Ο Λάκης Λαζόπουλος ξέρει ότι οι “Δέκα μικροί Μήτσοι” είναι από άλλη εποχή

Η ρετρό εισαγωγή με τα ασπρόμαυρα κουνημένα πλάνα και την μελαγχολική μελωδία (του Νίκου Δανίκα) θαρρείς βγαλμένη από λατέρνα του ’50 θα έπρεπε να μας προκαταβάλει. Τα σεμέν στην τηλεόραση και το πλαστικό τραπεζομάντηλο στο τραπέζι της κουζίνας της Ελενίτσας το ίδιο. Θα ερχόταν μια μέρα, που και οι δέκα, οι “10 Μικροί Μήτσοι” θα γίνονταν κλασικοί. Κομμάτι της ιστορίας μας της τηλεοπτικής, αλλά και της εθνικής γενικότερα σε μια εποχή που για μας τους τριαντάρηδες αποτέλεσε κυριολεκτικά και μεταφορικά τα χρόνια της αθωότητας, από τα οποία κάποιοι μας έσυραν βίαια στην άνοστη, μίζερη Ελλάδα της κρίσης.

Έτσι, η είδηση πως οι Μήτσοι του Λάκη Λαζόπουλου θα έπαιρναν σάρκα και οστά ξανά 26 χρόνια μετά την πρώτη τους εμφάνιση στην ελληνική τηλεόραση ήρθε σαν μικρό παυσίπονο. Σαν την ανάγκη να γυρίσεις – έστω και νοερά, αναγκαστικά νοερά – πίσω σε κάτι, σε μια κατάσταση, σε ένα πρόσωπο που σε έκανε να αισθάνεσαι όμορφα. Δεν είναι η πρώτη επιστροφή στο παρελθόν που επιβάλει η εποχή μας, σε μια ακόμη περίτρανη απόδειξη πως έγινε τόσο άγονη η γη μας, που τίποτε νέο, δημιουργικό και ολόφρεσκο δεν φυτρώνει πια εδώ. Κι έτσι παρηγορούμαστε με κονσέρβες του παρελθόντος.

Το Σάββατο 31 Μαρτίου η χήρα Μήτση, ο Τζίμης και η ζάμπλουτη Μήτση θα πάρουν ξανά θέση στην καθημερινότητά μας. Για λίγο, καθώς ο Λάκης Λαζόπουλος ξέρει ότι τα αποκυήματα της ευφάνταστης φαντασίας του, την έχουν γράψει την ιστορία τους. “Αυτοί έγραψαν μια ιστορία, δεν έχουν να διεκδικήσουν τίποτα, να γράψουν κάτι” θα μας δηλώσει ενώ μας ξεναγεί στη γιάφκα των Μήτσων του. Το στούντιο όπου αναγεννιούνται από τις στάχτες τους οι χαρακτήρες μιας από τις πιο διαχρονικές και επιτυχημένες σατιρικές εκπομπές.

Ο δημιουργός τους μοιάζει ξανά σαγηνευμένος από τον κόσμο αυτό που ο ίδιος έπλασε πριν από πολλά χρόνια. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν τον προβλημάτισε αυτή η επιστροφή. Έχοντας το δίλημμα για το αν πρέπει να “πειράξει” κάτι που έχει φτιάξει με μεράκι και κόπο και έχει αφήσει ιστορία. “Είχα την αίσθηση ότι θα μου άρεσε να δω αν αυτοί οι χαρακτήρες μπορούν να υπάρξουν. Να μην φοβηθείς να τους δεις πως είναι καθώς μεγαλώνουν. Ήθελα να δω αν θα νικήσει η εικόνα ή ο χαρακτήρας” μας εξηγεί.

Βρισκόμαστε αναμφισβήτητα σε μια άλλη εποχή πια και ο Λαζόπουλος έχει πλήρη επίγνωση του γεγονότος. Άλλωστε οι Μήτσοι δεν έρχονται για να μείνουν. Περνούν από την τηλεόραση ως γλυκιά ανάμνηση, ως αποτύπωμα μιας άλλης γενιάς που δυσκολεύεται να παρακολουθήσει το σήμερα και κυρίως με στόχο να αποκτήσουν το φινάλε που τους αξίζει. “Έχω συναίσθηση ότι μπαίνω σε μια άλλη εποχή που έχουν αλλάξει τα πράγματα. Δεν έρχομαι να διεκδικήσω κάτι, δεν έρχομαι να πάρω κάτι γιατί έτσι κι αλλιώς αυτό θα κλείσει. Είναι ένα κλείσιμο αυτής της ιστορίας”. Στον ΑΝΤ1 θα βρεθούν για έξι όλα κι όλα επεισόδια, σε μια δόση που δεν κάνει κατάχρηση της νοσταλγικής τους δύναμης.

Όσο κι αν έχει λοιδορηθεί, όσο κι αν όσοι ασχολούνται μαζί της μοιάζουν να κάνουν ό, τι μπορούν για να την εκπορνεύσουν, η τηλεόραση είναι ένα πανίσχυρο μέσο. Η βόλτα ανάμεσα στα σκηνικά των Μήτσων το επιβεβαίωσε αυτό πανηγυρικά. Μπαίνοντας στο πλατό, το καρτοτηλέφωνο του Τζίμη από την Λάρισα ξύπνησε μνήμες από το παρελθόν, την ώρα που οι δύο Σαλονικείς (Λαζόπουλος – Σταρόβας) στο μπαλκόνι με τις ορτανσίες έσπρωχναν τη γλώσσα να αναφωνήσει “ρε μαλλλάκα” με παχύ λάμδα. Κι ύστερα το χρυσό ανάκλιντρο με το χρυσό τηλέφωνο, οι φυλακές – η ατάκα “τι τραβάμε κι εμείς οι χορεύτριες” είναι πιο cult και από το cult – η μικροαστική κουζίνα της Ελενίτσας, τα πλημμυρισμένα από χάπια ράφια στο σαλόνι των γέρων (επική λεπτομέρεια το μπουκέτο από συσκευασίες φαρμάκων στο βάζο), το γραφείο του αστυνομικού τμήματος που ακόμη αποπνέει Αλίκη Βουγιουκλάκη. Σε πνίγει η νοσταλγία.

Ακούγοντας όμως τον ίδιο τον δημιουργό αυτού του κόσμου να δίνει το στίγμα των Μήτσων στην Ελλάδα του 2018 δεν μπορείς παρά να αδημονείς να τους δεις ξανά. Όπως τους φίλους από το σχολείο που έχεις να τους μιλήσεις από τότε που άφησες για πάντα πίσω σου το προαύλιο. Πιθανότατα δεν θα είναι εκείνοι που γνώριζες, ίσως ακόμη να γεννήσουν μέσα σου μια απογοήτευση για μια εικόνα του παρελθόντος που δεν κατάφερες να βρεις, όσο και αν τα πρόσωπα και οι ήχοι ήταν ξανά εκεί. Όμως οι άνθρωποι που βρήκαν το δρόμο για την καρδιά σου, μένουν για πάντα εκεί έστω και σαν κορνίζα στο τραπεζάκι του σαλονιού.

Με αυτή τη νοσταλγική αίσθηση η πρεμιέρα των 10 μικρών Μήτσων στον ΑΝΤ1 το Σάββατο έχουμε την αίσθηση ότι μπορεί να αποβεί λυτρωτικά μοιραία.