Sonoma: Ο Marcos Morau χορογραφεί το δικό του φεμινιστικό μανιφέστο

Ο φημισμένος δημιουργός Marcos Morau φέρνει στην Αθήνα, στο Ολύμπια, Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας», την παράσταση “Sonoma”, ένα συμβολικό σύμπαν αλλόκοτης ομορφιάς που εκκινεί από την ανάγκη της επιστροφής στη ρίζα, στο σώμα, στη σάρκα, εμπνέεται απο τον ονειρικό κόσμο του Luis Buñuel και δανείζεται στοιχεία από τις φολκλορικές παραδόσεις, τη θρησκεία, το σινεμά, την ιστορία της τέχνης.

Το σώμα των χορευτών της ομάδας La Veronal επί σκηνής γίνεται ο αγωγός για ένα ταξίδι ανάμεσα στο όνειρο και τη φαντασία, όπου το ανθρώπινο συναντά το εξωπραγματικό.

Η λέξη Sonoma δεν υπάρχει στο λεξικό. Aποτελεί συνδυασμό της ελληνικής λέξης «σώμα» και της λατινικής «sonum», που σημαίνει «ήχος». Ο ήχος-σώμα και το σώμα-ήχος.

Ο Marcos Morau με το Sonoma επιστρέφει στις βασικές ιδέες της παλαιότερης χορογραφίας του με τίτλο «Ο Υπερρεαλισμός στην υπηρεσία της Επανάστασης» που δημιούργησε το 2016 για το μπαλέτο της Λωρραίνης αντλώντας έμπνευση από τον Buñuel. Ο Buñuel γι αυτόν ποτέ δεν υπήρξε τόσο επίκαιρος: είχε προβλέψει τι επιφύλασσε το μέλλον, όταν είχε ακούσει αυτή την κραυγή που έδειχνε κατευθείαν στα σπλάχνα, στον χτύπο από τα τύμπανα του Μπάχο Αραγκόν.

Εκεί όπου ο υπερεαλισμός του Buñuel αναμείχθηκε με το φολκλόρ

Ο ίδιος αναφέρει στο ΝEWS 24/7 πως “το Sonoma είναι εμπνευσμένο από τη μορφή του κινηματογραφιστή Luis Buñuel και τον υπερρεαλισμό, έναν μεγάλο δάσκαλο για όλους τους δημιουργούς εικόνων και νέων αφηγηματικών μορφών. Το Sonoma είναι επίσης εμπνευσμένο από την παράδοση, τον μύθο και τη δύναμη της λαογραφίας ως καταλύτη για την ανάγκη των ανθρώπων να κατανοήσουν την αποστολή τους σε αυτόν τον κόσμο. Κοιτάμε στο παρελθόν για να κατανοήσουμε το μέλλον”.

Ποιοι είναι οι δάσκαλοι του παρελθόντος που εμπνέουν τις δικές του δημιουργίες;
“Οι δάσκαλοί μου δεν προέρχονται μόνο από τον κόσμο του χορού, έχω σπουδαίους δασκάλους στον κινηματογράφο, το θέατρο, τη ζωγραφική. Ανήκω στη γενιά μετά τον Romeo Castelluci που μας σημάδεψε όλους, ενώ με ενέπνευσε επίσης πολύ ο Lloyd Newson με την DV8.

Όπως ήδη ανέφερα, ο Buñuel είναι ένας μεγάλος δάσκαλος για όλους τους δημιουργούς εικόνων και νέων αφηγηματικών μορφών. Δεν είχε κόμπλεξ όταν επρόκειτο να αναμείξει το παραδοσιακό, το λαϊκό ή το φολκλορικό με το μοντέρνο, το πρωτοποριακό, με την πρόοδο. Και σε αυτό νομίζω ότι βλέπουμε την πιο άμεση επιρροή με το έργο των υπερρεαλιστών” απαντά.

Και συνεχίζει λέγοντας: “οι υπερρεαλιστές υπερασπίστηκαν ότι ήταν απαραίτητο να προσπαθήσουμε να εγκαταλείψουμε τη λογική και να δώσουμε προτεραιότητα στη διαίσθηση, την τύχη και τη σύμπτωση, να αφήσουμε το μυαλό να λειτουργήσει ελεύθερα, αφήνοντας τα πάντα λογικά και ορθολογικά στο παρασκήνιο. Και αυτό είναι πολύ παρόν στη Sonoma, ειδικά στον τρόπο με τον οποίο δημιουργούμε το έργο.

Όλα τα κείμενα που εμφανίζονται στο έργο έχουν θρησκευτικές αναμνήσεις, αλλά τα αναδιαμορφώσαμε σε μια επινοημένη θρησκεία. Το περιεχόμενο των κειμένων είναι νέο, αλλά η δομή προέρχεται από αυτά τα κλασικά κείμενα.

Τα τύμπανα που εμφανίζονται είναι από την Calanda, απ’ όπου καταγόταν ο Buñuel, και ακούγονται τη νύχτα της Μεγάλης Πέμπτης. Αυτή η παράδοση που προέρχεται από μια θρησκευτική παράδοση έχει γίνει τώρα μια παγανιστική και λαϊκή παράδοση ή γιορτή”.

Στο Sonoma “παντρεύεται” η γυναικεία δύναμη και το θρησκευτικό έθιμο…

“Το Sonoma είναι η δύναμη των γυναικών της εποχής μας που είναι ταυτόχρονα όλες οι γυναίκες του παρελθόντος. Είναι η ανάγκη να προχωρήσουμε μπροστά σε αυτή την κοινωνική πτυχή. Εννέα γυναίκες επί σκηνής προσεύχονται, φωνάζουν, χορεύουν, παίζουν τύμπανα και περισσότερο μαζί από ποτέ προσπαθούν να φωνάξουν στον κόσμο και να αλλάξουν την πορεία του” εξηγεί ο Morau.

Το Sonoma ξεκινά με μια κραυγή και τελειώνει με έναν εκκωφαντικό θόρυβο. Σε ένα τοπίο μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, μια ομάδα γυναικών προσπαθεί να ελευθερωθεί από τα δεσμά του συντηρητισμού και να υπερβεί τα όρια μέσα από τη διαίσθηση και το ένστικτο.

Γλιστρώντας πάνω στη σκηνή σαν μηχανικές κούκλες, μοιράζονται την εσωτερική τους κραυγή και αυτή δυναμώνει, τόσο που ξεχειλίζει από μέσα τους και τις ωθεί να γιορτάσουν με τελετουργίες, προσφορές, υπνωτικά τραγούδια και χορούς. Βιώνουν μια πρωτόγνωρη σύγχυση, μια κατάσταση που απελευθερώνει το μυαλό τους και ταυτόχρονα τους θυμίζει την ανθρώπινη μοίρα.

Το Sonoma είναι το μέρος όπου ξεσπά η καταιγίδα, εκεί όπου τα τύμπανα συνεχίζουν να χτυπούν με δύναμη που σείει τη γη και ανοίγει μια βαθιά ρωγμή στο έδαφος κάτω από τα πόδια μας. Τι συμβολίζει, όμως, αυτή η κραυγή;

“Η φωνή προέκυψε ως αναγκαιότητα. Στο έργο οι γυναίκες μιλούν, κλαίνε, φωνάζουν, γελάνε, τραγουδούν, διαλαλούν, προσπαθούν να ακουστούν και να αλλάξουν τον κόσμο” διευκρινίζει ο Marcos Morau.

Και συνεχίζει μιλώντας για τη σημασία της μουσικής και του ηχητικού σχεδιασμού: “Όσον αφορά τον ηχητικό σχεδιασμό, συνεχίζουμε με αυτή τη μη πολυπλοκότητα του να παίρνουμε το παραδοσιακό και να το αναμειγνύουμε με το σύγχρονο, το ψηφιακό. Όλη η ηχητικότητα του κομματιού πηγάζει από την παράδοση και το πλαίσιο στο οποίο έζησε ο Bñuel, ιδίως από το λαϊκό φολκλόρ της Αραγονίας.

Πιστεύω ότι επανεξετάζοντας τη λαϊκή παράδοση, είτε είναι ισπανική, είτε ευρωπαϊκή, είτε από τον υπόλοιπο κόσμο, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούμε τις ομοιότητές μας, όλα όσα μας συνδέουν, και αφήνουμε πίσω μας τις διαφορές. Το τύμπανο, το δέρμα, η χορωδία, οι ψαλμωδίες, η ένωση, η κοινότητα, η φυλή. Το Sonoma είναι όλα αυτά, μια ιεροτελεστία ένωσης, και η μουσική παίζει σε όλα αυτά τα βήματα”.