Θοδωρής Ρέγκλης στο NEWS 24/7: “Θα ήθελα να γράψω μουσική για μια αποστολή στον Άρη”

Θοδωρής Ρέγκλης ή Ted Regklis; Και τα δύο…

“Θοδωρής” αναμφισβήτητα όταν τον ανακαλύπτεις ως τον συνθέτη που συνεργάζεται ξανά με τον Βαρδή Μαρινάκη, αυτή την φορά για μία τηλεοπτική σειρά και, για την ακρίβεια, την πρώτη, φιλόδοξη και κινηματογραφικών προδιαγραφών σειρά “Σιωπηλός Δρόμος” που σκηνοθέτησε εκείνος για το Mega. Ή όταν τον εντοπίζεις στους συνεργάτες του κινηματογραφικού «Απόστρατου» του Ζαχαρία Μαυροειδή.

“Ted” όταν ξέρεις πώς έχει γράψει τη μουσική για το τρέιλερ των οσκαρικών «Παράσιτων» του Μπονγκ Τζουν-χο ή για τα τρέιλερ της σειράς Snowpiercer που προβάλλεται στο Netflix, την κινηματογραφική μεταφορά του Doctor Sleep του Στηβεν Κινγκ σε σκηνοθεσία Μάικ Φλάναγκαν, το Pocessor του Μπράντον Κρόνενμπεργκ κ.ά και ότι έχει συνεργαστεί με έναν από τους πιο ρηξικέλευθους σύγχρονους Αμερικανούς συνθέτες, soundtrack μεταξύ άλλων, τον Calvin Markus.

Και δεν είναι μόνον αυτά που έχει κάνει ο 34χρονος Θοδωρής Ρέγκλης. Συνθέτης ευρείας μουσικής γκάμας έχει ήδη στο βιογραφικό του αρκετές συνεργασίες για παραστάσεις του Κωνσταντίνου Ρήγου-και πιο πρόσφατα για την «Λίμνη των Κύκνων» στη Λυρική Σκηνή. Συνεργασίες με τον Αλέξανδρο Αβρανά-και πιο πρόσφατα για την κατά τον, κυρίως κινηματογραφικό, σκηνοθέτη, εκδοχή του έργου της Λούλας Αναγνωστάκη «Σ΄ εσάς που με ακούτε» στο Εθνικό Θέατρο. Έχει όμως γράψει μουσική και για πολλές διαφημίσεις. Ή για video games.

Και να φανταστεί κανείς πώς όλα αυτά ξεκίνησαν από ένα παιδικό πιανάκι και ένα αντίστοιχο αρμόνιο, σ΄ένα σπίτι στα Χανιά όπου το βασικό μουσικό ερέθισμα του Θοδωρή ήταν οι κιθάρες που έπαιζαν ερασιτεχνικά οι γονείς του και τα τραγούδια τους στο τραπέζι της Κυριακής.

-Γεννηθήκατε λοιπόν το 1986 στα Χανιά..

Γεννήθηκα στα Χανιά σ΄ένα σπίτι που υπήρχε πάντα μουσική. Οι γονείς μου έπαιζαν κιθάρα και τραγουδούσαν. Στα πολύ μικρά μου χρόνια, αυτό εντυπώθηκε μέσα μου. Στην πορεία με κέντρισαν μουσικά παιχνίδια: ένα πιανάκι, ένα αρμονιάκι. Περνούσα πολύ χρόνο μ αυτά. Το παρατήρησαν οι γονείς μου και με έγραψαν σ ένα ωδείο για να διερευνήσουν λίγο περισσότερο εάν όντως έχω κλίση. Και τελικά από όσα έκανα, αυτό ήταν που μου άρεσε περισσότερο.

-Ποια ήταν η πρώτη μελωδία που σας καθήλωσε; Ή το πρώτο σάουντρακ;

Κάθε φορά που μου γίνεται μία ανάλογη ερώτηση, ανακαλώ και κάτι διαφορετικό, Κάνοντας κάποια μουσικά flashbacks από την πολύ μικρή ηλικία μου, δεν εντοπίζω μία μουσική. Εντοπίζω, όμως, τους συνθέτες που άσκησαν πάνω μου μεγάλη επίδραση: Ήταν κυρίως ο Ντάνι Έλφμαν και ο Χανς Ζίμμερ. Τον Ζίμμερ τον πρωτάκουσα στον «Βασιλιά των Λιονταριών» και τον Έλφμαν σε ταινίες τύπου «Ψαλιδοχέρης».

-Η μουσική σας έχει σχέση κυρίως με την εικόνα, με το θέαμα. Πως στραφήκατε σ αυτό;

Δεν το έκανα συνειδητά, αλλά με τράβηξε περισσότερο ό,τι λέμε «περιγραφική μουσική». Ενώ παλιά έγραφα και τραγούδια ή και «αυτόνομη» μουσική, στην πορεία άρχισε να με γοητεύει μουσική που δημιουργούσε εικόνες. Και σιγά-σιγά, μέσα από συνεργασίες με φίλους, γραφίστες ή δημιουργούς 3D, είδα ότι ήταν κάτι που μπορούσα να το κάνω με μεγάλο ενδιαφέρον. Μου άρεσε να γράφω μουσική για εικόνα ή, τέλος πάντων, για να συνδέσει ή να υποστηρίξει μια εικόνα. Κι αυτό έφερε άλλες συνεργασίες και σε μεγαλύτερα πρότζεκτ, διαφημιστικά π.χ. Εκεί εξασκήθηκα σε μεγάλο βαθμό. Έχω δουλέψει πολύ στη διαφήμιση.

-Η διαφήμιση μπορεί αναμφισβήτητα να είναι τέχνη και τα τζινγκλάκια της, όπως άλλωστε και κάποιες ατάκες της, όταν είναι επιτυχημένα, έχουμε δει να γίνονται viral

Χρωστάω πάρα πολλά στη διαφήμιση ως προς την εκπαίδευσή μου. Η διαφήμιση είναι μία άσκηση: πρέπει να κατορθώσεις να πεις κάτι, σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Μαθαίνεις πάρα πολλά πράγματα, συνεργάζεσαι με διαφορετικούς ανθρώπους κι όλα αυτά έχοντας στη διάθεσή σου ελάχιστο χρόνο.

-Τα video games τί απαιτήσεις έχουν μουσικά;

Video games έχω κάνει λιγότερα σε σχέση με άλλα πράγματα αλλά, ναι, ασχολούμαι και με αυτά. Σ αυτή την περίπτωση το ζητούμενο είναι η διαδραστική μουσική. Επειδή πρόκειται για ιστορίες που εξελίσσονται ανάλογα με τη δράση του παίκτη, η μουσική πρέπει να είναι με τέτοιο τρόπο γραμμένη, ώστε να μπορεί να αναπτύσσεται ανάλογα με τις αντιδράσεις του χρήστη. Οπότε πρέπει να έχεις φτιάξει τμήματα μουσικής που να μπορούν να συνδυάζονται μεταξύ τους ανάλογα με ό,τι συμβαίνει στην δράση. Και βέβαια το στοίχημα είναι τα μουσικά τμήματα να είναι έτσι γραμμένα, ώστε να μην αντιλαμβάνεται κανείς ότι γίνεται «κοπτοραπτική».

-Παίζετε εσείς βιντεο-παιχνίδια;

Όσο μπορώ. Και σίγουρα πρέπει να παίξεις το παιχνίδι πάνω στο οποίο δουλεύεις. Πρέπει να έχεις μια εμπειρία της κατηγορίας που δουλεύεις και να ξέρεις πως λειτουργούν αυτού του τύπου τα παιχνίδια.

-Με το εξωτερικό πώς ήρθατε σε επαφή; Πώς κάνατε τη μουσική για τόσα τρέιλερ και καταρχάς για τα «Παράσιτα»;

Η συνεργασία με το εξωτερικό ξεκίνησε με τον πιο απλό κι αυτονόητο τρόπο: Έστελνα mail και δείγματα της δουλειάς μου εκεί όπου ευχόμουν να έχω μια συνεργασία. Νεότερος το έκανα πιο άτσαλα. Συνέχισα να το κάνω και όσο προχωρούσα και πρόσθετα στοιχεία στο βιογραφικό μου, τόσο καταλάβαιναν και οι άλλοι ότι θα ήμουν σε θέση να ανταπεξέλθω σε μια σοβαρή συνεργασία. Έτσι ήρθε κι η μουσική για το τρέιλερ στα Παράσιτα.

-Εκεί πώς δουλέψατε; Σας έστειλαν την εικόνα του τρέιλερ, το σενάριο ή τι; Και πώς δουλεύετε γενικώς για τα τρέιλερ;

Αυτό, χωρίς να μου επιτρέπεται να πω πολλά για τη διαδικασία, μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους ανάλογα με το πρότζεκτ. Κάποιες φορές μπορεί να μοιραστούν υλικό, άλλες όχι. Άλλες φορές μπορεί να περιοριστούν σε μια περιγραφή. Άλλες μπορεί να σου στείλουν ένα έτοιμο κομμάτι της ταινίας.

-Μέσω αυτών των συνεργασιών γνωρίσατε και τον Κάλβιν Μάρκους;

Ναι. Επικοινώνησε μαζί μου και με ρώτησε αν θα με ενδιέφερε να συνεργαστούμε σ΄ένα κομμάτι που είχε στο μυαλό του ότι θα μπορούσαμε να το κάνουμε παρέα. Κι έτσι γνωριστήκαμε περισσότερο. Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία- γιατί κατά κανόνα εγώ, στο δημιουργικό κομμάτι της διαδικασίας, δουλεύω μόνος μου.

-Έχετε συνεργαστεί όμως και με τη Λυρική Σκηνή και με το Εθνικό Θέατρο. Καθόλου αυτονόητο για ένα νέο συνθέτη.

Στη Λυρική συνεργάστηκα με τον Κωνσταντίνο Ρήγο με τον οποίο είχαμε δουλέψει μαζί και στο παρελθόν: Είχα κάνει τη μουσική για τη «Βαβέλ» και για το «Pornstar – Η αόρατη βιομηχανία του σεξ». Οπότε όταν, στη Λυρική πια, ανέλαβε να κάνει τη «Λίμνη των Κύκνων», με ρώτησε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε ως ένα έξτρα και αυτόνομο μουσικό υλικό. Κι αυτό ήταν μία άλλη τεράστια πρόκληση γιατί δεν είχα δουλέψει ξανά με συμφωνική ορχήστρα. Στο Εθνικό πάλι, συνεργάστηκα με τον Αλέξανδρο Αβρανά που επίσης είχαμε αναπτύξει νωρίτερα έναν κώδικα επικοινωνίας.

-Και βέβαια έχετε σταθερή συνεργασία με τον Βαρδή Μαρινάκη για τις ταινίες του.

Έχουμε κοινή «γλώσσα» κοινή κι έχουμε δουλέψει πολλές φορές μαζί. Γι αυτό, τουλάχιστον στο δημιουργικό κομμάτι, καταλαβαίνω άμεσα τι θέλει. Αρκεί ένα νόημα.

-Για τον «Σιωπηλό Δρόμο» πώς δουλέψατε;

Επειδή με τον Βαρδή έχουμε αυτή την άμεση επικοινωνία, μπορούμε να δουλέψουμε με πάρα πολλούς τρόπους. Μπορεί να δω τη σκηνή και να γράψω έτσι. Μπορεί να γράψω πάνω στο σενάριο. Ή μπορεί ακόμα και να μου περιγράψει κάτι και να γράψω έτσι.

-Η προσωπική σχέση μεταξύ του συνθέτη και του σκηνοθέτη είναι λοιπόν καλό να υπάρχει;

Το βασικό είναι η δοκιμασμένη αρμονική συνεργασία. Και για εμένα αυτό είναι από τις ουσιαστικότερες σχέσεις που μπορείς να έχεις με κάποιον.

-Έχετε συνεργαστεί με ενδιαφέροντες, ιδιοσυγκρασιακούς καλλιτέχνες.. Είναι θέμα κοινών ερεθισμάτων;

Το γιατί καθένας από αυτούς έχει επιλέξει να συνεργαστεί μαζί μου περισσότερες από μία φορές, το ξέρουν οι ίδιοι, αλλά θεωρώ ότι παίζει κυρίως ρόλο ότι δεν είμαι ένας άνθρωπος που έχει ένα αυστηρό και απαρέγκλιτο μουσικό ύφος. Γενικά όταν δουλεύω για εικόνα και δεν κάνω τις δικές μου μουσικές, προσπαθώ να εξυπηρετήσω όσο γίνεται αυτό που χρειάζεται να γίνει, όπως το συζητάμε με τον σκηνοθέτη. Αυτό σημαίνει κι ότι δεν προσπαθώ να επιβάλλω μια μουσική όταν δεν χρειάζεται. Είμαι αυτός που θα πει πολλές φορές ότι «σ αυτό το σημείο δεν χρειάζεται καθόλου μουσική». Υπάρχουν σημεία που δεν χρειάζεται να επιβάλλεις με το ζόρι ένα συναίσθημα.

-Τώρα, με το «φρένο» που έβαλε η πανδημία στις τέχνες κι εδώ και παγκοσμίως, διατηρείτε τη δημιουργικότητα σας ή έχετε αναγκαστεί κι εσείς να φρενάρετε;

Επειδή εγώ είμαι, ούτως ή άλλως, άνθρωπος όχι ιδιαίτερα κοινωνικός, η πρώτη καραντίνα δεν άλλαξε συγκλονιστικά κάτι στον τρόπο που λειτουργούσα. Προφανώς η Αγορά επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό, όμως συνέχισαν να γίνονται κάποια πράγματα, ειδικά στο digital περιβάλλον. Η δεύτερη καραντίνα μου ήρθε κάπως πιο βαριά ψυχολογικά. Τώρα πια υπάρχει ένα μούδιασμα. Δεν ξέρεις ακριβώς τι θα γίνει, δεν ξέρεις πως να αισθανθείς. Ακούς ό,τι συμβαίνει καθημερινά κι ενώ δεν είναι και βιώσιμο να είσαι ένα χρόνο σε μία κατάσταση περίπου πένθους και αγωνίας, προσαρμόζεσαι και μαθαίνεις να υπάρχεις μ αυτό. Αλλά είναι περίεργο. Όμως, μουσική έχω γράψει πάρα πολλή αυτό το διάστημα. Είναι μία εποχή που δίνει ερεθίσματα για να δημιουργήσεις πράγματα. Εξακολουθεί βέβαια να υπάρχει αυτό το περίεργο μούδιασμα, που ακόμα κι όταν δημιουργείς κάτι, σε εμποδίζει να αισθάνεσαι ωραία.

-Πάντως αυτό τον καιρό έχω ακούσει πολλά ωραία πράγματα από πολλούς συνθέτες, τραγουδοποιούς, μουσικούς. -Αναρωτιέμαι αν παίζει ρόλο η αφοσίωση, η δημιουργική διέξοδος, η σιωπή της πόλης..

Είναι μία εποχή που, αν την δεις από απόσταση, αντιλαμβάνεσαι πώς αυτό που συμβαίνει είναι σχεδόν σουρεαλιστικό. Δεν προκαλεί όμως μόνο ωραία πράγματα. Προκαλεί και ένα αίσθημα ακύρωσης. Σε πρώτη φάση σκέφτεσαι «ωραία τώρα λοιπόν ό,τι λείπει από αυτή τη ζοφερή κατάσταση είναι ένα τραγούδι;» Μετά καταλαβαίνεις ότι ναι, ίσως ψυχολογικά να λείπει ένα τραγούδι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Και δημιουργείς χωρίς να προσδοκάς ένα αντίκρυσμα κι αυτό είναι από τα ωραιότερα πράγματα. Εννοώ ότι φτάνεις στο σημείο να δημιουργήσεις κάτι γιατί απλώς έχεις ανάγκη να το κάνεις, χωρίς να σε νοιάζει τί θα γίνει μ΄αυτό.

-Για ποιο πράγμα από όσα συμβαίνουν θα θέλατε να γράψετε μουσική;

Θα ήθελα να γράψω μουσική π.χ. για τις αποστολές που γίνονται στον Άρη. Με συναρπάζουν οι τεχνολογικές εξελίξεις στην εποχή μας και σκέφτομαι πόσο πλησιάζουν την επιστημονική φαντασία.

-Και η πανδημία πλησίασε αν δεν ξεπέρασε κιόλας την επιστημονική φαντασία

Ναι! Θυμάμαι παλιότερα πώς χάζευα Κινέζους τουρίστες που φορούσαν μάσκα και πόσο με παραξένευε αυτό. «Έχουν μία περίεργη πειθαρχία», σκεφτόμουν. Και να που συμβαίνει σε όλους μας. Τώρα διαβάζω π.χ. προτάσεις για «πιστοποιητικό εμβολιασμού» και φτιάχνω τη νοερή εικόνα. Να προχωράς και να έχεις την καρτούλα. Σκέφτομαι σε τι βαθμό μία πραγματικότητα και μια ανάγκη προκαλεί μια δυστοπική εξέλιξη. Υπάρχουν όμως και κάποια θετικά στοιχεία όμως, όταν βλέπεις π.χ. πόσο εξελίχθηκαν κάποιες υπηρεσίες.

-Τι σας λείπει παρόλα αυτά περισσότερο αυτό τον καιρό;

Να βγαίνω έξω χωρίς να στέλνω μήνυμα. Να πηγαίνω βόλτα χωρίς να ζητώ άδεια.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις