Έλλη Πράντζου: “Το coming out στηρίζει την αλήθεια μας δίνοντας θάρρος σε όσους κι όσες νιώθουν φόβο”

Η Έλλη Πράντζου είναι ηθοποιός, αρθρογράφος και συγγραφέας. Γεννήθηκε στον Βόλο και έχει σπουδάσει στο τμήμα θεάτρου στη σχολή Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ και υποκριτική στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης ”Σύγχρονο Θέατρο Βασίλης Διαμαντόπουλος”. Γράφει ασταμάτητα είτε στις ιστοσελίδες που συνεργάζεται, είτε στα social media είτε εκφράζει τις ανησυχίες της στο χαρτί. Συγγραφικά συστήθηκε στο ευρύ κοινό με την ποιητική συλλογή με τίτλο “Χάος” και σύντομα θα κυκλοφορήσει και το νέο της βιβλίο με τίτλο “Έρωτας Υπαρξιστής κι Επαναστάτης”. Η γραφή της είναι ακομπλεξάριστη και βιωματική και διακρίνεται για την ιδιαίτερη συναισθηματική της ένταση.

Εμείς μιλήσαμε μαζί της με αφορμή το νέο της βιβλίο και γρήγορα η συζήτηση πήρε και άλλες πολύ ενδιαφέρουσες διαστάσεις.

Πώς περνάς αυτές τις δύσκολες, σχεδόν δυστοπικές ημέρες, στη σκιά της πανδημίας; Σου ξύπνησαν φόβοι, αναθεώρησες πράγματα;
Να σου πω την αλήθεια δεν ανήκω στη μερίδα των ανθρώπων που διατείνεται πως όλο αυτό που ζούμε θα μας γίνει μάθημα ώστε να βγούμε καλύτεροι και πιο δυνατοί εν συνόλω όσο κι αν θα το ήλπιζα. Μεμονωμένα το πώς μπορεί να λειτουργεί για τον καθένα και την καθεμία μας είναι κάτι που δε θα ήθελα να το ταυτίσω, δηλαδή, απαραιτήτως με το σύνολο της κοινωνίας. Ήδη βλέπουμε ότι ο διχασμός λειτουργεί για άλλη μια φορά πολύ δυναμικά ως βούτυρο στο ψωμί μιας συγκεκριμένης μεγαλομειοψηφίας, αν καταλαβαίνεις πώς το εννοώ. Ούτε μου βγαίνει να εξωραΐσω την εξαθλίωση συνανθρώπων μου δίνοντας μια αισιόδοξη νότα ενός καλύτερου αύριο αν αντέξουμε. Αυτά τα ακούμε χρόνια τώρα και στο δια ταύτα φρενάρουμε αφήνοντας τους “τρελούς” να βγάζουν μια ζωή το φίδι από την τρύπα παλεύοντας για τις ριζικές αλλαγές.

Στο πλαίσιο της πανδημίας μπορώ να πω ότι βίωσα κι εγώ με τη σειρά μου μια κορύφωση όλων των δεινών, της αβεβαιότητας και της αδικίας που ήδη αντιμετώπιζα, έβλεπα, άκουγα, ζούσα. Από την άποψη ότι καλώς ή κακώς, μιλώντας για εμένα ας πούμε, ο βασικός μου κλάδος κι η βασική μου κλίση είναι καλλιτεχνικής φύσεως πράγμα το οποίο σημαίνει ότι και προ πανδημίας τα πράγματα στη χώρα ήταν δύσκολα. Εν μέσω πανδημίας, λοιπόν, γιγαντώθηκαν όλες οι παθογένειες σε πολλούς τομείς. Κάποιες βγήκαν στη φόρα για να επέλθει επιτέλους η λύση κι η λύτρωση (βλ. me too) και κάποιες άλλες για να μας δυσκολέψουν ακόμη περισσότερο.

Αυτό που με θυμώνει περισσότερο απ’ όλα και πάντα με εξόργιζε, είναι ο αυταπόδεικτα όσο ποτέ καρκινωματικός ρόλος της εξουσίας στις ζωές μας.

Τυχαίνει μάλιστα να έχω κάνει αυτήν την περίοδο το μεγάλο βήμα της μετακόμισης εν μια νυκτί από Θεσσαλονίκη στην Αθήνα βιώνοντας μια μεταβατική φάση σε όλα τα επίπεδα της ζωής μου η οποία δεν προέκυψε καθόλου σταδιακά. Μπορείς να φανταστείς πως ξεκινώντας ουσιαστικά τη ζωή μου από το 0 αυτήν την εποχή θα έλεγα ότι και παθήματα βίωσα στο έπακρο και μαθήματα πήρα και αναθεώρησα πολλά πράγματα όσον αφορά την προσαρμοστικότητα για χάρη της επιβίωσης που ως τώρα δεν είχα -χωρίς να αφήσω ευτυχώς να αλλοιωθεί η ιδεολογική μου βάση- και εξελίσσομαι και αγχώνομαι και παλεύω κι οργίζομαι και πεισμώνω. Αυτό όμως που με θυμώνει περισσότερο απ’ όλα και πάντα με εξόργιζε, είναι ο αυταπόδεικτα όσο ποτέ καρκινωματικός ρόλος της εξουσίας στις ζωές μας. Ειδικά τώρα που επωφελείται μιας πραγματικότητας ταυτισμένης με τη δημόσια υγεία. Αυτό είναι κάτι που το έπαιρνα ανέκαθεν πολύ προσωπικά.

Αν αντιμετωπίζαμε τα πάντα στη ζωή ως ερωτευμένοι νομίζω ότι τώρα θα μιλούσαμε σε εντελώς διαφορετική βάση κι ως κοινωνία πια.

Εισαι ηθοποιός, αρθρογράφος και συγγραφέας. Τι είναι αυτό που σε εμπνέει;
Με εμπνέει κατ’ αρχάς ο έρωτας σε κάθε του μορφή. Ο έρωτας για έναν άνθρωπο, ο έρωτας για τη ζωή, ο έρωτας για οτιδήποτε εν πάση περιπτώσει μας παθιάζει. Κόντρα στους φόβους του μόνο ένας άνθρωπος βαθιά ερωτευμένος θα τολμήσει να πάει. Αν, λοιπόν, αντιμετωπίζαμε τα πάντα στη ζωή ως ερωτευμένοι νομίζω ότι τώρα θα μιλούσαμε σε εντελώς διαφορετική βάση κι ως κοινωνία πια.

Με εμπνέουν επίσης τα συναισθήματα εκείνα που συνήθως ξεφυτρώνουν στις ψυχές ανθρώπων μόνων, περιθωριακών, αδικημένων, παρείσακτων, λαβωμένων αλλά όχι παραιτημένων, ουτοπιστών, επαναστατών τόσο του χτες όσο και του σήμερα. Ανθρώπων κομμάτια των οποίων υπάρχουν ριζωμένα μέσα μου ήδη από αρκετά μικρή ηλικία ως μια εκ φύσεως περίεργη παρόρμηση. Έτσι κι αλλιώς είμαι από αυτές που δεν κατάφεραν ποτέ να προσαρμοστούν επαρκώς στον κόσμο, όπως τον έχουμε καταντήσει, και το πλήρωσα αυτό. Έτσι λόγω διαφόρων καταστάσεων έχω περάσει και περνάω ακόμη από όλες τις παραπάνω εκφάνσεις της ανθρώπινης υπόστασης. Δεν τολμώ να με πω επαναστάτρια, θα γελάνε και τα τσιμέντα μάλλον, όμως φύση επαναστατική ήμουν και παραμένω. Όλα αυτά με εμπνέουν κι ένας ζωτικός τρόπος να τα εκφράσω και να τα μοιραστώ είναι η συγγραφή, η τέχνη.

Τι να περιμένουμε από το νέο σου βιβλίο με τον τίτλο “Έρωτας Υπαρξιστής κι Επαναστάτης”;
Μετά την πρώτη μου συλλογή μικρών ποιημάτων η οποία έχει τίτλο “Χάος” κι αφού εξαντλήθηκαν οι δύο της εκδόσεις, είμαστε ήδη στην τελική ευθεία για το νέο βιβλίο μου που θα περιέχει μικρής έκτασης πεζά αυτή τη φορά συνοδευόμενα από φωτογραφίες ανάλογης ατμόσφαιρας. Το κομμάτι της φωτογραφίας το έχει αναλάβει η φίλη φωτογράφος Χάιντι Σεραφειμίδου με την οποία ταιριάζουμε τόσο σε επίπεδο αισθητικής όσο και σε επίπεδο συναισθηματικό. Τα κείμενα είναι υπαρξιακά, εξομολογητικού χαρακτήρα ή σε μορφή εσωτερικού μονόλογου. Σκέψεις σχεδόν σαν brain storming γύρω από τη μοναξιά των ασυμβίβαστων, τους καημούς των αταίριαστων, την ορμή των αιώνιων εφήβων, την τάση όσων ένιωσαν κάποτε πως θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, την εσωστρέφεια απέναντι σε μια ανουσίως πληθωρική κοινωνία, τον έρωτα φυσικά κι άλλα πολλά παρόμοιου ύφους θέματα.

