη, Θανάση Βλαβιανό, Τάσο Λέκκα, Αλεξάνδρα Μαρτίνη, Φάνη Μιλλεούνη, Ελίζα Σκολίδη, Ορέστη Χαλκιά.

Το περιβάλλον είναι το υπερρεαλιστικό -καφκικό- σύμπαν μιας δημόσιας υπηρεσίας. Η αδηφαγία, η αισχροκέρδεια και ο ωχαδερφισμός είναι οι ύψιστες αξίες που διατρέχουν τους εργαζομένους. Μια νέα, τεχνητή γλώσσα επιβάλλεται. Μια γλώσσα τεχνοκρατική κι απαλλαγμένη από κάθε συναισθηματισμό. Με αυτήν τη γλώσσα θα ανταλλάσσεται στο εξής η υπηρεσιακή αλληλογραφία.

Το «Μεμοράντουμ» θέτει καίρια ερωτήματα γύρω από τη σχέση του ανθρώπου με το κράτος, την επικαιρότητα, τη δημόσια διοίκηση, τη γραφειοκρατία, τις επιβεβλημένες συνθήκες και τις καθεστωτικές αρχές. Ένα αλληγορικό κοινωνικοπολιτικό κείμενο που γράφτηκε ως σχόλιο κατά του σοβιετικού καθεστώτος της Τσεχοσλοβακίας και στην Ελλάδα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του ’70, ως σχόλιο κατά της Χούντας των Συνταγματαρχών.

Ο Βάτσλαβ Χάβελ, θεατρικός συγγραφέας και πολιτικός, που γεννήθηκε στην Πράγα το 1936. Πέρασε, σχεδόν πέντε χρόνια της ζωής του σε διάφορες φυλακές με την κατηγορία ότι επεδίωκε την ανατροπή του επιβεβλημένου κομμουνιστικού καθεστώτος. Τα έργα του ήταν για πολύ καιρό απαγορευμένα. Με την αποχώρηση των Σοβιετικών από την Τσεχοσλοβακία εκλέχθηκε Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης και στη συνέχεια Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ήταν οπαδός της «μη βίας» και το πρώτο πράγμα που είπε στο λαό του μετά την εκλογή του ήταν «η αλήθεια και η αγάπη θα νικούν πάντα το ψέμα και το μίσος».

Τα έργα του χαρακτηρίστηκαν πολιτικά, αλλά ο ίδιος διευκρίνισε ότι «το θέατρο δείχνει την αλήθεια για την πολιτική, όχι γιατί έχει πολιτικούς στόχους, η πολιτική η ίδια είναι ο στόχος. Το θέατρο μπορεί να απεικονίσει την πολιτική, ακριβώς επειδή δεν έχει πολιτικούς στόχους».
Στον ίδιο αναφέρθηκαν ως «ο Άρθουρ Μίλερ και ο Νέλσον Μαντέλα σε ένα». Το συγγραφικό του έργο αποτελείται από 20 θεατρικά έργα και δεκάδες δοκίμια, που έχουν τύχει παγκόσμιας αναγνώρισης. Τα έργα του παρουσιάζουν κωμικοτραγικούς χαρακτήρες, όπου η γλώσσα έχει διαστρεβλωθεί και η γραφειοκρατία πλανάται πάνω από τις ζωές των χαρακτήρων και καταστρέφει εκείνους που δεν προσαρμόζονται. Κατά τη διάρκεια της ζωής του τιμήθηκε με δεκάδες διακρίσεις σε όλο τον κόσμο για τους αγώνες του για τη δημοκρατία. Έφυγε από τη ζωή το 2011.

«Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα»
του Ματέι Βίζνιεκ στο θέατρο Μπέλλος

Η νέα σεζόν ξεκινά στις 3 Οκτωβρίου με την περσινή επιτυχία που αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς: «Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα» του Ματέι Βίζνιεκ σε σκηνοθεσία Αικατερίνης Παπαγεωργίου με τους (αλφαβητικά) Αλέξανδρο Βάρθη, Τάσο Λέκκα, Μάνια Παπαδημητρίου, Δημήτρη Πετρόπουλο, Ελίζα Σκολίδη.
Η παράσταση θα παρουσιάζεται κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 18:00, μέχρι τέλος Οκτωβρίου 2024.

Μέσα από ένα υπερρεαλιστικό πλαίσιο που όλα μοιάζουν να είναι φάλτσα, διαδραματίζεται μια απόλυτα ρεαλιστική ιστορία ενός οποιουδήποτε πολέμου του τώρα, του τότε ή του μετά. Ο συγγραφέας εμπνέεται από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και μέσα από το έργο του, δίνει χώρο στην ανθρώπινη ψυχή να πενθήσει την ύπαρξη της που ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να χαθεί, αν «ο ισχυρός» το θελήσει.

Στο έργο, ο Βίγκαν και η Γιάσμινσκα επαναπατρίζονται στο χωριό τους μετά τη λήξη του εμφυλίου αναζητώντας τη σορό του Βίμπκο, του χαμένου τους γιού που πολεμούσε. Η τοπική κοινωνία τους αντιμετωπίζει με καχυποψία αναζητώντας τρόπους να εκμεταλλευτεί οικονομικά το πένθος τους. Οι άνθρωποι, ζωντανοί ή νεκροί, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μέσα εκμετάλλευσης για την παραγωγή κέρδους. Η μοναδική πηγή εσόδων του ζευγαριού είναι η κόρη τους, Ίντα, η οποία κατά τη διάρκεια του εμφυλίου μπλέχτηκε σε κύκλωμα σωματεμπορίας και πλέον εκπορνεύεται στην κεντρική Ιταλία. Η Ίντα βιώνει μια παράλληλη ιστορία εξευτελισμού της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ξεχασμένοι απ’ όλους -από το κράτος, τους διεθνείς φορείς, τους φίλους, τους συγγενείς ακόμα και από την ίδια τη ζωή- το ζευγάρι αποφασίζει να ανακαλύψει μόνο του το νήμα της οικογενειακής του ιστορίας. Μέσα από την προσωπική τους διαδρομή, προκύπτει η ιστορία της πολεμικής φρίκης ολόκληρου του 20ου αιώνα.