Τι σημαίνει να ζεις στην Αθήνα του 2024, εκεί γύρω στα 30;

Τρεις νέοι άνθρωποι, λίγο πριν και λίγο μετά τα 30, προσπαθούν να βρουν τα πατήματά τους στη ζωή, τον έρωτα και τη φιλία. Ένα πάρτι γενεθλίων, ένας χωρισμός, το νοίκι στο τέλος του μήνα, ένας μουσικός παραγωγός που δεν έρχεται ποτέ, αποτυχημένες οντισιόν και συνεντεύξεις για δουλειά, η ενηλικίωση και η ελπίδα ότι, δεν μπορεί, κάτι θα συμβεί… Όλα με φόντο την Αθήνα του σήμερα.

Η Χρύσα Κολοκούρη γράφει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο “Δε μιλένιαλς”, μία παράσταση με έντονα στοιχεία μιούζικαλ, στην οποία οι τρεις χαρακτήρες ξεδιπλώνουν με χιούμορ και σαρκασμό τις δυσκολίες και τα όνειρα μιας γενιάς, που έχει την προσδοκία να ζήσει όπως η προηγούμενη, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να χαράξει τον δικό της δρόμο και να κρατήσει ζωντανή μέσα της την αίσθηση πως τελικά (μάλλον) όλα θα πάνε καλά.

Όλα ξεκίνησαν…

Η Χρύσα Κολοκούρη αναφέρει στο NEWS 24/7 τι ήταν αυτό που την ενέπνευσε να γράψει το “Δε μιλένιαλς”: “Όλα ξεκίνησαν περίπου τρία χρόνια πριν. Μόλις βγαίναμε από τις αλλεπάλληλες καραντίνες και προσπαθούσαμε να πιάσουμε τη ζωή μας από εκεί που την είχαμε αφήσει. Τα θέατρα έκλειναν, άνοιγαν, ξανάκλειναν, ξανάνοιγαν. Δουλειές ακυρώνονταν, αναβάλλονταν.

Μιλούσα με φίλους και γνωστούς, όλοι εκεί γύρω στα 30, και είχαμε την ίδια αίσθηση: ότι πάμε να ξεκινήσουμε τη ζωή μας πατώντας φρένο. Αίσθηση γνώριμη, βέβαια, μιας και είχε προηγηθεί η οικονομική κρίση (αν υποθέσουμε ότι τελείωσε και ποτέ). Κάπου εκεί, λοιπόν, αρχίζει να μου δημιουργείται η ανάγκη να μιλήσω για τη γενιά μου, τη γενιά των millennials.

Ήθελα να μιλήσω με λέξεις που γράφτηκαν στο σήμερα, κι όχι διασκευάζοντας ένα ήδη υπάρχον κείμενο. Κάπως έτσι άρχισε να γεννιέται ένας κόσμος, που πρωταγωνιστές του είναι τρεις millennials, τρεις άνθρωποι που παλεύουν με την ενηλικίωση, τη διεκδίκηση της ταυτότητάς τους και των επιθυμίων τους. Δεν επιχειρώ φυσικά να μιλήσω εξ ονόματος κανενός, ο καθένας έχει το δικό του βίωμα. Είναι ό,τι κατέγραψε ο δικός μου σεισμογράφος μέσα από τα μάτια τριών χαρακτήρων”.

Οι ήρωες του έργου…

“Οι ήρωες του έργου είναι τρεις άνθρωποι λίγο πριν και λίγο μετά τα 30, που ζουν στην Αθήνα του σήμερα. Για κάποιους η Αθήνα είναι το σπίτι τους, κάποιοι άλλοι ελπίζουν να γίνει. Είναι στο τρέξιμο, είναι διαρκώς στο επόμενο. Κάποιοι αρνούνται να εγκαταλείψουν τα όνειρά τους, κάποιοι άλλοι τα εγκαταλείπουν έχοντας μπει στον αγώνα επιβίωσης και κάποιοι θα ήθελαν πολύ να έχουν όνειρα.

Κάνουν ψυχοθεραπεία, κολλάνε στην κίνηση, ψάχνουν σπίτι, μετράνε τα λεφτά. Ζούνε μεταξύ θριάμβου και πανωλεθρίας. Διαπραγματεύονται με το παρόν, αλλά και με τις παλιότερες γενιές, που, αν και απούσες, υπενθυμίζουν διαρκώς την παρουσία τους. Οι millennials, άλλωστε, είναι παιδιά των babyboomers και, σπανιότερα, της γενιάς X. Ναι, μας πλάθει το παρόν, αλλά έχουμε μεγαλώσει κοιτώντας τα μάτια κάποιου ανθρώπου, που διαμορφώθηκε στο παρελθόν” αναφέρει η Χ. Κολοκούρη.

Το διάβασα σαν υπότιτλο στο δελτίο Τύπου της παράστασης και δεν μπορώ να μη ρωτήσω: Τι σημαίνει να ζεις στην Αθήνα του 2024, εκεί γύρω στα 30;
Δεν έχω ιδέα! Με συναρπάζει, ωστόσο, η ερώτηση και θα ‘θελα να μη βρω την απάντηση. Όσο υπάρχει ερώτηση, υπάρχει ελπίδα.

Τι σε θυμώνει γύρω σου και τι θα ήταν αυτό που θα άλλαζες πρώτο αν μπορούσες;
Με θυμώνει η διαρκής υποτίμηση της εργασίας. Και όχι μόνο της καλλιτεχνικής, που εκεί οι μισθοί είναι συχνά από ανεπαρκείς εώς και ανύπαρκτοι, αλλά κάθε είδους εργασίας. Συναντώ συχνά ανθρώπους με μεταπτυχιακά, εξειδικεύσεις, συμπληρωματικές εκπαιδεύσεις κι όλος αυτός ο κόπος, που έχουν καταβάλει, δεν ανταποκρίνεται κάπως στις συνθήκες ζωής και εργασίας τους. Είναι σαν όλο αυτό το σύστημα αξιολόγησης να μην έχει πια καμία σημασία. Αφού δεν έχει σημασία, ποιον εξυπηρετεί; Μήπως πρέπει και ν’ αλλάξει;

Με θυμώνει που, μέχρι και αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι λέξεις, άνθρωποι που αγαπώ στερούνται βασικών δικαιωμάτων λόγω της σεξουαλικής τους προτίμησης. Με θυμώνει που υπέροχες οικογένειες, γεμάτες από αγάπη και φροντίδα, δεν αναγνωρίζονται θεσμικά ως τέτοιες. Και κυρίως με θυμώνει, όταν ακούω ανθρώπους να μιλάνε για τον έρωτα και τη γονεϊκότητα δικαιωματικά και σαν να τους ανήκουν, γεμάτοι από μίσος για ό,τι δεν είναι ίδιο με εκείνους.

Αυτά όλα θα τα άλλαζα χθες. «Δεν γεννήθηκα για να μισώ, αλλά για ν’ αγαπώ».

Οι νέοι…

Πιστεύετε πως τελικά η νέα γενιά θα φέρει έναν καλύτερο κόσμο;
Δεν ξέρω αν θα φέρει έναν καλύτερο κόσμο. Ξέρω ότι θα φέρει σίγουρα έναν κόσμο. Παίρνουμε ό,τι μας δόθηκε από τους προηγούμενους, ελπίζοντας να αφήσουμε κάτι από τη δική μας μνήμη πάνω του.

Κάθε γενιά έχει το όραμα να κάνει τον κόσμο καλύτερο. Τα καταφέρνει; Η απάντηση δεν είναι ποτέ μονόπλευρη. Και ας μην ξεχνάμε ότι ήδη προετοιμάζονται οι επόμενοι από εμάς να διορθώσουν όσα θεωρούν λάθη δικά μας. Η παρουσία μας στον κόσμο αυτό είναι παροδική.

Ποιος είναι ο ρόλος της μουσικής στην παράσταση;
Η μουσική χρησιμοποιείται όπως ακριβώς και ο λόγος: είναι ένας άλλος τρόπος να πεις την ιστορία. Δεν πρόκειται, δηλαδή, για ένα μουσικό διάλειμμα —αν και δεν πιστεύω ότι υπάρχουν τέτοια, ό,τι συμβαίνει πάνω στη σκηνή είναι αφήγηση—, αλλά για ένα αναπόσπατο κομμάτι της σκηνικής δράσης. Είναι μία σύνδεση με έναν κόσμο ονειρικό, στον οποίο οι χαρακτήρες βρίσκουν τον χώρο και το κουράγιο να πλάσουν έναν κόσμο κάπως διαφορετικό από τον τετριμμένο, τον καθημερινό.