Τρεις Χάριτες: Εσύ ξέρεις πώς τελείωσε η κωμική σειρά του MEGA;

“Η ζωή δεν τελειώνει σε ένα σίριαλ. Η ζωή συνεχίζεται”! Με αυτή τη φράση έμπαινε ο επίλογος στη σειρά “Τρεις Χάριτες” στις 20 Απριλίου του 1992. Η Όλγα, η Μαρία και η Ειρήνη αποχαιρετούσαν δια παντός τους τηλεθεατές που τους αγάπησαν και τους ξεχώρισαν στο νεοσύστατο τότε μεγάλο κανάλι. Σήμερα, 25 χρόνια μετά, θυμόμαστε τους λόγους που μια σειρά σαν τις “Τρεις Χάριτες” γνώρισε τόσο μεγάλη επιτυχία και τις αιτίες που ένα σίριαλ από τα πρώτα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης, έχει περάσει στο πάνθεον της ελληνικής μυθοπλασίας και θεωρείται πια σήμερα κλασική ελληνική κωμωδία.  

Το NEWS 247 μίλησε με τον συνδημιουργό (υπέγραφε το σενάριο με τον Θανάση Παπαθανασίου) και συμπρωταγωνιστή (υποδυόταν τον Ανδρέα Χαρίτο) της σειράς, Μιχάλη Ρέππα, “ξετρύπωσε” φωτογραφικό υλικό από τα παρασκήνια της σειράς που προβλήθηκε για πρώτη φορά στις αρχές του ’90 και θυμήθηκε και πάλι μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία εκείνης της τηλεοπτικής παραγωγής που την κάνουν τόσο ξεχωριστή.

Οι κλασικές… Τρεις Χάριτες

Τρεις αδερφές τις οποίες υποδύονταν η Άννα Παναγιωτοπούλου, η Νένα Μεντή και η Μίνα Αδαμάκη, καταλήγουν να συγκατοικούν και πάλι μετά από χρόνια, στο πατρικό τους σπίτι. Μαζί με τη θεία τους Μπεμπέκα και τον μικρό τους αδερφό Ανδρέα θα εμπλακούν με κωμικό τρόπο σε μια σειρά από ευτράπελα μέχρι να καταφέρουν στηρίζοντας η μία την άλλη να βρουν και πάλι το δρόμο τους στη ζωή.

Τη χαρακτηριστική μουσική των τίτλων αρχής υπέγραφε ο πρωτότοκος γιος του Μίμη Πλέσσα, Αντώνης, σε ένα ορχηστρικό κομμάτι που χάριν της σειράς πήρε το όνομα “Τρεις Χάριτες” και το οποίο το δίχως άλλο αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά anthem ελληνικής σειράς μαζί με εκείνο που άνοιγε τους τίτλους του “Ρετιρέ” και των “Απαράδεκτων”.

Ιδιαίτερα πρωτοποριακό υπήρξε και το κόνσεπτ των τίτλων αρχής, όπου οι τρεις πρωταγωνίστριες έπαιρναν θέση σε έναν “αναγεννησιακού τύπου” ψηφιακό καμβά αναπαριστώντας τον διάσημο πίνακα του Ραφαήλ “Τρεις Χάριτες”, καθώς και αναπαραστάσεις των αρχαίων θεών της γοητείας σε τέμπλο που βρέθηκε στην Αφροδισιάδα της Μικράς Ασίας.

Και μπορεί ως γνήσιες απόγονοι των μυθικών πλασμάτων από όπου δανείστηκαν το όνομά τους, να έφεραν μπόλικη από τη γοητεία, την ομορφιά και τη δημιουργικότητα των τέκνων του Δία – ο Μιχάλης Ρέππας μας εξομολογείται πως συχνά σαγηνευόταν από τις τρεις ηθοποιούς και τον τρόπο που υποδύονταν τους ρόλους που εκείνος τους είχε γράψει – ωστόσο οι “Τρεις Χάριτες” ήταν σύγχρονες γυναίκες, καλά τοποθετημένες στην εποχή τους. Υπήρξαν “οι πρώτες γυναικείες φιγούρες στο μεγάλο λαϊκό – εμπορικό – θέαμα, που παρουσιάζονταν σαν αυτάρκεις οικονομικά και αυτόνομες προσωπικότητες” σημειώνει ο συγγραφέας.

