Σαν σκηνή χαμένη από τον Αλμοδόβαρ, σαν σιωπή βγαλμένη από τον Λιντς

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος και η Κέλλυ Παπαδοπούλου συνυπογράφουν την «Τελευταία Επιθυμία», μια σκηνική σύνθεση που κινείται στα όρια του ονείρου και της πραγματικότητας, ανάμεσα σε ζωντανούς και νεκρούς, παρελθόν και παρόν.

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, σκηνοθέτης με διαδρομή σε παραστάσεις όπως Νέα Ζωή, Ουτοπία, Εκκλησιαστής και συνεργασίες με σημαντικά ονόματα της σκηνής, συνεργάζεται με την ηθοποιό και δραματουργό Κέλλυ Παπαδοπούλου και γράφουν μαζί ένα νέο έργο, μια συνομιλία με τον άλλο κόσμο. Στη σκηνή θα δημιουργηθεί ένας κόσμος ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα. Ένας χώρος όπου η επιθυμία πραγματοποιείται.

Σαν ένα ζωντανό πηγάδι ευχών. Αντλώντας έμπνευση από τον Πέδρο Αλμοδόβαρ, τον Σάμουελ Μπέκετ, την ποίηση του Τ. Σ. Έλιοτ και του Γεωργίου Σεφέρη, αλλά και προσωπικές αναμνήσεις θα δημιουργηθεί ένας χώρος όπου ο χρόνος για λίγο θα σταματήσει. Μια παύση για να συναντήσουμε τους νεκρούς. Μια παρατεταμένη στιγμή για να τους ακούσουμε, να τους αγκαλιάσουμε για τελευταία φορά και να τους φιλήσουμε. Για άλλη μία φορά. Μία φορά ακόμα. Για τελευταία φορά. Η τελευταία επιθυμία.

Αντώνης Αντωνόπουλος- Με αφετηρία μία σκηνή του Πέδρο Αλμοδόβαρ

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος αναφέρει στο NEWS 24/7 για το έργο: “Αφετηρία για αυτή την παράσταση ήταν μια σκηνή από την ταινία “Πόνος και Δόξα” του Πέδρο Αλμοδόβαρ. Δύο πρώην εραστές μιλάνε στο τηλέφωνο μετά από χρόνια, βρίσκονται από κοντά, συζητάνε για το παρελθόν τους, το παρόν τους, δίνουν ένα τελευταίο φιλί και αποχωρίζονται με την υπόσχεση να ξαναβρεθούν σύντομα. Δεν θα μάθουμε ποτέ αν θα τα καταφέρουν. Δεν θα υπάρξει άλλη αναφορά σε αυτή τη σκηνή στην ταινία, είναι σαν ο χρόνος να σταματάει για λίγο, όλη η σκηνή είναι σαν να μην συνέβη στ’ αλήθεια. Σαν όνειρο.

Με αφορμή λοιπόν αυτή τη σκηνή σκεφτόμουν πώς μπορεί να παραστεί στο θέατρο η τελευταία συνάντηση δύο προσώπων; Πώς θα ήταν το τελευταίο τους φιλί; Πώς θα ήταν αν καταφέρναμε να διαστείλουμε για λίγο τον χρόνο;

Σιγά σιγά άλλα κείμενα, άλλες ταινίες άρχισαν να κολλάνε σε αυτή την ιδέα. Ο “Καθρέφτης” του Αντρέι Ταρκόφσκι, “Η τελευταία μαγνητοταινία του Κραπ” του Σάμουελ Μπέκετ, το τραγούδι “Ο φθόνος των εχθρών του” των Lost Bodies, “Το κοινό” του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα είναι μερικές από τις αναφορές και τις εμπνεύσεις για αυτή την παράσταση. Όλα αυτά λειτουργούν ταυτόχρονα συνειδητά όσο και ασυνείδητα, γιατί όταν προσπαθείς να γράψεις κάτι δικό σου πάντα αναφέρεσαι σε κάτι που έχεις ήδη διαβάσει, έχεις ήδη παρακολουθήσει. Τα πάντα αναφέρονται κάπου αλλού, πάντα. Η δημιουργικότητα δεν είναι κάτι αφορά μόνο κάποια διάνοια αλλά κάτι που ο καθένας και η καθεμία μπορεί να το κάνει. Κι ας μη λειτουργήσει όπως το φανταζόταν. Ας τολμήσει όμως να εκτεθεί.

Το κείμενο που γράψαμε είναι ένα κείμενο που επαναλαμβάνεται. Σε κάθε του επανάληψη προστίθεται μια ακόμα εικόνα στην αφήγηση. Μια νέα ψηφίδα που ταυτόχρονα συμπληρώνει αλλά και μεταμορφώνει την εικόνα που είχαμε μέχρι τώρα. Υπάρχουν προσωπικές μας ιστορίες στο κείμενο αλλά πιστεύω ότι κάθε τι που γράφεις είναι προσωπικό.

Στην παράσταση θέλουμε να δημιουργήσουμε έναν κόσμο που βρίσκεται στο μεταίχμιο. Μια συνθήκη μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας όπου οι θεατές να μπορούν να δημιουργήσουν τη δική τους αφήγηση, τη δική τους εκδοχή της ιστορίας. Τέσσερις εικόνες θα συμβαίνουν παράλληλα, θα επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά και το κοινό είναι ελεύθερο να εστιάσει στην εικόνα του θέλει και να κάνει το δικό του μοντάζ. Σαν να προσπαθείς να περιγράψεις ένα όνειρο το οποίο είναι ταυτόχρονα σαφές αλλά κάτι συνέχεια σου γλιστράει. Μια συνθήκη παράξενη αλλά και κατανοητή”.

Κέλλυ Παπαδοπούλου- Με αφετηρία τον David Lynch

Η Κέλλυ Παπαδοπούλου παίρνει τον λόγο και συνεχίζει: “Η “τελευταία επιθυμία” είναι μια συνομιλία μεταξύ παρόντος και παρελθόντος, ζωντανών και νεκρών, ελπίδας και απογοήτευσης, και η έννοια της απώλειας διατρέχει όλη την παράσταση. Ο δραματουργικός άξονας της σκηνικής αποτύπωσης είναι η επαναλαμβανόμενη στιγμή, η αναμονή, η στιγμή που επανέρχεται ξανά και ξανά. Το ζευγάρι που χορεύει και γελάει, το χτύπημα του τηλεφώνου, η συνομιλία με τον άλλο κόσμο, είναι εικόνες που “παίζουν” με την έννοια της χρονικότητας και της επιστροφής στο παρελθόν, με μια αίσθηση που μοιάζει με παύση.

Ο χρόνος δεν είναι γραμμικός, η μνήμη του έρωτα παρουσιάζεται σαν μια διαρκής επιθυμία για σύνδεση που μένει όμως μετέωρη. Η δική μου συμβολή στο κείμενο είναι βαθιά βιωματική και προσωπική, έγραψα βασικά για τις δικές μου απώλειες, ανακαλώντας μνήμες και συναισθήματα που εμπεριέχουν πολύ πόνο αλλά τελικά και πολλή τρυφερότητα. Οι λογοτεχνικές και κινηματογραφικές επιρροές σίγουρα υπάρχουν στον τρόπο που γράφω, ασυναίσθητα τις περισσότερες φορές.

Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό, λόγω και του πρόσφατου θανάτου του, ξαναείδα αρκετές από τις ταινίες του David Lynch και διάβασα πολλά δικά του πράγματα, είναι έτσι κι αλλιώς ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης, και με επηρέασε πολύ το μυστήριο που υπάρχει στο έργο του”.

Η τελευταία επιθυμία…

Η έννοια της “τελευταίας επιθυμίας” εμπεριέχει τόσο τον αποχαιρετισμό όσο και την ελπίδα. Ποιο είναι το πιο έντονο συναίσθημα που επιδιώκουν οι δύο καλλιτέχνες να αφήσουν με την παράσταση αυτή; Και πώς ο θεατής μπορεί να “συναντήσει” τους δικούς του νεκρούς μέσα από το έργο;

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος αναφέρει: “Η τελευταία επιθυμία για μένα είναι σαν μια τελευταία ευχή, μια τελευταία έκλαμψη πριν το τέλος. Μια διαστολή του χρόνου. Δεν είναι συγκεκριμένο το συναίσθημα που επιδιώκω, αλλά θα ήθελα το κοινό να αισθανθεί ότι βούτηξε σε ένα όνειρο κι έχασε για λίγο την αίσθηση του χρόνου. Μακάρι να το καταφέρουμε.

Στο έργο υπάρχουν και προσωπικές ιστορίες από το παρελθόν μας. Ίσως είναι ένας τρόπος να συναντήσουμε κι εμείς αυτές τις στιγμές, να αναμετρηθούμε μαζί τους και να συνεχίσουμε. Είναι οι δικοί μας νεκροί. Πιστεύω ότι αυτό που θεωρούμε προσωπικό είναι και το πιο κοινό τελικά. Αν καταφέρεις και φανερώσεις κάτι από τον εαυτό σου, θα συνειδητοποιείς ότι μοιάζεις πολύ περισσότερο με το άτομο που είναι απέναντί σου, θα συνδεθείς μαζί του. Ίσως αυτή ακριβώς η ομοιότητα είναι που μας τρομάζει και προσπαθούμε τόσο πολύ να της αντισταθούμε”.

Η Κέλλυ Παπαδοπούλου αναφέρει με τη σειρά της “Μακάρι το κοινό να επικοινωνήσει με την “τελευταία επιθυμία”. Είναι πολύ προσωπική παράσταση για μας και όταν μιλάς για πράγματα δικά σου με ειλικρίνεια, το κοινό το αντιλαμβάνεται και συνδέεται. Όχι πάντα, αλλά είναι πολύ ανακουφιστικό όταν συμβαίνει. Ο έρωτας και ο θάνατος, οι αναμνήσεις και η απώλεια, έχουν συμβεί σε όλους τους ανθρώπους. Θα μου άρεσε να φύγει το κοινό από την παράσταση, έχοντας αναγνωρίσει ότι τα πράγματα που μας πονάνε, κρύβουν μέσα τους μια παράξενη ομορφιά.
Αν ο θεατής αφεθεί στις εικόνες που δημιουργούνται επί σκηνής, θα ανακαλέσει δικές του μνήμες, δικές του απώλειες και ίσως καταφέρει να “συναντηθεί” με τους δικούς του νεκρούς. Θα δούμε, έχω και ‘γώ μεγάλη ανυπομονησία”.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σύλληψη / Σκηνοθεσία: Αντώνης Αντωνόπουλος
Κείμενο: Αντώνης Αντωνόπουλος & Κέλλυ Παπαδοπούλου
Σκηνικό: Κωνσταντίνος Σκουρλέτης
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Κίνηση: Κώστας Τσιούκας
Μουσική: Γιώργος Ραμαντάνης
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Επικοιvωvία: Ευαγγελία Σκρομπόλα
Σύμβουλοι Δραματουργίας: Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Γκέλυ Καλαμπάκα, Άγγελος Σκασίλας
Artwork / Βίντεο / Φωτογραφίες: Γκέλυ Καλαμπάκα

Παίζουν: Αντώνης Αντωνόπουλος, Τάσος Καραχάλιος, Γρηγόρης Μπαλλάς, Βασίλης Σαφός, Βασιλική Σουρρή

Ακούγεται η φωνή του Κώστα Τσιούκα