Σοφία Χιλλ – Αγλαΐα Παππά σ΄ ένα απόκοσμο βαλς- Το “Ρέκβιεμ” του Τερζόπουλου επιστρέφει

Ένας σπαρακτικός αποχαιρετισμός, ένας θρήνος σχεδόν απόκοσμος. Με οιμωγές που μοιάζουν να βγαίνουν από τα έγκατα της γης. Το Ρέκβιεμ, που σκηνοθέτησε ο Θεόδωρος Τερζόπουλος στο θέατρο Άττις, επιστρέφει από σήμερα, 15 Νοεμβρίου, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων και μοιάζει με τελετουργία επιθανάτια για όλους αυτούς που έφυγαν από κοντά μας.

Μετά το “Alarme“, το “Amor” και το “Ανκόρ“, με το “Ρέκβιεμ” ολοκληρώνεται το τετράπτυχο που στον πυρήνα του έχει τους μηχανισμούς της σύγκρουσης και της εξουσίας και συνδέεται με μια αόρατη κλωστή με τη “Νόρα” και τη δική της Κάθοδο στον Άδη.

Θυμίζουμε πως ο σπουδαίος σκηνοθέτης τον Ιούλιο του 2024, θα ανεβάσει για πρώτη φορά την εμβληματική τριλογία του Αισχύλου στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου με το Εθνικό Θέατρο και η παράσταση του αναμένεται ως ένα από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα του 2024.

 

Ένας αρχέγονος θρήνος και μία επωδός

Ο Θεόδωρος Τερζόπουλος  συνέθεσε έναν θρήνο αργέγονο. Με δύο συγκλονιστικές ηθοποιούς, τη Σοφία Χιλλ και την Αγλαΐα Παππά, να συναντιούνται σε έναν αχαρτογράφητο τόπο που μοιάζει με τον Άδη. Η μια γυναίκα υποδέχεται την άλλη, την προσκαλεί και την καθοδηγεί σε ένα επώδυνο αλλά αναγκαίο ταξίδι μνήμης, όσο η δεύτερη αρνείται να αναγνωρίσει την τωρινή κατάστασή της και να ανακαλέσει τον εφιάλτη. Η κάθοδος στον Άδη καταλήγει σε μια κατάφαση: αλληλεγγύη και μνήμη για τα θύματα των γυναικοκτονιών.
Εξάλλου, η επίκληση στη μνήμη, ένα επιτακτικό «θυμήσου» ως μόνιμη επωδός, αποτελεί για το Άττις ένα πάγιο αίτημα ενάντια στη λήθη και το εφήμερο.

ΟΙ δύο πρωταγωνίστριες κρατούν από ένα λευκό τριαντάφυλλο και θρηνούν σε χρόνους παράλληλους, ξυπνώντας τον πανάρχαιο φόβο του θανάτου. Φορούν φορέματα (κοστούμια Λουκία) που μοιάζουν να είναι εξαϋλωμένα και ρευστά, ακροβατούν στον χρόνο και ενεργοποιούν μέσα μας απροσδιόριστες μνήμες απώλειας. Αποτίνουν έναν φόρο τιμής σε όλους τους αγαπημένους που δεν είναι πια κοντά μας, σε όλα τα θύματα, σε όλους τους άδικους θανάτους. Όταν συναντιούνται στο κέντρο της σκηνής παίρνουν στα χέρια τους δύο μαχαίρια που είναι καρφωμένα στο πάτωμα. Σύμβολο εγκλήματος στυγερού. Και ξεκινούν να χορεύουν υπό τους τρυφερούς ήχους του Παναγιώτη Βελιανίτη, ένα βαλς ζωής και θανάτου.

“Πρόκειται για μια παράσταση από αυτές που τα κείμενά της έχουν δημιουργηθεί μέσα στην ομάδα, δεν υπάρχει δηλαδή ένα συγκεκριμένο έργο. Μια παράσταση για την απώλεια θα την χαρακτήριζα. Χάθηκαν πολλά αγαπημένα πρόσωπα τελευταία. Και στο Θέατρο Άττις χάσαμε αγαπημένους ανθρώπους, όπως τη Σοφία Μιχοπούλου, που ήταν σύμβολο του θεάτρου και την Ανέζα Παπαδοπούλου που έχει παίξει πολύ καθοριστικό ρόλο στο πώς εξελίχθηκε το Άττις. Και βέβαια τον Χαράλαμπο Τερζόπουλο, τον αδελφό του Θεόδωρου Τερζόπουλου και τον άνθρωπο που έκανε όλες τις σκηνικές εγκαταστάσεις τα τελευταία χρόνια. Και τώρα στο Ρέκβιεμ, δική του είναι η εγκατάσταση. Πρόκειται για έναν πολύ σπουδαίο καλλιτέχνη, που εχει κάνει σπουδαια εργα τα οποία αξίζει να τα γνωρίσει ο κόσμος κάποια στιγμή” ανέφερε η Σοφία Χιλλ σε συνέντευξή της στο NEWS 24/7.

Στην παράσταση αυτή που έστησε με τόση δεξιοτεχνία ο Θεόδωρος Τερζόπουλος αφυπνίζονται ακόμη και αισθήσεις κοιμισμένες και ξεχασμένες. Το συναίσθημα αποκτά άλλο βάθος και αναμνήσεις ξεπηδούν εκ τω έσω βλέποντας τις δύο αυτές πρωταγωνίστριες να περιδινίζονται μέσα στο δικό τους πένθος. Οι φωτισμοί δημιουργούν ένα περιβάλλον υπερβατικό, απόκοσμο, στη λιτή επιβλητική σκηνική εγκατάσταση του Θ. Τερζόπουλου. Μία εγκατάσταση που τις δύο πίσω γωνίες της καταλαμβάνουν τα τρομερά γλυπτά του Χαράλαμπου Τερζόπουλου (αδελφού του σκηνοθέτη που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή). Μπροστά τους οι γυναίκες δολοφονούνται και στη σκιά τους εξαφανίζονται. Σαν να πρόκειται για τάφους…
Ρέκβιεμ για τα θύματα των γυναικοκτονιών.