Βένια Δημητρακοπούλου: “Όταν χαθεί ο εαυτός, χάνεται και ο έρωτας”

Δύο επιβλητικές αφαιρετικές φόρμες. Ένα μαρμάρινο όλον που έχει διαιρεθεί από μια ακανόνιστη τομή. Ένα μικροσύμπαν που βρίσκεται σε ένα μεταίχμιο ένωσης ή διάσπασης. Ένα μνημείο που υμνεί την κορυφαία σε διακυμάνσεις κατάσταση που μπορεί να βιώσει ο άνθρωπος: τον έρωτα. Είναι το κεντρικό γλυπτό που φέρει την υπογραφή της εικαστικού, Βένιας Δημητρακοπούλου και αποτελεί τον πυρήνα της νέας της ατομικής έκθεσης «Σμιλεύοντας τον έρωτα» που παρουσιάζεται στην γκαλερί Κουρντ.

Η Βένια Δημητρακοπούλου είναι γλύπτρια. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα, αλλά και στην Αίγινα όπου διατηρεί εργαστήριο. Έχει παρουσιάσει το έργο της σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως στην Ιταλία, τη Γαλλία και τη Νέα Υόρκη. Το μεγάλης κλίμακας έργο της «Προμαχώνες», μετά από πολύμηνη έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς, βρίσκεται τοποθετημένο στον κήπο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου στην Αθήνα από το 2016. Το 2019 το Αρχαιολογικό Μουσείο Antonino Salinas στο Παλέρμο τοποθέτησε στη μόνιμη συλλογή του το έργο της «Χρυσό Δόρυ». Έργα της βρίσκονται σε δημόσιους χώρους, όπως στο Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών «Ελευθέριος Βενιζέλος» και στον χώρο μπροστά από το Αρχαιολογικό Μουσείο του Λαυρίου. Έργα της ανήκουν επίσης σε ιδιωτικές συλλογές διεθνώς και οι διακρίσεις της είναι δεκάδες.

Εικόνες πιο δυνατές από λογική για τη Βένια Δημητρακοπούλου

“Θυμάμαι μικρή τα καλοκαίρια τον πατέρα μου να μου δίνει ένα κομμάτι πηλό, να βάζει μπροστά μου ένα μικρό άγαλμα και να με αφήνει να το αντιγράψω. Στη συνέχεια θυμάμαι τις παρατηρήσεις του. Κάτι σαν ένα
μάθημα γλυπτικής. Θυμάμαι επίσης τη μητέρα μου, η οποία μας έτρεχε σε ό,τι αξιόλογο θέαμα υπήρχε τότε για παιδιά, σε σημαντικές συναυλίες, στο θέατρο και μας έφερνε κοντά με αξιόλογους ανθρώπους από τους οποίους αποκόμισα πολλά και σημαντικά πράγματα για τη ζωή μου αργότερα” αναφέρει στο NEWS 24/7 η Βένια Δημητρακοπούλου όταν της ζητώ να ανατρέξει στις πρώτες της καλλιτεχνικές αναμνήσεις.

Και συνεχίζει να μιλάει για τα πρώτα εκείνα χρόνια που ακόμη δε γνώριζε πως θα ασχοληθεί με την Τέχνη, τουλάχιστον σε επίπεδο συνειδητό: “από πολύ μικρή οι εικόνες ήταν πιο δυνατές από την λογική μου. Έφτιαχνα με αυτές ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο πηγαινοερχόμουν συχνά. Στη συνέχεια κατάλαβα ότι αντιλαμβάνομαι, παρατηρώ και επεξεργάζομαι τα πράγματα τόσο στη φυσική όσο και στην άυλη υπόσταση τους. Τα χέρια μου σε όλο αυτό ανταποκρίνονταν πάντοτε με μεγάλη ευκολία.
Κάπως έτσι βρέθηκα κάποιες από αυτές τις εικόνες να τις κάνω τρισδιάστατες και να τις υλοποιώ. Νομίζω πως σε όλο αυτό συνέβαλε και ο πατέρας μου από τον οποίον κληρονόμησα αυτά που περιγράφω. Ασχολήθηκα λίγο με τη μουσική, στη συνέχεια με το θέατρο καταλήγοντας τέλος στην γλυπτική”.

Η Αίγινα..

Καλλιτέχνες – Έλληνες και διεθνείς- που την έχουν επηρεάσει;
“Οι αναφορές μου και οι πηγές μου είναι πολλές. Πρώτα απ’ όλα η χώρα μου η Ελλάδα. Με την ιστορία της το τοπίο της το μαγικό της φως. Μια χώρα που δημιουργεί την ιδανική συνθήκη για να δημιουργηθεί η γλυπτική. Γλύπτες όπως ο Brancusi, ο Noguchi, ο Chillida, ο Serra αλλά και Έλληνες όπως ο Χαλεπάς, ο Απάρτης, ο Κουνέλλης, ο Λάππας των οποίων το έργο μελέτησα και είδα από κοντά σίγουρα διαμόρφωσαν το εικαστικό μου σύμπαν” απαντά.

Στην Αίγινα, έχει αναπτύξει εδώ και χρόνια μια δραστηριότητα που σχετίζεται με εργαστήρια γλυπτικής για παιδιά, με το Διεθνές Μουσικό Φεστιβάλ της Αίγινας και με θεατρικές παραστάσεις. Εκεί βρίσκεται και το εργαστήριό της. Τη ρωτώ γιατί επέλεξε αυτό το νησί και όχι ένα μέρος κάπου στην Αθήνα. “Γιατί ήταν αυτό που αποκαλούμε κεραυνοβόλος έρωτας. Και όταν συμβαίνει αυτό δεν εξηγείται. Το χωριό της Αίγινας στο οποίο ζω και η γύρω περιοχή με μάγεψαν από την πρώτη στιγμή. Όταν βρίσκομαι εκεί είναι σαν να επιστρέφω εκεί όπου ανήκα πάντοτε. Υπάρχει βέβαια και το εργαστήριο μου στην Αθήνα, όπου βρίσκομαι συχνά και δουλεύω” μου λέει.

Σμιλεύεται άραγε ο έρωτας;

“Σμιλεύοντας τον έρωτα”, η ιστορία του κεντρικού γλυπτού της έκθεσης έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον “σε μία από τις βόλτες μου στο μαρμαράδικο, περπατώντας ανάμεσα σε ποικίλους όγκους μαρμάρου και υπολείμματα από διάφορες κοπές, το μάτι μου έπεσε σε δύο μεγάλα μακρόστενα κομμάτια που βρίσκονταν στο έδαφος το ένα δίπλα στο άλλο. Έμοιαζε σαν να ήταν κάποτε ένας ενιαίος όγκος, σκισμένος τώρα στα δύο. Η λέξη που μου ήρθε αμέσως στο νου ήταν: Έρωτας. Τα πήρα, τα σήκωσα όρθια, τα σμίλεψα, τα έβαλα κοντά αφήνοντας ωστόσο λίγο αέρα ανάμεσα τους, ένα μικρό κενό. Τα τοποθέτησα μετά μαζί σε μία κοινή ενιαία βάση ορίζοντας έτσι με το δικό μου τρόπο την εικόνα του έρωτα. Δύο οντότητες που διατηρούν την αυτονομία τους, την ολότητα τους, η μία δίπλα στην άλλη, κοντά αλλά όχι κολλητά, και στηρίζονται πάνω σε μία κοινή βάση. Όταν χαθεί η ολότητα, όταν χαθεί ο εαυτός, χάνεται και ο έρωτας. Το μεγάλο οξύμωρο του έρωτα είναι η δύναμη και η πίεση που ασκεί για την ένωση, ταυτόχρονα όμως και η μεγάλη ανάγκη διαφύλαξης της διαφορετικότητας για την διατήρησή του”.

Η ίδια μας “ξεναγεί” στην νέα αυτή ατομική έκθεση στη γκαλερί Κουρντ.
“Τα έργα στην έκθεση αυτή είναι πολλά και πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Ο κύριος άξονας και το νήμα που τα συνδέει είναι ο έρωτας όπως εγώ τον αντιλαμβάνομαι. Θα δει κανείς πέρα από το μαρμάρινο μεγάλο γλυπτό, τους πέτρινους “Μαχητές”, καθώς ο έρωτας είναι ανίκητος στη μάχη και ανδρείος. Θα δει τα μαρμάρινα Δόρατα. Τις “Δίνες”, στις οποίες ο Έρωτας συχνά μας βάζει, σε χειροποίητο χαρτί από σινική μελάνη. Θα ακούσει, αν θέλει, το ηχητικό έργο “Έρωτας Ξαφνικά” και θα δει την υφασμάτινη “Σινδόνη”. Θα διαβάσει αν έχει την υπομονή το “Μάταιο Γράμμα” και θα ψηλαφίσει το μεγάλο διπλό ορειχάλκινο Άλφα και άλλα πολλά.

Αγαπημένα της έργα; “Αγαπημένα μου μπορώ να πω πως είναι όλα, γιατί όλα έχουν προκύψει μέσα από μία εσωτερική και προσωπική διαδικασία, που αναφέρεται όμως σε πράγματα που αφορούν όλους τους ανθρώπους από καταβολής κόσμου. Ο έρωτας, η αγάπη, ο φόβος, η αγωνία, η έλλειψη, η απουσία, η ελπίδα, η προσμονή…” αναφέρει.

Ποιος ο ρόλος του έρωτα στην καλλιτεχνική έμπνευση; “Η τέχνη και η καλλιτεχνική δημιουργία, έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι, ακολουθούν μία παρόμοια πορεία με αυτό που συμβαίνει με τον έρωτα. Πρώτα είναι η έλξη, που όπως και η έμπνευση είναι πολλές φορές ανεξήγητη, μια δύναμη που έλκει και κυριεύει σώμα και νου.
Ακολουθεί η ένωση από την οποία στο τέλος πάντα κάτι προκύπτει. Καμιά φορά στη συνέχεια αυτό χαλάει, όταν χαθούν ή αλλοιωθούν τα αρχικά συστατικά τα οποία συνέβαλαν στην αρχική συνάντηση”.

Το έργο της «Προμαχώνες», βρίσκεται σε δημόσιο χώρο είναι μπροστά στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας. Η Τέχνη πρέπει να επικοινωνεί με τον δημόσιο χώρο;
“Για ό,τι κάνω γενικά και στη ζωή μου και στη δουλειά μου αισθάνομαι πάντοτε μεγάλη ευθύνη. Για το συγκεκριμένο έργο νιώθω και ευθύνη αλλά είναι για μένα και μεγάλη τιμή που στέκει εκεί με την υλικότητα του αλλά και με τους συμβολισμούς του. Στον δημόσιο χώρο, για να επικοινωνήσει η τέχνη με τον κόσμο που ίσως την αισθάνεται σαν κάτι ξένο που δεν τον αφορά, χρειάζεται νομίζω μια προετοιμασία. Είτε από το σχολείο, είτε από το περιβάλλον, είτε από ανθρώπους που μπορούν να υπηρετούν την τέχνη και όχι μόνον την εμπορικότητα της και την υστεροφημία τους” απαντά.

Και όσον αφορά στα μελλοντικά της σχέδια; Αυτόν τον καιρό ολοκληρώνεται με τον φωτισμό η εγκατάσταση στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος του έργου μου με τίτλο Ανάδυσις. Ταυτόχρονα, ετοιμάζει μια γλυπτική σύνθεση από μάρμαρο για την όμορφη Σκιάθο, καθώς και ένα έργο για μια είσοδο σε κεντρικό κτίριο της Αθήνας. Τέλος, παίρνει μέρος σε μία πολύ ενδιαφέρουσα ομαδική έκθεση στη στην Νότια Γαλλία.

Κατά τη διάρκεια της έκθεσης θα οργανωθούν συζητήσεις και ειδικές εκδηλώσεις, το πρόγραμμα των οποίων θα ανακοινωθεί προσεχώς.
Η έκθεση θα ολοκληρωθεί με την έκδοση έγχρωμου, εικονογραφημένου καταλόγου.