Γιώργος Χριστοδούλου: “Ο κόσμος έχει ανάγκη να δει κάποιον να παλεύει για το δίκιο”

Γνωρίσαμε τον Γιώργο Χριστοδούλου τηλεοπτικά στα τέλη του 2022, ως Σταύρο, στην επιτυχημένη σειρά του Alpha “Σασμός”. Το κοινό τον είχε αντιπαθήσει έως μισήσει λόγω της συμπεριφοράς του, αλλά και επειδή ήρθε και χάλασε ένα από τα πιο αγαπημένα “ships”: του Αστέρη και της Αργυρώς.

Το 2023, επέστρεψε στη μικρή οθόνη, αναλαμβάνοντας έναν πολύ διαφορετικό ρόλο σε σχέση με τον προηγούμενο, εκείνον του Γιώργη, ενός δημοσιογράφου που τα “βάζει” με το σύστημα, στη σειρά εποχής “Το Ναυάγιο” που προβάλλεται μέσα από τη συχνότητα του MEGA και συνεχίζεται δυναμικά και το 2024.

Παράλληλα, όμως, ο Γιώργος Χριστοδούλου έχει μια ενεργή παρουσία στο θέατρο, τόσο ως σκηνοθέτης, όσο και ως ηθοποιός. Η θεατρική παράσταση “Το δωμάτιο του παιδιού” είχε μια επιτυχημένη πορεία πέρυσι στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Για τον ίδιο, ο οποίος συμμετείχε και στην δραματουργική επεξεργασία του έργου, η εμπειρία ήταν μοναδική, αφού, όπως λέει “είναι από γραφής ένα αριστούργημα, ένα βαθιά ανθρώπινο έργο που πραγματεύεται την απώλεια, την αίσθηση της πραγματικότητας και την υποκειμενικότητα του καθενός μας πάνω σε ένα γεγονός, και καταλήγει να μένει στο πιο ανθρώπινο κομμάτι, που αφορά το πόσο δύσκολες είναι οι σχέσεις και πόσο εύθραυστες, ειδικά όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα τραγικό γεγονός”.

Τώρα, όμως, ο Γιώργος Χριστοδούλου προετοιμάζεται για τον νέο του ρόλο, ως Πλατόνοφ, στο ομώνυμο – και πρώτο – έργο του Αντόν Τσέχοφ, που ανεβαίνει τον Φεβρουάριο στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, με την υπογραφή του κορυφαίου Ρώσου σκηνοθέτη Adolf Shapiro. “Θα παίζω τον Πλατόνοφ με έναν υπέροχο θίασο, σε αυτό το πρώτο έργο του Άντον Τσέχωφ. Έχω πολύ μεγάλη χαρά, γιατί αυτός ο σκηνοθέτης είναι ένας ζωντανός θρύλος και είμαι ευτυχής που δουλεύω μαζί του” λέει ο ίδιος.

Στο πρώιμο αυτό έργο που βρέθηκε λίγα χρόνια μετά τον θάνατο του συγγραφέα χωρίς τίτλο, οπότε καταχωρήθηκε με το όνομα του κεντρικού χαρακτήρα, υπάρχουν ήδη τα κυρίαρχα θεματικά μοτίβα που θα απασχολήσουν τον Τσέχωφ στην ωριμότητά του. Είναι ένα έργο μυστηριώδες, όπου το υψηλό και το ποταπό, το κωμικό και το τραγικό, διαρκώς συνυπάρχουν, αλλά και συμπλέκονται άρρηκτα.

Όσο για τον Γιώργη Κανελλάκη, τον ιδεολόγο δημοσιογράφο, που τα έχει βάλει με τα “θηρία” και προσπαθεί να φέρει την αλήθεια στο φως στη σειρά “Ναυάγιο”, ο αγώνας του συνεχίζεται, με τον Γιώργο Χριστοδούλου να μιλά στο NEWS 24/7 για τον ρόλο του, το πώς τον αντιμετωπίζει το τηλεοπτικό κοινό και πώς αφουγκράζεται ο ίδιος τις ανάγκες του κόσμου που ταυτίζεται μαζί του.

Πώς είπατε το «ναι» στη σειρά “Ναυάγιο” του MEGA; 

Δέχτηκα την πρόταση να πάω να μιλήσω με τον σκηνοθέτη για τον ρόλο του Γιώργη. Εγώ είχα ασχοληθεί με το ζήτημα του πραγματικού ναυαγίου που είχε συμβεί, γιατί ετοίμαζα μία θεατρική δουλειά πάνω στο ίδιο θέμα, χωρίς να γνωρίζω ότι επρόκειτο να γίνει σειρά. Οπότε είχα πολύ μεγάλη τριβή με την ιστορία και πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Γιατί είναι μια ιστορία η οποία μπορεί να έχει και πάρα πολλά επίκαιρα ζητήματα, τα οποία είναι και διαχρονικά. Πήγα με πολύ μεγάλο ενθουσιασμό να γνωρίσω τον σκηνοθέτη, του οποίου τη δουλειά είχα δει και είχα εκτιμήσει.

Τι σας αρέσει στη συγκεκριμένη δουλειά;

Αυτή η ιστορία με αφορά πολύ, προσωπικά. Θεωρώ πως, πέρα από το ποιοτικό επίπεδο της εικόνας, της σκηνοθεσίας και της παραγωγής συνολικά, είναι μία σειρά που καταπιάνεται με τις σχέσεις των ανθρώπων και που, κυρίως, έχει να πει και κάτι που για εμένα είναι πολύ σημαντικό: έχει να κάνει με κοινωνικά ζητήματα. Αφορά το πώς μπορεί η κοινωνία να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο γεγονός, το πώς μπορεί η Πολιτεία να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο γεγονός και το πόσους τρόπους έχουν οι ιθύνοντες και οι υπεύθυνοι να κρυφτούν και να κάνουν τους ανθρώπους που θέλουν να μιλήσουν, να σιωπήσουν.

Μας φέρνει, πάντως, στο μυαλό πολλά πρόσφατα γεγονότα που συνέβησαν στην Ελλάδα, στα οποία δεν έχει αποδοθεί ακόμα ευθύνη.

Βέβαια. Είναι τρομερό ότι μια ιστορία που συμβαίνει το 1967, είναι κάτι το οποίο πραγματικά παραμένει ίδιο, σε σχέση με το πώς κινούνται τα πράγματα, πώς προσπαθούν να καλυφθούν ή πώς μπορούν να μετατοπιστούν οι ευθύνες δεξιά και αριστερά, αλλά και το πώς, εν τέλει, την γλιτώνουν αυτοί που δεν θα έπρεπε να την γλιτώσουν.

Η δημοσιογραφία είναι ένας χώρος που, όπως όλοι οι χώροι που έχουν εξουσία, είναι επιρρεπής στη διαφθορά.

Πώς θα χαρακτηρίζατε εσείς τον Γιώργη;

Εγώ πιστεύω ότι ο Γιώργης είναι ένας άνθρωπος καθάριος. Παρόλα αυτά, είναι πολύ έξυπνος, ξέρει σε τι χώρο κινείται. Χαίρομαι πάρα πολύ όταν οι σεναριογράφοι βάζουν στο στόμα του Γιώργη πράγματα, που έχουν να κάνουν και με την ίδια την ειδησεογραφία. Δηλαδή, δεν θέλει, νομίζω, να παρουσιάσει έσω του Γιώργη την δημοσιογραφία σαν κάτι άκριτο. Είναι ένας χώρος που, όπως όλοι οι χώροι που έχουν εξουσία, είναι επιρρεπής στη διαφθορά. Αυτά τα ίδια πράγματα τα λέει και ο Γιώργης και τα εκθέτει μέσα από τον ρόλο του. Αυτό είναι κάτι που μου αρέσει. Δεν είναι ένας τύπος άγιος σε έναν άγιο χώρο. Είναι ένας τύπος, ο οποίος έχει έναν προσωπικό λόγο, πέρα από την ιδεολογία του, να βγάλει την αλήθεια στο φως. Σκέφτομαι πως ο Γιώργης μπορεί να μην ήταν έτσι πάντα. Και είναι ενδιαφέρον αυτό. Ίσως η ζωή του Γιώργη να άλλαξε από το ναυάγιο με έναν τρόπο έμμεσο και να είδε και αλλιώς το τι σημαίνει τελικά δημοσιογραφία, το πώς μπορεί να κάνει καλύτερη τη δουλειά του.

