Τάσος Ιορδανίδης στον News 24/7 στους 88,6: Είναι η πρώτη φορά σκηνοθετικά που αφέθηκα πλήρως στη Θάλεια Ματίκα

Στην εκπομπή «Το Lifestyle φταίει» στον News 24/7 στους 88,6 με τις Δέσποινα Δημά και Λία Παπαϊωάννου βρέθηκε καλεσμένος ο ηθοποιός, Τάσος Ιορδανίδης.

Μίλησε για την παράσταση  «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του» στο θέατρο Altera Pars, για τη σκηνοθετική επιμέλεια του μονολόγου από τη σύζυγό του, Θάλεια Ματίκα, αλλά και για τη δική του ανάγκη έκφρασης μέσα από την τέχνη.

Για την παράσταση

«Η δεύτερη μου συνάντηση με τον συγκεκριμένο ήρωα. Ήταν η πρώτη μου δουλειά όταν τελείωσα τη σχολή, τότε με άλλη σκηνοθετική προσέγγιση. Τώρα τη σκηνοθεσία την έχει αναλάβει η Θάλεια Ματίκα. Η απόδοση η θεατρική είναι από τη Σοφία Αδαμίδου και χαίρομαι πάρα πολύ για αυτή τη συνεργασία γιατί νομίζω η Σοφία κατάφερε να αποτυπώσει πολύ εύστοχα τα μηνύματα που ήθελε να περάσει και ο Τράμπο μέσα από τα έργα του. Είναι ίσως η πρώτη φορά, αυτά τα φορτία ζωής που κουβαλάω με τα χρόνια, που με κάνουν να μην αντιμετωπίζω τη συγκεκριμένη παράσταση σαν ένα αμιγώς καλλιτεχνικό εγχείρημα, αλλά σαν κάτι παραπάνω. Σαν κάτι που μου προσφέρει μία λύτρωση, μία κάθαρση. Πρόκειται για ένα αντιμιλιταριστικό, αντιπολεμικό κείμενο. O Τζόνι στέκεται απέναντι στις θηριωδίες σαν ένα άλλο σύμβολο.»

Για τη μοναξιά της σκηνής

«Τη μοναξιά της σκηνής ένας καλλιτέχνης την αντιμετωπίζει με την ίδια προσήλωση, με τον ίδιο επαγγελματισμό όπως θα αντιμετώπιζε και τη συνύπαρξη με άλλους επί σκηνής. Δεν αισθάνομαι τόση πολλή μοναξιά. Είναι τόσο ηχηρό το μήνυμα της παράστασης που με κάνει να παίρνω δύναμη. Νιώθω πως εκείνη τη στιγμή βρίσκομαι και σε μία επικοινωνία με τους θεατές, οπότε το στοιχείο της μοναχικότητας δεν είναι τόσο έντονο.»

Για τη σκηνοθετική ματιά της Θάλειας Ματίκα

«Με την Θάλεια επειδή συνεργαζόμαστε πάρα πολλές φορές, υπάρχει μεταξύ μας μεγαλύτερη οικειότητα και πάντα θα υπάρξουν και διαφωνίες και αντιπαραθέσεις. Ήταν η πρώτη φορά που αφέθηκα πλήρως στη Θάλεια. Ήταν πολύ στοχοπροσηλωμένη σε αυτό το εγχείρημα. Το έκανε κι εκείνη πολύ προσωπικό της το ζήτημα. Νομίζω πως η Θάλεια έχει κάνει μία εξαιρετική ανάγνωση του έργου.»

Ακούστε ολόκληρη τη συνέντευξη του Τάσου Ιορδανίδη στην εκπομπή «Το Lifestyle φταίει» στον News 24/7 στους 88,6

Λίγα λόγια για την παράσταση

Το αντιπολεμικό αριστούργημα του Ντάλτον Τράμπο «Ο Τζόνι πήρε τ’ όπλο του», γράφτηκε το 1939 και κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου των ΗΠΑ. Μεταφέρθηκε από τον ίδιο στον κινηματογράφο το 1971 και απέσπασε το Διεθνές Βραβείο του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Καννών.

Το έργο του σπουδαίου και κυνηγημένου από τον Mακαρθισμό, σεναριογράφου Nτάλτον Tράμπο, είναι μία από τις πιο συγκλονιστικές αντιπολεμικές φωνές. Ο Τζο, ένας νεαρός Αμερικανός στρατιώτης, τραυματίζεται φρικτά κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου από μια οβίδα. Ακρωτηριασμένος στα χέρια και τα πόδια, χωρίς όραση και ακοή, με διαλυμένο πρόσωπο και, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των γιατρών, με κατεστραμμένο εγκέφαλο, μεταφέρεται στο νοσοκομείο, με την προοπτική να χρησιμοποιηθεί ως πειραματόζωο. Αυτό το κατακρεουργημένο σώμα, καθηλωμένο στο κρεβάτι της φρίκης, αυτό το ασώματο σώμα που του λείπουν σχεδόν τα πάντα, αυτός ο ζωντανός που είναι νεκρός, ο νεκρός που είναι ζωντανός, έχει διατηρήσει το πιο σημαντικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό: την ικανότητα της σκέψης.

Ο Τάσος Ιορδανίδης αναμετριέται με τον συγκεκριμένο μονόλογο ακολουθώντας τις σκηνοθετικές οδηγίες της Θάλειας Ματίκα, η οποία σημειώνει «ο Τζο, όπως κάθε άνθρωπος, το μόνο που ήθελε ήταν να ζήσει. Γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια όμορφη χώρα. Δεν έχει σημασία σε ποιά. Όλες οι χώρες είναι όμορφες. Ο πόλεμος όμως ακύρωσε τη ζωή του. Δεν ήταν δικός του αυτός ο πόλεμος. Ποτέ δεν έμαθε κι ούτε θα μάθει για ποιο λόγο πραγματικά έγινε αυτός ο πόλεμος, για ποιο λόγο γίνονται οι πόλεμοι. Το μόνο που νιώθει είναι το αίμα του να χτυπάει στα μηνίγγια του. Αλλά δεν πονάει. Είναι ένας ζωντανός που είναι νεκρός. Ένας νεκρός που είναι ζωντανός. Μπορεί να μην έχει ούτε πόδια, ούτε χέρια, ούτε ακοή, ούτε φωνή, να μην έχει πρόσωπο, να είναι ένα κομμάτι κρέας που το τρέφουν με σωληνάκια, αλλά χτυπάει η καρδιά του και το κυριότερο σκέφτεται. Έχει μνήμη. Θυμάται, σκέφτεται, θυμώνει, επιθυμεί, παλεύει για επικοινωνία. Δεν θέλει να συνεχίσει να ζει κάτω από αυτές τις συνθήκες αν δεν μπορεί να είναι χρήσιμος για τον άνθρωπο. Αναζητά ευήκοα ώτα. Αλλά μάταια. Η αντιπολεμική φωνή του γίνεται μια φωνή βοώντος εν τη ερήμω».