Το κομμάτι του έρωτα έχει συνήθως απεύθυνση, μιας και γράφω βιωματικά, κυρίως στο πρόσωπο εκείνο που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη δική μου ζωή γι’ αυτό και το σημείο αναφοράς είναι πάντα γυναικείου φύλου. Ωστόσο τα συναισθήματα είναι ανθρώπινα γι’ αυτό και πανανθρώπινα πάντα.

Πάθος χρειάζεται το όνειρο. Πάθος κι εκείνη τη ζηλευτή τρελά του καψουρεμένου που θα έκανε τα πάντα για τον έρωτά του.

Τι είναι ο έρωτας για σένα; Πόσο σε κινητοποιεί;
Ο έρωτας για μένα είναι προαπαιτούμενο της ζωής. Είναι απαραίτητο στοιχείο πίσω από κάθε ειλικρινή πράξη. Πίσω από κάθε τόλμημα ανόθευτο από δεύτερες σκέψεις που μας έχουν φυτέψει στο κεφάλι οι κοινωνικές νόρμες, πίσω από κάθε καθαρά δική μας αληθινή επιδίωξη και μάχη. Πάθος χρειάζεται το όνειρο. Πάθος κι εκείνη τη ζηλευτή τρελά του καψουρεμένου που θα έκανε τα πάντα για τον έρωτά του. Κι όπως είχε πει ο Καμύ “η εξέγερση δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς μια παράξενη μορφή έρωτα”

Πώς επικοινωνεί το βιβλίο αυτό με το σήμερα και τι θες να πεις μέσω αυτού;
Σήμερα όσο ποτέ κάθε άνθρωπος με τον τρόπο του βιώνει μια εσωτερική απομόνωση. Μια απογοήτευση, μια απόγνωση, μια απελπισία, μια ανάγκη ενδόμυχη που έχασε το περίγραμμά της λόγω του ότι γενικά ως ανθρωπότητα έχουμε χάσει την μπάλα, που λέμε, σε θεμελιώδη θέματα. Μια ανάγκη δηλαδή που βιωνεται απόλυτα κι επώδυνα όμως δεν έχει συχνά πρόσωπο ούτε ξεκάθαρο στόχο. Όλα αυτά τα συναισθήματα, όλες οι καταπατημένες αφηρημένες έννοιες που θυσιάστηκαν στον βωμό του κέρδους και της εξουσίας περιλαμβάνονται στο βιβλίο ενίοτε θα τολμούσα να πω χειμαρρωδώς κι αφιλτράριστα.

Θεωρώ πως βγήκαν από μέσα μου πράγματα τα οποία πνίγουν τα περισσότερα ανήσυχα πνεύματα εκεί έξω. Μέσω αυτού, λοιπόν, δε θέλω τόσο να πω κάτι με την έννοια της δήλωσης, όσο να ενσαρκώσω μέσα από τις λέξεις μου κάθε καταραμένη διαδρομή του κόσμου μας, κάθε εγκλωβισμένο στον αδίστακτο ρεαλισμό άτομο, κάθε στιγμή αφόρητης μοναξιάς – ειδικά εκείνης που βιώνουμε μέσα στο πλήθος. Ο ρεαλισμός τους δεν είναι η αλήθεια μας. Κι είναι πολύ σημαντικό θεωρώ να νιώθει ένας άνθρωπος ότι δεν είναι μόνος και ο μόνος σε αυτόν τον αγώνα, που ελπίζω κάποτε από εσωτερικός να γίνει κι ουσιαστικά πρακτικός.

Ανήκεις στην lgbt κοινότητα. Η Ελλάδα είναι ανοιχτή σαν χώρα; Υπάρχει χώρος να ζήσει κάποιος τη ζωή του όπως θέλει;
Η Ελλάδα ακόμη μπουσουλάει όσον αφορά την εξέλιξη σε πολλούς τομείς. Ένας από αυτούς είναι και το συγκεκριμένο θέμα. Ίσως είμαστε σε καλύτερη μοίρα σε σχέση με τη δική μου εφηβική εποχή -αναδρομή σε παλιότερες γενιές δε θα κάνω καν- όταν ακόμη σερνόμασταν, αλλά σίγουρα δεν έχουμε ακόμη σταθεί στα πόδια μας για να γίνει έστω το πρώτο ουσιαστικό βήμα. Με χαρά, φυσικά, παρατηρώ ότι η γενιά μου κι οι επόμενες ξεφεύγουν όλο και περισσότερο από τα κληροδοτημένα στερεότυπα των προγόνων μας, όμως αυτό είναι μία δειλή αρχή πάνω στην οποία ελπίζω να βασιστούμε ως χώρα για να επέλθουν κι οι θέσμικες πλέον αλλαγές οι οποίες ακόμη δε μας καλύπτουν ούτε στο ελάχιστο.

Δεν είναι μόνο η ομοφυλοφιλία. Είναι κι η έμφυλη βία, ο όρος γυναικοκτονία, οι παρενοχλήσεις, οι εργασιακές αδικίες, οι φασιστικές τακτικές και πολλά άλλα απέναντι στα οποία έχουμε συσπειρωθεί ουκ ολίγες φορές μέσω των social media.

Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι τα δικαίως αμφιλεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν δώσει φωνή και στους ανθρώπους που μαχόμαστε για τα ανθρώπινα δικαιώματα κι όσο κι αν το συνονθύλευμα ήρας και σιταριού που επικρατεί κάνει πολλούς από εμάς να τα αντιμετωπίζουμε καχύποπτα οφείλω να παραδεχτώ ότι ίσως χωρίς τη δυνατότητα έκφρασης και άμεσης αντίδρασης που μας παρέχουν να μην είχαμε πετύχει πολλά από αυτά που σήμερα συζητάμε. Δεν είναι μόνο η ομοφυλοφιλία. Είναι κι η έμφυλη βία, ο όρος γυναικοκτονία, οι παρενοχλήσεις, οι εργασιακές αδικίες, οι φασιστικές τακτικές και πολλά άλλα απέναντι στα οποία έχουμε συσπειρωθεί ουκ ολίγες φορές μέσω των social media. Κακά τα ψέματα οι ουσιαστικοί αγώνες δίνονται όντως στους δρόμους όμως δεν αναιρεί το ένα το άλλο. Κατά την άποψή μου όποια δυνατότητα σού παρέχει η εποχή σου καλό είναι να τη χρησιμοποιείς έτσι ώστε να κάνεις μια καλή διαφορά έστω κι εκ των έσω. Γιατί όπως κι η λειτουργία του μαχαιριού βασίζεται στο χέρι που το κρατάει, έτσι κι η λειτουργία των social media εξαρτάται από τη δική μας χρήση.

Δυστυχώς έχουμε διαπιστώσει πως οι όποιες αλλαγές έχουν επέλθει σε διάφορους πληγωμένους τομείς όπως αυτός της σεξουαλικότητας επήλθαν μόνο όταν οι ηθικοί αυτουργοί ένιωσαν την κατακραυγή να απειλεί τα κεκτημένα τους. Κι αυτό ραγδαία -σίγουρα ξεφεύγοντας αρκετές φορές εκτός ισορροπίας- μπορεί να συμβεί πλέον μόνο μέσω των κοινωνικών δικτύων. Ελπίζω, λοιπόν, όντως να έχουν τεθεί βάσεις ώστε το τοπίο στην Ελλάδα να αλλάξει, μόνο που είναι στο χέρι μας να μην επαναπαυόμαστε.

