Χάρης Μαυρουδής: “Υπάρχουν οικογένειες πολιτικών που αντιλαμβάνονται τη χώρα ως φέουδό τους”

Ο Χάρης Μαυρουδής είναι ένας ηθοποιός που δε φοβάται να πάρει θέση στα πράγματα. Θέση καθαρά πολιτική. Είτε στις συνεντεύξεις του είτε στα κοινωνικά δίκτυα εκφράζει την άποψή του ελεύθερα, χωρίς περιστροφές και δημοσχετίστικες υπεκφυγές.

Τα τελευταία χρόνια πέρα από το επάγγελμα του ηθοποιού τελεί και αντιδήμαρχος Αντιδήμαρχος Αθλητισμου – Εξυπηρέτησης πολιτών στον Δήμο Χαλανδρίου και όπως παραδέχεται “είναι τελείως διαφορετικά ζητήματα η διεκδίκηση δικαιωμάτων με την άσκηση των πολιτικών που θα συμβάλλουν στην καθιέρωσή τους. Έρχεσαι ξαφνικά αντιμέτωπος με τη γραφειοκρατία του κράτους και της περιφέρειας η οποία είναι το τέρας με το οποίο οφείλεις να παλέψεις, με δυσμενέστερους όρους συγκριτικά με τον Δον Κιχώτη και τους ανεμόμυλους”.

Αυτήν την περίοδο πρωταγωνιστεί στο έργο του Μίμη Καπέρδου “Δάχτυλο στο Μέλι”, μία μια κωμωδία εποχής του ’80, όπου ένας νεοεκλεγείς δήμαρχος βορείων προαστίων αλλά λαϊκής καταγωγής προσπαθεί κρυφά απ’ όλους, ακόμα και από την οικογένεια του, να καταχραστεί λεφτά του δήμου μέσω ενός μεγάλου έργου που έχει υποσχεθεί στους ψηφοφόρους του.

Εμείς με αφορμή το έργο αυτό μιλήσαμε μαζί του και είχαμε μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση:

