Game of Thrones: Η αλλαγή πολιτεύματος στο Westeros – Γιατί παρέκαμψαν τον Σνόου

SPOLERS ΓΙΑ ΤΟ ΦΙΝΑΛΕ ΤΟΥ GAME OF THRONES

Αυλαία έριξε τα ξημερώματα της Δευτέρας το Game of Thrones για πάντα, μιας και παρακολουθήσαμε το φινάλε της όγδοης σεζόν. Φυσικά θα ακολουθήσουν spin-offs από την HBO, αλλά η συγκεκριμένη σειρά έκανε τον κύκλο της.

Η σειρά της HBO έγινε ένα φαινόμενο της ποπ κουλτούρας και σημάδεψε τη δεκαετία που ολοκληρώνουμε, αποκτώντας εκατομμύρια φανατικούς.

Είναι χαρακτηριστικό πως ο μέσος όρος τηλεθέασης ειδικά για τον όγδοο κύκλο, ξεπέρασε τα 35 εκ. παγκοσμίως ανά επεισόδιο. Ένας αριθμός στον οποίο δεν υπολογίζονται τα παράνομα downloads.

Στο δε IMDb, η σειρά στο σύνολό της συγκέντρωσε βαθμολογία της τάξης του 9,5/10, ωστόσο τα τελευταία τρία επεισόδια καταποντήστηκαν.

Συγκεκριμένα οι βαθμολογίες του κοινού διαμορφώθηκαν ως εξής: 5.8  για το “The Battle of Winterfell”,  6.4 για το “The Bells” και μόλις 4.4 για το “The Iron Throne”.

Απογοητευμένος ήταν άλλωστε και ο “νέος βασιλιάς”, ο Άιζακ Χέμπστεντ-Ράιτ που υποδύεται τον μεγάλο νικητή του παιχνιδιού του στέμματος Μπραν Σταρκ, ο οποίος δήλωσε πως όταν παρέλαβε το σενάριο του τέλους, πίστευε ότι ήταν φάρσα. Όπως είπε όμως, το τέλος ήταν όπως το είχε περιγράψει ο Μάρτιν στους σεναριογράφους. “Γλυκόπικρο”. Και η αλήθεια είναι πως αν δει κανείς ψύχραιμα τα γεγονότα, υπάρχει μια απόδοση δικαιοσύνης, ενώ η όλη μεταστροφή της Νταινέρυς ήταν έμπνευση του ίδιου του Μάρτιν.

Ωστόσο, όλα αυτά έγιναν με έναν τρόπο ομολογουμένως άγαρμπο και απότομο, κάτι που έκανε τους φανατικούς της σειράς να απογοητευτούν δικαίως, μιας και έλειπε το “βάθος” χαρακτήρων και πλοκής που είχαμε συνηθίσει στις προηγούμενες σεζόν.

Επίσης, έγιναν πολλά πράγματα που δεν είχαν συνέχεια, επεξήγηση ή τη δέουσα ανάλυση. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα ήταν το λευκό άλογο με το οποίο είδαμε να διαφεύγει η Άρυα από την κόλαση του King’s Landing. Συμβολισμοί υπήρχαν πολλοί, αιτιολόγηση όμως ελάχιστη. Η αιτία ήταν ξεκάθαρα η βιασύνη των David Benioff και D.B. Weiss να τελειώσουν τη δουλειά.

Αυτό που πάντως σηματοδότησε το φινάλε, είναι η αλλαγή του πολιτεύματος. Από την κληρονομική μοναρχία περνάμε στην αριστοκρατία, ή καλύτερα, στην εκλεκτορική βασιλεία. Ο βασιλιάς υπάρχει αλλά δεν χρήζει τον διάδοχό του ως τον επόμενο μονάρχη. Αντιθέτως εκλέγεται από το συμβούλιο των αριστοκρατών. Η αλήθεια είναι πως ο Σαμ προσπάθησε να προτείνει μια μορφή δημοκρατικού πολιτεύματος, χωρίς όμως να βρίσκει πρόσφορο έδαφος. Έτσι, ο νέος “Βασιλιάς των Έξι Βασιλείων” είναι ο Μπραν κεφαλαιοποιώντας τη σοφία του, μετά την εισήγηση του Τύριον ο οποίος κατάφερε να σώσει το κεφάλι του και να παραμείνει “χέρι”, ή αλλιώς νούμερο Ένα σύμβουλος του ηγέτη.

Από την άλλη, η κληρονομική βασιλεία παραμένει στον αυτοδιοικούμενο και ανεξάρτητο βορρά. Η Σάνσα πέτυχε αυτό που ήθελε εξ αρχής, αυτό που είχε ζητήσει και από την Νταινέρυς. Την ανεξαρτησία των εδαφών των Σταρκ. Παράλληλα, ένας αδερφός της βρίσκεται στον “θρόνο” οπότε για τους Σταρκ η όλη ιστορία είναι win-win. Και βάζουμε τη λέξη “θρόνο” εντός εισαγωγικών μιας και σε μια κίνηση υψηλού συμβολισμού ο Drogon κατέκαψε τον Iron Throne μετά τον θάνατο της μητέρας του από τον Τζον Σνόου.

Στο τέλος της ημέρας ο Drogon έμοιαζε να είναι ο πιο “λογικός” στο Westeros, ενώ η σκηνή με τον Iron Throne ήταν μια από αυτές που ξεχώρισε σκηνοθετικά.

Για την ιστορία, η κληρονομική μοναρχία ήρθε στο Westeros από τους First Men, και στη συνέχεια καθιερώθηκε όταν οι Andals κυριάρχησαν πριν από 6.000 χρόνια. Όταν ο Aegon I Targaryen εισέβαλε στο Westeros, η επικράτεια είχε χωριστεί στα Επτά Βασίλεια. Μετά την επικράτηση των Targaryen τα έξι από τα Βασίλεια ενώθηκαν εκτός από το Dorne που παρέμεινε αυτόνομο, μέχρι να ενωθεί κι εκείνο ειρηνικά δύο αιώνες αργότερα.

Όσο για το κοινωνικό-οικονομικό σύστημα, μέχρι τώρα είχαμε μια άκαμπτη φεουδαρχική δομή.

H Νταινέρυς φάνταζε ιδανική για να συνεχίσει τη συστημική διακυβέρνηση που αναγόταν σε δεδομένη συνθήκη πατώντας ανάμεσα στη θεϊκή βούληση και το κληρονομικό χρίσμα, και μάλιστα, έδειχνε ικανή να πάει και ένα βήμα παραπέρα συνεχίζοντας την ηγεμονική ακαμψία του Οίκου της, βασιλεύοντας με το δόγμα του τρόμου. Όσα είπε στον Τζον θύμιζαν αρκετά τον Νταρθ Βέιντερ από το Star Wars. Ήταν σαν να του έλεγε, “έλα μαζί μου και θα κυβερνήσουμε το Westeros αφού κατακτήσουμε πρώτα όλο τον Γαλαξία του γνωστού κόσμου”.

Ο Τζον που εξ αρχής είχε το αίσθημα της δικαιοσύνης μέσα του, επέλεξε το πρώτο ανάμεσα στο καθήκον και την αγάπη. Η αγάπη μπήκε σε δεύτερη μοίρα για το καλό της ανθρωπότητας και η Ντάνι έπεσε νεκρή από το χέρι του “καλού” της.

Αφήνοντας πίσω του το νέο σύστημα αιρετής βασιλείας, ο Τζον εξορίζεται για το Τείχος και αντιλαμβανόμενος πως πλέον αυτό δεν έχει λόγο ύπαρξης, μαζί με τους λίγους της Night Watch και με τους Άγριους, φεύγει προς τα εδάφη έξω από το Τείχος, χωρίς να υπάρχει ένας και μοναδικός αρχηγός, χωρίς να υπάρχουν δομές και ακόλουθοι.

Ίσως αυτό να σημαίνει πως η δημοκρατία, ή η άμεση δημοκρατία αν θέλετε που ονειρευόταν ο Sam, θα κυριαρχήσει τελικά στους ελεύθερους ανθρώπους, εκείνους που πάντοτε ζούσαν στις περιοχές απ’ όπου μας ήρθαν οι White Walkers.

Και πίσω στο Westeros; Κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι η συνέχεια και αν θα υπάρξει κάποια μέσα από τα δύο εναπομείναντα βιβλία του Μάρτιν.

Γιατί τελικά δεν είχε σημασία η καταγωγή του Τζον

Στο προηγούμενο επεισόδιο είδαμε πάντως τον Βάρυς να στέλνει γράμματα στους ηγέτες των Μεγάλων Οίκων του Westeros για να τους ενημερώσει για την καταγωγή του Σνόου, κάτι που εξηγεί το γιατί εμφανίστηκαν στο τέλος κατά την “απολογία” του Τύριον.

Παρόλα αυτά, κανείς δεν αναφέρθηκε στο κληρονομικό δικαίωμα του Τζον κατά τις διαπραγματεύσεις στο dragon pit, ίσως γιατί εκ προοιμίου δεν θα το δέχονταν αυτό οι σύμμαχοι της Νταινέρυς.

Η εισήγηση του Τύριον για να “σπάσει” η μοναρχία ήταν αυτό που ακούστηκε ως η πιο ήπια πρόταση που θα μπορούσε να απαλλάξει τους λαούς από τα δεινά τους.

Ούτως ή άλλως, ο Τζον δεν ήθελε τον θρόνο και το έλεγε σε όλη την τελευταία σεζόν.