Μήπως η ομοφυλοφιλία είναι τελικά προνόμιο των λίγων και των πιο επωνύμων; Πόσο εύκολο είναι να φέρει ένα παιδί στον κόσμο ένα ομόφυλο ζευγάρι που ζει στην επαρχία ή που δεν ανήκει σε μία ανώτερη κοινωνικά τάξη; Να πηγαίνει το παιδί αυτό στο δημόσιο σχολείο της γειτονιάς δηλαδή;
Κοίταξε να δεις, η κοινωνική ανισότητα είναι μια παθογένεια που επηρεάζει όλους τους τομείς της ζωής μας γιατί εμείς οι ίδιοι κι οι ίδιες της έχουμε επιτρέψει να υφίσταται. Όπως κάποιοι προνομιούχοι άνθρωποι μπορούν να στέκονται πάνω από τη δικαιοσύνη, όπως κάποιοι ευκατάστατοι άνθρωποι ζουν πλουσιοπάροχα ενώ δίπλα τους κόσμος πεινάει, όπως ένας διάσημος του εκάστοτε κλάδου βρίσκει πολύ πιο εύκολα δουλειά κι αποθεώνεται από το “κοινό” όσο νέοι άνθρωποι τρώνε καθημερινά ξεδιάντροπα πόρτες κατάμουτρα έτσι ίσως και στο κομμάτι αυτό που αναφέρεις κάποιοι άνθρωποι να έχουν τρόπους πιο εύκολης διαχείρισης από άλλους.

Η κοινωνία δε θα είναι ποτέ έτοιμη αν δε φροντίσουμε εμείς να την ετοιμάσουμε ώστε να προστατέψουμε κάθε μορφής οικογένεια αύριο μεθαύριο που θα αποφασίσει να προσφέρει αγάπη σε ένα παιδί.

Ωστόσο δε θεωρώ πως είναι προνόμιο των λίγων ως κατάσταση από μόνη της. Γιατί ειδικά στο συγκεκριμένο θέμα ακόμη κι αν κάποιος έχει τον τρόπο να πετύχει ορισμένα παραπάνω προνόμια βάσει κύρους, θέσης, χρημάτων, ονόματος κλπ δε σημαίνει πως όσοι θα υποτιμούσαν τον μη προνομιούχο δε θα υποτιμήσουν κι αυτόν όταν έρθει η ώρα. Θα μου πεις δε θα τον αγγίξει με τον ίδιο τρόπο ίσως.

Όμως ιδιαίτερα για το θέμα του παιδιού, που καλά έκανες κι έθιξες, έχω να πω πως αν είναι να δεχτεί εκφοβισμό στο σχολείο θα τον δεχτεί είτε άμεσα είτε έμμεσα ανεξαρτήτως των γονιών του. Διότι τα παιδιά είναι σφουγγάρια. Δεν είναι λευκά χαρτιά πάνω στα οποία γράφει κανείς ό,τι θέλει, όμως είναι πολύ εύκολο να εκπαιδευτούν με τρόπους που ταιριάζουν στην παιδεία ή την έλλειψη κοινωνικής παιδείας της οικογένειας μέχρι κάποτε να απορρίψουν ή να αφομοιώσουν την εκάστοτε νοοτροπία. Κι ένα παιδί συνήθως αφιλτράριστα θα πει αυτό που σκέφτεται και που σε πολλές περιπτώσεις του έχουν μάθει να σκέφτεται όποιον κι αν έχει απέναντί του. Όπως και να ‘χει όμως δεν αποτελεί επιχείρημα ενάντια στην απόκτηση παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια το ότι η κοινωνία δεν είναι έτοιμη.

Η κοινωνία δε θα είναι ποτέ έτοιμη αν δε φροντίσουμε εμείς να την ετοιμάσουμε ώστε να προστατέψουμε κάθε μορφής οικογένεια αύριο μεθαύριο που θα αποφασίσει να προσφέρει αγάπη σε ένα παιδί. Κατ’ επέκταση, έτσι, και το ίδιο το παιδί. Είτε είναι στην επαρχία, είτε στην πρωτεύουσα, είτε είναι παιδί του γείτονα είτε κάποιου αναγνωρίσιμου ανθρώπου. Ναι, ίσως δε μιλάμε για ίδια μέτρα και σταθμά όμως δύο ταχυτήτων άνθρωποι υπάρχουν έτσι κι αλλιώς σε όλους τους τομεις. Αυτό ακριβώς είναι που πρέπει να αντιμετωπίσουμε πια χωρίς υπεκφυγές αν θέλουμε να εξελιχθούμε ουσιαστικά κι όχι να λέμε πως εξελισσόμαστε για τα μάτια του κόσμου.

