Νάσος Γκαβέλας: Η γονιδιακή ασθένεια στα 10 και τα σχόλια συναθλητών του ότι “τελείωσε”

Έντεκα ημέρες πέρασαν από την ημέρα που ο Νάσος Γκαβέλας συγκλόνισε τους πάντες και μοίρασε συγκίνηση, κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα (Τ11) στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού.

Το μεσημέρι της Δευτέρας (16/09) ο 24χρονος χρυσός παραολυμπιονίκης βρέθηκε καλεσμένος στο “Στούντιο 4” της ΕΡΤ και μίλησε στη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο για τις δυσκολίες που συνάντησε στην αθλητική πορεία του, τα μηνύματα που του έλεγαν πως “τελείωσε” η καριέρα του αλλά και το πρόβλημα με την όρασή του που αντιμετωπίζει από ηλικία 10 ετών.

“Εμένα η ζωή μου είναι αυτό. Να κάνω τον πρωταθλητισμό μου, να ασχολούμαι με αυτό. Θέλησα, δεν με ανάγκασε κανείς. Παράλληλα με τη σχολή μου, πήρα πτυχίο Ψυχολογίας.. η ζωή μου είναι πρωταθλητισμός και γύρω από αυτό […] η έξοδός μου, η χαρά μου είναι το στάδιο. Ελπίζω όλοι οι άνθρωποι να βρουν αυτό που τους αρέσει και αγαπάνε και να μπορούν και να το κάνουν κιόλας γιατί είναι ευλογία αυτό.

Στη συνέχεια της συνέντευξης, ο Νάσος Γκαβέλας αναφέρθηκε σε όλα εκείνα τα μηνύματα που λάμβανε, τα οποία μόνο υποστηρικτικά δεν ήταν, αφού όταν τραυματίστηκε ο προηγούμενος συνοδός του πολλοί πίστευαν ότι τελείωσε και η καριέρα του ως αθλητή.

“Μετά τον τραυματισμό του συνοδού μου, του Δημήτρη τον Φλεβάρη, με τον οποίο τρέξαμε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Παρίσι και κερδίσαμε, έτρεχα με τον Θοδωρή. Ακυρωθήκαμε στην Ιαπωνία στο Παγκόσμιο τον Μάιο και μετά πήγαμε και στο Πανελλήνιο στη Θεσσαλονίκη και πολλοί αθλητές και κόσμος μου έλεγε ‘τελείωσες’. Μου το έλεγαν! Χαίρομαι που μου το λένε μπροστά μου γιατί και από πίσω μου τα συζητάγανε και τα μάθαινα. Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι ήμουν σε μια δύσκολη ψυχολογική κατάσταση, γιατί όταν τραυματίζεται ένας δικός μου άνθρωπος, που είναι στην ομάδα μου, με επηρεάζει, και κάποιοι άνθρωποι βρίσκουν την ευκαιρία να σε πατήσουν λίγο παραπάνω για να νιώσουν αυτοί όμορφα. Είδα συμπεριφορές που δεν μου άρεσαν και δεν το περίμενα και το είχα κρατήσει μέσα μου”, είπε ο αθλητής.

Ο Νάσος Γκαβέλας μίλησε και για τη γονιδιακή ασθένεια που αντιμετωπίζει, τη νόσο Στάργκαρντ (Stargardt) η οποία προκαλεί προοδευτική μείωση της όρασης, αναφέροντας πως στην αρχή την αντιμετώπιζε σαν πλάκα, λέγοντας στους γύρω του “παιδιά, αρχίζω και δεν σας βλέπω“.

“Ήμουν 10 χρονών όταν άρχισε να εμφανίζεται το πρόβλημα. Είναι μια γονιδιακή πάθηση, ένα γονίδιο η μητέρα μου ένα γονίδιο ο πατέρας μου και με τον καιρό επειδή πήρα εγώ το… Τζόκερ, καταστρεφόταν ο μυς του ματιού και έτσι έγινε. Άκουσα και βλακείες και σωστά πράγματα από γιατρούς και από ανθρώπους, αλλά εμένα δεν με ένοιαζε. Συνέχισα να κάνω αυτό που μου άρεσε. Και μπορεί να μην έβλεπα το μπαλάκι του τένις πλέον, αλλά δεν με ένοιαζε, είχα βρει και στα υπόλοιπα αθλήματα την αγάπη μου”, πρόσθεσε και τόνισε: “Με ένοιαζε ότι συνέχιζα τη ζωή μου, έκανα αυτό που μού άρεσε. Είχα τρέλα με τον αθλητισμό. Τρελαινόμουν με τη μυρωδιά του ταρτάν, γιατί να το στερηθώ αυτό;”

Ο Νάσος Γκαβέλας ερωτηθείς αν καταλαβαίνει σε έναν αγώνα ότι είναι πρώτος, εξήγησε τον τρόπο με τον οποίο μαθαίνει τον αγωνιστικό χώρο. “Δεν θέλω να επηρεαστώ στο τι γίνεται γύρω μου, θέλω να είμαι πολύ συγκεντρωμένος στις κινήσεις μου, αλλά όταν δεν βλέπεις και τρέχεις, εγώ πχ δεν ξέρω ποια είναι η σωστή ευθεία μου. Στο Παρίσι τώρα ήταν σοβαρό παιχνίδι που είχαμε προκριματικό ημιτελικό γιατί αυτό με βοήθησε. Με τον Γιάννη συνεργαζόμαστε τους τελευταίους δύο μήνες και με βοήθησε να καταλάβω τη θέση του δικού του κορμιού με το δικό μου. Δηλαδή, εσείς εδώ ξέρετε ποια είναι η ευθεία του εδάφους και του κόσμου, εγώ δεν το ξέρω αυτό. Το καταλαβαίνω μόνο με την αίσθησή μου […] Κάθε γήπεδο εγώ το περπατάω πριν τρέξουμε. Στους Παραολυμπιακούς στο Παρίσι ήταν το μόνο γήπεδο που δεν μπήκα πριν αγωνιστούμε. Γιατί όταν το περπατάω είναι σαν να το βλέπω. Το αντιλαμβάνομαι πώς είναι, κάθε μέτρο, κάθε βήμα, όλες τις διαδρομές τις περπατάω για να καταλάβω τι αισθάνομαι γύρω μου, τι ερεθίσματα παίρνω”, είπε.

Τέλος, ο Νάσος Γκαβέλας μίλησε για την προσβασιμότητα στην Αθήνα τονίζοντας ποια προβλήματα αντιμετωπίζει ο ίδιος. “Στην Αθήνα είναι πολύ δύσκολο να κινηθείς. Περπατούσαμε με τον γαμπρό μου και μου λέει ‘τώρα συνειδητοποιώ πόσο χάλια είναι τα πεζοδρόμια στην Αθήνα’. Είναι απίστευτο αυτό το πράγμα. Έχουν μπει ελάχιστα ηχητικά φανάρια. Με ενοχλεί που θα πέσω κάτω και θα χτυπήσω. Η καθημερινότητα είναι πολύ δύσκολη. Και εγώ λέω ‘οκ είμαι όρθιος’, κάποιος άλλος σε αμαξίδιο;”, αναρωτήθηκε.