Πιστεύετε ότι θα μπορούσε, στην πραγματική ζωή, ένας δημοσιογράφος να τα “βάλει” με το σύστημα και να βγει νικητής;

Νομίζω ότι η πραγματική ζωή μας δείχνει ότι αυτούς τους ανθρώπους τους «τρώει η μαρμάγκα», σε όλα τα πόστα. Γιατί, καλώς ή κακώς, και εδώ στην Ελλάδα ακόμα περισσότερο, τα πράγματα λειτουργούν με κάποιους παγιωμένους και απαρχαιωμένους κανόνες. Η πραγματικότητα είναι αυτή, είναι λάθος να μην είμαστε ρεαλιστές. Υπάρχουν κι εκείνοι που παλεύουν, βρίσκουν συνεχώς τοίχους και ή τα παρατάνε ή με κάποιο τρόπο συμβιβάζονται και προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο δυνατό. Πιστεύω ότι αυτό είναι μια ρεαλιστική εκδοχή. Ένας άνθρωπος ο οποίος έχει τη δύναμη να τα βάλει με ένα σύστημα επικίνδυνο, δεν έχει καλό τέλος και δεν φτάνει και πολύ μακριά. Έχω αυτή την αίσθηση.

Θα τα καταφέρει ο Γιώργης να φέρει την αλήθεια το φως και, επομένως, να υπάρξει δικαίωση;

Δεν είναι απλό να μαζέψεις όλους τους ανθρώπους και να τους κάνεις να συσπειρωθούν. Άλλο κομμάτι πιάνει, επίσης, η ιστορία και ο σεναριογράφος. Το πόσο δύσκολο είναι να συνεννοηθούν οι άνθρωποι μεταξύ τους, όντας με μία κοινή εμπειρία. Εγώ αυτό μπορώ να το δω σε όλους τους χώρους. Να σας πω για τη δουλειά μας ως ηθοποιοί; Το πόσο δύσκολο είναι – με τα ίδια προβλήματα όλοι – να συσπειρωθούμε και να διεκδικήσουμε κάτι κοινό; Αυτό είναι μια μεγάλη πρόκληση για τον Γιώργη. Προσπαθεί να το κάνει και δεν ξέρω σε ποιο βαθμό θα τα καταφέρει.

Στον “Σασμό”, ο κόσμος μίσησε τον χαρακτήρα του Σταύρου. Φέτος, τι σας λένε για τον ρόλο του Γιώργη;

Φέτος καταλαβαίνω τον κόσμο, πόσο μεγάλη ανάγκη έχει να νιώσει κάποιου είδους δικαιοσύνη και πόσο ανάγκη έχει να δει κάποιον να παλεύει για το δίκιο. Γιατί σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα αυτό που λέει ο κόσμος είναι «μην σταματήσεις να προσπαθείς, μην σταματήσεις να ψάχνεις». Αυτό το βρίσκω πολύ συγκινητικό.

Αυτό που ίσως μπορεί να συγκινεί κάποιους τηλεθεατές του Γιώργου είναι ότι είναι αποφασισμένος να φτάσει μέχρι τέλους και να ψάξει την αλήθεια. Ο σύγχρονος Έλληνας έχει ανάγκη απ’ αυτό.

Άρα το κοινό δεν στέκει μόνο στο τηλεοπτικό κομμάτι, το παραλληλίζει με την πραγματική ζωή;

Νομίζω πως ναι. Αυτό που ίσως μπορεί να συγκινεί κάποιους τηλεθεατές του Γιώργου είναι ότι είναι αποφασισμένος να φτάσει μέχρι τέλους και να ψάξει την αλήθεια. Ο σύγχρονος Έλληνας έχει ανάγκη απ’ αυτό. Έχει ανάγκη ανθρώπους να τον καθησυχάσουν και να τους πει ότι θα παλέψει για κάτι που είναι δίκιο. Δεν ζούμε σε έναν δίκαιο κόσμο, αυτό είναι γεγονός. Πόσο μάλλον σε μια χώρα σαν τη δική μας, όπου οι κρίσεις είναι αλλεπάλληλες. Νομίζω ότι είναι μια ελπίδα ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ιδανικά. κόσμος αυτό που μου μεταφέρει εμένα, με αντιμετωπίζει σαν να είμαι ένας πραγματικός δημοσιογράφος που προσπαθεί να φέρει μια αλήθεια στο φως.

Είχατε πει σε παλαιότερη συνέντευξή σας πως είχα μια επιφύλαξη για την τηλεόραση, προτού “μπείτε” σε αυτήν. Τώρα, με δύο επιτυχημένες συμμετοχές, πώς κρίνετε την εμπειρία σας;

Όλος αυτός ο κόσμος της τηλεόρασης είναι ένα πεδίο εντελώς ανεξερεύνητο για μένα, που μου γεννά πολύ μεγάλη περιέργεια και πολύ μεγάλη θέληση να το ανακαλύψω. Συνεχώς υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι δεν θα επέλεγα μια χρόνια πορεία στην τηλεόραση σε πράγματα που δεν τα πιστεύω. Ακόμα κι αν αυτό μου δίνει πράγματα και σε θέμα αναγνωρισιμότητας και στο οικονομικό. Συνεχώς θυμίζω στον εαυτό μου ότι θα κάνω μόνο πράγματα που με αφορούν, που τα πιστεύω. Και το «Ναυάγιο» είναι μια σειρά στην οποία πιστεύω πάρα πολύ.

Παράλληλα, καταπιάνεστε και με την συγγραφή. Είναι κάτι με το οποίο θέλετε να ασχοληθείτε περισσότερο στο μέλλον;

Πέρυσι παρουσίασα το πρώτο μου θεατρικό έργο. Νιώθω πολύ χαρούμενος γιατί η παράσταση «Ο συνεργός» και το έργο σαν έργο πήραν πολύ καλές κριτικές, κυρίως από ανθρώπους που εκτιμώ. Είναι ένα κομμάτι που με αφορά αυτή τη στιγμή περισσότερο από όλα τα άλλα είδη τέχνης. Είναι ένας κόσμος μαγικός. Γράφω από πάντα ιστορίες με διαλόγους. Στο Γυμνάσιο παρουσίασα το πρώτο μου θεατρικό έργο, που ήταν μια παρωδία του «Ρωμαίου και Ιουλιέτας» που παίχτηκε κανονικά στο κοινό. Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα έγραφα ένα έργο που θα παιχτεί στο θέατρο, που θα αρέσει και που θα βραβευτεί από το βραβείο κοινού.

Γράφω το επόμενο έργο μου, που έχει να κάνει με την παλιά εθνική και ένα παλιό βενζινάδικο που έχει ξεμείνει εκεί.

Γράφετε κάτι καινούργιο; Θα το δούμε να ανεβαίνει στο θεατρικό σανίδι;

Γράφω αυτή τη στιγμή το επόμενο έργο μου. Είναι ένα έργο που έχει να κάνει με την παλιά εθνική και ένα παλιό βενζινάδικο που έχει ξεμείνει εκεί. Είναι μία συνθήκη ενός παρατημένου δρόμου που πια δεν είναι σε χρήση και παρατημένων ανθρώπων που νιώθουν οι ίδιοι μη ζωντανοί. Ο σκοπός είναι να ανέβει του χρόνου, το επεξεργάζομαι όλο αυτό το διάστημα, αλλά είναι νωρίς.