Και στα βιβλία και στα άρθρα και στα social media γράφεις ακομπλεξάριστα και δε φοβάσαι να εκτεθείς. Αυτό πιστεύεις πως βοηθά τους ανθρώπους γύρω σου; Λαμβάνεις μηνύματα/σχόλια;
Δεν ξέρω πώς να απαντήσω έτσι ώστε να μη φανεί ότι γίνεται κάτι επιτηδευμένα κι ότι περιαυτολογώ γιατί δεν έχω χειρότερο. Ωστόσο η τάση μου αυτή, να είμαι ο εαυτός μου καθαρά και ξάστερα, είναι πηγαία από πολύ μικρή ηλικία. Ξέρεις, όταν ήμουν αρχές δημοτικού ως πολύ εσωστρεφές παιδί με άγχος αποχωρισμού και διάφορες φοβίες είχα δεχτεί bullying και μάλιστα ακόμη κι από την ίδια τη δασκάλα μου που θεώρησε το ότι να υπερτονίζει κάποιες ανασφάλειές μου μπροστά σε όλη την τάξη που ήδη με είχε στην απ’ έξω, θα με βοηθούσε να κοινωνικοποιηθώ. Εν πάση περιπτώσει κάποια στιγμή κάπου στο γυμνάσιο συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν όντως εγώ αυτό το φοβισμένο πλάσμα κι ότι κάτι είχε φυτευτεί μέσα μου που δε μου ταίριαζε, δε μου κολλούσε.

Κάπως έτσι σταδιακά κατάλαβα ότι δεν υπάρχει πιο λυτρωτικό συναίσθημα από το να μη σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος, από το να μη σε αγγίζει κανένα κακεντρεχές σχόλιο εφόσον εσύ ξέρεις τι είσαι, από το να είσαι απλώς εσύ έχοντας όμως πρώτα βρει τι πάει να πει αυτό το “εσύ”. Εσύ με τα καλά σου, εσύ με τα στραβά σου, εσύ με τους φόβους που κατάφερες να συντρίψεις, εσύ με τους φόβους που ακόμη κουβαλάς, εσύ με τα σημάδια σου, εσύ με την ξεχωριστή ομορφιά σου, εσύ με τη μοναδικότητά σου.

Οι ανασφάλειές μας λειτουργούν για την απαίδευτη μερίδα των ανθρώπων γύρω μας όπως ο φόβος μας για ορισμένα ζώα. Είναι σαν να μυρίζονται ότι εμείς δεν τα έχουμε καλά με το μέσα μας και βρίσκουν πρόσφορο έδαφος να πατήσουν και να μας επηρεάσουν.

Θα σου δώσω ένα παράδειγμα φαινομενικά άσχετο, αλλά θα καταλάβεις τι θέλω να πω στην πορεία. Δεν ξέρω κολύμπι λόγω μιας ανεξήγητης φοβίας που με διακατέχει από μικρή αν και λατρεύω τη θάλασσα. Σκέψου ότι πρώτη φορά βούτηξα το κεφάλι μου κι άρχισα να επιπλέω για λίγο πέρυσι το καλοκαίρι. Όταν ήμουν παιδί δεν τολμούσα να πω ότι δεν ξέρω μπάνιο για να μη με κοροϊδέψουν, να μη με πουν φοβιτσιάρα κλπ. Όποτε πηγαίναμε στην αμμουδιά τα καλοκαίρια με παρέα έλεγα πάντα απλώς ότι δε μου αρέσει η θάλασσα για να μην μπω και φανεί ότι δεν κολυμπάω. Κάποια παιδιά δεν το πίστεψαν, κατάλαβαν ότι κάτι κρύβω κι έτσι έγινα εύκολος στόχος πειράγματος αρκετές φορές ακριβώς επειδή δεν ήμουν εγώ καλά μέσα μου με αυτό. Σε πληροφορώ πως όταν αποφάσισα να το πάρω αλλιώς κι έλεγα απλώς “εγώ δεν ξέρω κολύμπι, φοβάμαι” δεν είχε κανείς να πει τίποτε απολύτως. Τι να μου πει; Κάτι το οποίο ήδη έχω παραδεχτεί και με αφήνει παγερά ανεπηρέαστη απέναντι σε τρίτους; Θέλω, λοιπόν, να καταλήξω στο ότι οι ανασφάλειές μας λειτουργούν για την απαίδευτη μερίδα των ανθρώπων γύρω μας όπως ο φόβος μας για ορισμένα ζώα. Είναι σαν να μυρίζονται ότι εμείς δεν τα έχουμε καλά με το μέσα μας και βρίσκουν πρόσφορο έδαφος να πατήσουν και να μας επηρεάσουν.

