Τι γίνεται όταν ο πατέρας πεθαίνει ξαφνικά και στο υπόγειο βρίσκονται πορνοφωτογραφίες

Μετά τους ματαιωμένους πρωταγωνιστές της “Σεροτονίνης“, το δίδυμο Δημήτρης Αγαρτζίδης – Δέσποινας Αναστάσογλου (Elephas tiliensis) σκηνοθετεί στο Θέατρο Σταθμός την παράσταση “Ζάχαρη” σε κείμενο του Δημήτρη Αγαρτζίδη.

Aπό τη Δευτέρα 23 Ιανουαρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη μεταφερόμαστε στις …27 Ιουλίου του 2018. Στην Ελλάδα της κρίσης το ξαφνικό τηλεφώνημα αναγγέλλει αυτό που κανείς δεν περίμενε. Ο Πατέρας πέθανε, ξαφνικά, και όλοι είναι απροετοίμαστοι. Την επόμενη μέρα, 28 Ιουλίου, όλοι κατάλαβαν ότι δεν άφησε ούτε λεφτά για την κηδεία. Το ρεύμα και το νερό κόβονται και το πατρικό το διεκδικεί η τράπεζα, γιατί είναι υποθηκευμένο.

Κι αυτό δεν είναι τίποτα! Στο υπόγειο βρέθηκαν πορνοφωτογραφίες, με μία δεύτερη γυναίκα. Και το κερασάκι, δυο μέρες μετά την κηδεία, χτυπάει την πόρτα η έφηβη, χοντρή αδερφή. Η Αγία Ελληνική Οικογένεια στα “καλύτερά” της και όπως διαβάζουμε στο δελτίο Τύπου: “Μια παράσταση για την αγωνιώδη θλίψη που προκαλεί το τέλος, όταν όλες οι βεβαιότητες καταρρέουν. Για τη στιγμή που καλούμαστε να σταθούμε μπροστά στο ψεύδος και να αποποιηθούμε την κληρονομιά που μας φορτώσανε”.

Η Ζάχαρη είναι ο… κίνδυνος

Ο εκ πρώτης όψεως θετικός τίτλος… αποκτά νέες διαστάσεις όταν ο σκηνοθέτης Δημήτρης Αγαρτζίδης μας εξηγεί τι ακριβώς συμβολίζει στο πλαίσιο της παράστασης αυτή η λέξη. “‘Ζάχαρη στη ζάχαρη’. Έτσι αποκαλούσαν την μητέρα του έργου όταν την φλέρταραν στα νιάτα της. Αυτή ήταν η εκκίνηση και αυτός ήταν ο πρώτος τίτλος του έργου μέχρι που κατέληξα να αφήσουμε τη ζάχαρη μόνη της να κάνει τη δουλειά της. Η ζάχαρη είναι εθισμός, η ζάχαρη είναι ευχαρίστηση, η ζάχαρη είναι λαιμαργία, η ζάχαρη είναι αμαρτία, η ζάχαρη είναι ενοχή, η ζάχαρη είναι αυτό που επιθυμούμε και το ζητάμε, ή φοβόμαστε να το ζητήσουμε, η ζάχαρη είναι η θαλπωρή, η ζάχαρη είναι ο κίνδυνος, η ζάχαρη είναι η βλάβη, η ζάχαρη είναι η ανάγκη, η ζάχαρη είναι όλα όσα ήρωες του έργου επιθυμούν και όλα όσα κρύβουν.”

Για τους βασικούς άξονες του έργου μίλησαν στο NEWS 24/7 τόσο ο σκηνοθέτης όσο και οι ηθοποιοί Ελίνα Ρίζου και Άννα Τατιάνα Πίττα.

Με ποιους τρόπους αποδομείται η “αγία ελληνική οικογένεια” στην παράσταση “Ζάχαρη”;

Δημήτρης Αγαρτζίδης: “Η οικογένεια είναι ο πρώτος πυρήνας, είναι η πηγή, είναι η πρώτη μικρή κοινωνία που θα μας βγάλει στον έξω κόσμο. Εκεί μαθαίνουμε να ζούμε, μαθαίνουμε να είμαστε λειτουργικοί ή δυσλειτουργικοί, εκεί μαθαίνουμε τον τρόπο να δεχόμαστε τα ερεθίσματα, να καταλαβαίνουμε τα αισθήματά μας ή όχι, εκεί καλλιεργείται η ενσυναίσθηση ή όχι, εκεί συνοπτικά γίνεται η πρώτη έξοδος στον κόσμο μετά την κοιλιά της μητέρας μας. Είναι λοιπόν καθοριστικός ο ρόλος της στη συνέχεια της ζωής μας. Η ελληνική οικογένεια έχει κάποιες ιδιαιτερότητες όπως είναι οι πολύ στενοί δεσμοί με τα καλά και τα κακά τους και όπως είναι και η αδυναμία των γονιών να αφήσουν τα παιδιά τους ελεύθερα και αντίστροφα η αδυναμία των παιδιών να απογαλακτιστούν, να μεγαλώσουν, να ενηλικιωθούν.

Αποδομείται η “αγία ελληνική οικογένεια” για να μπορέσει να δομήσει ξανά την ύπαρξή της!

Για αυτά μιλάει το έργο, με αυτά παλεύουν οι ήρωες και αυτά προσπαθούν να αντιμετωπίσουν. Οπότε δεν ξέρω αν θα έλεγα ότι αποδομείται η αγία ελληνική οικογένεια. Η σκέψη μου όταν το έγραφα ήταν η αγάπη, το ενδιαφέρον και το νοιάξιμο προς τα πρόσωπα και τις αδυναμίες τους, ακόμα και όταν θίγονται τα αρνητικά τους. Θα έλεγα, μάλλον, ότι αποδομείται η οικογένεια για να μπορέσει να δομήσει ξανά την ύπαρξή της. Νομίζω μόνο όταν αλλάξει αυτό το μοντέλο που μας έχει κληροδοτηθεί θα μπορέσει και η κοινωνία κι εμείς ως άνθρωποι μέσα στο σύνολο, ως πολίτες, να είμαστε πιο καθαροί απέναντι στον εαυτό μας, στους αγαπημένους μας και στους ανθρώπους γύρω μας γενικότερα”.

Ελίνα Ρίζου: “Με την αποκάλυψη της βίας που κρύβουν συμπεριφορές που είθισται να περνούν ως μηχανισμοί αγάπης. Αυτό γίνεται στο έργο τραβώντας στιγμές σε ένα εκφραστικό άκρο, ώστε αυτά που συνήθως σωπαίνουν κάτω από στρώματα ‘οικογενειακής κομψότητας’ να έρχονται σε πρώτο πλάνο. Ας πούμε ότι αναποδογυρίζει ένα πάπλωμα.”

Αννα Τατιάνα Πίττα: “Σε ένα πρώτο επίπεδο η αφορμή για τη διάλυση της οικογένειας συνίσταται στην ερωτική απάτη και στη διπλή παράλληλη ζωή, καθώς και σε ό,τι αυτές συνεπάγονται, δηλαδή, ζήλεια, κτητικότητα, εμμονή στη μονογαμία και απελπισία, όταν το ένα μισό του ζεύγους δεν μπορεί να την τηρήσει. Αλλά δεν πρόκειται απλά για μια ιστορία ερωτικής απογοήτευσης, όπως επίσης ούτε για ένα οικογενειακό δράμα. Στην πραγματικότητα οι παθογένειες του κλειστού συστήματος της ελληνικής οικογένειας εκκινούν από έναν συντηρητισμό βαθιά ριζωμένο, ένα μικροαστισμό τον οποίο η πολιτική ορμή της Μεταπολίτευσης δεν μπόρεσε να υπονομεύσει ή και να ανατρέψει και ο οποίος επιβάλλει το μοντέλο της πατροπαράδοτης πυρηνικής οικογένειας ως αναντικατάστατο, ως μια πανάκεια.

