Ο Γιώργος Χατζηπαύλου δε φοβάται που μια μέρα ο γιος του θα δει τα βιντεάκια του

Κορυφαίος στην ελληνική stand-up comedy σκηνή για πάνω από δέκα χρόνια, ένας απ’ τους πρώτους που δίδαξαν αυτήν την “παράξενη” τέχνη, που μέχρι πρόσφατα τη γνωρίζαμε μόνο μέσα από κάποια εμβόλιμα δίλεπτα σε ξένες ταινίες και αναρωτιόμασταν “τι ακριβώς τώρα κάνουν αυτοί;”, ο Γιώργος Χατζηπαύλου, δεν χρειάζεται πολλές συστάσεις. Χρειάζεται όμως να μάς δώσει ορισμένες απαντήσεις.

Για παράδειγμα, γνωρίζουμε ότι το βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε, το “Κόμεντι Σκρίπτα” είναι μία συλλογή με κωμικά κείμενα -από το πώς είναι η ζωή μιας ινφλουένσερ μέχρι το πώς θα ήταν ο Κιμ Γιονγκ Ουν στο σχολείο-, δεν γνωρίζουμε όμως γιατί αποφάσισε να βγάλει αυτό το βιβλίο. Ή πού μπορούμε να δούμε την παράστασή του. Ή τι συμβαίνει με την εκπομπή που κάνει στο YouTube παρέα με τον Ζήση Ρούμπο.

Και για όλα αυτά έπρεπε να δώσει απαντήσεις.

Πάντα έγραφες κείμενα αλλά με σκοπό μετά να τα παρουσιάσεις on stage στον κόσμο. Πώς ήταν τώρα αυτή η διαδικασία; Να γράφεις για να διαβαστείς; Τι διαφορετικό είχε;
Η διαδικασία ήταν πολύ ωραία. Είχα μεγαλύτερη ευελιξία εφόσον δεν δεσμευόμουν από μία συγκεκριμένη δομή όπως είναι εκείνη για τα κείμενα μιας παράστασης stand-up comedy οπότε μπορούσα να χρησιμοποιήσω διαλόγους, διαφορετικά πρόσωπα, ετερόκλητα θέματα και ιδέες οι οποίες δύσκολα θα περνούσαν σε μια παράσταση, τουλάχιστον στη μορφή που τις είχα.

Τι σου έλειψε και τι καινούργιο ανακάλυψες σε αυτό;
Δεν θα έλεγα ότι μου έλειψε κάτι γιατί όλα ήταν πολύ διαφορετικά εξ αρχής στον τρόπο δουλειάς. Εκείνο που ανακάλυψα είναι πώς χρησιμοποιείς την εμπειρία από το live και γενικά τον τρόπο δουλειάς ως κωμικός ώστε να είσαι σίγουρος ότι αυτό που έγραψες λειτουργεί στη σωστή κατεύθυνση γιατί ό,τι τυπώνεται είναι οριστικό ενώ στα κείμενα μιας παράστασης μπορείς πάντα να κάνεις αλλαγές.

Σε ώθησε όλο αυτό το νεκρό διάστημα της καραντίνας να γράψεις το “Κόμεντι Σκρίπτα” ή θα το έκανες κάποια στιγμή έτσι κι αλλιώς;
Νομίζω ως ένα βαθμό εντάσσεται στην προσπάθεια να μην είναι τελικά νεκρό αυτό το διάστημα! Δεν ξέρω αν θα το έκανα κάποια στιγμή. Είχα σκεφτεί ότι αν στο μέλλον έφτανα να έχω δημοσιεύσει αρκετά κείμενα ίσως θα είχε νόημα να τα συγκεντρώσω με κάποιο τρόπο αλλά μέχρι εκεί. Αυτό που άλλαξε με τον άπειρο χρόνο που είχα μέσα στην καραντίνα ήταν ότι εφόσον δεν είχα κάτι άλλο, έκανα αυτό που κάνω έτσι κι αλλιώς κάθε μέρα αλλά σε όλη την έκταση του χρόνου που είχα διαθέσιμο, δούλευα πάνω σε κείμενα και ιδέες.

Κάποια στιγμή το είδος και το ύφος των ιδεών άρχισε να διευρύνεται κωμικά και πέραν της γλώσσας του stand-up comedy κι αποφάσισα να ξεκινάω κάθε μέρα δουλεύοντας 3 ώρες πάνω σε μία από αυτές. Σταδιακά οι ώρες αυξήθηκαν μέχρι που επικεντρώθηκα αποκλειστικά σε αυτές και στο τέλος είχα συγκεντρώσει τα κείμενα του βιβλίου.

Το είχες ξανακάνει αυτό; Έστω και σε περιορισμένο/μικρό βαθμό, να “ζεις” δημοσιεύοντας χιουμοριστικά κείμενα;
Στο παρελθόν έχω δημοσιεύσει κείμενα κωμωδίας σε περιοδικά, εφημερίδες και site αλλά όχι με σκοπό να γίνει κύρια δουλειά ή να ζήσω από αυτό. Το έκανα γιατί μου το ζήτησαν στο πλαίσιο κάποιας έκδοσης ή απλά γιατί ήθελαν να εμπλουτίσουν το περιεχόμενό τους με κάποιο σατιρικό κείμενο.

Δεν θα σου φανεί λίγο περίεργο που τώρα κάποιος θα “ακούει” τα αστεία σου και δεν θα μπορείς να πάρεις άμεσο feedback τη στιγμή ακριβώς που τα “ακούει”, δηλαδή εν προκειμένω που τα διαβάζει; Δεν θα σου λείψει το γέλιο, το χειροκρότημα, η άμεση ανταπόκριση;
Από ένα σημείο και μετά κατάφερα να διαχωρίσω στο μυαλό μου τη διαδικασία του κειμένου για μια παράσταση με εκείνο του βιβλίου. Βέβαια όταν έγραφα τα κείμενα έδωσα σε κάποιους να διαβάσουν ορισμένα κι αν κάπου γελούσαν ρωτούσα πού, με τι και γιατί. Αλλά μέχρι εκεί. Εννοείται ότι αναρωτιέμαι αν θα γελάσει κάποιος αλλά επειδή μιλάμε για βιβλίο ο μόνος τρόπος να το εξακριβώσω είναι να είμαι εκεί οπότε κάτι τέτοιο θα ήταν κάπως άβολο και για τους δύο μας.

Πόσο μεγάλος ήταν ο πειρασμός να βάλεις μέσα παλιά σου κείμενα ή αστεία που πιστεύεις ότι δεν θα τα θυμάται κανείς;
Ούτε καν μου πέρασε από το μυαλό. Ο σκοπός μου ήταν να δουλέψω καινούργιο και διαφορετικό υλικό με βάση ιδέες και κείμενα πέραν από τη φόρμα του stand-up comedy. Δεν είχα στο μυαλό μου πώς θα ειπωθεί το κείμενο αλλά πώς θα περάσει το αστείο μέσα από τον γραπτό λόγο χωρίς εμένα να το λέω, άρα χωρίς act out ή παύσεις και τονισμούς.

Γιατί πιστεύεις στην Ελλάδα τα αντίστοιχα βιβλία δεν είναι τόσο διαδεδομένα όσο στο εξωτερικό όπου υπάρχει ας το πούμε ολόκληρη βιομηχανία πάνω στα “χιουμοριστικά βιβλία”.
Αυτά τα λίγα όμως βιβλία που έχουν κυκλοφορήσει από Έλληνες κωμικούς έχουν πάει πολύ καλά σε πωλήσεις απ’ όσο γνωρίζω και μάλιστα, επειδή τα έχω διαβάσει σχεδόν όλα, είναι εξαιρετικά. Κι επιπλέον δεν αφορούν μόνο στην κωμωδία αλλά και σε άλλα είδη λογοτεχνίας. Απλώς δεν είναι πολλά ώστε να κάνουν έντονη γενικά την παρουσία κωμικών εκδοτικά. Αυτό συμβαίνει γιατί ο αριθμός των κωμικών στην Ελλάδα είναι πολύ μικρός σε σχέση με εκείνον της Αγγλίας και της Αμερικής. Επιπλέον εκεί υπάρχει μακρά παράδοση, 60-70 χρόνων, στο είδος οπότε αναλογικά θα έλεγα ότι είμαστε σχετικά καλά σε αντιστοιχία.

Αν πρότεινες αντίστοιχα βιβλία σε κάποιον, ποια θα ήταν αυτά; Και γενικά ποιο βιβλίο σε έχει κάνει να γελάσεις περισσότερο;
Είναι πάρα πολλά αυτά που μου έρχονται στο μυαλό αλλά επειδή πάντα υπάρχουν αποκλίσεις ως προς το είδος του χιούμορ θα πρότεινα οποιαδήποτε αυτοβιογραφία stand-up κωμικού γιατί γράφουν συνήθως για τη ζωή τους και τον κόσμο με τον τρόπο που τα βλέπουν μέσα από τη δουλειά τους, την κωμωδία δηλαδή. Επίσης οποιοδήποτε βιβλίο με κείμενα του Γούντι Άλλεν που κυκλοφορούν και σε ελληνική μετάφραση. Ίσως αυτά θα έλεγα ότι είναι από τα αγαπημένα μου. Τέλος, βιβλία που με έχουν κάνει να γελάσω πολύ είναι του Ντέιβιντ Σεντάρις. Παρότι δεν είναι κωμικός σε πολλά κείμενά του υπάρχουν όλες οι αξίες και τα χαρακτηριστικά της κωμωδίας.

Η ιδέα για το ΣΠΙΚ πώς ήρθε; Και γιατί με τον Ζήση Ρούμπο; Κατ’ αρχάς πώς του το επέτρεψαν ο Φισφής και ο Μακαλιάς;
Μέσα στην καραντίνα κάναμε κάποια live στο Instagram με τίτλο “Covid log” όπου το concept ήταν “δύο κωμικοί συζητούν για…” και την ίδια περίοδο δουλεύαμε πάνω σε μία ιδέα κωμικής εκπομπής όπου σε κάθε επεισόδιο παρουσιάζεται ένα θέμα με βάση την ιστορία, τον τρόπο που υπάρχει σήμερα μέσα από observational στοιχεία αλλά και τις προσωπικές μας ιστορίες σχετικά με αυτό. Επειδή το όλο εγχείρημα ήταν πιο κοντά στη λογική μιας παράστασης αποφασίσαμε να οργανώσουμε την παραγωγή του εμείς και να γίνει όπως πιστεύουμε ότι θα λειτουργήσει καλύτερα.

Ο Λάμπρος κι ο Δημήτρης δεν είχαν κάποιο θέμα γιατί υπάρχει μια ελευθερία στη δουλειά μας κι έτσι έχουμε συμφωνήσει όλοι ότι μπορούμε να βλέπουμε κι άλλους κωμικούς.

Η θεματολογία της εκπομπής γύρω από τι περιστρέφεται συνήθως; Κάθε πότε βγαίνει νέο επεισόδιο; Το ακούμε και στο Spotify, έτσι;
Ναι υπάρχει και στο Spotify και σε όλες τις πλατφόρμες με podcasts και τα επεισόδια βγαίνουν ανά δύο εβδομάδες συνήθως. Όμως πλέον σχεδιάζουμε να το κάνουμε σε εβδομαδιαία βάση. Προσπαθούμε να επιλέγουμε όσο το δυνατόν διαφορετικά θέματα. Από βατά μέχρι λίγο πιο περίπλοκα και απαιτητικά για να γίνουν αστεία. Έχουμε κάνει για παράδειγμα back to back επεισόδιο με τίτλο «Γονείς» και «Είσοδος-Έξοδος» στο οποίο, μεταξύ άλλων μιλούσαμε για τον θάνατο.

Ποιο είναι το πιο αστείο σχόλιο που σας έχουν γράψει κάτω από βίντεο;
Είναι πολλά, ανάλογα το θέμα πάντα γιατί ζητάμε σε κάθε επεισόδιο να μας γράψουν κάποιο σχόλιο που συνήθως το διαβάζουμε στο επόμενο επεισόδιο αλλά το αγαπημένο μου είναι ένα στο επεισόδιο «Γονείς» όπου μιλήσαμε και για όσα παράδοξα ή fail κάνουμε ως μπαμπάδες με τον Ζήση και κάποιος έγραψε «συνειδητοποιείτε ότι κάποια μέρα τα παιδιά σας θα δουν αυτά τα επεισόδια»;

Είναι αυτή η τελευταία ευκαιρία για να δει κάποιος το “Τάιμινγκ”; Πραγματικά τελευταία τελευταία; Ή πας στο “Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης” από τις 23 Οκτωβρίου μέχρι όσο την κρατήσεις να παίζεται ή τη χάνεις για πάντα;
Αυτές είναι οι τελευταίες παραστάσεις του “Τάιμινγκ” που θα γίνουν στην Αθήνα. Μετά τέλος. Δεν έχει παράταση, δεν το κάνω άλλωστε ποτέ γιατί συνήθως κλείνω συνολικά το πρόγραμμα κάθε χρονιάς, οπότε ναι, αν κάποιος θέλει να τη δει στην Αθήνα μπορεί μέχρι τις 28 Νοεμβρίου. Υπάρχουν κάποιες πόλεις εκτός Αθήνας που θα πάω στο πλαίσιο της περιοδείας αλλά συνολικά αυτή η σεζόν είναι η τελευταία για την παράσταση αυτή.

Γιατί λέγεται “Τάιμινγκ”; Ποιο είναι το κεντρικό κόνσεπτ της παράστασης;
Η κεντρική ιδέα είναι οι σημαντικές στιγμές. Πώς σε αλλάζουν ή σε καθορίζουν και πώς συγχρονίζεσαι μαζί τους ώστε να μην είναι απλά κάτι που έγινε στο παρελθόν αλλά κάτι υπάρχει και τώρα στη ζωή σου. Είναι γεγονότα που αν τα δεις μετά από καιρό υπάρχει πολλή κωμωδία γύρω τους και το πιο ενδιαφέρον είναι ότι αυτές οι στιγμές βρίσκονται ανάμεσα σε καθημερινά γεγονότα που εκεί κι αν υπάρχει άπειρη κωμωδία.

Αυτήν την περίοδο φτιάχνεις παράλληλα και την νέα σου παράσταση, την 5η κατά σειρά; Είσαι σε πολύ αρχικό στάδιο ακόμα ή είσαι σε πιο προχωρημένη φάση, όπου ψάχνεις τρόπους να δοκιμάσεις τα κείμενα σου live κλπ;
Είναι η 5η, ναι. Γενικά επειδή γράφω και δουλεύω σταθερά πάνω σε κείμενα και ιδέες είτε ετοιμάζω νέα σόλο είτε όχι, συνήθως το αρχικό στάδιο είναι να επιλέξω υλικό που ταιριάζει στην κεντρική ιδέα της επόμενης παράστασης ή κείμενα που συνδέονται νοηματικά μεταξύ τους και να αρχίσω τις δοκιμές. Η διαδικασία είναι η ίδια σχεδόν πάντα. Αρχικά δοκιμάζω πολύ μικρά κομμάτια μέσα στην παράσταση που κάνω, τώρα είμαι σε αυτή τη φάση, κι όταν τελειώσει αυτό συγκεντρώνω το υλικό και κάνω work in progress παραστάσεις, μόνος ή μαζί με άλλους κωμικούς.

Και κάτι τελευταίο: Stand up comedy για παιδιά, είναι ξανά μέσα στα άμεσα σχέδια σου;
Φέτος μετά από δύο χρόνια έκανα κάποιες παραστάσεις το καλοκαίρι στο ΚΠΙΣΝ αλλά τον χειμώνα η stand-up comedy παράσταση για τα παιδιά και τους γονείς τους θα είναι ξανά στην έδρα της, στη Μουσική Βιβλιοθήκη του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών τον Δεκέμβριο.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις