Κλέλια Ρένεση: “Γκρεμίζει” το αφήγημα πως η τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια είναι “παρά φύσιν”

“Παρά φύσιν“. Η συγκεκριμένη φράση συχνά ακούγεται ως επιχείρημα όσων αντιδρούν στο νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια και το θέμα της τεκνοθεσίας και η Κλέλια Ρένεση παρέθεσε μερικές “σκληρές” αλήθειες για όσα “παρά φύσιν” συμβαίνουν στη ζωή των ετεροφυλόφιλων και των παιδιών τους από τη γέννησή τους μέχρι την ενηλικίωσή τους.

Η γνωστή ηθοποιός, η οποία είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη και συχνά μοιράζεται την άποψή της για πολλά κοινωνικά θέματα, μέσα από μία μακροσκελή ανάρτηση στον λογαριασμό της στο Instagram, δεν έκρυψε την οργή της, τονίζοντας μεταξύ άλλων πως “το μόνο παρά φύσιν έργο που ζούμε, είναι η εξαθλίωση του γένους μας, ομόφυλοι, ετερόφυλοι, γέροι, νέοι, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε καμαρωτά και περήφανα και βρίσκουμε με πολύ μεγάλη ευκολία λόγους να διχαστούμε για να μη βλέπουμε τη συνολική κατάντια μας“.

Δεν έκρυψε ωστόσο τον προβληματισμό της σχετικά με το θέμα της παρένθετης μητρότητας καθώς όπως σχολίασε “από εκεί ανοίγει ο δρόμος για ‘παράνομο εμπόριο μήτρας’ και μωρών“.

Αναλυτικά όσα έγραψε: 

“Τόσες μέρες ακούω και βλέπω δοκίμια στα ψηφιακά καφενεία για την τεκνοθεσία ομοφυλόφιλων. Ο τίτλος: Παρά φύσιν. Κόντρα στη φύση λοιπόν να μεγαλώσει ένα παιδάκι με γονείς ίδιου φύλου. Ενώ όλα όσα κάνουμε εμείς οι ετεροφυλόφιλοι γονείς είναι εντελώς φυσικά. Βέβαια. Είμαστε πλήρως εναρμονισμένοι με τη φύση μας.

Βουτηγμένοι για τα καλά στο χάος της αστικής καθημερινότητας, από το πρωί μέχρι το βράδυ τρέχουμε να ανταποκριθούμε σε εργασίες και υποχρεώσεις, παρκάρισμα παιδιού σε όσες περισσότερες δραστηριότητες μπορούμε, ετοιμάζουμε ένα γεύμα της θλίψης με μεταλλαγμένα φαγητά, μαμά και μπαμπάς σε πλήρη σύγχυση συνεχώς, κατάκοποι και ηττημένοι από ένα σύστημα αδίστακτο, μέσα στον ιστό της αδιανόητης ταχύτητας των εξελίξεων και των συνεχών ανατροπών

Για να βγει ο μήνας το 90% των Ελλήνων φτύνουν αίμα. Αλλά για την κοινή γνώμη αυτό δεν είναι παρά φύσιν, είναι φυσιολογικό. Που τα βουτάμε από 6 μηνών σε βρεφονηπιακούς σταθμούς και τρέχουμε να φύγουμε από την πόρτα με δάκρυα στα μάτια μη τύχει και ακούσουμε το κλάμα του, που ακόμα τρέχει το γάλα μας και ντρεπόμαστε και το κρύβουμε στη δουλειά, και πάμε στην τουαλέτα να αντλήσουμε δίπλα στα ούρα και στα κόπρανα γιατί είναι παρά φύσιν να σε δούνε οι συνάδελφοι.

Και μετά, τα βάζουμε τα παιδιά μας σε ένα απάνθρωπο κατοστάρι επιδόσεων. Γλώσσες, αθλήματα, δεξιότητες, 800 ώρες τη βδομάδα μη τυχόν και έχουν τα έρμα 10 λεπτά ησυχίας να προλάβουν να καταλάβουν ποια είναι και που πάνε. Όχι βέβαια. Αυτό θα ήταν παρά φύσιν. Έπειτα, τα μπουκώνουμε σε φροντιστήρια, σε άγχη επιδόσεων, σε εξαγορά γνώσεων και συναισθηματικών εκβιασμών.

Και μετά, αρχίζουν τα ψυχολογικά, οι ψυχολόγοι, οι κρίσεις πανικού, οι νευρώσεις, αλλά όλα αυτά είναι φυσιολογικά. Τα παιδιά φτάνουν τα 18 και νομίζουν πως οι ντομάτες φυτρώνουν στα σούπερ μάρκετ και τα ψάρια ζουν στην κατάψυξη. Φτάνουν 18 και δε ξέρουν να μιλάνε στο άλλο φύλο ανθρώπινα. Δε ξέρουν να πιάσουν το χέρι του άλλου. Δε ξέρουν να διαχειριστούν 50 ευρώ στο σούπερ μάρκετ. Αλλά όλα αυτά είναι φυσικά, οπότε όλα καλά.

Και οι γονείς (ετερόφυλοι, μη μου αγχώνεστε) σταυροκοπιούνται, ‘όλα τους τα δώσαμε, θυσία γίναμε, να γίνουν κάτι σπουδαίο αυτά, γι’ αυτά ζήσαμε, τι πήγε στραβά;’, αυτοί λοιπόν τώρα οι γονείς θεωρούν παρά φύσιν να αναστήσουν ένα παιδάκι  ένα ζευγάρι γονιών ίδιου φύλου. Θεωρούν πως αυτό θα διαλύσει το οικοδόμημα της σημερινής κοινωνίας. Της σημερινής τραγωδίας, πιο σωστά.

 Αυτό είναι το πρόβλημά μας. Το να σωθούν κάποια παιδάκια από τα ιδρύματα και τις δομές και να μπουν σε ζεστά σπίτια και αγκαλιές. Το μόνο παρά φύσιν έργο που ζούμε, είναι η εξαθλίωση του γένους μας, ομόφυλοι, ετερόφυλοι, γέροι, νέοι, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε καμαρωτά και περήφανα και βρίσκουμε με πολύ μεγάλη ευκολία λόγους να διχαστούμε για να μη βλέπουμε τη συνολική κατάντια μας.

Τι να τον κάνω τον άντρα που δεν παλεύει για τα δικαιώματά του, τον συνάνθρωπό του, δεν σηκώνει κεφάλι στην καταπάτησή του, δεν εναντιώνεται στη συρρίκνωσή του; Τι να την κάνω τη γυναίκα όταν δε βγαίνει στους δρόμους να ουρλιάξει, όταν σκοτώνονται παιδιά, όταν την αναγκάζουν να υφίσταται εξευτελισμούς, όταν έχει αποδεχθεί η ίδια τη συρρίκνωση της θυληκότητάς της γιατί “ενοχλεί και προκαλεί;.

Το φύλο δεν είναι μόνο γενετική εντολή. Είναι βαθιά και παλιά ιστορία. Και τα χρώματα έχουν ξεθωριάσει προ πολλού. Αφήστε τους ανθρώπους να σώσει ό,τι αντέχει η καρδιά τους και σώστε και εσείς ό,τι βαστάν τα πόδια σας. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Το μόνο παρά φύσιν που με απασχολεί σε αυτή την ιστορία είναι το κεφάλαιο ‘παρένθετη μάνα’. Γιατί είναι ένα κεφάλι με πολλά πόδια και συχνά σκοτεινά. Γιατί μόνο η απόλυτη φτώχεια μπορεί να σε κάνει παρένθετη μάνα. Από εκεί ανοίγει ο δρόμος για ‘παράνομο εμπόριο μήτρας’ και μωρών. Και είναι ανατριχίλα. Αλλά ισχύει και για τους ετερόφυλους και για όλους αυτή η ανησυχία. Το έργο ‘δικιά μου είναι η μήτρα ό,τι θέλω την κάνω’ δε ξέρω αν πρέπει να φτάσει στο ‘άμα θέλω την πουλάω’, είμαι βαθιά διστακτική“.

Η ανάρτηση της Κλέλιας Ρένεση: