Μαριαλένα Σπυροπούλου: “Εμείς οι γυναίκες χρειαζόμαστε και πατέρες, όχι μόνο μητέρες”

Η Μαριαλένα Σπυροπούλου είναι ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεύτρια. Έχει γράψει τη νουβέλα «Ρου», το ψυχαναλυτικό παραμύθι «Ο μαγικός καθρέφτης» και το μυθιστόρημα «Τάισέ με». Η «Κόρη χωρίς πλάτη» είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Στερέωμα).

Το ίχνος της απώλειας σφραγίζει τα ποιήματα της Μαριαλένας Σπυροπούλου. Αλλά και της αντοχής, της εγκαρτέρησης. Ευάλωτης, κι όμως επίμονης. Σταθερής, αν και διάτρητης. Με στίχους που δοξολογούν και ταυτόχρονα πενθούν το σώμα, ηδυπαθές, ανθηρό, τόπο μυστικιστικής μέθεξης και συνάμα πεδίο φθοράς και κέλυφος ατέλειας, η ποιήτρια μιλά για την απουσία και την έλλειψη που είναι ριζωμένη ακόμα και μέσα στο εμπύρετο άγγιγμα της επιθυμίας, ακόμα και μέσα στην πλησμονή της θυγατρικής ή της μητρικής αγάπης. Αποτυπώνοντας με σπαρακτική ειλικρίνεια το γυναικείο βίωμα, μετουσιώνει τα «θέλω του κόσμου» σε ποιητική τροφή, σε σάρκα της γλώσσας.

Εμείς με αφορμή την ποιητική της αυτή συλλογή μιλήσαμε μαζί της…

Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης της ποιητικής σας συλλογής;
Πηγή έμπνευσης είμαι εγώ ως υποκείμενο που συστήνεται, αναπτύσσεται, εξελίσσεται, μέσα στο φύλο του, στις εμπειρίες της εξωτερικής πραγματικότητας, μέσα από το υποκειμενικό βίωμα και αντανάκλαση. Εμπνέομαι κάτι στιγμές που ο χώρος και ο χρόνος δεν με χωράνε και ακόμα δεν έχουν ανακαλυφθεί ο διακτινισμός και η εξαϋλωση.

Τι συμβολίζει η “πλάτη” στον τίτλο της ποιητικής σας συλλογής;
Η “πλάτη” συμβολίζει τη στήριξη, την ανατροφή, τη σεξουαλικότητα, το άγγιγμα, το αθέατο. Αυτό που έχουμε, αλλά ποτέ δεν βλέπουμε. Την καταγωγή, και την πατρική φιγούρα.

Τι θέλετε να πείτε μέσα από τη συλλογή αυτή και πώς επικοινωνεί με το σήμερα;
Δεν ξέρω ούτε τι θέλω να πω, γιατί είναι πολύ δύσκολο να μιλήσει κάποιος για τα ποίηματά του, από τη στιγμή που μιλάει με τα ποιήματά του. Ίσως για να δώσω μια απάντηση θέλω να αναδείξω πτυχές της γυναικείας φύσης, ίσως το ότι χρειαζόμαστε εμείς οι γυναίκες και πατέρες όχι μόνον μητέρες. Ίσως θέλω να πω ότι για να γίνει μέσα στην εξέλιξη του φύλου του ένα κορίτσι γυναίκα, χρειάζονται πολλοί και σημαντικοί αρωγοί στο δρόμο της. Δεν είναι ζήτημα το επίκαιρο, δεν γράφει κάποιος ή τουλάχιστον εγώ δεν γράφω επί τούτου για να επικοινωνήσω με το σήμερα, παρόλο που ζω στο σήμερα. Δεν υπάρχει όμως ένας τέτοιος σκοπός. Εάν επικοινωνώ τελικά με την εποχή μου ίσως είναι στην έμφυλη συζήτηση που έχει ανοίξει, στην αναζήτηση της γυναικείας φύσης και ωριμότητας.

Πώς προέκυψε η ποιητική γραφή σας;
Τα πράγματα προκύπτουν, ίσως το πώς δεν μπορεί ποτέ ακριβώς να απαντηθεί. Μάλλον λίγο γεννήθηκα έτσι. Πατάω σε μια φυσική μου τάση, σε ένα εκ γενετής τραύμα ή στίγμα. Και μετά αυτό καλλιεργείται μέσα από τη ζωή και τις εμπειρίες της.

Το ελληνικό κοινό διαβάζει ποίηση; Γιατί σαν είδος είναι παρεξηγημένο;
Έχουμε εξαιρετική ελληνική ποίηση και εξαιρετική σύγχρονη ποίηση. Ίσως είναι το καλύτερο είδος μας, σίγουρα πιο καλό από την πεζογραφία μας καμιά φορά. Είμαστε μουσικός και λυρικός λαός, οι στίχοι μέσα στη συντομία τους και το βάθος και τη θαλασσινή τους αύρα μάς ταιριάζουν. Είμαστε και ανυπόμονοι, θέλουμε άμεσα να εκφραστούμε και να εκφράσουμε όσα κουβαλούμε. Θα έπρεπε να διαβάζουν ποίηση οι Έλληνες και τα μικρά παιδιά θα έπρεπε να έχουν στο σχολείο τους τους νέους Έλληνες ποιητές, τώρα που είναι ζώντες να συνομιλούν μαζί τους. Γιατί να πρέπει να πεθάνει κάποιος για να τον μνημονεύουμε. Δεν ξέρω γιατί ως είδος είναι παρεξηγημένο. Ίσως φταίμε και εμείς οι ποιητές, ίσως κάποιοι αφήνονται σε μια ακατανόητη εκζήτηση, σε μια εκκεντρικότητα, σε μια ποιητικίζουσα πόζα. Διαφορετικά η ποίηση επειδή νιώθεται, δεν χρειάζεται απαραίτητα να γίνει κατανοητή, θα έπρεπε να μιλάει σε όλους.