Η Όλγα (ηθοποιός Άννα Παναγιωτοπούλου) ήταν χήρα, η Μαρία (Νένα Μεντή) χωρισμένη και η Ειρήνη (Μίνα Αδαμάκη) ανύπαντρη κι όμως αυτό ούτε τις στιγμάτιζε, ούτε και τις βάραινε. Κάθε μια τους υπήρξε αυτόνομη και επιτυχημένη σε αυτό με το οποίο καταπιανόταν. “Ζούσαν σαν “εύθυμες γεροντοκόρες” και δεν τους έλειπε τίποτα. Αντίθετα από κάθε γυναικείο χαρακτήρα της παραδοσιακής μας κωμωδίας όπου η γυναίκα κρατούσε τον προαιώνιο κλασσικό της ρόλο” σχολιάζει χαρακτηριστικά ο Μιχάλης Ρέππας.

Το τελευταίο επεισόδιο

Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: Την Όλγα Χαρίτου υποδύεται στο σίριαλ εντός της σειράς, η Ρένια Λουιζίδου

Το 90ο ήταν και τελευταίο επεισόδιο που έριξε αυλαία στη θρυλική πλέον σειρά σαν σήμερα πριν από 25 χρόνια. Η Όλγα, η Μαρία και η Ειρήνη βλέπουν τη ζωή τους να γίνεται σίριαλ στην τηλεόραση, δια χειρός Ανδρέα, του μικρού τους αδερφού , ο οποίος αποφασίζει να ξεδιπλώσει το συγγραφικό του ταλέντο εμπνεόμενος από την καθημερινότητα της οικογένειάς του. Για τους νεότερους που ίσως απορήσουν, το επεισόδιο είναι μια πρώτη παρωδία της καθημερινής σειράς “Λάμψη” που εκείνη την εποχή σημείωνε τεράστια τηλεοπτική επιτυχία. Άλλωστε, το δίδυμο Ρέππας – Παπαθανασίου αποδείχτηκαν μετρ της παρωδίας, με αποκορύφωμα την κινηματογραφική τους επιτυχία “Το Κλάμα Βγήκε Απ’ τον Παράδεισο”.

Δείτε το τελευταίο επεισόδιο:

Τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους. Το σίριαλ μπήκε στο πρόγραμμα του MEGA λίγους μήνες μετά την πρώτη προβολή σήματος από το πρώτο ιδιωτικό κανάλι και συγκεκριμένα το Φλεβάρη του 1990. Έκτοτε, κάθε εβδομάδα και για 90 συναπτά επεισόδια σημείωνε ασύλληπτες τηλεθεάσεις. Σύμφωνα με στοιχεία του σταθμού, ο μέσος όρος τηλεθέασης της σειράς καθ’ όλη τη διάρκεια της προβολής της αυτά τα δύο και πλέον χρόνια ήταν 56,6%.

Και μπορεί η Άννα Παναγιωτοπούλου να είχε στις “πλάτες της” μια μεγάλη επιτυχία υποδυόμενη την “Μαντάμ Σουσού”, για τις Νένα Μεντή και Μίνα Αδαμάκη όμως, η σειρά αποτέλεσε χωρίς αμφιβολία μια πρώτης τάξεως αφετηρία για να γίνουν ευρύτερα γνωστές στο ελληνικό κοινό.

Το ίδιο άλλωστε ισχύει και για το συγγραφικό δίδυμο Ρέππα Παπαθανασίου που μας συστήθηκε τηλεοπτικά για πρώτη φορά με εκείνη τη σειρά και έκτοτε έχει να επιδείξει δεκάδες τηλεοπτικά, κινηματογραφικά και θεατρικά έργα που αγαπήθηκαν ιδιαίτερα από το κοινό. Όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο Μιχάλης Ρέππας “για τις ‘Χάριτες’ αισθάνομαι μόνο αγάπη και ευγνωμοσύνη. Φαντάζομαι το ίδιο και ο Θανάσης (σσ. Παπαθανασίου). Γιατί οι Χάριτες ήταν η ληξιαρχική πράξη της εγγραφής μας στην συντεχνία μας”.

Τα τελευταία χρόνια που η χώρα βιώνει μια σοβαρή κρίση ταυτότητας, σειρές όπως οι Τρεις Χάριτες κάνουν πολλούς να αναπολούν μια άλλη εποχή, την οποία παρακολουθώντας από απόσταση ίσως και να εξιδανικεύουμε. Η νοσταλγία και οι ματιές στο παρελθόν είναι όμορφες και νοσταλγικές. Ωστόσο, την απάντηση στην κατεύθυνση που θα ήταν προτιμότερο να πάρουμε δίνει ο ίδιος ο κ. Ρέππας, απαντώντας στο ερώτημα, αν θα επιχειρούσε με το συγγραφικό του δίδυμο μια σειρά όπως οι “Χάριτες”, σήμερα. “Ότι είχαμε να πούμε γύρω από τα οικογενειακά “σιτ-κομ” το είπαμε. Καιρός για τους νεώτερους” σχολιάζει.

Ο Μιχάλης Ρέππας μιλά για τις Τρεις Χάριτες

Καθώς γεννήθηκε η ιδέα να αφιερώσουμε αυτή τη δημοσίευση στη σειρά που συνόδευε την πρώτη μας νιότη και συνδέθηκε με τις εικόνες από την παιδικής μας ηλικία, ο Μιχάλης Ρέππας δέχτηκε με χαρά να απαντήσει σε ορισμένες ερωτήσεις για εκείνη την εποχή. Παρακάτω παραθέτουμε αυτούσια τη μίνι συνέντευξη που μας παραχώρησε:

Τι είναι αυτό που θυμάσαι πιο έντονα από τη σειρά;

Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο να θυμάμαι. Ήταν μια άψογη συνεργασία που είναι αδύνατον να αξιολογήσω γιατί όπου υπάρχει αγάπη, δεν μπορεί να υπάρξει αξιολόγηση. Και για τις ‘Χάριτες’ αισθάνομαι μόνο αγάπη και ευγνωμοσύνη. Φαντάζομαι το ίδιο και ο Θανάσης (σσ. Παπαθανασίου). Γιατί οι Χάριτες ήταν η ληξιαρχική πράξη της εγγραφής μας στην συντεχνία μας. Υποθέτω ότι θα υπήρξαν και κακές στιγμές και εντάσεις και αντιθέσεις αλλά πια έχουν σβήσει από την μνήμη μου.

για τις ‘Χάριτες’ αισθάνομαι μόνο αγάπη και ευγνωμοσύνη

Κατά την άποψή σου, ποιος ήταν ο παράγοντας της τόσο μεγάλης επιτυχίας;

Πρώτα απ’ όλα ο Θανάσης και εγώ πιστεύουμε πως οτιδήποτε κάνει σημαντική επιτυχία έχει πολύ σοβαρούς λόγους. Η σημαντική επιτυχία δεν οφείλεται ποτέ στην προώθηση ή στην διαφήμιση του έργου. Υπάρχουν πολύ σημαντικές ανάγκες σε μια κοινωνία που τις ικανοποιεί το συγκεκριμένο έργο, που έχει απήχηση. Πολύ καιρό μετά τις ‘Χάριτες’ σκεφτήκαμε τι μπορεί να συνέβη. Η πιο ικανοποιητική απάντηση που δώσαμε είναι η εξής:

Στρατιές γυναικών φαίνεται πως καθρεφτίζονταν στις τρεις κωμικές ηρωίδες μας

Στις αρχές της δεκαετίας του 90 προφανώς οι γυναίκες που έβγαιναν στην ζωή με ένα αίτημα ανεξαρτησίας, αυτοπροσδιορισμού και οικονομικής αυτονομίας ήταν πολλές. Πάρα πολλές. Στρατιές γυναικών που φαίνεται πως καθρεφτίζονταν στις τρεις κωμικές ηρωίδες μας. Γιατί οι “Τρεις Χάριτες” ήταν οι πρώτες γυναικείες φιγούρες στο μεγάλο λαϊκό – εμπορικό – θέαμα, που παρουσιάζονταν σαν αυτάρκεις οικονομικά και αυτόνομες προσωπικότητες. Που από τους άντρες ζητούσαν μόνο τον έρωτα και όχι τον ετεροπροσδιορισμό της “κυρίας του κυρίου”.

οι Χάριτες ουδέποτε εκδήλωσαν την ανάγκη να στεφανωθούν κάποιον για να νοιώσουν ολοκληρωμένες κοινωνικά

Με δυο λόγια οι Χάριτες ουδέποτε εκδήλωσαν την ανάγκη να στεφανωθούν κάποιον για να νοιώσουν ολοκληρωμένες κοινωνικά ή ψυχολογικά. