“Μαμά, κοίτα, χωρίς χέρια”: Το νέο βιβλίο της Έλενας Ακρίτα “καθρεφτίζει” τις ζωές των ανθρώπων

“Δεν ξέρω αν κρατάτε στα χέρια σας ένα καλό ή ένα κακό βιβλίο. Ξέρω μονάχα πως αυτή η εξομολόγηση είναι ό,τι πιο γενναίο έχω κάνει στην ασήμαντη ζωή μου“.

Με αυτή τη φράση “κλείνει” το οπισθόφυλλο του νέου της βιβλίου η Έλενα Ακρίτα, “Μαμά, κοίτα, χωρίς χέρια” (εκδ. Διόπτρα”. Και όσα ειπώθηκαν στην παρουσίασή του αποδεικνύουν ότι πράγματι, όσο κλισέ κι αν ακούγεται, πρόκειται για κατάθεση ψυχής.

Η ανταπόκριση των αναγνωστών σε κάθε βιβλίο της Έλενας Ακρίτα, είναι θεαματική. Δεν θα μπορούσε να εξαιρεθεί και το τελευταίο. Ήδη από τις πρώτες ημέρες κυκλοφορίας του, αγαπήθηκε από το κοινό, κάτι που -όπως είπε η ίδια- οφείλεται στο γεγονός ότι “δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην ταυτίζεται με αυτά που γράφει το βιβλίο”.

Η αίθουσα κατάμεστη, πριν καν ξεκινήσει η παρουσίαση, κάτι που προκάλεσε έκπληξη ακόμη και στη συγγραφέα.

Ήδη τα πρώτα λεπτά προμήνυαν ότι δεν θα είναι μια τυπική παρουσίαση ενός βιβλίου, με την Έλενα Ακρίτα να παίρνει το λόγο για να πει ότι δεν έχει κρατήσει σημειώσεις. Σε αντίθεση, ωστόσο, με τον μυθιστοριογράφο και θεατρικό συγγραφέα, Γιάννη Ξανθούλη, με το χαρακτηριστικό χιούμορ του να δίνει ηχηρό παρών στο πλάι της κ. Ακρίτα.

Η Έλενα Ακρίτα προσπάθησε να περιγράψει με μια μόνο φράση όσα εξιστορεί στο βιβλίο της. Όπως είπε, αποτυπώνονται “πληγές και τραύματα από την παιδική ηλικία που δεν είχαν επουλωθεί”.

Από την πλευρά του, ο κ. Ξανθούλης μίλησε για “ένα μάθημα ζωής που προέρχεται από ένα καλομεγαλωμένο παιδί”.

Η κατάθλιψη, ο θάνατος του πατέρα της Έλενας Ακρίτα, Λουκή, όταν εκείνη ήταν 10 ετών και φυλάκιση της μητέρας της στη Χούντα, όπως εκμυστηρεύτηκε, ήταν οι βασικοί πόλοι του βιβλίου.

Όταν ρωτήθηκε πόσο καιρό τής πήρε να γράψει το “Μαμά, κοίτα, χωρίς χέρια”, η απάντηση της Έλενας Ακρίτα ήταν αναπάντεχη. “Συνήθως τα βιβλία μου παίρνουν 1,5 με 2 χρόνια για να τα γράψω. Αυτό μου πήρε ενάμιση μήνα. Ένιωσα σαν να κοιλοπονούσα και να μου το έβγαλαν με καισαρική”.

Ο λόγος ωστόσο, που κατάφερε να το γράψει σε τόσο σύντομο χρόνο, ήταν “το άκουσμα μιας φωνής” που νόμιζε ότι ήταν ο πατέρας της. Σαν να της υπαγόρευε τι να γράψει.

Το βιβλίο παρουσιάζει πτυχές της ζωής της Έλενας Ακρίτα. Ωστόσο, οι λεπτομέρειες, το βάθος, το συναίσθημα και οι πληροφορίες που έρχονται σε αντίθεση με όσα λαμπερά προβάλλονται στα φώτα της δημοσιότητας, το καθιστούν ένα βιβλίο που πράγματι “καθρεφτίζει” τις ζωές των ανθρώπων.

Και θέλοντας να κλείσει την παρουσίαση του βιβλίου της, εμμένοντας στο φιλικό και οικείο κλίμα που επικρατούσε καθ’ όλη τη διάρκειά της, έδωσε μια συμβουλή σε όσους “παλεύουν” με τον “δαίμονα” της κατάθλιψης: να ακούσουν αυτά που έχουν να τους πουν οι ειδικοί.