Χαρούλα Αλεξίου: Η Ελλάδα Όλη

Τελικά, υπάρχει ελπίδα. Υπάρχουν Έλληνες που μπορούν να κοιτάξουν εαυτό κατάματα, και να δώσουν το παράδειγμα για το πώς πρέπει να λειτουργεί η ελληνική πολιτεία. Κριτική, αυτοκριτική, στοχασμός, ανα-στοχασμός με την έννοια της μετ-εξέτασης (το μετ- ως συγκεντρωτικό δυνητικά όλων των απόψεων). Γιατί μόνο γνωρίζοντας το παρελθόν, μπορούμε να αντιμετωπίζουμε το μέλλον, μας λέει η Χαρούλα. (Το Χαρούλα δεν είναι λόγω προσωπικής οικειότητας, είναι απλώς όπως το Μελίνα, όλων των Ελλήνων δηλαδή.)

Η Χαρούλα-Χάρις Αλεξίου λοιπόν εκθέτει εαυτόν σε μια θεατρική παράσταση που αναστοχάζεται την έννοια του σταρ, τα ωραία και τα άσχημα της ιδιότητας, και μεταφέρει μήνυμα αισιοδοξίας. Αισιοδοξία γιατί ξέρει να επανεφεύρει τον εαυτό της και από τραγουδίστρια-ερμηνεύτρια να μετατραπεί, τώρα που μεγαλώνει, και τόσο όμορφα, σε ηθοποιό με πολύ δυνατή, πολύ από τα μέσα βρε παιδί μου, ερμηνεία. Η χώρα μας, κυρίες και κύριοι, φίλες και φίλοι, πρέπει, μετά από 6 χρόνια κρίσης, να επανεφεύρει τον εαυτό της αν επιθυμεί να είναι στο προσκήνιο ως τουλάχιστον η χώρα στην οποία η Ευρώπη οφείλει την ύπαρξη της, όπως είπε πάλι προχθές ο φίλος μας Φρανσουά Ολλάντ…

Η Χαρούλα, με αυτό το αυτοβιογραφικό κείμενο, γραμμένο καθ’ ολοκληρία από την ίδια, απευθύνεται στον εαυτό της σαν σε τρίτο πρόσωπο—κοινώς δεν παίζει τον εαυτό της, αλλά τον ερμηνεύει, διανοητικά καταρχήν, σωματικά κατά δεύτερον. Προφανώς έχει μετέλθει την ψυχο-θεραπεία, τη σατιρίζει αδήριτα, αλλά κυρίες και κύριοι, φίλες και φίλοι, ποιος σώφρων άνθρωπος θα διαφωνούσε με το ότι ο ελληνικός λαός ολόκληρος χρειάζεται μια γερή ψυχοθεραπεία για να έρθει στα συγκαλά του? (Οι πωλήσεις Ίρβιν Γιάλομ και η επιτυχία των σεμιναρίων Ράμφου, το αποδεικνύουν.)

Η Χαρούλα επίσης συμβολίζει, όπως βέβαια  πολλοί άλλοι καλλιτέχνες, και το δρόμο προς τη δόξα που ξεκινάει από τα χαμηλά, ενίοτε και πολύ χαμηλά, για να φτάσει ενίοτε και προς την αποθέωση, το άγγιγμα του ουρανού. Ο δρόμος προς τη δική μας δοξασμένη ζωή πρέπει να ξεκινάει με το ίδιο θάρρος, την ίδια πίστη στο ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε, από όποιο μετερίζι και αν ορμώμεθα. Και αυτή την υψηλή αυτό-εκτίμηση πρέπει να ανακτήσουμε ως λαός—όχι ως πρώτοι στη τζάμπα μαγκιά, αλλά ως πρώτοι στην δημιουργικότητα και την εφευρετικότητα, τιμημένοι απόγονοι του Οδυσσέα.

Προτείνω στους πολιτικούς μας να πάνε να δουν αυτήν την, εξάλλου, ιδιαίτερα καλαίσθητη και εύηχη παράσταση (σκηνοθέτης Γιώργος Νανούρης, πρέπει να το πω.) Το προτείνω και στους εκπαιδευτικούς μας. Θα πάρουν όλοι γραμμή. Για το πώς μπορεί ο τόπος μας να γίνει καλύτερος, πως μπορούν τα παιδιά μας να βρουν ένα νήμα ζωής που θα το αρπάξουν τόσο με ορμή όσο και με γνώση. Και κριτική διάθεση. Προ παντός.

*Η Ίρις Ζαχμανίδη είναι σκηνοθέτης, σπούδασε κινηματογράφο, δημοσιογραφία και πολιτική επιστήμη, και διετέλεσε σε διοικητικές θέσεις στην τηλεόραση, τον κινηματογράφο και τον πολιτισμό. Σήμερα είναι μέλος της συντονιστικής επιτροπής στις Κινήσεις Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία, τρίτης συνιστώσας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.