Προκειμένου να διαφυλάξουμε την οικογένεια, εθελοκωφεύουμε απέναντι σε κάθε έκφραση δυσαρέσκειας των ανθρώπων που την απαρτίζουν. Κι έτσι παρακολουθούμε τραυματισμένες, καταπιεσμένες, ευνουχισμένες προσωπικότητες που δεν μπορούν να σταθούν στα πόδια τους

Προκειμένου να το διαφυλάξουμε, εθελοκωφεύουμε απέναντι σε κάθε έκφραση δυσαρέσκειας των ανθρώπων που απαρτίζουν την οικογένεια. Κι έτσι παρακολουθούμε τραυματισμένες, καταπιεσμένες, ευνουχισμένες προσωπικότητες που δεν μπορούν να σταθούν στα πόδια τους, που αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τις δύσκολες και σύνθετες καταστάσεις με νηφαλιότητα, που αρρωσταίνουν, που επιπλέον ιδιωτεύουν και απεκδύονται την κοινωνική τους φύση. Στο έργο καταδεικνύεται το πώς εξαναγκαζόμαστε να ανεχόμαστε στη ζωή μας συγγένειες που δε μας αφορούν, παρουσίες ανθρώπων που μας φθείρουν ή αντίστροφα απουσίες ανθρώπων που χρειαζόμαστε πλάι μας και όλα αυτά στο όνομα της καθαγιασμένης ελληνικής οικογένειας που πρέπει πάση θυσία να διασφαλιστεί.”

Ποιες είναι οι προκλήσεις του χαρακτήρα που ερμηνεύετε στην παράσταση;

Δ.Α: “Είναι τέτοια η δομή του έργου που και οι τρεις μας ερμηνεύουμε ταυτόχρονα δύο ρόλους. Είναι ένα παιχνίδι ταυτοτήτων. Δηλαδή αυτός που παίζει τον πατέρα παίζει και τον γιο. Είναι σαν να βλέπουμε το ίδιο νόμισμα από διαφορετική πλευρά. Σε όλα τα πρόσωπα ήθελα να συμβαίνει αυτό. Η δυσκολία των ηρώων υποκριτικά είναι το να μπορέσουμε να συμμεριστούμε τα αρνητικά τους στοιχεία, να μπορέσουμε να τους δούμε με συμπάθεια, να πονέσουμε μαζί τους για να καταφέρουμε να τους αποδώσουμε το δίκιο τους.

Γιατί ο καθένας από την πλευρά του έχει κάτι που τον δικαιώνει και τον κάνει να συμπεριφέρεται με τον συγκεκριμένο τρόπο ακόμα και στις πιο άσχημες και τις πιο σκληρές του στιγμές. Και πάντα καταλύτης και στη γραφή αλλά και στην αντιμετώπιση των χαρακτήρων είναι το χιούμορ, το οποίο μπορεί να είναι πικρό και σκληρό αλλά απαλύνει και ταυτόχρονα οξύνει τις αισθήσεις και την αντίληψη των ηθοποιών και των θεατών. Άλλωστε και στη ζωή το κλάμα φέρνει το γέλιο και αντίστροφα.”

Α.Τ.Π: Είναι δύο οι χαρακτήρες με τους οποίους καταπιάνομαι. Είμαι η Μητέρα της οικογένειας και η Γιατρός που επιβλέπει ψυχαναλυτικά τα μέλη της οικογένειας. Η πρόκληση και στις δύο περιπτώσεις ήταν να κατανοήσω και να συμφιλιωθώ με τη χειριστική συμπεριφορά αυτών των προσώπων – όπως αυτή εκδηλώνεται είτε λόγω ιδιοσυγκρασίας στη πρώτη περίπτωση, είτε λόγω κατάχρησης της εξουσίας που προσφέρεται εξ επαγγέλματος στη δεύτερη περίπτωση – όπως επίσης, κυρίως σε ό,τι αφορά την περίπτωση της Μητέρας, να αναγνωρίσω τις πραγματικές ρωγμές και πληγές της, χωρίς να παρασυρθώ από την τάση της να θυματοποιείται.”

Ε. Ρ.: “Κάνω το “τέρας”. Που νοείται ως τέρας επειδή είναι το άλλο, το ξένο προς την αγία οικογένεια, το κρυφό άλλο πλάσμα που στο μεταξύ μεγάλωνε κάπου μακριά. Η πρόκληση είναι αυτή η τερατώδης ιδιότητα που έχει δοθεί στο χαρακτήρα να επιστρέψει εκεί που ανήκει: σε αυτούς που “τέρας” τον βάπτισαν.”

Και τέλος, υφίσταται η έννοια “happy end”;

Δ.Α.: Γενικά δε νομίζω ότι υπάρχει η έννοια του happy end. Καταρχάς ποτέ δεν υπάρχει ένα τέλος, τα πράγματα γυρίζουν και γυρίζουν και αυτό είναι που μας προξενεί και το μεγάλο ερωτηματικό τι κάνουμε κάθε μέρα, γιατί προσπαθούμε, ποιος ο λόγος που συνεχίζουμε να ζούμε και δεν εγκαταλείπουμε. Αυτό που νομίζω έχει σημασία είναι να μπορέσουμε να καθρεφτίσουμε τον ίδιο τον εαυτό μας, να καταλάβουμε από πού ξεκινήσαμε για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε καλύτερα τον βαθύτερο εαυτό μας.

Μόνο έτσι θα μπορέσουμε πραγματικά να μας δούμε με συμπάθεια, να δούμε με συμπάθεια τα λάθη μας και τα αρνητικά μας σημεία για να μπορέσουμε να τα αλλάξουμε, τουλάχιστον να προσπαθήσουμε να τα αλλάξουμε. Αν προσπαθούσαμε όλοι να αλλάξουμε έστω και λίγο πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα μπορούσε να υπάρξει ένα κάποιο happy end, γιατί σίγουρα κάτι θα άλλαζε προς το καλύτερο για όλους μας. Θα βλέπαμε το δάσος και όχι το δέντρο αν μη τι άλλο.”

Α.Τ.Π.: “Στο τέλος του έργου κάποιος χαρακτήρας συμβολικά εξοντώνεται, εν πάση περιπτώσει δε σώζεται, οπότε δεν μπορούμε να μιλάμε για happy end. Και όσοι/ες απομένουν δε, εγκλωβίζονται σε μια σισυφική ρουτίνα, όπου δε διαφαίνεται σημείο διαφυγής. Από την άλλη – τουλάχιστον προς το παρόν σημείο στο οποίο βρίσκονται οι δοκιμές μας – αφήνονται και κάποιοι υπαινιγμοί ότι τα σημεία διαφυγής είναι εντός του ορίζοντά μας, κοινώς κάτω από τη μύτη μας και δε μένει παρά να επιχειρήσουμε την έξοδο.”

Ε.Ρ.: “Γενικά, σε έναν ζοφερό μηχανισμό το πρόβλημα για το Χάπι Εντ είναι ότι δεν έρχεται ποτέ το τέλος. Ότι τείνουμε να διαιωνίζουμε την κατάσταση. Με αυτή την έννοια, κάθε Εντ είναι χάπι. Στο έργο, θα δουμε…”

Ταυτότητα Παράστασης

• Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αγαρτζίδης, Δέσποινα Αναστάσογλου|Elephas tiliensis
• Σκηνικά|Κοστούμια: Λυδία Ανδριώτη
• Σχεδιασμός φωτισμών: Ναυσικά Χριστοδουλάκου
• Επιμέλεια κίνησης: Σοφία Μαυραγάνη
• Φωτογραφίες: Αναστασία Γιαννάκη
• Παίζουν: Δημήτρης Αγαρτζίδης, Τατιάνα Άννα Πίττα, Ελίνα Ρίζου

Info

Παραστάσεις: Δευτέρα 23 Ιανουαρίου έως και Τρίτη 14 Μαρτίου 2023, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Σταθμός.. Η παράσταση είναι κατάλληλη για θεατές άνω των 15 ετών.. Προπώληση εισιτηρίων: viva.gr. Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού & Αθλητισμού.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις