Το μαγικό κλικ του Νικόλα Φραγκιουδάκη

Με αφορμή τη θεατρική παράσταση "Μούσια" στην οποία υπογράφει το κείμενο και πρωταγωνιστεί, ο Νικόλας Φραγκιουδάκης μιλά στο NEWS 24/7 για τα 90's, την ανεμελιά τους και φυσικά τα κακώς κείμενά τους που μας ταλανίζουν μέχρι σήμερα.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΡΑΜΠΕΛΑΣ
10 Μαΐου 2023 06:44

Ο Νικόλας Φραγκιουδάκης είναι ένας χειμαρρώδης άνθρωπος, ένας ταλαντούχος ηθοποιός κι ένας ιδιαίτερος καλλιτέχνης που όσα χρόνια τον γνωρίζω κινείται με πυξίδα την αγάπη του για τη δημιουργία. Δεν φοβήθηκε ποτέ τους πειραματισμούς και με επιμονή και μεράκι συνεχίζει την πορεία του στη θεατρική σκηνή – αλλά και τα social media. Διατηρεί βλέπετε έναν ιδιαίτερα δημοφιλή λογαριασμό στo Instagram, μέσα από τον οποίο σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται, προσφέροντας άπλετο γέλιο και χαρά στους followers του.

Το νέο του εγχείρημα τον βρίσκει πάνω και ταυτόχρονα πίσω από τη σκηνή: Μαζί με τον Γιώργο Τριανταφύλλου συνέγραψαν τη θεατρική παράσταση «Μούσια», μια κωμωδία μυστηρίου με άρωμα 90’s η οποία κάνει την πρεμιέρα της την ερχόμενη Παρασκευή (12 Μαΐου) στο Θέατρο 104 του Κεραμεικού. Σε αυτή συναντάμε όλα τα στοχεία της vintage εκείνης εποχής που αγαπήσαμε, την ανεμελιά της και φυσικά τα κακώς κείμενα, οι συνέπεις των οποίων ακόμα μας ταλανίζουν.

Η συζήτησή μας ξεκίνησε φυσικά από την παράσταση και τη χρυσή εποχή του ΠΑΣΟΚ αλλά γρήγορα ήρθε στο σήμερα, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι καλλιτέχνες, την ακμή και τους κινδύνους στα social media…

Μιλήστε μας για το έργο, πώς ήρθε η έμπνευση για τη συγγραφή του. Ποια ανάγκη σάς οδήγησε να το τοποθετήσετε χρονικά στα 90’s;

«Το έργο γεννήθηκε από την αγάπη που τρέφουμε με τον Γιώργο Τριανταφύλλου για τα 90’s! Αποφασίσαμε να στήσουμε μια κωμωδία μυστηρίου μετά μουσικής και την τοποθετήσαμε στην αγαπημένη μας δεκαετία. Το κείμενο έχει τηλεοπτικές αναφορές της δεκαετίας (όπως η Ρούλα Κορομηλά, οι “Απαράδεκτοι” κ.ά.), πολιτικές νύξεις της εποχής (παλιό ΠΑΣΟΚ ορθόδοξο), καλλιτεχνικές και μουσικές πινελιές της δεκαετίας παιγμένες και διασκευασμένες από τον εξαιρετικό μουσικό μας που θα είναι μαζι μας στη σκηνή, Χρίστο Θεοδώρου. Έξτρα μπόνους τα πρωτότυπα κομμάτια απο τον εξαιρετικό Θέμη Καραμουρατίδη, προσαρμοσμένα στην εποχή φυσικά.»

Ο ήρωας που υποδύεστε είναι ένας απατεώνας, Πόσο δύσκολο είναι να βρείτε κοινά σημεία με έναν τέτοιο χαρακτήρα; Έχετε συναναστραφεί με τέτοιους τύπους;

«Στο θέατρο προκειμένου να βρούμε τον χαρακτήρα που υποδυόμαστε, διανύουμε τη μισή διαδρομή εμείς και την άλλη μισή ο ήρωας (μέσα από την ανάλυση). Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Μπορεί να μην έχω πολλά κοινά στοιχεία με τον κομπιναδόρο που ερμηνεύω, έχει όμως μια ευαισθησία που τον καθιστά συμπαθή. Σίγουρα έχω κάνει στο παρελθόν πράγματα, για τα οποία δε νιώθω περήφανος. Δεν έχω συναστραφεί ποτέ βέβαια με κομπιναδόρους ή άλλα στοιχεία του υπόκοσμου.

Οπότε ξεκινώ από αυτήν τη βάση και χτίζω με τη φαντασία μου το… λαμόγιο ήρωά μου. Αυτή η ανακάλυψη είναι και το ωραίο στο θέατρο.»

Θεωρείτε η εικονική “αφθονία” και τα “παραμύθια” των 90’s είναι αρκετά μακριά από το σήμερα;

«Καταρχάς μιας που μιλάτε για παραμύθια, να πω οτι όλη εκείνη η εποχή έμοιαζε με παραμύθι. Μπορεί βέβαια να το κοιτάζω και λίγο διαστρεβλωμένα, επειδή μετά μας βρήκαν πολλά δεινά σαν γενιά που έχουν τις ρίζες τους εκεί. Δεινά ίσως όχι τραγικά, σίγουρα όμως απανωτά και με διάρκεια! Αλλά νομίζω ότι δεν κάνω λάθος: Αφθονία υπήρχε και οικονομική και ερωτική! Και παραμύθι υπήρχε, και με τις δύο πιθανές καταλήξεις: Παραμύθι με happy end για κάποιους και παραμύθι με λυπημένο τέλος που τελικά όλα αποδείχθηκαν μια φούσκα. Απότομα πλουτίσαμε όπως στα παραμύθια κι απότομα επτωχεύσαμεν, όπως στα παραμύθια.

Για να το συνδέσουμε με την ερώτησή σας, νομίζω σήμερα ζούμε μια διαφορετικού είδους αφθονία αλλά “παίζουμε” στο ίδιο παραμύθι με διαφορετικούς κακούς από τα 90’s…»

Ποια στοιχεία των 90’s αναπωλείτε;

«Αναπολώ όσο κλισέ κι αν ακούγεται την ανεμελιά! Δεν ξέρω αν έφταιγε η δεκαετία ή το γεγονός ότι στα 90’s ήμουν παιδί αλλά όλα έρεαν πιο αγνά! Διέκρινα αγνές προθέσεις γύρω μου, η τέχνη ήταν πιο αγνή, oι άνθρωποι ήταν αληθινά φωτεινοί. Το είχε πει πάρα πολύ ωραία ο Βιμ Βέντερς στην ταινία ¨”Τα φτερά του έρωτα”: “Όταν το παιδί ήταν παιδί, δεν ήξερε ότι ήταν παιδί. Περπατούσε με τα χέρια ανοιχτά, Και ότι όλα είναι η ζωή και η ζωή είναι μία”. Νομίζω τα σημερινά παιδιά ξέρουν ότι είναι παιδιά και θέλουν να πάψουν να είναι. Γιατί;

Επίσης από τη δεκαετία των 90’s νοσταλγώ τους Thundercats – και τον Καμπαμαρού!»

Λίγα λόγια για τον Θέμη Καραμουρατίδη. Πώς ήταν η συνεργασία μαζί του;

«Είναι τιμή μου που συμμετέχει και μας γράφει τη μουσική! Είναι ένας ευφυέστατος μουσικός που βλέπει σφαιρικά την τέχνη του. Αγαπά αυτό που κάνει και αγαπά τους συντελεστές του – είναι γενικά ένας άνθρωπος που αγαπάει! Η μουσική που έχει γράψει για το έργο μας είναι πολύ μελετημένη. Δεν έχει αφήσει τίποτα στην τύχη κι αυτό δείχνει το μεγαλείο της τεχνικής του και της τέχνης του.

Όταν ακού κανείς για τον Θέμη Καραμουρατίδη και τις επιτυχίες που έχει κάνει με τη Νατάσσα Μποφίλιου, μπορεί να περιμένει να συναντήσει κάποιον απρόσιτο άνθρωπο. Αντιθέτως, είναι η χαρά της ζωής! Και έχει μια τεράστια καρδιά.»

Στην παράσταση ερμηνεύετε ένα τραγούδι που θυμίζει πολύ… Ημισκούμπρια. Ήταν πρόκληση για εσάς;

«Αναφορές από τα Ημισκούμπρια και γενικά από τη χιπ χοπ σκηνή έχω. Οπότε φανταζόμουν ότι δεν θα είναι κάτι δύσκολο, τουλάχιστον ως προς το πώς να προσεγγίσω συναισθηματικά το κομμάτι. Αυτό που με δυσκόλεψε πάρα πολύ είναι η τεχνική, και συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο είναι αυτό που κάνουν οι ράπερς: Η ταχύτητα, με την οποία λένε δεκάδες σειρές και περνάνε από νοήματα και σε διαθέσεις είναι ασύλληπτη. Το κάνουν να φαίνεται τόσο εύκολο ενώ δεν είναι! Εγώ τουλάχιστον δυσκολεύτηκα πολύ να μεταφέρω ένα κομμάτι και τις εικόνες του σε τέτοιους φρενήρεις ρυθμούς.»

Ως εργαζόμενος καλλιτέχνης ποιες δυσκολίες συναντάτε σήμερα;

«Γενικά δε στέκομαι στις δυσκολίες της ζώης ακόμα και στις πρακτικές. Χαμογελώ και προσπαθώ να είμαι αισιόδοξος. Οπότε μην περιμένετε να σας πω για την ανεργία του κλάδου από την υπερπληθώρα ηθοποιών. Ούτε ότι ο κορονοϊός έβλαψε σοβαρά τους καλλιτέχνες. Ή ότι στη μετά covid εποχή βρεθήκαμε να αναμετριόμαστε και να ξανασυστηνόμαστε απέναντι στο θέατρο. Μην περιμένετε να σας πω ότι δουλεύουμε οι ίδιοι και οι ίδιοι συνεχώς. Δεν θα τα πω (γέλια). Γιατί πάντα χρησιμοποιώ το χιούμορ μου και τα προσπερνάω όλα.»

Ένα σχόλιό σας για το προεδρικό διάταγμα που υποβιβάζει τον τίτλο σπουδών (κι ακόμη δεν έχει αποσυρθεί).

«Επειδή βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο δεν θα ήθελα να αναφερθώ σε αυτό το ζήτημα που σίγουρα στεναχωρεί όλο τον κλάδο και μας υποτιμά. Ξέρετε στο θέατρο, μέχρι και τρεις μέρες προτού ανέβει μια παράσταση, δεν είναι τίποτα έτοιμο, Και γίνεται ένα μαγικό κλικ και ξαφνικά “κουμπώνουν” όλα και στην πρεμιέρα έχουμε πάντα την παράσταση. Έτσι εύχομαι ένα μαγικό κλικ να γίνει και τώρα που έρχονται και οι εκλογές.»

Παράλληλα με την υποκριτική και το σενάριο, διατηρείτε έναν επιτυχημένο λογαριασμό στα social, με κωμικά κλιπ (και όχι μόνο). Πώς προέκυψε;

«Είναι κάτι που ανέκαθεν με ευχαριστούσε και με χαλάρωνε – Πέραν του ότι είχα και την κλίση να το κάνω: Κάνω χιουμοριστικά βίντεο από το 2011 στα social.

Πειραματίζομαι με διάφορες θεματικές και διάφορες αισθητικές, άλλοτε επιτυχημένα κι άλλοτε μη. Η επιμονή μου όμως έφερε και την αποδοχή του κόσμου! Έγινε ένα μαγικό κλικ που λέγαμε κι η ανταπόκριση που δέχτηκα από τους χρήστες των social είναι απίστευτη. Νομίζω βλέπουν σε εμένα και τα βίντεό μου έναν καθόλου επιτηδευμένο άνθρωπο, έναν καθόλου επιτηδευμένο καλλιτέχνη. Κάποιοιν που μέσα από το χιούμορ του διαφαίνεται η κουλτούρα, οι σπουδές του, η κινηματογραφική και θεατρική κατάρτιση, η υποκριτική του τεχνική (δεν έχω ιδέα γιατί μιλώ για τον εαυτό μου στον τρίτο ενικό (γέλια) Είναι κάτι που σιχαίνομαι να μιλάει κανείς για τον εαυτό του στο τρίτο ενικό).»

Ποια θετικά στοιχεία και ποιους κινδύνους διακρίνετε στα social;

«Κίνδυνοι υπάρχουν παντού. Ακόμα και στην πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής σου, στην πιο όμορφη και χαρούμενη συνθήκη, μπορεί να εγκυμονεί ένας κίνδυνος. Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να προσέξεις πώς θα διαχειριστείς εκείνη την χαρούμενη στιγμή. Έτσι γίνεται και με τα social – Παίρνουν τη μορφή και τον χαρακτήρα που τους δίνεις.»

Ετοιμάζετε κάποιο νέο κείμενο για το εγγύς μέλλον;

«Ακόμα είναι νωρίς για να σας μιλήσω για νέο κείμενο. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος για τα “Μούσια” και θέλω να δω μέχρι πού θα φτάσει η πορεία τους. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι του χρόνου θα συνεχίσω τα θεατρικά εργαστήριά μου στο θέατρο 104 με νέα τμήματα για ερασιτέχνες.»

Τι σας ενοχλεί;

«Με ενοχλεί να μη λέει κάποιος εάν έχει κάτι μαζί μου, να το “φυλά” και να το πετάξει σε μια ευάλωτη στιγμή μου. Επίσης δεν μπορώ την αγένεια,την αδικία. Α και το να το “παίζει” κάποιος αυθεντία.»

Τι σας αρέσει;

«Μου αρέσουν τα φυτά εσωτερικού χώρου, η κόκα κόλα, τα μεγάλα μπαλκόνια, η ψαρόσουπα. Να μαθαίνω από τα λάθη μου. Θα κάνω λάθη μέχρι να κλείσω τα 80 χρόνια και θα μαθαίνω συνεχώς μέχρι να κλείσω τα 80 χρόνια.»

@Γιώργος Κασαπίδης

Μούσια

Χίλια εννιακόσια ενενήντα κάτι… Ο Κίμωνας και ο Περικλής δυο αδέλφια εντελώς αταίριαστα. Ο ένας, επιτυχημένος ραδιοφωνικός παραγωγός. Ο άλλος, ένας μικροαπατεώνας που ψάχνει να πιάσει την καλή. Και η Αννίτα Καραμπόλη; Τι δουλειά έχει μια πρώην μπουζουξού με την υψηλή τέχνη; Ποια πλεκτάνη τους έφερε κοντά και τέλος πάντων πως θα ξεμπλέξουν από αυτή την ιστορία;

«Μούσια», μια μαύρη κωμωδία καταστάσεων γεμάτη ψέματα δω και μουσική. Μια ωδή σε όλα αυτά που μας ξεσήκωσαν και συνεχίζουν να μας ξεσηκώνουν. Ένας ύμνος στην δεκαετία του 90’ των αναμνήσεων, της ανεμελιάς, του lifestyle, των αγνών, αλλά και των λιγότερο αγνών, προθέσεων.