The Land of Wanting More: Μια ωδή στη γυναικεία σεξουαλικότητα – “Δεν είστε ποτέ μόνες”

Σε ένα από εκείνα τα βράδια, στο αγαπημένο μου αθηναϊκό στέκι, το Υποβρύχιο, ανάμεσα σε συζητήσεις και ποτήρια κρασί, συνάντησα τη Μαριάννα Ράντου, ένα πλάσμα φωτεινό και δημιουργικό. Μου μίλησε για την ιδέα της σχετικά με μια performance με πρωταγωνίστρια τη γυναίκα.

Δεν επρόκειτο απλώς για μια θεατρική παράσταση, αλλά για μια εξερεύνηση, μια ανάγκη να φωτιστεί, αλλά και να απενεχοποιηθεί η γυναικεία σεξουαλικότητα.

Από ιδέα έγινε πράξη.

Το «The Land of Wanting More» είναι μία παράσταση – ύμνος για τη γυναίκα, την ομορφιά της σεξουαλικότητας και την αίσθηση ελευθερίας που θα έπρεπε να τη συνοδεύει.

Η δημιουργός του «The Land of Wanting More», Μαριάννα Ράντου, μιλά στο NEWS 24/7 για την έμπνευση και το όραμά της για την performance, για τους περιορισμούς που συνάντησε κατά τη διαδικασία προώθησης του έργου της μέσα από τα social media, αλλά και για τις σκέψεις της για το μέλλον.

Μαριάννα, πώς γεννήθηκε η ιδέα για το «The Land of Wanting More»;

Η ιδέα για το «The Land of Wanting More» γεννήθηκε από τη δική μου αναζήτηση για ελευθερία και αποδοχή. Μέσα από χρόνια συζητήσεων με γυναίκες από διαφορετικά υπόβαθρα και κοινωνική παρατήρηση, συνειδητοποίησα πόσο συχνά νιώθουμε περιορισμένες από τις προσδοκίες της κοινωνίας σχετικά με το πώς πρέπει να είμαστε και να συμπεριφερόμαστε. Ήθελα να εξερευνήσω και να αναδείξω την ανάγκη μας για ελευθερία, να ζούμε και να απολαμβάνουμε το σώμα μας χωρίς ενοχές. Να δημιουργήσω ένα έργο που να γιορτάζει την ομορφιά της γυναικείας επιθυμίας και της ανάγκης για περισσότερα —περισσότερη αγάπη, περισσότερη κατανόηση, περισσότερη ελευθερία.

Η παράσταση συνδυάζει θεατρική περφόρμανς και την προβολή ταινίας. Πώς αποφάσισες να συνδυάσεις αυτά τα δύο στοιχεία;

Ο συνδυασμός αυτών των δύο στοιχείων ήρθε φυσικά, γιατί ήθελα να δημιουργήσω μια εμπειρία που να απευθύνεται στις αισθήσεις με περισσότερους από έναν τρόπους. Η ταινία φέρνει μια πιο αφηρημένη οπτική στην παράσταση και ενισχύει το συναίσθημα, παρουσιάζοντας την τρυφερότητα της γυναικείας φύσης, ενώ η ζωντανή περφόρμανς επιτρέπει μια άμεση και ζωντανή σύνδεση με το κοινό. Ήθελα να συνυπάρχουν για να τονίσουν τις διαφορετικές πτυχές του έργου, δημιουργώντας μια αντίστιξη αισθήσεων.

 

Έχεις κάποιο τελετουργικό πριν από κάθε performance σου για το «Land of Wanting More»;

Πριν από κάθε παράσταση, αφιερώνω λίγα λεπτά σε σιωπή, κλείνω τα μάτια και αναπνέω βαθιά. Φαντάζομαι τους θεατές, τις ιστορίες τους και επιτρέπω στη δική μου να ενωθεί με τις δικές τους. Σαν ένα απαλό άγγιγμα, αυτή η στιγμή με συνδέει με την ενέργεια του χώρου, μού θυμίζει ότι είμαστε όλες μέρος αυτού του ταξιδιού.

Αντιμετώπισες περιορισμούς στα social media, όπως η χαμηλή προβολή λόγω της θεματολογίας σου. Πώς νιώθεις για τη λογοκρισία που υφίσταται το έργο σου, και πώς την αντιμετωπίζεις;

Δυστυχώς, έχω παρατηρήσει ότι τα social media τείνουν να περιορίζουν το περιεχόμενο που σχετίζεται με θέματα όπως η γυναικεία σεξουαλικότητα και απελευθέρωση. Είναι απογοητευτικό, αλλά προσπαθώ να βρω εναλλακτικούς τρόπους για να προβάλλω το έργο. Η λογοκρισία αυτή δείχνει πόσο δύσκολα μιλάμε ακόμα ανοιχτά για αυτά τα ζητήματα, κάτι που με ωθεί ακόμα περισσότερο να συνεχίσω να το κάνω.

Αν το «Land of Wanting More» ήταν τραγούδι, ποιο τραγούδι θα ήταν; Και γιατί;

Θα ήταν το «Like a Rolling Stone» του Bob Dylan. Αυτό το τραγούδι έχει την αίσθηση της αβεβαιότητας και της ελευθερίας, που συνδυάζονται με μια άγρια, απελευθερωτική ενέργεια. Αισθάνομαι ότι το έργο εκφράζει κάτι παρόμοιο –την αναζήτηση για κάτι περισσότερο από τη ζωή, χωρίς σταθερούς κανόνες, χωρίς να ξέρεις ακριβώς πού σε οδηγεί το ταξίδι και χωρίς να χρειάζεται να φοβάσαι για αυτό.

Έχεις λάβει σχόλια από το κοινό που σου δείχνουν ότι η παράσταση τους βοήθησε να επεξεργαστούν δικές τους εμπειρίες; Τι θα ήθελες να πάρει το κοινό από την εμπειρία της παράστασης;

Ναι, στις αποσπασματικές παρουσιάσεις που έχουν ήδη πραγματοποιηθεί, θηλυκότητες μας είπαν πως βρήκαν τον εαυτό τους και τις σκέψεις τους μέσα στο έργο. Αυτό που θέλω είναι να φεύγουν από την παράσταση με μια αίσθηση ανάσας και ελευθερίας, χωρίς ενοχές για το τι ζητάνε από τη ζωή. Σαν να τους πήραν μια μεγάλη και σφιχτή αγκαλιά που, έστω και για λίγο, μίκρυνε τη μοναξιά και τις ανησυχίες τους.

Πώς θα ήθελες να εξελιχθεί το «The land of Wanting More» στο μέλλον; Υπάρχουν σχέδια για περισσότερες παραστάσεις ή πιθανές συνεργασίες;

Θα ήθελα το έργο να συνεχίσει να εξελίσσεται, να παίρνει άλλες μορφές, να περιοδεύσει σε περισσότερες πόλεις και χώρες και να αγγίξει περισσότερους ανθρώπους. Να προστεθούν σε αυτό και καλλιτέχνες από άλλες μορφές τέχνης, όπως χορευτές, συγγραφείς, ζωγράφοι και κινηματογραφιστές, για να εξερευνήσουμε νέες πιθανές διαστάσεις που μπορεί να πάρει και να επεκτείνουμε τη συζήτηση που ξεκινά η παράσταση.

Εάν μπορούσες να στείλεις ένα μήνυμα σε όλες τις γυναίκες που παρακολουθούν την παράσταση, ποιο θα ήταν αυτό;

Μην ντρέπεστε για αυτό που είστε και για αυτά που θέλετε. Έχετε δικαίωμα στην επιθυμία, στην ελευθερία, στην απόλαυση. Και κυρίως, δεν είστε ποτέ μόνες.

Λίγα Λόγια για την παράσταση

Η έκφραση της σεξουαλικότητας αποτελεί μια από τις βασικές διαστάσεις της προσωπικότητας του ανθρώπου. Η εικόνα, την οποία αποκτά κανείς για το σώμα του, έχει άμεση σύνδεση με τη σεξουαλική του ταυτότητα και συνεπώς με την αυτοεκτίμηση του καθενός. Ισχύει αυτή η απλή αρχή ισότιμα για όλα τα φύλα;

Το Συμβούλιο της Ευρώπης από το 2019 περιέγραψε την ισχύουσα κατάσταση σε σχέση με το γυναικείο φύλο ως παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Περιέγραψε ένα περιβάλλον εχθρικό και ταυτόχρονα προσβλητικό για τη σωματική, σεξουαλική, ψυχολογική, κοινωνικοοικονομική έκφραση των γυναικών, το οποίο κυρίως εμποδίζει την αυτονομία και την εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εξακολουθεί να διατηρεί τα στερεότυπα των φύλων τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό βίο. Αυτός είναι ο πρώτος ορισμός του σεξισμού σε διεθνές κείμενο. Τα στερεότυπα σχετικά με τα φύλα διαιωνίζουν την άνιση μεταχείριση ανδρών και γυναικών. Οι γυναίκες που αμφισβητούν τον υποτιθέμενο προορισμό τους στην κοινωνία μπορεί να αντιμετωπίζονται με σεξιστική και μισογυνιστική συμπεριφορά. Στην εποχή του μεσοπολέμου η απελευθέρωση της γυναικείας σεξουαλικότητας γίνεται για την κοινωνία η ενσάρκωση της λαγνείας. Ένας δράκος που δηλητηριάζει ό,τι ακουμπάει και μετατρέπει τις γυναίκες σε αδιάφορα, ανεύθυνα, τοξικά πλάσματα.

Στον σύγχρονο 20ό αιώνα (δεκαετίες ‘70, ’80, ’90) οι γυναίκες ενδυναμώνονται, χειραφετούνται και αψηφούν τα στερεότυπα μαζικά. Στη νέα εποχή της σεξουαλικής απελευθέρωσης η γυναίκα δύναται να εκθέτει ακόμη πιο πολύ το κορμί της, σαν σύμβολο ενάντια στο σεξισμό που επιβιώνει στην κοινωνία. Στέκεται γυμνή χωρίς να απολογείται για το σώμα της, αντίθετα του δείχνει την αγάπη της. Παρόλα αυτά, η κριτική, η απομόνωση, η περιφρόνηση, η ενοχή, η παραβίαση, η κακοποίηση και ο μόνιμος φόβος που βιώνει για τις επιλογές της αυτές είναι διαχρονικά έκδηλες ως αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας του τότε και του τώρα.

Η σύγκρουση για το ζήτημα της ισότητας των φύλων, από όπου προκύπτει και η απρόσκοπτη έκφραση της σεξουαλικότητας είναι σε ουσιαστική διαδικασία σύγκρουσης από τις αρχές του 20ου αιώνα με τη δημιουργία του φεμινιστικού κινήματος στην πρώτη φάση του. Έναν αιώνα μετά, το φεμινιστικό κίνημα στην τρίτη του φάση διαπραγματεύεται με την ίδια ένταση ενάντια στις νοοτροπίες, πρακτικές και συμπεριφορές που βασίζονται στην ιδέα ότι ένα πρόσωπο υπερέχει ή όχι λόγω του φύλου του.

Μέσα από συστηματική έρευνα, πρακτική αναπαράσταση και εμπεριστατωμένες συζητήσεις επιχειρείται μια προσπάθεια ουσιαστικού προβληματισμού του κοινού και αναζητείται η βαθύτερη ενδοσκόπηση πάνω στο ζήτημα της διαχρονικής καταπίεσης του ερωτισμού και της ελεύθερης βίωσης του εαυτού των γυναικών.

*Trigger Warning: στην παράσταση περιλαμβάνεται περιγραφή βιασμού