“H δεκαετία του 80 είναι για μένα η δεκαετία που άρχισα να θυμάμαι τον εαυτό μου, να επιλέγω τα μουσικά μου ακούσματα, να διαμορφώνω τις πρώτες πολιτικές μου ανησυχίες. Ήταν λόγω ηλικίας αλλά και περιρρέουσας ατμόσφαιρας, μια ανέμελη δεκαετία. Συγχρόνως ήταν η δεκαετία στην οποία θεμελιώθηκαν οι κατακτήσεις της μεταπολίτευσης, έστω με τον τρόπο που αυτό έγινε. Οι δημοκρατικές αντιλήψεις άρχισαν να καθιερώνονται στις συνειδήσεις του κόσμου, οι κεϋνσιανές πολιτικές δημιούργησαν προσδοκίες για ένα καλύτερο αύριο. Όλα αυτά υπάρχουν στο έργο του Καπέρδου, με τρόπο υποδόριο αλλά σαφή. Συνυπάρχει επίσης και η επιθυμία του πολιτικού που υποδύομαι να βάλει χέρι στο ταμείο του κράτους. Γιατί στη δεκαετία του ‘80 συνεχίστηκε η ασέλγεια στο δημόσιο χρήμα, όπως γινόταν και στην επταετία της Χούντας, αλλά και πιο πριν με τις κυβερνήσεις της δεξιάς. Όπως γίνεται και σήμερα και πολύ φοβάμαι και αύριο.
Με γοητεύει λοιπόν το γεγονός πως μέσα από την παράσταση «Δάχτυλο στο μέλι», μπορούμε να σχολιάσουμε αυτή την πτυχή της πολιτικής και των ανθρώπων που την αποτελούν, να τους γελοιοποιήσουμε και να προβληματίσουμε τους θεατές για την ανοχή και την αδιαφορία που επιδεικτικά και διαχρονικά εκφράζουν” αναφέρει για το έργο στο NEWS 24/7 και συνεχίζει σκιαγραφώντας τους ήρωές του “στο έργο βλέπουμε την οικογένεια του Δημάρχου που αποτελείται από το ανδρόγυνο και την κόρη τους. Άνθρωποι που είχαν ως αφετηρία τη λαϊκή τάξη που όμως έχουν εθιστεί στην εξουσία και το χρήμα της καθεστηκυίας εξουσίας. Η γυναίκα του Δημάρχου ήταν κόρη του προηγούμενου Δημάρχου που πιστός στο «πνεύμα» του νεποτισμού και της οικογενειοκρατίας έδωσε το δαχτυλίδι στον γαμπρό του. Η κόρη τους είναι ένα αντίγραφο της δικής τους πραγματικότητας, συμβιβασμένη με την θέση εξουσίας των γονιών της, αν και προσπαθεί να τους επιβάλλει έναν ερωτικό σύντροφο μακριά από τις προσδοκίες και τα ταξικά τους συμφέροντα. Ο Δήμαρχος έχει μόλις εκλεγεί και προσπαθεί να βάλει χέρι στο ταμείο του Δήμου, χωρίς κανέναν ηθικό δισταγμό! Ο φίλος του Δημάρχου είναι ο άνθρωπος που προσπαθεί μέσα από διαύλους επικοινωνίας με την εξουσία, να καταχραστεί και ο ίδιος ό,τι νομίζει πως του αναλογεί. Η υπηρέτρια της οικογένειας είναι η κλασική περίπτωση των ανθρώπων που νομίζουν πως βρίσκονται σε μια καλύτερη μοίρα από αυτή που θα έπρεπε να βρίσκονται και γίνονται έρμαια των αλλότριων συμφερόντων και επιθυμιών. Ο γαμπρός που λόγω της αγάπης του με την κόρη του Δημάρχου, προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ της δικής του ηθικής και της σαπίλας που αναδύεται από το περιβάλλον της Οικογένειας. Τέλος ο βοηθός του Δημάρχου, εμφανίζεται ως ο από μηχανής Θεός ο οποίος δίνει την λύτρωση στους υπόλοιπους ήρωες του έργου”.

Πόσο εύκολο είναι να βάλει κάποιος το δάχτυλο στο μέλι γενικότερα;
Φοβάμαι πως οι δικές μας γενιές γαλουχήθηκαν ηθικά απενοχοποιημένες από το να βάλουνε το δάχτυλο στο μέλι. Ζήσαμε τα σκάνδαλα της δεκαετίας του 80, του 90, του Χρηματιστηρίου, των Ολυμπιακών αγώνων, της Ζιμενς, της λίστας Λαγκάρντ, με όρους γηπεδικών συμφερόντων και όχι πολιτικής ουσίας. Οι βόρειες χώρες λόγω της προτεσταντικής ηθικής, διαμόρφωσαν μια κουλτούρα απομόνωσης τέτοιων φαινομένων, τουλάχιστον στον δημόσιο λόγο τους. Εδώ στους πρόποδες της Ευρωπαϊκής κοινωνίας, «καλυπτόμενοι» από την Τουρκοκρατία, δώσαμε επί της ουσίας άλλοθι σε τέτοια φαινόμενα. Αντί να είμαστε αδέκαστοι, επιτρέψαμε με την ψήφο και την ανοχή μας, η διαπλοκή να είναι μέρος της καθημερινότητας. Οι θύτες να γίνονται τιμητές και θεματοφύλακες των «αξιών» μας. Δεν μπορώ να εκτιμήσω τον βαθμό της διαφθοράς, αλλά αντιλαμβάνομαι πως υπάρχει επίτηδες ένα θολό τοπίο ως προς τους κανόνες διαφάνειας, δίνοντας τόσο σε πρακτικό αλλά και σε ηθικό επίπεδο, την επιλογή της διαφθοράς.

Αντί να είμαστε αδέκαστοι, επιτρέψαμε με την ψήφο και την ανοχή μας, η διαπλοκή να είναι μέρος της καθημερινότητας. Οι θύτες να γίνονται τιμητές και θεματοφύλακες των «αξιών» μας.

Αυτή η παράσταση πώς επικοινωνεί με το σήμερα;
Η παράσταση αν και έχει αναφορά στη δεκαετία του 80, είναι ενδεικτική της αντίληψης τόσο μέρους των ανθρώπων που ασχολούνται με την πολιτική από θέση εξουσίας όσο και των αντιλήψεων μέρους της κοινωνίας. Όλες και όλοι φαντάζομαι αισθανόμαστε πως σήμερα υπάρχουν οικογένειες πολιτικών που αντιλαμβάνονται την χώρα και τους κατοίκους της ως φέουδό τους, που θεωρούν τους εαυτούς τους ως νόμιμους ιδιοκτήτες. Το ενδιαφέρον μάλιστα είναι πως το διατυμπανίζουν με τις πράξεις τους. Βλέποντας την παράσταση θα δούμε επίσης τη γενιά των γονέων μας, αλλά με μια διάθεση αυτοκριτικής θα διαπιστώσουμε πως δεν έχουμε αλλάξει και τόσο τα σημερινά δεδομένα. Φυσικά οι γενικεύσεις είναι πάντα επικίνδυνες και δεν είναι όλο το σύστημα σάπιο, ούτε όλοι οι άνθρωποι έχουν επαναπαυθεί και συμβιβαστεί. Η τέχνη όμως πολλές φορές οφείλει να εστιάζει στο στρεβλό και να το απογυμνώνει, προκειμένου να το αποδομήσει.

Σήμερα υπάρχουν οικογένειες πολιτικών που αντιλαμβάνονται την χώρα και τους κατοίκους της ως φέουδό τους, που θεωρούν τους εαυτούς τους ως νόμιμους ιδιοκτήτες.

Αλλάζουν τα πράγματα με την πάροδο του χρόνου πιστεύετε; Μπορεί η πολιτική να απαλλαχθεί από το βάρος της διαφθοράς και να αποκτήσει την κυριολεκτική της σημασία;
Η επιλογή υπάρχει πάντα! Πιστεύω μάλιστα πως ο κόσμος το επιθυμεί διακαώς! Για να συμβεί όμως αυτό πρέπει η Πολιτεία και η Κοινωνία να συμμαχήσουν προς αυτή την κατεύθυνση. Πρέπει η Παιδεία και η Τέχνη να διαμορφώσει τις συνειδήσεις του κόσμου. Πρέπει η Δικαιοσύνη και οι Λειτουργοί της να αποκτήσουν ουσιαστική ανεξαρτησία και να μην συντάσσονται με τα προστάγματα των οικονομικών συμφερόντων. Αυτές οι αλλαγές δεν γίνονται από τη μια στιγμή στην άλλη και είμαι σίγουρος πως με τη σημερινή συγκυρία στον χώρο των ΜΜΕ δεν πρόκειται να συμβεί. Αν οι πυλώνες της Δημοκρατίας που είναι η Δικαιοσύνης και ο Τύπος δε λειτουργήσουν όπως οφείλουν, αυτό δε θα συμβεί. Χαθήκαν πολλές ευκαιρίες. Η μεταπολίτευση ήταν μια τέτοια ευκαιρία, όπως και η στήριξη του κόσμου στο Δημοψήφισμα. Δεν καταφέραμε δυστυχώς τον ουσιαστικό εκδημοκρατισμό της χώρας. Διότι Δημοκρατία δεν σημαίνει μόνο ελεύθερη βούληση. Είναι η ισονομία, η δικαιοσύνη, η αλληλεγγύη, οι κοινωνικές κατακτήσεις και άλλα ζητήματα που μέχρι σήμερα αποτελούν μόνο έννοιες και προσδοκίες στην ελληνική κοινωνία.

Ασχολείστε ενεργά με την πολιτική στον Δήμο Χαλανδρίου. Ποια η μέχρι τώρα εμπειρία σας; Είναι τελικά αλλιώς να ασχολείσαι από…”μέσα”; Πόσο η θεωρία μπορεί να γίνει πράξη;
Είναι πράγματι τελείως διαφορετικά ζητήματα η διεκδίκηση δικαιωμάτων με την άσκηση των πολιτικών που θα συμβάλλουν στην καθιέρωσή τους. Έρχεσαι ξαφνικά αντιμέτωπος με τη γραφειοκρατία του κράτους και της περιφέρειας η οποία είναι το τέρας με το οποίο οφείλεις να παλέψεις, με δυσμενέστερους όρους συγκριτικά με τον Δον Κιχώτη και τους ανεμόμυλους.
Στο Χαλάνδρι προσπαθούμε να είμαστε συνεπείς στα πιστεύω μας και λαμβάνουμε πρωτοβουλίες συμμετοχικών αναπλάσεων, κάνουμε διαβουλεύσεις για μεγάλες παρεμβάσεις στην πόλη. Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε εθελοντική ομάδα Πολιτικής Προστασίας, κατασκευάζουμε και διαμορφώνουμε περισσότερους κοινόχρηστους χώρους, ενισχύουμε με πρωτόγνωρα ποσά για την πόλη την κοινωνική πολιτική, τις σχολικές επιτροπές, βοηθάμε τους οικονομικά ευπαθείς συμπολίτες μας, είμαστε πόλη πρότυπο στον τομέα της καθαριότητας και στην αξιοποίηση των οικιακών απορριμμάτων, προσπαθούμε να βελτιώσουμε την αστική κινητικότητα, να βελτιωθούμε στην συμπερίληψη των ΑμεΑ, όπως καταφέραμε στο ΚΕΠ με την εκπαίδευση των εργαζομένων στην ελληνική νοηματική. Θα αποχτήσουμε για πρώτη φορά στην ιστορία της πόλης μεγάλο ιδιόκτητο Δημαρχείο και κλειστά θέατρα σε δύο χώρους της πόλης μας. Φυσικά δεν είναι εύκολα ζητήματα, πόσο μάλιστα σε περιβάλλον covid.
Εάν συνεχίσεις όμως να πορεύεσαι με τις ίδιες ιδέες, με τις ίδιες αντιλήψεις και τα όνειρα για έναν καλύτερο και δικαιότερο κόσμο, χωρίς ηθικές εκπτώσεις και ιδιοτελείς συμβιβασμούς που μπορεί να επιφέρει η άσκηση εξουσίας, τότε η πράξη μπορεί να αγγίξει τις προσδοκίες σου. Και πιστεύω πως αυτό συντελείται στο Χαλάνδρι.

Ποιες οι δυσκολίες που συναντήσατε στον στίβο της πολιτικής; Έχετε μετανιώσει για την επιλογή σας αυτή;
Η μεγαλύτερη δυσκολία έχει να κάνει με την υποχρηματοδότηση και με το να διαχειριστείς συγκεκριμένους κανόνες, γραφειοκρατικές διαδικασίες, εμπόδια συμφερόντων, παγίδες που βάζουν διάφοροι θεσμοί, νοοτροπίες και αντιλήψεις που δεν συνδυάζονται με την προσπάθεια οικοδόμησης μιας εναλλακτικής πολιτικής αντίληψης. Σε αυτήν την προσπάθεια συνάντησα ανθρώπους με κοινό όραμα, με κοινές ιδέες, με πάθος για τη δουλειά τους και την εξυπηρέτηση των πολιτών, μακριά από προσωπικά συμφέροντα. Ανθρώπους που έχουν ως γνώμονα την αλληλεγγύη και τον σεβασμό στην διαφορετική αντίληψη.
Συναντώ όμως και ανθρώπους χωρίς έμπνευση, χωρίς κίνητρα, αλλοτριωμένους. Αντιμετωπίζω υπερφίαλους ανθρώπους που προσπαθούν να σε κολακέψουν προκειμένου να επιτύχουν τον σκοπό τους. Ανθρώπους που η ματαιοδοξία τους και οι πολιτικές τους αντιλήψεις βρίσκονται εκεί να εμποδίζουν κάθε τι που μπορεί να θεωρηθεί ως «δική σου» κατάκτηση. Άνθρωποι που δεν μπορούν και δεν θέλησαν ποτέ να απαλλαγούν από τις ιδεοληψίες, το μικροπολιτικό συμφέρον και το πάθος για εξουσία.

