Ο Κωνσταντίνος Αλσινός εξηγεί ποια είναι η πληγή του κόσμου μας

Το μυθιστόρημα του Κωνσταντίνου Αλσινού “Η Πληγή του Κόσμου” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μικρή Άρκτος, είναι ένα κείμενο πολυδιάστατο στη σύλληψη και στη μορφή του, μια ελεγειακή αναφορά στη γενιά που γεννήθηκε μαζί με τη μεταπολίτευση.

Η υπόθεση του βιβλίου: Αθήνα, εν μέσω της μεγάλης κρίσης του 2012. Ο συνταξιούχος αστυνόμος Νίκος Ελευθεριάδης αναλαμβάνει άτυπα την υπόθεση «Δημάκη». Ο ένας ύποπτος θα τον οδηγήσει στον άλλον, αποκαλύπτοντας πλευρές της ζωής του νεκρού που ταυτόχρονα αναδεικνύουν το κακοστημένο σκηνικό, αλλά και τις παθογένειες της ανθρωπογεωγραφίας της μεταπολιτευτικής περιόδου.

Ο νεαρός άλλωστε Στέφανος Δημάκης γεννημένος την ημέρα της αλλαγής (24/7/1974) βρίσκεται νεκρός στο σιντριβάνι της πλατείας Συντάγματος στην επέτειο του εορτασμού της 25ης Μαρτίου του 2012. Είναι 38 ετών, όσο και η νεόκοπη ελληνική Δημοκρατία.

“Περίπου έξι χρόνια πριν, περπατώντας στην Αθήνα της κρίσης, αντάμωνα ανθρώπους και φανταζόμουνα την προσωπική τους ιστορία, όσα έκρυβαν μέσα τους. Παρότι μετά έζησα για λίγο καιρό στην Κρήτη, κι ύστερα μετοίκησα στο Ηνωμένο Βασίλειο, η «ανάγκη» αυτή να αποτυπώσω τις τότε ανησυχίες, αλλά αναπόφευκτα στη συνέχεια και κάποιες διαχρονικές ανθρώπινες αγωνίες συνεχίστηκε. Έτσι, δημιουργήθηκαν στην αρχή οι μονόλογοι που παρεμβάλλονται στη ροή του βιβλίου.

Η ιστορία που θα τους συνέδεε ήρθε μεταγενέστερα, επιλέγοντας το μυστήριο του χαμού του Στέφανου Δημάκη ως κάτι αρκετά δυνατό, ειδικά λόγω των συμβολισμών του: βρίσκεται νεκρός ανήμερα της εθνικής επετείου του 2012, μέσα στο σιντριβάνι της πλατείας Συντάγματος, λίγο πριν από την παρέλαση. Στα μάτια του, δυο πληγές που αιμορραγούν. Είναι επίσης γεννημένος στις 24 Ιουλίου 1974, ημέρα της μεταπολίτευσης. Έτσι, προέκυψε ένα μυθιστόρημα κατά βάση αστυνομικό, αλλά επίσης κοινωνικό, ψυχογραφικό αλλά και πολιτικό, με την πρώτη έννοια του όρου” αναφέρει ο Κωνσταντίνος Αλσινός στο NEWS 24/7 για το πώς ξεκίνησε να γράφει το βιβλίο αυτό.

Ποιος θα λέγατε πως είναι ο πυρήνας του βιβλίου σας;
Εκτός της υπόθεσης αυτής που πρέπει να λυθεί, και των συμβολισμών που αφήνονται στη διάθεση του αναγνώστη για την αξιολόγησή τους, νομίζω πως το θέμα της αφήγησης αυτής είναι το πρόβλημα ταυτότητας που μας χαρακτηρίζει χρόνια τώρα. Στη σύγχυση που ο σύγχρονος τρόπος ζωής έχει οδηγήσει τον άνθρωπο (κι αναφέρομαι εδώ στις τεράστιες δόσεις πληροφορίας και τη φασαρία που δημιουργούν, στην έκπτωση αξιών και ιδανικών, στην παντοκρατορία του εφήμερου ως αυτοσκοπό, στην προάσπιση της διαφορετικότητας αλλά και συνάμα της καταπολέμησης της όποιας ταυτότητας, σε όλη αυτή την παραζάλη γενικά), ήρθε να προστεθεί η αναστάτωση της χρηματοπιστωτικής κρίσης, που έγινε οικονομική κι ύστερα πολιτική και κοινωνική. Ενισχύθηκαν έτσι και φωτίστηκαν οι παθογένειες, λόγω της αγριότητας των ημερών. Αυτό που εμένα τουλάχιστον με ανησυχεί περισσότερο είναι η απώλεια της κοινωνικής συνείδησης, η απαξίωση κάθε ιδέας ή θεσμού, η νίκη του φαίνεσθαι επί του είναι και η πολιτική αδιαφορία, που σοβούσαν πολύ καιρό στο συλλογικό θυμικό, αλλά μάλλον γιγαντώθηκαν τα τελευταία χρόνια. Κοντά σε αυτά, χάρη στην ικανότητα του αστυνόμου να «διαβάζει» τους υπόπτους του, φωτίζονται και πιο ατομικά προβλήματα, όπως η μοναξιά (κυρίως η μεταξύ πολλών, ως χαρακτηριστικό των καιρών μας) και η ανάγκη για επιβεβαίωση μέσω των άλλων.

Ο ήρωας του βιβλίου σας, αστυνομικός Νίκος Ελευθεριάδης, θα εμφανιστεί και σε επόμενα βιβλία σας; Σχεδιάζατε μια σειρά αστυνομικών βιβλίων με εκείνον κεντρικό ήρωα;
Ο αστυνόμος Ελευθεριάδης είναι ένας ήρωας με πολλές προοπτικές. Παρότι δεν το είχα προσχεδιάσει, όταν ολοκληρώθηκε η πρώτη του περιπέτεια κατάλαβα πως του αξίζει μια συνέχεια, ειδικά λόγω της στάσης που έχει απέναντι στα πράγματα (ως άνθρωπος βαθιά σκεπτόμενος και ανοιχτόμυαλος) αλλά κυρίως, λόγω του χαρίσματός του να «βλέπει» μες στις ψυχές των ανθρώπων. Κι ο κόσμος απ’ ό,τι φαίνεται δεν θα πάψει σύντομα να του δίνει αφορμές, άρα και λόγο ύπαρξης…

Τελικά ποια είναι – για σας- “η πληγή του κόσμου” σήμερα;
Ένας ήρωας του βιβλίου σε κάποιο σημείο λέει χαρακτηριστικά: «δες πόσο άνθρωποι είναι ακόμα οι άνθρωποι!» Είναι κάπως στενάχωρο το πού μας οδήγησαν τόσοι αιώνες φιλοσοφίας και διανόησης. Είναι άραγε ο κόσμος που ζούμε σήμερα «προοδευτικός»; Γιατί μου μοιάζει πως τα ίδια θέματα μας απασχολούν και πως ακόμα καταφεύγουμε στα πιο άγριά μας ένστικτα όταν οι περιστάσεις το απαιτήσουν. Κι ενώ έχουμε όλα τα μέσα πλέον για άμεση επικοινωνία, αποφεύγουμε τη συνεννόηση. Τη σύμπνοια. Μπορεί κανείς να το αποδομήσει και να το εξετάσει στις διάφορες μικρότερες εκδοχές του, αλλά αυτό θα διάλεγα ως μεγαλύτερο κακό.

Τι σας έκανε να ξεκινήσετε το ταξίδι της συγγραφής;
Η συγγραφή, όπως και η τέχνη γενικότερα, είναι (κι οφείλει να είναι) μια καταφυγή. Υπάρχει πολλή ασχήμια στον κόσμο μας, μέσα και έξω απ’ τους ανθρώπους, κι είναι ακόμα φορές που νιώθω πως δεν αναπνέω κανονικά. Έτσι, «αναχωρώ» ενίοτε για μια δική μου πτυχή της ιστορίας κι από εκεί προσπαθώ να δημιουργήσω μιαν άλλην εκδοχή. Δεν ξέρω αν είναι δραπέτευση από το πραγματικό ή σπανίως επιτρεπόμενη ελεύθερη διέλευση προς αυτό. “Ο καθείς και τα όπλα του”, που λέει κι ο Ελύτης.

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας;
Αγαπώ τους κλασικούς του είδους, όπως τον Ρόμπερτ βαν Γκούλικ, τον Ζωρζ Σιμενόν, τον Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ και την Αγκάθα Κρίστι και τους θαυμάζω πολύ για την ευρυμάθειά τους. Είναι φανερό στα βιβλία τους ότι είχαν πολλές γνώσεις και έκαναν αρκετή έρευνα και μελέτη προτού καταπιαστούν με κάτι. Ίσως στους δύο τελευταίους ειδικά να έχω μια αδυναμία και να νιώθω πιο κοντά, πιθανόν λόγω του ότι έτυχε να βρω γωνιές εδώ στο Λονδίνο που έχουν αλλάξει ελάχιστα από αυτό που περιγράφουν στα βιβλία τους.

Το έργο του εξωφύλλου είναι του γλύπτη Παναγιώτη Πασάντα, ενώ το σχεδιασμό της έκδοσης υπογράφει ο Ανδρέας Γεωργιάδης.