Τρεις γυναίκες ξεπλένουν τις αμαρτίες τους σε ένα υδροθεραπευτήριο

Είναι εξαιρετικά δραστήρια, ανήσυχη και πολυτάλαντη. Παίζει, σκηνοθετεί και δε διστάζει να δοκιμάσει τις δυνάμεις της και στη θεατρική συγγραφή. Ο λόγος για την Κατερίνα Μαυρογεώργη που πρόσφατα είδαμε στην εξαιρετική “Δημοκρατία του Μπακλαβά” και τώρα τρία χρόνια μετά επιστρέφει με τις ολόδικές της “Λουόμενες“, ένα θεατρικό έργο που και έγραψε και σκηνοθετεί.

Οι “Λουόμενες” έκαναν πρεμιέρα στις 6 Μαΐου 2019, αγαπήθηκαν πολύ και παίχτηκαν για δύο σεζόν, ως την Πρωτοχρονιά του 2020. Από τότε, η πανδημία, η κρίση και οι έντονες εξελίξεις στα ζητήματα έμφυλης ισότητας, έφεραν σημαντικές αλλαγές στο θέατρο και στη ζωή μας. Το έργο δεν παραμένει μόνο επίκαιρο, αλλά αποκτά και νέο φως. Με έντονο κωμικό στοιχείο, αλλά και πολλές στιγμές συγκίνησης, οι περιπέτειες και οι ανάγκες των ηρωίδων μοιάζουν να βρίσκονται ακόμα πιο κοντά μας.

Τώρα, ακριβώς τρία χρόνια μετά την πρώτη τους παράσταση οι “Λουόμενες” της Κατερίνας Μαυρογεώργη επιστρέφουν στις 6 Μαΐου στο Θέατρο Skrow. Το Υδροθεραπευτήριο «Ο Ασκληπιός» συναντά ξανά τον φυσικό βράχο του θεάτρου, ο οποίος αναλαμβάνει τον “ρόλο” της ιαματικής πηγής, δημιουργώντας ένα ξεχωριστό σκηνικό για την παράσταση.

Η Κατερίνα Μαυρογεώργη εξηγεί στο NEWS 24/7 γιατί αποφάσισε να επανέλθει θεατρικά με τις Λουόμενες τώρα, δύο χρόνια μετά την πανδημία: “Στα αλήθεια δεν είχαμε αποφασίσει ποτέ συνειδητά να τις σταματήσουμε. Όταν όλα ακινητοποιήθηκαν με την πανδημία, ακινητοποιηθήκαμε κι εμείς. Μετά ήταν οργανική ανάγκη όλης της ομάδας να ξαναπούμε αυτήν την ιστορία, να ξαναπιάσουμε το νήμα κι έτσι συμβαίνει τελικά. Τι έχει αλλάξει τώρα μετά από δύο χρόνια; Εμείς. Εσείς. Όλα”.

Και συνεχίζει εξηγώντας τι την ενέπνευσε για να το γράψει “Το έργο αυτό το έγραψα αφότου είδα κάτι σαν όνειρο, ότι η μετα-θάνατον ζωή είναι ένα τεράστιο λουτρό με ατμούς και χαμάμ. Το θυμάμαι ακόμα, ήταν ένα ψηλοτάβανο κτίριο, με παράθυρα πολύ πολύ ψηλά από όπου διαχεόταν στον χώρο ένα λευκό φως και χρωμάτιζε τους ατμούς που κυκλοφορούσαν παντού σαν ψυχές. Επίσης οι απίθανες ιστορίες που άκουγα να λένε οι γιαγιάδες που κολυμπούσαν δίπλα μου στο κολυμβητήριο. Με τα σκουφάκια τους, τα έλεγαν όλα η μία στην άλλη. Λες και μέσα στο νερό ένιωθαν την ασφάλεια να εξομολογηθούν.

Όταν μπήκα στο Μουσείο Ορσέ και είδα αμέτρητους πίνακες με γυναίκες που πλένονταν, η Λουόμενη, η Λουόμενη, η Λουόμενη… πολλαπλασιασμός. Οι ηρωίδες από τις όπερες που άκουγα από πολύ μικρή, που όλες μα όλες πεθαίνουν στο τέλος, με δραματικό τρόπο κι ανατριχιαστική μουσική…Και μια δική μου ώθηση να βγάλω πάνω στο χαρτί ένα έργο που μιλά για την επανεκκίνηση, την συγχώρεση, το τρομερό μυστικό ή τραύμα που συνήθως κουβαλάμε. Ήξερα όμως ότι είναι κωμωδία όλα αυτά. Ότι η συγκίνηση θα έρχεται ξαφνικά μέσα στα γέλια, από τις σχέσεις που προκύπτουν μεταξύ τριών γυναικών που αν κι άγνωστες, βουτάνε κατευθείαν στα βαθιά”.

Ποια βάρη κουβαλούν οι 3 ηρωίδες του έργου;

Η Κάτια είναι ερωμένη του αλκοόλ, δεν ξέρει και δεν θέλει να ξέρει να βάζει στοπ. Η Μαρία έχει ένα ντροπιαστικό μυστικό σε σχέση με τους εφηβικούς της έρωτες. Η Λίντια, η ιδιοκτήτρια, φιλάργυρη και φιλόδοξη, έκανε σκοτεινές ενέργειες για να περάσει στα χέρια της το υδροθεραπευτήριο “Ο Ασκληπιός”. Είναι λιγάκι villains χαρακτήρες. Και οι τρεις βασανίζονται από τα βάρη τους αυτά. Και οι τρεις όμως είχαν αξιοπρόσεχτους λόγους να φτάσουν εκεί που έφτασαν. Και με τις ιστορίες τους φωτίζουν πτυχές της πραγματικότητάς μας. Γιατί χρειάστηκε να τα κάνουν όλα αυτά; Τα έκαναν ή τα έπαθαν; Γιατί είναι ασυγχώρητα;

Τι είναι αμαρτία; Γιατί πολλα πράγματα είναι βαφτισμένα αμαρτίες από τις θρησκείες για παράδειγμα που δομούν ολόκληρα συστήματα σκέψης, ενώ στα αλήθεια είναι βαθιές επιθυμίες. Κι άλλα πράγματα που είναι κατάφωρα εγκλήματα εναντίον του ανθρώπου και της φύσης είναι πολύ οκ στην κοινωνία μας να συμβαινουν νυχθημερόν.

Πώς μπορούμε αλήθεια να ξεπλύνουμε τις αμαρτίες μας; Ξεπλένονται;

Μπορούμε; Δεν ξέρω, δεν έχω απάντηση. Παλιά έλεγα ναι, και βέβαια. Τώρα μεγαλώνοντας και βλέποντας πόσο επίμονα μπορεί να σε ακολουθούν κάποια μοτίβα, πόσο βαθιά μπορεί να σε έχουν χαράξει βιώματα κι ούτε που το κατάλαβες τότε, δεν ξέρω. Αλλά γίνεται να ανοίξεις χώρο μέσα σου. Το έχει πει πολύ ωραία η Μαργαρίτα Καραπάνου στο Rien ne va plus: «Κι ο πόνος άνοιξε μέσα στην καρδιά μου χώρους που δεν ήξερα ότι υπάρχουν.» Επίσης τι είναι αμαρτία; Γιατί πολλα πράγματα είναι βαφτισμένα αμαρτίες από τις θρησκείες για παράδειγμα που δομούν ολόκληρα συστήματα σκέψης, ενώ στα αλήθεια είναι βαθιές επιθυμίες. Κι άλλα πράγματα που είναι κατάφωρα εγκλήματα εναντίον του ανθρώπου και της φύσης είναι πολύ οκ στην κοινωνία μας να συμβαινουν νυχθημερόν.

Τι συμβολίζει το Υδροθεραπευτήριο «Ο Ασκληπιός»;

Είναι ένα εξομολογητήριο. Ένα μέρος με πιθανή μαγεία μέσα του. Είναι παλιό και ξεχαρβαλωμένο, το ιαματικό νερό το τρώει από μέσα, λιώνει σιγά σιγά τους σωλήνεις και διαβρώνει τους τοίχους. Το κτίριο σταδιακά υποτάσσεται στη δύναμη της πηγής. Αλλά συνεχίζει να δουλεύει. Έχει την ιερότητα και την μυστικότητα ενός χώρου, όπου ό,τι λέγεται εκεί μέσα, καίγεται από το νερό. Είναι ένα καθαρτήριο, ένα μεταβατικό μέρος. Μια πύλη. Μια κρυφή πίστα για ένα μυστικό, λυτρωτικό γλέντι.

Τα τελευταία δύο χρόνια ζούμε υπό τη σκιά πολλών γυναικοκτονιών και έμφυλης βίας. Πώς το εξηγείτε αυτό;

Όχι μόνο δύο. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, αιώνες, ζούμε έτσι. Τα τελευταία δύο χρόνια απλώς μαθεύτηκαν πολλές τέτοιες ιστορίες στην χώρα μας. Έχουμε πατριαρχία. Η γυναίκα ήταν από πολύ παλιά απλά κτήμα, αντικείμενο. Σε κάποιες κοινωνίες ακόμα είναι. Μπορείς να την παντρευτείς στα 14 της και μετά αν δεν σου κάνει, τη σκοτώνεις. Αλλά και εδώ στα δυτικά, καπιταλιστικά και όμορφά μας μέρη, είναι ενοχλητική όταν θυμώνει, είναι κουραστική όταν έχει απαιτήσεις, είναι περίεργη όταν δε θέλει παιδιά, είναι παράλογη όταν θέλει να είναι ουσιαστικά ελεύθερη. Οπότε από αυτές τις πεποιθήσεις μέχρι τη γυναικοκτονία είναι απλά, μακάβρια , μαθηματικά.

Αποκλείεται να καταστρέφω τον διπλανό μου άνθρωπο και μετά να περιμένω ότι εγώ θα είμαι καλά, ότι δε θα με επηρεάσει αυτό ποτέ.

Τι θα αλλάζατε γύρω σας στην κοινωνία αν μπορούσατε;

Μόνη μου γνωρίζω καλά πως δεν μπορώ να αλλάξω κάτι. Η κοινωνία είναι ένας ζωντανός οργανισμός που εξελίσσεται, πρέπει να συμβαίνουν πολλά πράγματα ταυτόχρονα ώστε να αρχίσει να αλλάζει κάτι και μέχρι να αρχίσει να φαίνεται κιόλας η αλλαγή, θέλει χρόνο. Αλλά έστω ότι έχω ένα μαγικό ραβδί. Θα άλλαζα την εκπαίδευση. Σχολεία που μαθαίνουν στα παιδιά πως να συνυπάρχουν και να σχετίζονται μεταξύ τους , πως να ανακαλύπτουν τι πραγματικά τα ενδιαφέρει, τι τα εμπνέει. Σε αυτήν την ηλικία αξίζει να μάθει κανείς ότι όλα είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους κι ότι αποκλείεται να καταστρέφω τον διπλανό μου άνθρωπο και μετά να περιμένω ότι εγώ θα είμαι καλά, ότι δε θα με επηρεάσει αυτό ποτέ. Για φαντάσου πως θα ήταν η κοινωνία εάν μαθαίναμε κάτι τέτοιο από παιδιά.

Το έργο διαδραματίζεται παραμονή Πρωτοχρονιάς και νιώθουμε σαν να λαμβάνει χώρα μία αντίστροφη μέτρηση. Πιστεύετε στις επανεκκινήσεις;

Πιστεύω ναι. Συγκεκριμένα στο έργο η Πρωτοχρονιά λειτουργεί σαν μοχλός πίεσης για τις ηρωίδες. Να προλάβουν να ξεφορτωθούν τα βάρη τους πριν μπει ο καινούργιος χρόνος. Μου αρέσει πάρα πολύ αυτή η ανθρώπινη κατασκευή: Ότι βρήκαμε μια μέρα του χρόνου που συναινούμε ότι τότε αλλάζει ο χρόνος, και πρέπει να μας βρει χαρούμενους, να μην είμαστε μόνοι μας εκείνη την στιγμή, να μην σύρουμε μέσα στην νέα χρονιά τα βάρη της προηγούμενης. Ισχύει όμως ότι τα ορόσημα, τα σύμβολα, μας βοηθάνε, φτιάχνουν ένα χάρτη πορείας. Οπότε ναι, πιστεύω στις επανεκκινήσεις. Τις έχουμε ανάγκη. Πρέπει διαρκώς να απορούμε με αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, να διερευνούμε, να ψάχνουμε, να μην τα παίρνουμε ως δεδομένα. Δεν έχω χειρότερο από το “έτσι είναι, έτσι ήταν πάντα” ή το “οι άνθρωποι δεν αλλάζουν”. Είναι πολύ βολική θέση αυτή. Καθησυχαστική. Παρέχει και ασφάλεια μεγάλη. Νομίζω για αυτό είναι τόσο δημοφιλής, όχι επειδή είναι πάντα αλήθεια.

Συντελεστές: Κείμενο/Σκηνοθεσία: Κατερίνα ΜαυρογεώργηΗθοποιοί: Κατερίνα Λάττα | Νικολίτσα Ντρίζη | Μαρία Πετεβή/Βοηθοί Σκηνοθέτη: Έλια Ζαχαριουδάκη, Μαρία Μακρή/Μουσική: Δημήτρης Τάσαινας/Σκηνικά: Θάλεια Μέλισσα/Κοστούμια: Ιφιγένεια Νταουντάκη/Επιμέλεια Κίνησης: Σοφία Πάσχου/Σχεδιασμός Φωτισμών: Σεραφείμ Ράδης, Γιάννης Καραμπάτσος/

Ιnfo: Από 6 έως 29 Μαΐου, κάθε Παρασκευή-Σάββατο στις 21:15 και Κυριακή στις 20:00/Εισιτήρια: 13€ Γενική είσοδος / 10€ Φοιτητικό, Ανέργων / 8€ Ατέλεια, ΑΜΕΑ/Προπώληση: https://www.viva.gr/tickets/theater/oi-louomenes/ /Διάρκεια: 70 λεπτά/skrow theater | Αρχελάου 5, Παγκράτι, ΤΚ 11635, Αθήνα T: 210 7235 842

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις