Πάνος Βλάχος: Έναν εξαιρετικό διαχειριστή θέλω στη χώρα που να κάνει καλά τη δουλειά του. Ούτε ηγέτη, ούτε τίποτα

Τον συναντήσαμε σε ένα καφέ δίπλα στο Μικρό Θέατρο Γκλόρια, λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση. Ο Πάνος Βλάχος είναι παθιασμένος με την παράσταση ‘Γεγονότα’, σε σκηνοθεσία Αντώνη Γαλέου, όπου πρωταγωνιστεί μαζί με την Θεοδώρα Τζήμα. Όσο συζητάς μαζί του αντιλαμβάνεσαι πως πρόκειται για έναν άνθρωπο που αγωνιά, με όλη τη δημιουργική και θετική υπόσταση της αγωνίας, ώστε να μαθαίνει όσο περισσότερα μπορεί, να γίνεται καλύτερος και πιο ολοκληρωμένος ηθοποιός και μέσα από την τέχνη και άνθρωπος.

Μας μιλά για την επιτυχία του πειράματος που ονομάζεται “Μουρμούρα” και η οποία σαρώνει στους πίνακες τηλεθέασης, αν και όπως εκμυστηρεύεται ποτέ του δεν συμβουλεύεται την AGB και αναφέρεται με θαυμασμό στην ελληνική κωμωδία και την επιθεώρηση. Ο Πάνος Βλάχος όμως έχει άποψη και για την κατάντια του ελληνικού ποδοσφαίρου – έπαιζε και παίζει ερασιτεχνικά μπάλα – ενώ όπως τονίζει αυτή η χώρα χρειάζεται έναν έντιμο διαχειριστή για να μπορέσει να αλλάξει και να βγει από την κρίση.

Οι δύο ηθοποιοί της θεατρικής παράστασης ‘Γεγονότα’

Μίλησέ μας λίγο για τη θεατρική παράσταση ‘Γεγονότα’ που ανεβαίνει στο Μικρό Θέατρο Γκλόρια;

Είναι ένα έργο που έτσι όπως παρουσιάζεται, όπως διαβάζεις γι’ αυτό νομίζεις ότι είναι ένα έργο για τη βία ή το ρατσισμό ή κάτι τέτοιο (αναφέρεται στο γεγονός πως η αφορμή για το έργο είναι το μακελειό στη Νορβηγία). Δεν είναι αυτό. Στο έργο δεν παρουσιάζεται πουθενά κανένα γεγονός δολοφονίας, είναι ένα έργο που μιλά για τον αντίκτυπο, το μετέπειτα. Για το πως επηρεάζουν τα γεγονότα μια κοινωνία και πώς μετατοπίζεται η ψυχή, ο άνθρωπος, όταν συμβαίνει κάτι τόσο σημαντικό.

Αυτό το έργο έχει στόχο με αφορμή το γεγονός να φωτίσει το σκοτάδι που κρύβουμε μέσα μας ως άνθρωποι. Είναι καθαρά ουμανιστικό έργο. Ο δράστης δεν έχει όνομα, λέγεται το αγόρι. Ενώ είναι η Κλέρ ένα άτομο μιας κοινωνίας που έχει ονοματεπώνυμο, ταυτότητα, την παίρνει ο συγγραφέας σαν δείγμα και το βάζει σε ένα πλαίσιο. Έχει βγει από μια φρικτή δολοφονία, η μόνη επιζήσασα και στην εμμονή να καταλάβει γιατί κάποιος συμπεριφέρθηκε με τόσο αποτρόπαιο τρόπο, συναντά άνθρωποι από το περιβάλλον της και το περιβάλλον του αγοριού. Επειδή όμως έχει πάθει εμμονή βλέπει στο πρόσωπό τους το ίδιο πρόσωπο του αγοριού. Είναι μια κατάβαση σε σκοτεινά ή φωτεινά σημεία του καθένα μας.

Δεν καταλήγει σε συμπέρασμα, αφήνει το κοινό να διαμορφώσει τη δική του οπτική. Κι είναι έτσι στημένη η παράσταση που δεν βλέπουμε ένα δρώμενο έξω από το κοινό, είναι ένα δρώμενο στο οποίο συμμετέχει το κοινό. Ο καθένας λαμβάνει το δικό του μήνυμα και επιλέγει την οπτική από τα γεγονότα.

Δείτε ένα μίνι τρέιλερ της θεατρικής παράστασης:

Έτσι όπως το περιγράφεις μοιάζει με κάτι εντελώς διαφορετικό από όσα γνωρίζαμε για το θέατρο

Η συγκεκριμένη παράσταση είναι ένας τρόπος προσέγγισης του θεάτρου πολύ διαφορετικός και αυτό θα γίνει καθαρό μόλις κάποιος παρακολουθήσει την παράσταση. Το κοινό υπάρχει γύρω από την παράσταση και ο ηθοποιός βγαίνει από  αυτό ως μέλος του κοινού και διηγείται ιστορίες, αλληλεπιδρά, παίζει, αφηγείται, πάσχει ως ένας από το κοινό, όχι ως ένας ρόλος. Η συνομιλία της χορωδίας είναι η συνομιλία του κοινού, έτσι όπως είναι στημένη η παράσταση που συνομιλούν τα συμβάντα με τα γεγονότα με το κοινό.

Πάνος Βλάχος και Θεοδώρα Τζήμου, στην παράσταση ‘Γεγονότα’

Ο καθένας φεύγοντας από την παράσταση παίρνει και σκέφτεται ότι του έχει φωτιστεί περισσότερο, δηλαδή εδώ εγώ γίνομαι διάφορα κομμάτια, σου τα παρουσιάζω με τον τρόπο που μπορώ και εσύ ως συμμέτοχος αυτής της ιστορίας κουβαλάς μέσα σου μια σκέψη, ένα συναίσθημα, μια λογική στην οποία συμφωνείς ή στην οποία διαφωνείς.

Πρόκειται για μια παράσταση που έχει κάνει ιδιαίτερη αίσθηση στο εξωτερικό

Έχει σαρώσει τα βραβεία στο εξωτερικά. Η σκηνοθεσία και μετάφραση του Αντώνη Γαλέου. Είναι κάτι που είναι έξω από τις νόρμες και από τη γέννησή του, από τη στιγμή του το διάβασα ήταν έξω από τις νόρμες. Και βασίστηκε η παράσταση στο ωμό αίσθημα, στην ωμή έκθεση των ηθοποιών, είναι πολύ γυμνό. Δεν κρύβω τίποτα σε αυτή την παράσταση, δείχνω όλα μου τα εκφραστικά μέσα όπως με συναντάς εσύ αυτή τη στιγμή. Δεν περιβάλλομαι από κάποιο περιτύλιγμα από κάποια φωτιστική συνθήκη ή από κάποιο ενδυματολογικό κώδικα, ο οποίος θα σε επηρεάσει να πάρεις πράγματα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Δεν χρωματίζεται αυτή η παράσταση.

Συμμετέχουν διαφορετικές χορωδίες, διαφορετικοί άνθρωποι, οπότε κάθε φορά γεννιέται κάτι πολύ διαφορετικό. Είναι εξαιρετικά δύσκολο, γιατί η απόσταση με το κοινό είναι εξ επαφής, η επαφή με τα μάτια είναι κάτι πρωτόγνωρο για μένα, συνήθως έχω μια κάλυψη φωτιστική και βλέπεις ένα πέπλο ανθρώπων και αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζεις κάτι το οποίο έχει μια συγκεκριμένη ενέργεια. Παίζεις με τα μάτια του καθενός και επηρεάζεις κάθε έναν ξεχωριστά. Ο καθένας αισθάνεται κάποια αμηχανία, πολλές φορές μπορεί να νιώθει ότι προκαλείται, ότι δυσφορεί. Είναι ένα πάρε δώσε με τον άλλο, μια απομάκρυνση, ένα πλησίασμα το οποίο έχει φοβερό ενδιαφέρον.

Πώς αποφάσισες να φέρεις το έργο στην Ελλάδα;

Ο Αντώνης Γαλέος μου είχε στείλει το κείμενο όταν είχε πάρει το βραβείο πριν από ένα χρόνο, εγώ ενθουσιάστηκα και του είπα να το κάνουμε. Όταν το διάβασα περίπου πριν ένα χρόνο στα αγγλικά, τα δικαιώματα δεν ήταν διαθέσιμα, γιατί το έργο έκανε παγκόσμια περιοδεία, είχε πάει και στο Μπρόντγουεϊ. Για κάποιο λόγο, υποψιάζομαι μετά τα γεγονότα στη Γαλλία, το θέμα ήθελαν να το επικοινωνήσουν και άνοιξαν τα δικαιώματα και εμείς επειδή το είδαμε ζεστά το ανεβάσαμε κατ’ ευθείαν. Πρώτη φορά που ανεβαίνει σε μη αγγλόφωνη χώρα, πρώτη φορά που ανεβαίνει στην Ελλάδα και πρώτη φορά που εγκαινιάζεται το Μικρό θέατρο Γκλόρια.

Έκανα άλλα πράγματα, όταν με το καλό άνοιξαν τα δικαιώματα, η συνθήκη ήρθε και συνεργάζομαι με τη Θεοδώρα Τζήμου. Καθοδηγούμε απόλυτα στη σκηνή πάνω από το μεγαλείο αυτής της γυναίκας. Η παράσταση είναι η κάθοδος μιας γυναίκας η οποία έχει επιζήσει από μια απόλυτη καταστροφή μέσα και έξω. Σε αυτή την κάθοδό της, δημιουργώ διάφορους δορυφόρους για φωτίσω τις πλευρές του ανθρώπου. Αυτό απαιτεί πολύ μεγάλη συγκέντρωση και επικοινωνία μεταξύ των δύο ατόμων η οποία ευτυχώς υπάρχει και μου δίνεται απλόχερα από αυτή την εξαιρετικά δοτική και υπέροχη ηθοποιό.

Η ΜΟΥΡΜΟΥΡΑ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΠΕΙΡΑΜΑ ΠΟΥ ΠΕΤΥΧΕ

Τι είναι αυτό που κάνει όλη αυτή την απήχηση της σειράς;

Έχεις μπροστά σου έναν άνθρωπο που δεν ξέρω καν τι νούμερα κάνει η σειρά. Δεν με τρώει αν κάνει 38% ή 41%. Με τρώει να είμαι κάθε μέρα δημιουργικός και λίγο πιο εμπνευσμένος και αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο σε αυτές τις συνθήκες και σε αυτό το περιβάλλον, σε ένα σπίτι, τόσες φορές. Καλοδεχούμενο το 40%, η αγάπη του κόσμους, το πως αυτό το πράγμα αγκαλιάζεται γιατί είναι ένα πείραμα η Μουρμούρα το οποίο πέτυχε.

Σε ανησυχεί μήπως χαρακτηριστεί η σειρά εμπορική;

Η ταμπέλα του εμπορικού δεν μου λέει τίποτα. Αν στην παράσταση που παίζω εγώ, αύριο το πρωί έχει 100.000 θεατές θα είναι μια εμπορική παράσταση; Η πρόθεση είναι αυτή που καθορίζει. Η πρόθεση αυτής της σειράς ήταν από την αρχή να πάρουμε έξι ανθρώπους που έχουν κάτι να πουν και να τους δώσουμε έναν ωραίο χώρο και ένα εξαιρετικό κείμενο να δράσουν. Ο κόσμος πια έχει αγαπήσει τους χαρακτήρες και ακολουθεί την καθημερινότητα τους και είναι πάρα πολύ σημαντικό αυτό που συμβαίνει. Αλλά είμαι σίγουρος πως κανένας από τους έξι μας δεν έχει ξαπλώσει πάνω σ’ αυτό, αντιθέτως προσπαθούμε συνέχεια να είμαστε όλο και πιο εμπνευσμένοι, όλο και πιο αληθινοί. Γιατί αγαπάω την πραγματικότητα της κωμωδίας, δηλαδή αγαπάω την αλήθεια του χαρακτήρα.

Η σειρά, είναι ένα πρότζεκτ ισπανικό, γαλλικό έχει γίνει σε πολλές χώρες. Όμως δεν ξέφυγε. Εγώ επιμένω και το λέω εδώ και πολλά χρόνια. Η λογική μου και η ψυχοσύνθεσή μου είναι μιας ελληνικότητας της κωμωδίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στοιχεία, φόρμες, σκέψεις, τρόπους που έρχονται από το εξωτερικό και έχουν ένα ενδιαφέρον, μια πρόθεση να επικοινωνήσουν κάτι δεν τους χρησιμοποιούμε. Η ελληνικότητα της κωμωδίας από τον Αριστοφάνη στις ταινίες του Φίνου και μετά, έχει κάτι λαϊκό, ελληνικά λαϊκό.

Τι είναι αυτό που κάνει την κωμωδία στην Ελλάδα να ξεχωρίζει;

Βοηθά πάρα πολύ η γλώσσα μας, από τις λεξιπλασίες στον Αριστοτέλη, έως τις ατάκες που έμεινα και χαρακτήρισαν ηθογραφικά και κοινωνιολογικά την εποχή του Κωνσταντάρα και του Χατζηχρήστου. Εκείνες η ηθογραφίες του Γιαλαμά, του Πρετεντέρη, έχουν υπογραμμίσει μια κοινωνία η οποία έρχεται ως στις μέρες μας. Σαφώς η γλώσσα μας, το ταμπεραμέντο μας, σαν λαός κάποιες δομές δεν έχουν αλλάξει και ευνοούν την κωμωδία. Αν για παράδειγμα κάτι συνέβαινε και σε μια πενταετία οικονομικής κρίσης η σχέση της μητέρας με το γιο της έσπαγε, αυτό θα ήταν ένα φοβερό πλήγμα για την ελληνική κωμωδία. Αν κάτι συνέβαινε και ο Έλληνα πολιτικός άλλαζε και γινόταν ένας στυγνός γραφειοκράτης, που είναι το πάτημά μας; Που είναι το πάτημα της επιθεώρησης, που είναι η σάτιρά μας; Τη χάσαμε. Δεν μπορείς να κάνεις σάτιρα σε έναν άνθρωπο που είναι γραφειοκράτης.

Δηλαδή πιστεύεις πως οι παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας είναι και το ατού της κωμωδίας;

Η παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας ευνοούσε πάντα. Από τότε που ο Αριστοφάνης έβγαζε τον Κρέωντα, κορόιδευε τον Σωκράτη, του πάντες, μέχρι και σήμερα οι παθογένειες αυτής της κοινωνίας είναι φοβερή τροφή στην κωμωδία.

Υπάρχουν στις μέρες μας Έλληνες δημιουργοί, κωμικογράφοι; Γιατί δεν βλέπουμε πια επιθεωρήσεις;

Υπάρχουν πολύ σημαντικοί άνθρωποι που γράφουν και νεοελληνικά έργα και λογοτεχνικά έργα και στιχουργοί. Η επιθεώρηση είναι ένα είδος λαϊκό, αλλά δεν είναι φτηνό. Υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή ανάμεσα στα δύο. Οι άνθρωποι που παρακολουθούσα και παρακολουθώ έχουν κάνει καριέρα στην επιθεώρηση, όπως ο Πέτρος Φιλιππίδης, ο Μίμης Χρυσομάλλης, η Άννα Παναγιωτοπούλου, ο Λάκης ο Λαζόπουλος. Ιστορίες που μου έχουν πει για παραστάσεις όπου ο κόσμος σχημάτιζε τέσσερα τετράγωνα ουρά και περίμενε. Αυτό, επίτρεψε μου να σου πω, μου λέει πιο πολλά από εμένα που με βλέπει δωρεάν ο άλλος. Δεν υποτιμώ την τηλεόραση, είναι άλλο το μέσο. Απλά διαχωρίζω το πόσο σημαντικό είναι ένας άνθρωπος να βάλει τα καλά του, να πάρει τη γυναίκα του ή το φίλο του και να πει θέλω να δω αυτόν τον ηθοποιό. Είναι πολύ μεγάλη τιμή. Όπως λέει θέλω να ακούσω αυτόν τον τραγουδοποιό. Θα ετοιμαστώ, θα πάω, θα κόψω εισιτήριο και θα τον απολαύσω. Αυτό σαν ιεροτελεστία δίνει πολύ μεγάλη τιμή σε έναν δημιουργό.

Μήπως το κοινό δεν έχει πια την ίδια εικόνα για τους ηθοποιούς, τις παραστάσεις;

Πια υπάρχει ένας μηδενισμός, ότι έλα μωρέ δεν κάνεις και κάτι. Δεν είναι γεγονός ότι ανεβαίνει η τάδε παράσταση στο Εθνικό Θέατρο πια. Δεν είναι γεγονός ότι έκανε μια καινούρια ταινία ο τάδε ή ότι έβγαλε καινούριο δίσκο ο δείνα. Διαχέεται με άλλο τρόπο πια η πληροφορία, η επικοινωνία σου με τον κάθε δημιουργό είναι καθημερινή μέσω του ίντερνετ και της τηλεόρασης και παίζει και αυτό ένα πολύ μεγάλο ρόλο. Οι σταρ του παρελθόντος πέρασαν, νομίζω ότι η εποχή μας πηγαίνει κάπου αλλού, σε κάτι άλλο. Ούτε λούσα, ούτε να σε ακολουθούν 15 άτομα, μια κουστωδία.

ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΣΕ ΒΡΩΜΕΡΑ ΥΔΑΤΑ

Ξέρω ότι παλαιότερα έπαιζες μπάλα. Ασχολείσαι ακόμη με το ποδόσφαιρο;

Παίζω στην ομάδα του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών. Σήμερα ας πούμε Κυριακή, επειδή είχα ρεπό και δεν πήγα να τρέξω όπως κάνω συνήθως, έκατσα σπίτι και είδα αγώνες. Αν και δεν είναι το καλύτερό μου. Προτιμώ να βγαίνω να τρέχω, να κάνω ποδήλατο. Από μικρός ήθελα να κάνω περισσότερο, παρά να βλέπω.

Πώς βλέπεις τα προβλήματα στο ελληνικό ποδόσφαιρο;

Το ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν ένα εξαιρετικά προϊόν υποβαθμισμένο. Τώρα παραέγινε.  Μια μαφία, να την πω έτσι, μια ομάδα ανθρώπων οι οποίοι λυμαίνονται του χώρου. Και ξεκινά από την πολιτεία αυτό. Δεν συμφέρει κανέναν οικονομοτεχνικά να εξυγιάνει ένα χώρο, ο οποίος φαίνεται ότι μόνο όταν είναι τα ύδατα βρωμερά και τρισάθλια, παράγουν ένα κέρδος. Αφού λοιπόν τα ύδατα παραμένουν βρωμερά και τρισάθλια, δεχτείτε και αυτούς που πλατσουρίζουν στα ύδατα τα μολυσμένα και είναι τώρα 14 ομάδες, θα γίνουν 13 και θα παίζει ο Ολυμπιακός μόνος του, αύριο, μεθαύριο.

Δεν πιστεύεις πως πρέπει ο κόσμος να γυρίσει την πλάτη στο ποδόσφαιρο έτσι όπως είναι;

Ο κόσμος έχει γυρίσει την πλάτη του. Τα νούμερα πλέον από τα εισιτήρια είναι αστεία. Ο κόσμος έχει γυρίσει την πλάτη του θέλει, δεν θέλει και λόγω της οικονομικής κατάστασης στη χώρα. Αλλά το ότι θα κάτσει να χαζέψει την Κυριακή μπάλα από το σπίτι του, είναι ένα χόμπι του Έλληνα, το οποίο είναι μια εκτόνωση κι αυτό.

Η ΧΩΡΑ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΕΝΑΝ ΤΙΜΙΟ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗ

Τι πιστεύεις πως πρέπει να κάνει ο κόσμος για να αλλάξει η κατάσταση στην Ελλάδα;

Η νοοτροπία αλλάζει τον κόσμο και η νοοτροπία εισάγεται σε αυτή την κοινωνία άνωθεν. Δεν ξεκινάει μια καθαρίστρια να αλλάξει τον κόσμο. Έτσι λειτουργεί. Το λέω με αγάπη, δεν υποτιμώ τη δουλειά, είναι μια σπουδαία δουλειά, την τιμάω και εκτιμώ τους ανθρώπους. Άνωθεν δημιουργούνται και αλλάζουν αντιλήψεις. Δεν ξεκινούν να αλλάξουν τη νοοτροπία της κοινωνίας πέντε άνθρωποι που πηγαίνουν θέατρο. Η τάση έρχεται από μια κουλτούρα που υπάρχει. Αν δεν υπάρχει καμιά κουλτούρα, δεν υπάρχει και καμιά τάση και καμία αλλαγή. Πιστεύεις ότι αύριο το πρωί θα ξεσηκωθούν πέντε άνθρωποι, θα αυτοοργανωθούν;

Είχαμε όμως πρόσφατα εκλογές και ο κόσμος ψήφισε πως θέλει μια αλλαγή

Οι Έλληνες ξεκάθαρα δεν ξέρουν ούτε τι θέλουν, ούτε τι δεν θέλουν. Ίσως στο τι δεν θέλουν μπορούμε να βρούμε τρία πράγματα. Δεν θέλουμε να να ζούμε όπως ζούσαμε, δεν θέλουμε κλέφτες, δεν θέλουμε ψεύτες, δεν θέλουμε τρία ονόματα που βλέπαμε τόσα χρόνια. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν τα θέλουμε. Για το τι θέλουμε, έχω σοβαρές αντιρρήσεις για το αν μπορεί να χωρέσει αυτό σε μια συνέντευξη. Αλλά, όταν η νοοτροπία αυτού του λαού γίνει συμπαγής και καταλάβουμε τι θέλουμε να είμαστε, που θέλουμε να ανήκουμε και το τι προϋποθέτει αυτό τότε θα αλλάξει κάτι. Αν εγώ επιθυμώ να είμαι γυμνός μέσα σε μια καφετέρια δεν μπορώ, γιατί οι δομές αυτού του κράτους επιβάλουν να είσαι ντυμένος και επίσης να πληρώνεις ένα αντίτιμο για τον καφέ, δεν υπάρχει μέση λύση. Το να θέλεις και να αλλάξουν τα πράγματα και να ισχύουν και να μην ισχύουν κάποιοι κανόνες δεν γίνεται.

Πώς όμως αλλάζει τελικά αυτή η νοοτροπία;

Είμαι πεπεισμένος ότι αυτή η νοοτροπία δεν θα αλλάξει, ούτε στη δικιά μου γενιά. Είναι κατεστραμμένη. Υπάρχουν και υπέροχοι άνθρωποι σε αυτή τη γενιά, τους βλέπω, τους θαυμάζω, μπορώ να τους κατονομάσω, μπορούν να κάνουν υπέροχα πράγματα, κάνουν υπέροχα πράγματα και θα γίνουν υπέροχα πράγματα. Η γενιά αυτή όμως πήρε μια σκυτάλη σχέσεων από την προηγούμενη. Δεν επιθυμώ να βρω ούτε τον Μάγο του Οζ που θα έρθει με το μαγικό ραβδάκι, ούτε επιθυμώ να με κάνει πλούσιο με αστραφτερά πάρτι και μπουζουκλερί. Θέλω έναν άνθρωπο ο οποίος να καταφέρει να είναι μάνατζερ σε ένα χώρο ο οποίος επιβάλει αυτή τη στιγμή κάποιες μεταρρυθμίσεις, κάποιες αλλαγές και μια διαχείριση, δύο, τριών πραγμάτων. Έναν εξαιρετικό διαχειριστή θέλω, ούτε ηγέτη, ούτε τίποτα. Έναν διαχειριστή που να κάνει καλά τη δουλειά του. Σε έναν οργανισμό, στη χώρα, σε ένα νοσοκομείο, στην τοπική αυτοδιοίκηση; Έντιμους και ικανούς διαχειριστές του δημόσιου βίου. Τίποτα άλλο, ούτε λόγια.

Δεν πιστεύεις όμως πως διαφέρει ο δρόμος αν στο τιμόνι είναι ένας τεχνοκράτης ή κάποιος που προκρίνει την κοινωνική πολιτική;

Ο δρόμος δεν είναι απαραίτητο να είναι διαφορετικός. Όταν ο κόσμος κινείται για την πρόοδο, δεν είναι αυτό κοινωνική πολιτική; Όταν ένας τεχνοκράτης πει ότι θα κάνουμε αυτές τις μεταρρυθμίσεις για να έχουμε δρόμους, νοσοκομεία, παιδεία να αφήσουμε στα παιδιά μας; Αυτό που είναι διαχείριση, δεν είναι κοινωνική πολιτική; Γιατί να είναι ή δεξιά ή αριστερή πολιτική; Εγώ δεν σου μιλάω ούτε για δεξιά, ούτε για  αριστερή, ούτε για κοινωνική, ούτε για τεχνοκρατική πολιτική. Το γεγονός ότι κάποιος προωθεί την πρόοδο ενός λαού, στα πλαίσια ενός ευρωπαϊκού προσανατολισμού στον οποίο η χώρα επιβάλλεται να παραμείνει για χιλιάδες λόγους. Αν υπάρχει ένα επίτευγμα σε αυτή τη χώρα, είναι ότι εμείς αυτή τη στιγμή ανήκουμε στην Ευρώπη.

Η στάση του καθενός απέναντι στα γεγονότα είναι θέση και κοινωνική και πολιτική. Εγώ πιστεύω ότι είναι πολιτική θέση να λες αλήθεια, να συμπράττεις με την αλήθεια ή το ψέμα. Είναι πολιτική θέση να επιλέγεις τον ικανό, να συγκρούεσαι με άτομα του κοντινού σου περιβάλλοντος ακόμη και αν νομίζεις ότι θα αδικηθούν, αλλά πρέπει να αδικηθούν επειδή είναι ανίκανοι. Αυτό είναι νοοτροπία. Το να μην πληγούμε εμείς ή άνθρωποι της οικογένειάς μας, επειδή είμαστε ανίκανοι, είναι μια νοοτροπία. Αν αλλάξει αυτό είναι μια πρόοδος.

*Ο Πάνος Βλάχος εμφανίζεται στη θεατρική παράσταση τα Γεγονότα, στο Μικρό Θέατρο Γκλόρια. Μια κανονική χορωδία θα συνοδεύει κάθε βράδυ τη Θεοδώρα Τζήμου και τον Πάνο Βλάχο στην παράσταση του σύγχρονου και ήδη διάσημου έργου του Ντέιβιντ Γκρέηγκ «Τα Γεγονότα» (2013 ), το οποίο ο Σκωτσέζος συγγραφέας εμπνεύστηκε ερευνώντας τα γεγονότα γύρω από τη μαζική σφαγή που προκάλεσε στη Νορβηγία το 2011 ο Άντερς Μπρέιβικ. Σε σκηνοθεσία και μετάφραση Αντώνη Γαλέου, «Τα Γεγονότα» ανεβαίνουν σε πανελλήνια πρεμιέρα εγκαινιάζοντας μια νέα θεατρική σκηνή, το Μικρό Γκλόρια

1ο Βραβείο στο Φεστιβάλ Fringe του Εδιμβούργο το 2013

Νο 1 έργο της εφημερίδας Guardian και

Η πρώτη φετινή επιλογή για τους θεατρόφιλους της Νέας Υόρκης, σύμφωνα με τους New York Times.