Πώς βλέπετε τον χώρο του θεάτρου; Ζήσαμε πρόσφατα άλλη μία ακόμα ‘καλλιτεχνική αναταραχή΄΄ που χώρισε τον καλλιτεχνικό κόσμο στα δύο. Δίκη Λιγνάδη, τοποθέτηση Ρουβά…
Η υπόθεση Λιγνάδη είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα το οποίο απασχολεί τον καλλιτεχνικό χώρο και την ελληνική κοινωνία. Ο Λιγνάδης ήταν ένας προβεβλημένος καλλιτέχνης, ο οποίος έχαιρε εκτιμήσεως για τις καλλιτεχνικές του ικανότητες, μεγάλου μέρους του χώρου και του κοινού. Η καλλιτεχνική του εξέλιξη ήταν παράλληλη με την συνδιαλλαγή του τόσο με πολιτικά όσο και επιχειρηματικά κέντρα της χώρας. Η προβολή του και οι δυνατότητες που του προσφέρθηκαν ήταν αντίστοιχες. Όταν αυτό κατέρρευσε με πάταγο, αυτά τα κέντρα, συμφερόντων, άνθρωποι που ωφελήθηκαν από την μεταξύ τους συνδιαλλαγή, έρχονται τώρα και προσπαθούν να χτίσουν μια άλλη εικόνα από αυτή που έχει κυριαρχήσει στις συνειδήσεις της κοινωνίας μας.

Ο Λιγνάδης ήταν ένας προβεβλημένος καλλιτέχνης, ο οποίος έχαιρε εκτιμήσεως για τις καλλιτεχνικές του ικανότητες, μεγάλου μέρους του χώρου και του κοινού. Η καλλιτεχνική του εξέλιξη ήταν παράλληλη με την συνδιαλλαγή του τόσο με πολιτικά όσο και επιχειρηματικά κέντρα της χώρας.

Προφανώς και οφείλουμε να υπερασπιζόμαστε το τεκμήριο της αθωότητας, και το δικαίωμα σε μια δίκαιη δίκη, γιατί αλλιώς κινδυνεύουμε να υποχωρήσουμε σε κοινωνικές και πολιτικές κατακτήσεις. Αντιστοίχως όμως οφείλουμε να απομονώσουμε και να ασκήσουμε δριμύτατη κριτική στους ανθρώπους που κόντρα σε οποιαδήποτε ηθική αξία, πάνε να υπερασπιστούν πιθανά αποτρόπαια εγκλήματα ταυτίζοντας τους τοξικοεξαρτημένους ανθρώπους με το βιασμό ανηλίκων. Μια κλοπή πορτοφολιού ή ενός ραδιοφώνου με την καταστροφή μιας ψυχής και τον βιασμό! Γιατί στην περίπτωση Ρουβά, αυτό επιχειρήθηκε. Ένας προβεβλημένος showman ο οποίος έχει βήμα σε όποιο μέσον, όποιο επιχειρηματικό τραπέζι επιλέξει, λειτούργησε ως υπερασπιστής ενός κατηγορούμενου για βιασμό ανηλίκων. Οφείλουμε οι πάντες σε κάθε ευκαιρία να υπενθυμίζουμε πως είμαστε με τα θύματα και όχι με τους θύτες. Πρέπει πρωτίστως να πονάμε και να εστιάζουμε στις γυναίκες, στα παιδιά και τους άνδρες που μέσα από το κίνημα του MeToo κατόρθωσαν να βρουν τη δύναμη να μιλήσουν ώστε να προφυλάξουν και το επόμενο θύμα και σε δεύτερο χρόνο να ασχοληθούμε για τις αιτίες που γεννούν αυτά τα φαινόμενα.

Οφείλουμε να απομονώσουμε και να ασκήσουμε δριμύτατη κριτική στους ανθρώπους που κόντρα σε οποιαδήποτε ηθική αξία, πάνε να υπερασπιστούν πιθανά αποτρόπαια εγκλήματα ταυτίζοντας τους τοξικοεξαρτημένους ανθρώπους με το βιασμό ανηλίκων.

Τι είναι αυτό που σας θυμώνει περισσότερο και τι θα αλλάζατε γύρω σας αν μπορούσατε στον χώρο του Πολιτισμού;
Αυτό που περισσότερο με θυμώνει είναι η έπαρση των ανθρώπων και η έλλειψη αλληλεγγύης. Πόσο μάλλον σε μια περίοδο που οι εργασιακές συνθήκες είναι άθλιες. Με εξοργίζουν οι κακοποιητικές συμπεριφορές και η έλλειψη επαγγελματισμού. Αν είχα τη δυνατότητα, θα προσπαθούσα να επαναφέρω την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, σε συνδυασμό με την ποιοτική αναβάθμιση των δραματικών σχολών και τη μείωσή τους. Νομίζω πως με αυτές τις αλλαγές μεσοπρόθεσμα θα λυνόντουσαν πολλά ζητήματα. Επίσης είμαι υπέρ της καθολικής υποστήριξης του κράτους στην Τέχνη, φτάνει αυτό να γίνεται με ουσιαστικά κριτήρια, χωρίς διαχωρισμούς βάσει πολιτικών και προσωπικών γνωριμιών. Η Τέχνη είναι πιστεύω ο μονόδρομος με τον οποίο θα τεθούν οι βάσεις προκειμένου να εξέλθουμε από την ηθική κατάπτωση που βιώνουμε στη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες. Μόνο μέσω αυτής θα αφυπνιστούμε και θα εμπνευστούμε.

Κείμενο: Μίμης Καπέρδος/Σκηνοθεσία: Χρήστος Ευθυμίου – Μίμης Καπέρδος/Σκηνικά κοστούμια: Βαλεντίνο Βαλάσης /Casting: Κυριάκος /Κουρουτσαβούρης/Παίζουν οι ηθοποιοί: Βίβιαν Κοντομάρη (Ελένη), Χάρης Μαυρουδής (Γιώργος), Κωνσταντίνος Μουταφτσής (Νώντας), Μίμης Καπέρδος (Νίκος), Χριστίνα Μαθιουλάκη (Τέρυ), Μαρία Κωνσταντά (Νατάσα), Κωνσταντίνος Σπυρόπουλος (Σπύρος)

Info: Πού: Θέατρο ELIART, Κωνσταντινουπόλεως 127, Βοτανικός, τηλ.: 210 3477677/Πότε: Δευτέρα και Τρίτη/Ώρα: 21:15/ιάρκεια: 80 λεπτά/Εισιτήρια: 12€ (προπώληση), 15€ (γενική είσοδος), 10€ (φοιτητές, άνεργοι, πολύτεκνοι, ΑμεΑ και άνω των 65)./Προπώληση: www.viva.gr /και στο Ταμείο του θεάτρου ELIART

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις