Αντώνης Φραγκάκης: Οι αποκαλύψεις για την παιδική του ηλικία και ο λόγος που απέρριψε το μόντελινγκ

Ο διάσημος ηθοποιός Αντώνης Φραγκάκης, που έλαμψε στις διεθνείς πασαρέλες στα τέλη των 80s, πλέον ασχολείται επαγγελματικά με τη γιόγκα και μιλώντας στο Στούντιο 4, εξήγησε γιατί άφησε πίσω του ό,τι έχει να κάνει με τον κόσμο του θεάματος.

Αρχικά είπε πως δεν έδωσε ποτέ ιδιαίτερη σημασία στην ενασχόλησή του με το μόντελινγκ: “Επειδή δεν είχα ποτέ κάποιο ισχυρό “θέλω”, πρακτικό. Πάντα ήθελα να περνάω καλά, αλλά πρακτικά πώς μεταφράζεται; Αν με ρωτούσαν τι θέλω να κάνω, θα έλεγα να παίζω. Ήταν μια εποχή που ήταν πιο γλυκά τα πράγματα. Σήμερα καταλαβαίνω πως ένα παιδί 14 ετών αγχώνεται πολύ διαφορετικά για το τι θα κάνει στη ζωή του σε σχέση με εμάς τότε“.

Για τα παιδικά του χρόνια ο Αντώνης Φραγκάκης είπε: “Ήμουν παιδί στρατιωτικού. Μεγάλωσα σε ένα αυστηρό περιβάλλον. Δεν βλέπαμε τηλεόραση, δεν επιτρεπόταν να βγαίνουμε έξω. Ήταν πολύ μετρημένα όλα. Μέναμε στην Κηφισιά, μακριά από το κέντρο της Αθήνας”.  Εξήγησε πάντως πως το περιβάλλον που μεγάλωσε δεν θα μπορούσε να τον επηρεάσει ιδιαίτερα γιατί θεωρεί πως στη ζωή “ερχόμαστε έτοιμοι”.

“Κάπως αυτά που σε επηρεάζουν είναι ένα κομμάτι, αλλά ουσιαστικά έρχεσαι στον κόσμο με τις αποσκευές σου. Αυτό νιώθω. Ό,τι συνέβαινε από μικρή ηλικία, δεν το ένιωθα σαν επανάσταση, ότι αντιδρώ σε κάτι. Ενστικτωδώς ήξερα τι θέλω. Έπαιρνα τη χαρά από το παιχνίδι” ανέφερε.

Σχετικά με τα χρόνια που ασχολήθηκε με το μόντελινγκ τόνισε: “Τα δύο πρώτα χρόνια περάσανε πολύ γρήγορα. Μέχρι να το αντιληφθώ, το είχα βαρεθεί. Η οικογένειά μου έλεγε “Υπομονή, θα περάσει”. Μου φαινόταν παράξενο πως πρέπει να αποφασίσουμε σε τόσο μικρή ηλικία τι θα κάνουμε στη ζωή μας. Μου φαινόταν ασφυκτικό το στενό περιβάλλον, έψαχνα πάντα οξυγόνο για αυτό και δεν αισθάνθηκα πως επαναστατώ σε κάτι. Έφυγα για το εξωτερικό με δανεικά από ένα φίλο. Η άγνοια είναι πολλές φορές σωτήρια. Εγώ νόμιζα πως όπως έρχονται από το εξωτερικό οι άνθρωποι εδώ και βρίσκουν δουλειά σε ένα μπαρ, έτσι πίστευα κι εγώ πως θα πήγαινα στο Παρίσι. Τότε θα έμπαινα στα 22! Δεν ήταν τόσο εύκολα τελικά.”.

“Ευγνωμονώ το σχολείο και την οικογένεια μου που δεν μου έμαθαν ποτέ τη σημασία των χρημάτων και της εξωτερικής εμφάνισης. Ήμουν σε ένα χώρο πως όλοι ωραίοι ήταν, δεν έλεγε κανείς κάτι εξωπραγματικό για την εμφάνισή μου.

Η πρώτη δουλειά στη Γαλλία ήταν για ένα ραδιοφωνικό σταθμό, θα έκαναν αφίσες. Όταν δούλεψα με την Κλωντια Σίφερ, δεν τις γνώριζα. Ήταν και εκείνη μικρή τότε, δεν τις είχα γνωρίσει. Το μόντελινγκ, ήταν κάτι που βρέθηκε στον δρόμο μου, μου έμαθε πολλά πράγματα, αλλά ήξερα εξαρχής πως δεν θα έμενα εκεί για πάντα. Έχει να κάνει με το τι σε αφορά, εμένα δεν… Δεν ήθελα να σχεδιάσω ρούχα, ούτε να στήσω ρεπορτάζ μόδας και να διευθύνω περιοδικό…”.

Ο Αντώνης Φραγκάκης συνέχισε λέγοντας πως η ζωή του τότε ήταν “Κανονικότατη. Δεν είχε κάτι ιδιαίτερο η ζωή μου. Δεν ξέρω πώς ήταν η ζωή των άλλων μοντέλων ή ηθοποιών. Έκανα μια δουλειά και μετά είχα μια κανονικότατη ζωή. Εκείνη την εποχή έκοβα βόλτες στον πλανήτη, σε όλο τον κόσμο. Έβλεπα τους άλλους τι κάνουν, πώς κάνουν το ένα και το άλλο. Δημοσιογραφίες, κατασκευές, ό,τι μπορεί να περάσει απ το μυαλό του ανθρώπου. Έτσι οδηγήθηκα στην ηθοποιία. Καταλάβαινα από νωρίς πως η ζωή είναι πολύ μεγάλο δώρο, πολύ μεγαλύτερο από εμάς. Δεν νομίζω πως ήμουν πιο ώριμος ή έξυπνος, εγώ καταλάβαινα αυτό, όπως κάποιος καταλαβαίνει τη μουσική ή τα μαθηματικά”.

Για τη συνεργασία του με τη Μόνικα Μπελούτσι σε διεθνή καμπάνια, ο Αντώνης Φραγκάκης είπε: “Πήγαμε στη Ρώμη τον Σεπτέμβρη και πέρασα έξω από τον χώρο που φωτογραφήθηκα με τη Μόνικα Μπελούτσι. Δε θυμάμαι τίποτα, μόνο ότι είχαμε κάνει τη φωτογράφηση. Ούτε ποιος ήταν ο φωτογράφος, ούτε εκείνη. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι αργότερα είπα “Κοίτα να δεις, αυτή ομόρφυνε“.

Μετά το μόντελινγκ, βρέθηκε  στον χώρο της υποκριτικής τυχαία, από την προτροπή ενός φίλου. “Έλληνας φίλος μου πρότεινε να συναντήσω τον Ανδρέα Βουτσινά. Είναι χαρισματικός, μιλάω πάντα στον ενεστώτα για εκείνον επειδή για μένα συνεχίζει κάπου. Πολύ χαρισματικός δάσκαλος. Πολύ γενναιόδωρος. Ήταν να κάνω μια δουλειά, αρχαίο δράμα. Τον ρώτησα αν πρέπει να το κάνω, μου λέει γιατί το σκέφτομαι. Του λέω “Φοβάμαι μην είμαι σκατά”, μου απαντά “Σκατά θα είσαι, αλλά να το κάνεις”. Οι δάσκαλοι που είναι τόσο ταλαντούχοι είναι γενναιόδωροι, οι άλλοι είναι τσιγκούνηδες” είπε.

Αναφορικά αν τον προβλημάτισε ποτέ η ταμπέλα του “ωραίου” στην υποκριτική δήλωσε: “Δεν με ενδιέφερε, όχι.Έτσι κι αλλιώς τις συνεργασίες τις επιλέγεις, ακόμα κι αν κάνεις λάθος. Αν καταλάβαινα πως αυτό είναι το ζητούμενο, την έκανα λίγο πλάγια. Η εμπειρία μου από το θέατρο και την τηλεόραση είναι πολύ καλή. Ήταν πολύ ωραίοι άνθρωποι”.

Σχετικά με την καθημερινότητά του σήμερα, ως δάσκαλος γιόγκα είπε: “Η γιόγκα μπήκε στη ζωή μου όταν ήμουν στη Νέα Υόρκη, έμεινε όταν ήμουν στο θεάτρο και έφτασα στο σήμερα, όπου διδάσκω. Σίγουρα άλλαξε την καθημερινότητά μου. Παλιότερα πήγαινα στις 4 τη νύχτα για ύπνο, τώρα στις 4:30 ξυπνάω. Ο τρόπος ζωής υπαγορεύεται από τη δουλειά. Τελειώνεις από το θέατρο και με αυτούς τους ανθρώπους είσαι “κώλος και βρακί”. Πας για ένα φαγητό, ένα ποτό και ξαφνικά ξημερώνει. Δεν είναι ότι ντε και καλά πρέπει να βγεις, αλλά χρειάζεται. Μια χαρά περνούσα και τότε, εξαιρετικά. Φίλοι, σχέσεις, επαφή με τα κείμενα, που έχουν γράψει άνθρωποι πολύ πιο έξυπνοι και ευαίσθητοι, ανοίγει δρόμους, σου δείχνει τη ζωή και με άλλη άποψη. Το άλλαξα γιατί δεν ήταν ο δρόμος ο δικός μου. Το καταλαβαίνεις μέσα σου. Ήταν όλα καλά, αλλά δεν ήταν ακριβώς εκεί. Με τη γιόγκα δεν χρειάζομαι κάτι, δεν απορώ για κάτι άλλο“.

Για την οικογένεια που δημιούργησε, εξομολογήθηκε: “Το παιδί άλλαξε τη ζωή μου. Ελπίζω εγώ να μην αλλάξω τη δική του. Εγώ πάντα έλεγα ότι κάποιος που έγινε γονιός, θα πει φυσικά πως είναι καταπληκτικό. Είναι κάτι που δεν μπορεί να το επιστρέψει, έλεγα πως το υποστηρίζουν για να πείσουν τους εαυτούς τους. Στα 50 και κάτι αν δεν ήθελα να γίνω μπαμπάς, θα ήμουν καθυστερημένο. Έγινα μπαμπάς στα 54. Ευχαριστώ και τη Μόδα και τη γιόγκα, που κράτησαν μια παιδικότητα μέσα μου, που δεν νιώθω 61 μου που είμαι τώρα. Οπότε, καταλαβαίνω πως χρειάζεται και ενέργεια αυτό. Εμένα οι συνθήκες τις δουλειάς το επιτρέπουν αυτό. Αν είχα μια δουλειά με ωράριο ή γυρίσματα, θα είχα διαφορετική ενέργεια. Εγώ όταν γυρνούσε από μια δουλειά ή ένα γύρισμα, ήθελα να κάνω και μια απόσβεση. Δεν θα είχα τον χρόνο γιατί θα έλειπα από το παιδί όλη μέρα”.

Τέλος, για την απόφασή του να απέχει από τα φώτα της δημοσιότητα, ο Αντώνης Φραγκάκης είπε: “Δεν είναι πληροφορίες που έχουν κάτι να πουν σε κάποιον άλλο. Πες ότι παντρεύτηκα, ότι χώρισα, ότι έκανα δέκα παιδιά, ότι χτύπησα το πόδι μου. Δεν έχει σημασία για κανένα, παρά μόνο για μένα. Θεωρώ ότι δεν πρέπει να έχει σημασία για άλλους. Εάν είναι να έχει, απορώ για τη δουλειά κάποιου ανθρώπου. Πώς σκέφτηκε να γράψει αυτά τα πράγματα; Αν αναφέρει έναν γιατρό μέσα στο έργο του, θα το καταλάβαινα γιατί μπορεί να γεννήσει κάτι. Κάποτε ήρθε ένας μεθυσμένος και με ευχαρίστησε για τα σήριαλ που παίζαμε επειδή τα έβλεπε και ξεχνούσε τις δυσκολίες της ζωής. Μου έκανε εντύπωση, γιατί όταν ξεκίνησα εγώ υπήρχε το θεάτρο και αν έκανες τηλεόραση ήσουν ένας τενεκές και μισός. Πρόδιδες της Τέχνη. Ελπίζω να έχει αλλάξει αυτό πραγματικά σαν αντίληψη. Εκείνη η στιγμή ήταν συγκίνηση. Αυτό ναι, να έχει σημασία. Το να βλέπεις τα πράγματα από την κλειδαρότρυπα για να καλύψεις βλακωδώς το κενό στη ζωή σου, ούτε σε εσένα κάνεις καλό. Γεμίζεις απλά με σκουπίδια, δεν θα σε βοηθήσουν σε κάτι. Ότι έκανα εγώ παιδί στα 55 αν μπορεί να εμπνεύσει έναν άνθρωπο που διστάζει, τότε ναι” κατέληξε.