Το κορίτσι με τα σπίρτα βγαίνει στη σύγχρονη Αθήνα

Η Violet Louise, αντλεί έμπνευση από το παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και με τη χρήση ήχων, μουσικής και εικόνας μας μεταφέρει στην Αθήνα του σήμερα, όπου ζει το Κορίτσι με τα σπίρτα. Η μικρή αγωνίζεται να επιβιώσει, μόνη, χωρίς βοήθεια, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της μεγαλούπολης. Πλησιάζει η Πρωτοχρονιά και λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου δέχεται μία αναπάντεχη πρόταση που της δίνει την ευκαιρία να εκπληρώσει κάθε της επιθυμία και να αλλάξει για πάντα τη ζωή του. Αλλά με ένα πολύ ακριβό τίμημα: Να πάψει να ονειρεύεται!

Στην αθέατη πλευρά του κοινωνικού περιθωρίου, κατοικούν άνθρωποι φαντάσματα, άνθρωποι αόρατοι που ζουν σε έναν ασφυκτικό κλοιό και από τον οποίο δεν υπάρχει έξοδος διαφυγής. Αυτό πιστεύουμε όλοι εμείς που ανήκουμε στην άλλη πλευρά της κανονικότητας.

Ο Άντερσεν όμως μέσα από την ιστορία του για το μικρό Κορίτσι με τα σπίρτα, αποκαλύπτει κάτι μαγικό : Όπου δεν υπάρχει διέξοδος, μοναδικό καταφύγιο για τον άνθρωπο είναι η ελευθερία του μυαλού του. Το τέλος του μικρής που δεν είχε πουλήσει ούτε ένα σπίρτο όλη την ημέρα είναι αναπόφευκτο στο παραμύθι του.

 

Η Violet Louise βυθίζεται στον ξεχασμένο κόσμο των παιδικών της χρόνων

Η Violet Louise αναφέρει χαρακτηριστικά στο NEWS 24/7 “Κατά τη διάρκεια της πανδημίας υπήρξε μία σειρά από συγκυρίες που με οδήγησε πίσω στο πατρικό μου σπίτι. Καθώς εξερευνούσα τον ξεχασμένο κόσμο των παιδικών μου χρόνων, ανακάλυψα στην παλιά μου βιβλιοθήκη, κάτω από τόνους σκόνης τα άπαντα του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Όταν ήμουν μικρή είχα τη συνήθεια να σημειώνω με ένα πράσινο μαρκαδόρο ποια παραμύθια μου άρεσαν πιο πολύ, για να τα βρίσκω πιο εύκολα όταν θα επέστρεφα σε αυτά για να τα ξαναδιαβάσω.
Δίπλα από το κορίτσι με τα σπίρτα είχα σημειώσει τα εξής: τη σώζουν τα όνειρά της! Την ιστορία του μικρού κοριτσιού που πεθαίνει ανήμερα Πρωτοχρονιάς όλοι τη γνωρίζουμε. Η μικρή κάθε φορά που ανάβει ένα σπίρτο, βλέπει κι ένα όραμα: τη ζεστή φωτιά στη σόμπα, το γιορτινό τραπέζι, το χριστουγεννιάτικο δέντρο, την πολυαγαπημένη της γιαγιά να την παίρνει στην αγκαλιά της και να φεύγουν προς τον ουρανό. Το παιδί μέσα από τον κόσμο της φαντασίας του, αφήνει πίσω του τη θλιβερή πραγματικότητα και αντιμετωπίζει τη σκληρή δοκιμασία του τέλους χωρίς φόβο.

Ίσως τελικά αυτό το παραμύθι δεν είναι τόσο σκοτεινό όσο πιστεύουμε όλοι μας. Ο Άντερσεν, αυτός ο σπουδαίος παραμυθάς, τοποθετεί τους δύο κόσμους, της πραγματικότητας και της φαντασίας στην κανονική τους διάσταση. Είμαστε φτιαγμένοι να κατοικούμε σε αυτούς τους δύο κόσμους ταυτόχρονα. Αν στερηθούμε ή τον έναν ή τον άλλον, είμαστε καταδικασμένοι στην ανυπαρξία.

Η δική μου ιστορία ξεκινά με την εξής φράση: Σε αυτή την ιστορία θα μπορούσα να είμαι εγώ, εσείς, αυτή. Το όνομά της; To κορίτσι με τα σπίρτα. Τελικά μήπως το κοριτσάκι αυτό θα μπορούσε να είναι μία γνώριμη φιγούρα; Μπορεί κι ένας δικός μας άνθρωπος; Ή ακόμα και εμείς οι ίδιοι;

Κι αν η μικρή δε ζούσε σε κάποια μακρινή εποχή, αλλά σήμερα, σε ένα γνώριμο τοπίο, όπως στην Αθήνα; Πώς θα ήταν η ζωή της σήμερα σε μία πόλη εκατομμυρίων κατοίκων, μία πόλη που έχει γίνει εχθρική και αφιλόξενη προς της κατοίκους της; Κι αν δεν ήταν παιδί, αλλά μία νεαρή κοπέλα χωρίς δουλειά, χωρίς δικό της σπίτι που εισπράττει καθημερινά το μερίδιο της στη σκληρότητα, την αδιαφορία, την απομόνωση, τον κοινωνικό αποκλεισμό; Όποια και να είναι αυτή η μικρή, ζει αθόρυβα, κλεισμένη στο διαμέρισμά της, δε ζητά βοήθεια, αλλά και όταν τη ζητά κανείς δεν της τη προσφέρει. Δεν έχει εχθρούς, δεν έχει φίλους, δεν έχει πίστη και όμως μέσα της σιγοκαίει ακόμα η φλόγα της προσμονής, της επιθυμίας, της ανάμνησης.

Δεν ανήκει σε ομάδες, σε παρέες, σε οικογένειες, σε συλλόγους, σε συνδικάτα, σε λόμπι παραγωγής. Φαίνεται πως έχει επιλογές αλλά δεν επιθυμεί να ζει στο περιθώριο μίας ζωής που ποτέ της δε τη διάλεξε. Επαναστατεί όμως την ίδια στιγμή υποχωρεί στην εσωτερική πίεση του μυαλού της και στις εξωτερικές συμβάσεις της πραγματικότητας. Θέλει να φύγει μακριά από την πόλη που ζει, αυτή την πόλη που τόσα άλλα κοριτσάκια χρόνια πριν, έχτισαν με τα χεράκια τους πουλώντας σπίρτα στους παγωμένους δρόμους της.

Όταν έρχονται οι γιορτές παίρνει την κάμερα της και ξεχύνεται στους δρόμους της Αθήνας για να απαθανατίσει την επίφαση της λάμψης των γιορτών των Χριστουγέννων. Οι πλατείες είναι φωταγωγημένες, τα δέντρα στολισμένα, αν όμως στρίψεις τη γωνία, βλέπεις μία άλλη πραγματικότητα. Ανθρώπους κουλουριασμένους στις γωνίες να κοιμούνται στο τσιμέντο. Μόνοι και αβοήθητοι. Η μικρή ξέρει πως έρχεται η σειρά της. Ξέρει πως δε θα τα καταφέρει μόνη της.

Όπως και το κοριτσάκι στο παραμύθι, έτσι κι αυτή έχει ανάγκη να ονειρεύεται. Αντέχει χωρίς νερό, χωρίς φαγητό, χωρίς ύπνο, χωρίς έρωτα. Δεν αντέχει το σκοτάδι δίχως όνειρα. Ο κόσμος της φαντασίας είναι η μοναδική διέξοδος από μία πραγματικότητα που της στερεί το οξυγόνο. Εκεί κατοικεί ο πραγματικός της εαυτός.

Λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου, δέχεται μία απρόσμενη πρόταση: της δίνεται η δυνατότητα να αλλάξει για πάντα τη ζωή της και να ξεκινήσει από το μηδέν αλλά με μία απαράβατη προϋπόθεση: Nα πάψει να ονειρεύεται.

Αν με ρωτήσει κάποιος τι με παρακίνησε να κάνω μία παράσταση, διασκευάζοντας το παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, είναι γιατί με αυτό τον τρόπο ξαναβρήκα ένα ξεχασμένο κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας και μέσα από αυτό είπα τη δική μου ιστορία. Για τους ανθρώπους που υποφέρουν σιωπηλά, για όλους εμάς που ανά πάσα στιγμή μπορεί να βρεθούμε στη δική τους θέση, για μένα την ίδια. Μην έχουμε αυταπάτες. Κανείς δεν μπορεί να επιβιώσει μόνος του. Ας έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και ας είμαστε σε ετοιμότητα για τον συνάνθρωπο που έχει την ανάγκη μας”.

Η παράσταση αποτελεί το δεύτερο μέρος μίας τριλογίας με τίτλο Ιστορίες εγκλεισμού (Το Ημερολόγιο ενός σκύλου, Το κορίτσι με τα Σπίρτα, Παράξενες Ιστορίες ΙΙ) τα οποία διακρίθηκαν σε Φεστιβάλ του εξωτερικού (Toronto Ιinternational Women Festival, Munich, Short Film Awards, Sweden Film Awards) και επιχορηγήθηκαν από το Υπουργείο Πολιτισμού.
Μέρος των εισιτήριων της παράστασης θα δοθούν για την ενίσχυση του περιοδικού Σχεδία. Η Σχεδία είναι το μοναδικό ελληνικό περιοδικό δρόμου που δίνει τη δυνατότητα στους άστεγους, άνεργους πωλητές μία ξεχωριστή ευκαιρία να εξασφαλίσουν ένα ελάχιστο, αξιοπρεπές εισόδημα για την καθημερινή τους επιβίωση.

Λίγα λόγια για τη Violet Louise

Η Violet Louise είναι σκηνοθέτης, ηθοποιός ,μουσικός και multimedia artist. Aπό το 2012 ερευνά το πεδίο της σύγχρονης αφήγησης με τη δημιουργική χρήση πολυμέσων. Ερευνά την ανθρώπινη συμπεριφορά, τις θεωρίες περί εξέλιξης, την έννοια της οικογένειας, κοινωνικά θέματα, σα να κρατά κάποιο μεγεθυντικό φακό.
Οι παραστάσεις της κινούνται μεταξύ μουσικής συναυλίας- θεάτρου – εικαστικής εγκατάστασης.Δημιουργεί σε πραγματικό χρόνο τα οπτικοηχητικά της περιβάλλοντα, χρησιμοποιώντας τον ήχο και την εικόνα, παράλληλα με την αφήγηση και τη χρήση μουσικών οργάνων, midi συσκευών, κάμερας, βίντεο.
Παραστάσεις σταθμοί́ στη δημιουργική́ της πορεία: Παράξενες Ιστορίες σε κείμενα Έντγκαρ Άλαν Πόε: Φεστιβάλ Αθηνών, Festival Vie, Festival Delle Colline Torinesi, Φεστιβάλ Δημήτρια· Τρωάδες: Μουσείο Αρχαίας Ολυμπίας στο πλαίσιο της Αφής της Ολυμπιακής Φλόγας, Δελφοί, Αρχαίο θέατρο Νικόπολης,· Θέατρα του Ολιβιέ Πυ, ανάθεση του Γαλλικού́ Ινστιτούτου Αθηνών: Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης· Γράμματα στα κοριτσάκια του Λιούις Κάρολ: θέατρο Θησείο/ Φεστιβάλ Αισχύλεια· Στα Υπόγεια του BBC: Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης Ιωάννα της Λωραίνης. Από το 2020 έως το 2022 υλοποίησε τρία ψηφιακά έργα, επιχορηγούμενα από το Υπουργείο Πολιτισμού, μέρη μιας τριλογίας με τίτλο Ιστορίες Εγκλεισμού: To Ημερολόγιο ενός σκύλου, Το Κορίτσι με τα σπίρτα, Παράξενες ιστορίες ΙΙ.