Στη ζωή του Σαμουήλ Ακίνολα η μαύρη κοινότητα της Αθήνας βρήκε τη φωνή της

Ο Γιώργος Χατζηνικολάου μαζί με την ομάδα Νάμα, μετά από ενδελεχή έρευνα και με την ουσιαστική συμβολή του ηθοποιού Σαμουήλ Ακίνολα στα προβλήματα της μαύρης κοινότητας στην Αθήνα έγραψε το θεατρικό έργο «Στέλιος Κασόνγκο». Πρόκειται για ένα κοινωνικό δράμα με πικρό χιούμορ που παρουσιάζεται στο θέατρο Επί Κολωνώ σε σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός πως ο ρόλος του Στέλιου Κασόνγκο είναι εμπνευσμένος από τα βιογραφικά στοιχεία και τις εμπειρίες του ίδιου του Σαμουήλ Ακίνολα.

Στο έργο πρωταγωνιστούν εκτός από τον ίδιο τον Σαμουήλ Ακίνολα, η Τζίνη Παπαδόπουλου, ο Άγης Εμμανουήλ και ο Πάρης Σκαρτσολιάς

Η ηθοποιός Τζίνη Παπαδοπούλου αναφέρει για το έργο αυτό πως “η ιστορία του είναι μια εκδοχή της σημερινής πραγματικότητας που οι περισσότεροι αγνοούμε ότι υπάρχει. Μας αφορά πιο πολύ από ό, τι νομίζουμε και συμβαίνει δίπλα μας. Ο διαφορετικός τρόπος με τον οποίο αντιδρούν διαφορετικοί άνθρωποι στο ίδιο ερέθισμα είναι για μένα το πιο γοητευτικό στοιχείο του έργου. Η ίδια ιστορία θα μπορούσε να έχει άλλη κατάληξη αν η Εύα (ο ρόλος μου) δεν αποδεχόταν την αλλαγή στη ζωή της και αν δεν ήταν ανοιχτή στο να δεχτεί τον Στέλιο ως φίλο της τελικά”.

Και συνεχίζει σκιαγραφώντας το έργο: “Οι ήρωές του είναι καθημερινοί άνθρωποι με πληγές και όνειρα. Η Εύα είναι θεία του Χρήστου. Τον έχει μεγαλώσει απ’ τα 15 του, όταν έχασε την μητέρα του και αδερφή της. Του έχει σταθεί όλα αυτά τα χρόνια σαν μάνα και αδελφή μαζί και μοιράζονται μια πολύ ιδιαίτερη σχέση. Τον υποστηρίζει σε όλα και μαζί του ανακαλύπτει έναν άλλο τρόπο ζωής και σκέψης.

Ο Χρήστος αντίστοιχα έχει στηριχθεί με σιγουριά επάνω της όλα τα χρόνια που έχουν μείνει οι δυο τους. Μετράει τη γνώμη της και την θέλει αρωγό του στα σχέδια που ετοιμάζει. Της αναγνωρίζει τις θυσίες που εκείνη έχει κάνει γι’ αυτόν και έχει την ανάγκη να την προστατέψει.

Ο φίλος του Χρήστου, ο Στέλιος είναι μια έκπληξη για την Εύα. Είναι ένα πρόσωπο που θα βοηθήσει πολύ στα σχέδια του ανιψιού της αλλά παράλληλα είναι και εκείνος που θα της δείξει έναν ολόκληρο καινούργιο κόσμο, που εκείνη ούτε ήξερε ούτε φανταζόταν. Θα βρεθούν πολύ κοντά και θα μοιραστούν μία σπάνια φιλία. Ο Άλκης, το πρόσωπο που έρχεται να ανατρέψει ισορροπίες και όνειρα, αποτυπώνει μια κοσμοθεωρία πολύ γνωστή και – δυστυχώς- συχνά αποδεκτή από μια σοβαρή πλειοψηφία. Με τις δικές του πληγές από το παρελθόν, αγωνίζεται να κρατήσει τα πράγματα στο πλαίσιο εκείνο που καταλαβαίνει, χωρίς να προτίθεται να μετακινηθεί από ιδέες και αγκυλώσεις”.

Πώς δημιουργήθηκε, όμως, το κείμενο αυτό και πόσο “βιογραφικό” είναι;
Τζίνη Παπαδοπούλου: Απ’ όσο ξέρω είναι ένα έργο που ξεκίνησε εδώ και δύο χρόνια περίπου με αφορμή κάποια αληθινά περιστατικά από τη ζωή του Σαμουήλ. Σ’ αυτά βασίστηκε αρχικά, αλλά διανθίστηκε με μια ιστορία που νομίζω ότι αναδεικνύει πολλά θέματα.

Ποια κοινωνικά φαινόμενα φέρνει στην επιφάνεια το έργο αυτό;
Τζίνη Παπαδοπούλου: Το βασικό θέμα του έργου είναι προφανώς ο ρατσισμός. Ωστόσο δεν εγκλωβίζεται σ’ αυτό, καθώς μέσα από τις παράλληλες ιστορίες των ηρώων προκύπτει και το θέμα του κοινωνικού αποκλεισμού, της οικογένειας και των τραυμάτων που προκύπτουν από αυτή, της ψυχολογικής βίας στον πιο αδύναμο, αλλά και της φιλίας, των ουσιαστικών ανθρώπινων σχέσεων, της αποδοχής, της συμπερίληψης.

 

Τελικά δεχόμαστε το διαφορετικό ή απλώς ανεχόμαστε καθετί διαφορετικό;
Τζίνη Παπαδοπούλου: Η αποδοχή και η ανοχή δεν είναι προφανώς αλληλοσυγκρουόμενες έννοιες, αλλά σε κάθε περίπτωση η πρώτη προϋποθέτει την έγκριση ή την παραδοχή ότι κάτι είναι σωστό, δίκαιο ή αναγκαίο, ενώ η δεύτερη θέτει τα γενικά όρια μέσα στα οποία μπορεί κάποιος να κινείται χωρίς να προκαλεί την οργή ή την αγανάκτηση των άλλων, αλλά δεν επιζητεί καμία έγκριση. Απλώς υπάρχει.

Πιθανώς η ανοχή θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα βήμα προς την αποδοχή, αλλά θεωρώ ότι η αποδοχή συνδέεται σαφώς με την έννοια του σεβασμού και της επιθυμίας να κάνεις ένα βήμα προς κάτι. Ενώ η ανοχή δεν ζητεί καμία ουσιαστική μετακίνηση ψυχική, πνευματική, κοινωνική ή άλλη.

Γιατί πιστεύετε πως οι κοινωνίες μας ενώ είναι τόσο εξελιγμένες, συντηρικοποιούνται όλο και περισσότερο;
Τζίνη Παπαδοπούλου: Το φαινόμενο του συντηρητισμού δυστυχώς δε συναρτάται με την εξέλιξη. Ο ανθρώπινος πολιτισμός μπορεί να βρίσκεται σε ένα πολύ υψηλό εξελικτικό σημείο, αλλά οι άνθρωποι αποξενώνονται όλο και περισσότερο από την έννοια του «μαζί». Η παγκοσμιοποίηση έφερε συχνά αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.

Οι κοινωνικές ανισότητες, σε συνδυασμό με τις μετακινήσεις των πληθυσμών, αλλά και την οικονομική δυστοπία, οδηγούν στο φαινόμενο της απομόνωσης. Τα κράτη ζητούν να κλείσουν τα σύνορά τους για να περιχαρακώσουν αυτό που θεωρούν ότι βάλλεται (η ταυτότητα, οι οικονομικοί πόροι, η κοινωνική συνοχή).

Νομίζω ότι γενικά η εποχή που ζούμε είναι μια εποχή των άκρων. Και θα χρειαστεί να περάσουμε από πολλές ακόμα διελκυστίνδες, μέχρι να βρεθεί μια νέα ισορροπία. Ο σεβασμός και η αγάπη για τον άνθρωπο θα παίξουν πολύ σημαντικό ρόλο στο τι κοινωνία τελικά θα διαμορφώσουμε.