Michael J. Fox: Η εμφάνισή του στα BAFTAs υπενθυμίζει πως τίποτα δεν τελειώνει πριν τελειώσει

Το βράδυ της Κυριακής 18/2 απονεμήθηκαν στη Μεγάλη Βρετανία τα βρετανικά Όσκαρ (BAFTAs) στο Royal Festivall Hall του Λονδίνου. Το Oppenheimer σάρωσε, με το Poor Things του Γιώργου Λάνθιμου να αποσπά πέντε βραβεία.

Στην 77η χρονιά του θεσμού οι διοργανωτές των British Academy Film Awards επιφύλαξαν μια έκπληξη στο κοινό που ήταν στην αίθουσα και σε όσους είχαν συντονιστεί με το BBC: ήταν η εμφάνιση ενός σταρ του ‘80 που κάνει πια σπάνιες δημόσιες εμφανίσεις, για πολύ συγκεκριμένο λόγο.

Ο Μάικλ Τζέι Φοξ παρουσιάστηκε στην σκηνή για παραδώσει το τελευταίο βραβείο της βραδιάς: αυτό της καλύτερης ταινίας. Έκανε την είσοδο του αμαξίδιο, αλλά επέμεινε να σηκωθεί και να περπατήσει έως το πόντιουμ, για να τιμήσει το Oppenheimer του Κρίστοφερ Νόλαν.

Η αποφασιστικότητα του χαρακτηρίστηκε ως «φάρος θάρρους μπροστά στις αντιξοότητες» και το standing ovation που ακολούθησε θα περάσει στην ιστορία ως μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές, στην ιστορία των BAFTAs.

Ο 62χρονος ηθοποιός διαγνώστηκε με Πάρκινσον το 1991, στα 29 του χρόνια. Δεν το αποκάλυψε πριν το 1998. Δημιούργησε ίδρυμα για την ενημέρωση του κοινού και την έρευνα επί της ασθένειας του που έχει συγκεντρώσει μέχρι σήμερα 2.000.000.000 δολάρια.

Κατά την παρουσίαση του βραβείου που απένειμε, μοιράστηκε κάποιες από τις σκέψεις του για τον αντίκτυπο που μπορούν να έχουν οι κινηματογραφικές ταινίες.

Περιέγραψε τον κινηματογράφο ως «κάτι μαγικό» που «μπορεί να σου αλλάξει την ημέρα, την οπτική σου και κάποιες φορές τη ζωή σου. Οι πέντε υποψήφιοι της κατηγορίας έχουν κάτι κοινό: είναι οι καλύτεροι σε αυτό που κάνουμε».

Πρόσθεσε πως οι κινηματογραφικές ταινίες ενώνουν τους ανθρώπους «ανεξάρτητα από το ποιοι είναι και από το πού προέρχονται».

Για την ιστορία, το «Still: A Michael J Fox Movie» του Ντέιβις Γκούγκενχαϊμ ήταν υποψήφιο για το βραβείο του καλύτερου ντοκιμαντέρ. Το πήρε τελικά το «20 ημέρες στη Μαριούπολη».

Σε αυτό θα τον ακούσετε να λέει πως ξέρει ότι μπορεί να χάσει τη μάχη του με τη νόσο του Πάρκινσον τα επόμενα χρόνια. Σε συνέντευξη του στο CBS Sunday Morning είπε τα κάτωθι:

«Δεν πεθαίνεις από το Πάρκινσον. Πεθαίνεις με Πάρκινσον. Οπότε ναι, έχω σκεφτεί τη θνησιμότητα μου. Ξέρω πως δεν θα κλείσω τα 80, με τη νόσο αυτή να χτυπάει την πόρτα.

Έκανα εγχείρηση στη σπονδυλική στήλη. Είχα έναν όγκο στη σπονδυλική μου στήλη. Και ήταν καλοήθης, αλλά δημιούργησε προβλήματα στο περπάτημα. Και μετά, άρχισα να σπάω πράγματα: και τα δύο χέρια, έναν αγκώνα, το πρόσωπο, το χέρι του και πολλά άλλα. Οι παλινδρομήσεις και οι πνευμονία είναι κάποιοι από τους διακριτικούς τρόπους που η νόσος σε προκαλεί.

Δεν θα πω ψέματα. Αυτό που αντιμετωπίζω γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Όλο και πιο σκληρό. Κάθε ημέρα είναι πιο σκληρή».

Σε άλλη του συνέντευξη, στο περιοδικό Town & Country είπε ότι «μια ημέρα θα ‘μείνω’ από βενζίνη. Απλά θα πω ‘δεν θα βγω έξω σήμερα’. Αν μου συμβεί αυτό, θα το επιτρέψω στον εαυτό μου. Αν πέθαινα αύριο, θα ήταν πρόωρο. Δεν θα ήταν όμως, ανήκουστο. Οπότε όχι, δεν είναι κάτι το οποίο φοβάμαι».

Όπως θύμισε και το βράδυ της Κυριακής, δεν είναι διατεθειμένος να ‘πέσει’ χωρίς μάχη.