Τελικά ήταν καλή η Μόνικα Μπελούτσι ως Μαρία Κάλλας στο Ηρώδειο;

Η Μόνικα Μπελούτσι ήρθε στην Ελλάδα και την υποδεχθήκαμε όπως άξιζε σε μία σταρ του βεληνεκούς της. Τη φωτογραφίσαμε όσο καμία άλλη, της πήραμε ένα σωρό συνεντεύξεις, την βάλαμε να ποζάρει με όλες τις εγχώριες διασημότητες της χώρας μας, την κάναμε εξώφυλλο, της αφιερώσαμε μεγάλα άρθρα, σχολιάσαμε εξονυχιστικά το τι φορούσε, εν ολίγοις δεν αφήσαμε τίποτα απολύτως να πέσει… κάτω.

Ωστόσο η Μόνικα Μπελούτσι ήρθε στην Ελλάδα προκειμένου να ενσαρκώσει τη Μαρία Κάλλας στην παράσταση «Μαρία Κάλλας: επιστολές και αναμνήσεις» στο Ηρώδειο, και δυστυχώς εκεί εστίασαν λίγοι.

Εμείς παρακολουθήσαμε την παράσταση, η ανάγνωση της οποίας βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του σκηνοθέτη της παράστασης Τομ Βολφ- ο ίδιος έχει σκηνοθετήσει και τη πρόσφατη ταινία «Maria by Callas» την Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου στο Ηρώδειο. Κι γοητευτήκαμε όχι, μόνο από την ερμηνεία της Μόνικα Μπελούτσι, αλλά από το σύνολο της παράστασης.

Καταρχάς ο Τομ Βολφ έκανε εξαιρετική δουλειά στη σκηνοθεσία, καθώς κατάφερε να δημιουργήσει μία υποβλητική ατμόσφαιρα με τους φωτισμούς, την επιλογή των επιστολών, αλλά και των μουσικών της βραδιάς. Η παράσταση που έστησε ήταν λιτή μεν, ουσιαστική δε και -ευτυχως- δεν παρασύρθηκε από εντυπωσιασμούς και περιττές φιοριτούρες. Γι’ αυτό και μοναδικά σκηνικά αντικείμενα της παράστασης, ήταν ένα πιάνο και ένας καναπές. Και πιστέψτε μας ήταν αρκετά.

Η Μπελούτσι ως… σκιά της Κάλλας

Η Μόνικα Μπελούτσι στάθηκε εξαιρετικά στη σκηνή του Ηρωδείου. Είναι εκτιμητέο το γεγονός πως δεν προσπάθησε ούτε μία στιγμή να μας πείσει πως είναι η Κάλλας. Αυτό άλλωστε δεν ήταν το ζητούμενο της παράστασης. “Κουβαλούσε”, ωστόσο, τη σκιά της και κατάφερε με έναν άλλο, πιο έμμεσο τρόπο να δώσει στην Ελληνίδα σοπράνο σάρκα κι οστά. Διάβαζε τις επιστολές της με συναισθηματική αποστασιοποίηση, με φωνή σταθερή και εύθραυστη ταυτόχρονα, μ’ ένα απόλυτα ελεγχόμενο ηχόχρωμα. Κάθε της επιστολή και μία εξομολόγηση και μία καταβύθιση στον ψυχισμό της Μαρίας Κάλλας. Όλες οι κινήσεις της ήταν αργές και επιτηδευμένες, η παρουσία της εκλεπτυσμένη, η αύρα της τραγική και την ίδια στιγμή μυστηριώδης. Αίσθηση προκάλεσε το γεγονός πως παρόλο που υπήρχε μπροστά της – μ΄ένα πολύ διακριτικό τρόπο- το κείμενο σε autocue, αυτή δεν έστρεψε ούτε μία το βλέμμα της εκεί. Θυμόταν τα πάντα απ΄έξω. Αν κατι έλειπε από τη βραδιά αυτή, ήταν μία γιγαντοοθόνη όπου όλοι θα βλέπαμε το πρόσωπο και τις εκφράσεις της. Γιατί ναι μεν ακούγαμε τη φωνή της στην ανάγνωση των επιστολών, όμως χάσαμε το άλλο πολύτιμο μισό της ερμηνείας της. Το πρόσωπό της.

Μουσικά ρίγη συγκίνησης

Η παράσταση αυτή ήταν συγκλονιστική στις μουσικές της παύσεις. Τα τραγούδια που ακούστηκαν ήταν τόσο χαρακτηριστικά της ζωής της εμβληματικής σοπράνο που δημιουργούσαν ρίγη συγκίνησης. Η Καμεράτα υπό την διεύθυνση του μαέστρου Γιώργου Πέτρου έδωσε μία από τις καλύτερες μουσικές εκτελέσεις που έχουμε ακούσει. Σ΄αυτό βέβαια συνέβαλε το γεγονός πως όλα τα οπερατικά κομμάτια που ερμήνευσε, ήταν πολύ γνωστά και δημοφιλή.

Από τη βραδιά αυτή κρατάμε τρεις μοναδικές στιγμές:

• Την ανάγνωση της επιστολής της Μαρίας Κάλλας στον αγαπημένο της Αρίστο (Αριστοτέλη Ωνάση). Πραγματικά συγκλονιστική, καθώς έκανε απόλυτα ορατό το πόσο δυνατή ήταν η σχέση των δύο αυτών ανθρώπων.
• Τη στιγμή που ακούστηκε το Casta Diva. Οι προβολείς έσβησαν για λίγο, στο βάθος της σκηνής διαβάζαμε μόνο υποφωτισμένα τον τίτλο της άριας και η φωνή της Κάλλας ηχούσε βαθιά μέσα μας.
• Τη συγκινησιακά φορτισμένη στιγμή που ο Γιώργος Πέτρου έπαιξε προς το τέλος της παράστασης στο αυθεντικό πιάνο της ίδιας της Κάλλας.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις