Πώς ένας ξεχασμένος τηλεοπτικός σταρ βρέθηκε πάλι στο προσκήνιο με τον θάνατο της μητέρας του

Ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Γιάννης Αποσκίτης επιστρέφει τη νέα θεατρική σεζόν με τη μακάβρια φάρσα που πέρσι δημιούργησε ιδιαίτερη αίσθηση. «Μαύρη Μαγεία ή Άσε τους νεκρούς να πεθάνουν» λοιπόν, ένα πένθιμο ντελίριο για την εποχή της διάσπασης, που επιδιώκει με μια παράδοξη, κωμική και χαοτική τελετουργία να εξαγνίσει την «χαμένη» γενιά των millenials, να ξορκίσει τους δαίμονες της απέθαντης σκληροπυρηνικής ελληνικής οικογένειας, και να απαλύνει τον δυσβάσταχτο υπαρξιακό πόνο των θεατών, σε μια εφιαλτική ανασκόπηση της σύγχρονης Ελλάδας.

Στο έργο, ο Κωνσταντίνος Χελιδόνης, ένας ξεχασμένος τηλεοπτικός σταρ μιας οικογενειακής σειράς του ‘90, δέχεται επίσκεψη από τρεις δημοσιογράφους με αφορμή ένα σκάνδαλο σχετικά με τον πρόσφατο θάνατο της μητέρας του. Επιτέλους, μια ευκαιρία για να βρεθεί ξανά στο προσκήνιο- αυτοί όμως έχουν ένα άλλο, πολύ πιο «σατανικό» σχέδιο στο μυαλό τους.

Το έργο «Μαύρη Μαγεία ή Άσε τους νεκρούς να πεθάνουν» είναι το δεύτερο έργο του συγγραφέα και σκηνοθέτη Γιάννη Αποσκίτη («Οι Προβοκάτορες» – Πειραματική Σκηνή Νέων Δημιουργών Εθνικού Θεάτρου, 2022-2023).

Γιάννης Αποσκίτης: Οι millennials παρακολουθούμε το τρένο της ιστορίας να μας προσπερνά αδιάφορα

Ο ίδιος μας εξηγεί πώς το εμπνεύστηκε λέγοντας: “Nομίζω ότι η αρχική έμπνευση – όπως άλλωστε και στις περισσότερες συγγραφικές απόπειρες- ήρθε από το προσωπικό βίωμα.

Ζώντας σε ένα σπίτι με τη μητέρα μου μέχρι τα προχωρημένα 20s μου (κλασικό ελληνικό φαινόμενο), αισθάνθηκα όλη αυτή τη συσσώρευση που προκύπτει από τις προβληματικές ισορροπίες της «σκληροπυρηνικής» ελληνικής οικογένειας. Αυτή την ανάγκη για υπερπροστασία, η προσήλωση σε κοινωνικές αγκυλώσεις, η πίστη σε πεπατημένες οδούς, όλα αυτά σε που κατά την άποψη μου μας κατέστησαν μια φοβική και άβουλη γενιά, μια «χαμένη», ίσως γενιά, ήταν σίγουρα η πρώτη μου σκέψη για να οδηγηθώ στη «μαύρη μαγεία».

Οι millennials παρακολουθούμε το τρένο της ιστορίας να μας προσπερνά αδιάφορα, φεύγοντας από τα «μεγαλεία» της μεταπολίτευσης και οδεύοντας προς το ψηφιακό σκοτάδι του (μεταμοντέρνου) ύστερου καπιταλισμού. Μια γενιά που μεγάλωσε με την υπόσχεση της λάμψης των ολυμπιακών αγώνων, την υπόσχεση της πολιτικής αλλαγής, την υπόσχεση ότι όλα θα πάνε καλά τέλος πάντων, και τώρα πια, μεγαλωμένη, βιώνει την ματαίωση των υποσχέσεων, με την μια κρίση να διαδέχεται την άλλη – όσο παράλληλα εμεις κουραζόμαστε και δεν έχουμε πια δυνάμεις για άλλες υποσχέσεις.

Με τις σκέψεις αυτές, και με αφορμή κάποια διηγήματα του Chuck Palhauniuk που διάβαζα εκείνη την περίοδο και τη μουσική των ΝΕΚΡΟΤΣΟΥΛΗΘΡΑ – κάπως όλα αυτά στο μυαλό μου συνδυάστηκαν στο έργο – εμπνεύστηκα την ιστορία. Το έργο ήρθε πιο μετά. Πάντως, το πιο σημαντικό για μένα είναι ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα έργο ενηλικίωσης”.

Και συνεχίζει μιλώντας για το έργο: “Το έργο είναι μαύρη φάρσα. Οπότε δε θα μιλήσω για ήρωες- υπάρχει το θύμα, υπάρχουν και οι θύτες / φαρσέρ.
Από την μια μεριά, ο Κωνσταντίνος Χελιδόνης βλέπει στον τυχαίο, απρόσμενο (και αρκετά γκροτέσκ) θάνατο της μητέρας του μια ευκαιρία να ξανακερδίσει την χαμένη φήμη του.
Από την άλλη, τρεις χρεωκοπημένοι δημοσιογράφοι βλέπουν σε αυτή την «όχι-για-πρωτοσέλιδο» είδηση μια άλλη, πολύ πιο σκοτεινή και σατανική ευκαιρία.
Επομένως, θα μπορούσαμε να πούμε πως σε αυτό το έργο όλοι σκάβουν με τον τρόπο τους τον λάκκο που θα γίνει ο τάφος τους”.

Ποιος είναι αλήθεια, όμως, ο τηλεοπτικός σταρ Κωνσταντίνος Χελιδόνης;

“Ο Κωνσταντίνος Χελιδόνης είναι ένας υπάλληλος security σε σουπερμάρκετ ο οποίος τυχαίνει να ήταν ως παιδι σταρ σε μια τηλεοπτική οικογενειακή κωμωδία των 90s.
Ο Κωνσταντίνος Χελιδόνης είναι ο «Γιωργακης» από την οικογενειακή σειρά «Οικογένεια να σου κάτσει».
Ο Κωνσταντίνος Χελιδόνης είναι ένας «Γιωργακης» που δεν μεγάλωσε ποτε – κόλλησε κάπου στην λαμπρή υπόσχεση της σειράς που τον στοιχειώνει, με μια μάνα που τον πνιγεί με την αγαπη της.
Ο Κωνσταντίνος Χελιδόνης είναι ένα πρώην παιδί θαύμα – που αρνείται να καταλάβει ότι είναι πλέον (απλώς) ενήλικας” αναφέρει ο Γ. Αποσκίτης..

Μαύρη Μαγεία ή Άσε τους νεκρούς να πεθάνουν: Τι συμβολίζει ο τίτλος;
Νομίζω ότι ο τίτλος είναι από μόνος του ένα ξόρκι. Ας αφήσουμε πίσω ό,τι μας βαραίνει, ας αφήσουμε τους νεκρούς να πεθάνουν, και ας σταθούμε στη μαγεία του κόσμου γύρω μας – ο καθένας στο χρώμα που αγαπάει.

Ταυτότητα παράστασης

Κείμενο – Σκηνοθεσία: Γιάννης Αποσκίτης
Συν. Δραματουργός – Video: Πέτρος Καλφαμανώλης
Πρωτότυπη Μουσική Σύνθεση: ΝΕΚΡΟΤΣΟΥΛΗΘΡΑ
Σκηνογραφία: Νίκος Κατσαμπάνης – Καλύδημη Μούρτζη
Ενδυματολογία: Όλγα Ευαγγελίδου
Σχεδιασμός Φωτισμού: Σωτήρης Ρουμελιώτης
Επιμέλεια Κίνησης: Μαίρη Γιαννούλα

Παίζουν: Νίκος Γιαλελής, Γιώργος Κατσής, Ελένη Κουλογιάννη, Κωνσταντίνος Πλεμμένος