Όταν σε παραδέχεσαι και σε γουστάρεις όπως είσαι, απευθείας αφοπλίζονται, δεν έχουν κάτι για να σε “χτυπήσουν”. Και μπορεί το παράδειγμα με το κολύμπι να ήταν αδιάφορο όμως αν το δεις συμβολικά περνάει το μήνυμα. Γιατί αντιστοίχως ως πρωτοετής φοιτήτρια κι ακόμη κάπως ψαρωμένη απέναντι στην πρόσφατη τότε συνειδητοποίηση του σεξουαλικού μου προσανατολισμού, άφησα και με επηρέασε πάρα πολύ το γεγονός ότι εν τέλει κατέληξαν σχεδόν όλες οι παιδικές μου φίλες να με κάνουν πέρα. Από εκεί κι έπειτα είπα στην εαυτό μου ότι θα είμαι αυτή που είμαι και μου αξίζουν μόνο όποιοι κι όποιες με αγαπάνε γι’ αυτό. Για τους άλλους καλή καρδιά. Κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα όπου εφαρμόζω στη ζωή μου τις ίδιες αρχές και μέσω της τέχνης μου.

Δε θεωρώ ότι πρέπει ντε και καλά να εκβιάζεται ένας άνθρωπος χωρίς να είναι έτοιμος για ένα coming out δημόσιο ούτε είναι υποχρέωσή μας να μιλάμε για τα προσωπικά μας.

Δε θεωρώ ότι πρέπει ντε και καλά να εκβιάζεται ένας άνθρωπος χωρίς να είναι έτοιμος για ένα coming out δημόσιο ούτε είναι υποχρέωσή μας να μιλάμε για τα προσωπικά μας. Όμως πιστεύω αρχικά ότι όποιοι κι όποιες από εμάς είναι έτοιμοι/ες είναι καλό να μοιράζονται την αλήθεια τους έτσι ώστε να παίρνουν θάρρος κι άλλα άτομα. Έτσι ώστε κάποτε να καταλάβουν κι οσοι/ες δε θέλουν να το δουν ότι υπάρχουμε, είμαστε ο γείτονας, η συμφοιτήτρια, η κόρη, ο εγγονός, ο κολλητός, η ξαδέρφη, ο αδερφός, ο διάσημος, ο περιπτεράς, η συνάδελφος και παει λέγοντας.

Μέσα από την ορατότητα και την τριβή έρχεται κάποτε κι η πολυπόθητη αποδοχή. Δεύτερον ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν αποτελεί προσωπική υπόθεση ως κουτσομπολιό του ποιος πήγε με ποια, ποια παντρεύτηκε ποιον κλπ. Είναι ένα στοιχείο βασικό της ανθρώπινης υπόστασης. Κι όπως μπορεί αύριο μεθαύριο να έρθει μια συνάδελφος και να μας συστήσει τον σύντροφό της ως σύντροφό της στη δουλειά, το ίδιο ακριβώς δικαίωμα έχω κι εγώ κι όχι να παρουσιάζω την κοπέλα μου ως φίλη για να μη με σχολιάσουν κι εκτεθώ. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δε στέκει κι η φράση “δε με νοιάζει τι κάνεις στο κρεβάτι σου”. Δηλαδή, άνθρωπέ μου αν συστήνοντάς σου την κοπέλα μου εσύ σκέφτεσαι το τι κάνω στο κρεβάτι μου σίγουρα το θέμα το έχεις εσύ κι όχι εγώ.

Αποφασίζοντας, λοιπόν, να είμαι αληθινή διαπίστωσα με μεγάλη συγκίνηση δύο βασικά πράγματα μέσα από μηνύματα που λαμβάνω. Το ένα ότι η ταύτιση πολλών ομοφυλόφιλων γυναικών μέσα έστω κι από την απεύθυνση της γυναίκας προς μια άλλη γυναίκα όπως και μέσα από τα ζόρια διαφόρων καταστάσεων βάσει αυτού, λειτουργεί απελευθερωτικά γιατί γίνονται ορατά όλα τα κομμάτια τους με βάση κάτι τόσο εκφραστικό όσο η τέχνη -η συγγραφή στη συγκεκριμένη περίπτωση. Δεν είναι πια μονάδες.

Το δεύτερο ότι λαμβάνω εξίσου πολλά μηνύματα από κάθε φύλο και σεξουαλικό προσανατολισμό πράγμα που επιβεβαιώνει πως το συναίσθημα αφορά τον άνθρωπο κι εκεί αρχίζουν και τελειώνουν όλα.

Κλείνοντας, ακριβώς για όλους τους παραπάνω λόγους, θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς όσους, όσες, όσα μου κάνουν την τιμή και διαβάζουν τα γραφόμενά μου στηρίζοντας τόσο εμένα την ίδια όσο και τα όνειρά μου τα οποία δεν αισθάνομαι ότι είναι υπόθεση εγωιστική. Τη μεγαλύτερη συγκίνηση τη νιώθω, όπως είπα, όταν αντιλαμβάνομαι πόσο σημαντικό είναι αυτό το ένα λιθαράκι που μπορεί να βάζω κι εγώ με τη σειρά μου μέσα από όσα αγαπώ.

Η εξουσία κάθε είδους είναι καρκίνος κι εμείς από ευθυνοφοβία επιλέγουμε να αφεθούμε έρμαια των μεταστάσεών της.

Τι είναι αυτό που σε θυμώνει γύρω σου, σε κάνει έξω φρενών;
Η ανισότητα. Η αδικία που πηγάζει από την ανισότητα, ξεκάθαρα. Σε όλους τους τομεις και κλάδους. Η εξουσία κάθε είδους είναι καρκίνος κι εμείς από ευθυνοφοβία επιλέγουμε να αφεθούμε έρμαια των μεταστάσεών της. Οι άνθρωποι πολλές φορές μοιάζουν να επιλέγουν μέχρι την τελευταία στιγμή την καταστροφή αντί να στραφούν εγκαίρως στην οργανωμένη επανάσταση. Η καταστροφή είναι από μόνη της μια ακραία απώλεια κι η επανάσταση, σίγουρα, θα έχει απώλειες. Η διαφορά είναι ότι στην καταστροφή μπορεί να ρίξει την ευθύνη ο ένας άνθρωπος στον άλλον ενώ στην επανάσταση η ευθύνες μοιράζονται. Ο νοών νοείτω.

Μελλοντικά σχέδια/στόχοι
Τα μελλοντικά μου σχέδια καλώς εχόντων των πραγμάτων περιλαμβάνουν εκτός από το νέο βιβλίο, την προσπάθεια εδραίωσης στον χώρο και με την άλλη μου ιδιότητα, αυτή της ηθοποιού. Άλλος ένας στόχος μου είναι να μπορέσω να συνεργαστώ με κάποιον ή κάποια ερμηνευτή ή ερμηνεύτρια ώστε οι στίχοι που γράφω να γίνουν μουσική και να ακουστούν επιτέλους από ψυχές κι όχι από αυτιά όπως λέει κι ένα ποίημα μου. Κάπου εδώ αν μου επιτρέπεις θα εκφράσω και την πικρία μου σε σχέση με το πώς αντιμετωπιζόμαστε όσοι δεν είμαστε πρώτα ονόματα ανάμεσα στις κλίκες των “φτασμένων”.

Δεν πρόκειται για γκρίνια ή μιζέρια εκ μέρους μου, αν ήταν αυτό θα τα είχα παρατήσει ενώ τώρα απλώς πεισμώνω κι άλλο. Όμως χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες, πρέπει να πω και για χάρη κι άλλων νέων ανθρώπων εκεί έξω που έχουν ουσιαστικά πράγματα να προσφέρουν αλλά βουλιάζουν μέσα στη mass production βιομηχανία των “επωνύμων” ότι η ασέβεια που υφιστάμεθα κι η αδιαφορία ύφους χιλίων καρδιναλίων από πολλά άτομα γνωστά στην πιάτσα αγγίζει τα όρια της χυδαιότητας. Συνεχίζοντας φυσικά θα εξακολουθήσω να αρθρογραφώ σταθερά στα βασικά sites που ήμουν ήδη κι από κει και πέρα οι έρωτές μου πλέον συνδυάζονται και με την καθημερινή εργασιακή πραγματικότητα προς επιβίωση.