Γιώργος Ανδρέου: “Οι Νεοέλληνες έχουμε πολλά πίσω, αλλά και στην πλάτη φορτωμένα”

Γεννήθηκε στις Σέρρες. Σπούδασε μουσική στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έγραψε μουσική για το θέατρο, τον κινηματογράφο και τραγούδια. Με τις ιδιότητες του συνθέτη, του στιχουργού, του ενορχηστρωτή, του μουσικού, του ηχολήπτη, του δισκογραφικού και συναυλιακού παραγωγού, έχει συνεργαστεί και συμπράξει με το σύνολο σχεδόν των σημαντικών προσωπικοτήτων του ελληνικού τραγουδιού. Υπήρξε για είκοσι χρόνια εθελοντής καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αστυπάλαιας. Σήμερα είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών.

Ο λόγος για τον Γιώργο Ανδρέου που στην πρώτη του ποιητική συλλογή, τον “Απερίσκεπτο Πλοηγό”, ο δαίμονας Χρόνος συνομιλούσε με όνειρα, εφιάλτες, βιώματα και ιστορίες, ξεγυμνώνοντας αυταπάτες, επανενδύοντας αφηγήσεις ή αποκαλύπτοντας εκ νέου χαμένους ορίζοντες.

Στα Χαλίκια, το δεύτερο βιβλίο του ποίησης που κυκλοφορεί από τη Μικρή Άρκτο, ο Γιώργος Ανδρέου, επιχειρεί να ακουστεί η ποιητική φωνή του στην καθαρή άρθρωσή της, ώστε να συνομιλήσει με τον Κόσμο, μιλώντας για τον κόσμο του∙ για τον τόπο και το τοπίο γύρω του, για τις ευδιάκριτες πλέον ρωγμές στο συλλογικό σώμα και πνεύμα του καιρού και των επιλογών μας.

“Τα ποιήματα της συλλογής γράφτηκαν την τελευταία (οδυνηρή σε πολλά, πενταετία). Μετά την οικονομική κρίση, η δυστοπία της πανδημίας, κατόπιν ο πόλεμος στην αυλή μας. Ενεργές πάντα οι δύσκολες ερωτήσεις, ατομικές υπαρκτικές και του συλλογικού εγώ – ταυτότητα, καταγωγή, ιστορική διαδρομή, γλώσσα. Είμαστε πολύπλοκη περίπτωση εμείς οι Νεοέλληνες κι έχουμε πολλά…πίσω μας, αλλά και στην πλάτη μας φορτωμένα” αναφέρει ο Γιώργος Ανδρέου στο NEWS 24/7.

Τι διατρέχει τα ποιήματα αυτά; Υπάρχει κάποιος κεντρικό άξονας που τα συνδέει;
Αγαπώ την τέχνη που αφηγείται μια «ιστορία», δεν πολυσυμπαθώ την αυτοαναφορικότητα. Ίσως «φταίει» η θητεία μου στο Τραγούδι, όπου πρέπει σε λίγο χρόνο, με μεγάλη οικονομία να αφηγηθείς και να συγκινήσεις. Αν υπάρχει ένας κεντρικός άξονας που διατρέχει τα ποιήματα της συλλογής «ΧΑΛΙΚΙΑ», αυτός είναι ο υπεριστορικός χρόνος και τα αρχέτυπά του. Ζούμε με τους Δούρειους Ίππους, τις Θερμοπύλες, την Αντιγόνη και την Ιφιγένεια, τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά, τον Διγενή Ακρίτα, τον Νεκρό Αδελφό και το τραγούδι του, την Αρετούσα… Από την άλλη ο Νεώτερος Ελληνισμός κτίστηκε ανάμεσα σε πολέμους, προσφυγιά, καταστροφές και θριάμβους σε εναλλαγή ασφυκτική. Κι ακόμα, υπάρχει ο καημός του καθενός, οι έρωτές του, οι λύπες του, οι διαψεύσεις κι οι γιορτές του.

Τα Χαλίκια της συλλογής διαβάζω πως έχουν να κάνουν με τον ρήτορα Δημοσθένη. Θέλετε να μας πείτε κάτι παραπάνω για αυτό και τον συμβολισμό του;
Ο Δημοσθένης είναι ένα παράδειγμα αυτογνωσίας. Γνωρίζει την αδυναμία του στην άρθρωση και γυμνάζεται με χαλίκια στο στόμα για να τη βελτιώσει. Χρήσιμα αυτά τα χαλίκια – υπάρχουν όμως κι άλλα, ακόμη πιο χρήσιμα (και πιο δύσκολα διαχειρίσιμα), χαλίκια που ορίζουν δρόμους δύσβατους. Χαλίκια στη σφεντόνα ενός νέου κυνηγού. Τι κυνηγά; Εδώ είναι το μέγα ζήτημα.

Να περιμένουμε να ακούσουμε τα ποιήματα αυτά μελοποιημένα;
Από εμένα όχι. Από άλλους…ποιος ξέρει. Για μένα η Ποίηση δε χρειάζεται «ερμηνεία» ούτε ενίσχυση αισθήματος. Από μόνη της μπορεί να συγκλονίσει. Όταν συνυπάρχει με τη Μουσική (εφόσον ο γάμος είναι επιτυχημένος), η μελοποίηση μπορεί να δώσει απρόσμενα γοητευτικούς καρπούς. Στον δικό μας μουσικό πολιτισμό αυτό έχει συμβεί αρκετές φορές και μας έχει κληροδοτήσει αριστουργήματα.

Πόσο δύσκολο είναι να αρθρώσει καθαρά κάποιος σήμερα ποίηση και να εισακουστεί;
Όσο δύσκολο είναι για κάθε αληθινή και βαθιά καλλιτεχνική έκφραση, σε οποιοδήποτε είδος Τέχνης. Η δυσκολία δεν είναι τόσο «εξωτερική», «του περίγυρου», «του περιβάλλοντος», όσο «εσωτερική», του μέσα κόσμου. Ο (αληθινός) δημιουργός δεν μπορεί παρά να εκφραστεί, να μιλήσει – είναι το καθήκον του, έχει επιλεγεί γι’ αυτό (Κύριος οίδε μέσα από ποιους μηχανισμούς και διαδρομές). Κι ο αποδέκτης όμως (αναγνώστης, θεατής, ακροατής) έχει (ακόμα και εν αγνοία του) γεννήσει την ανάγκη της δημιουργίας του έργου Τέχνης, είναι εκείνος που φωνάζει μέσα από του δημιουργού το μεγάφωνο, εκείνος εν τέλει που εξομολογείται. Η μεγάλη Τέχνη είναι πάνω απ’ όλα Λαϊκή, ανήκει σε όλους και παρηγορεί τον καθένα. Και πάντοτε έρχεται εκείνη η ξεχωριστή στιγμή που εισακούεται. Ευτυχώς.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις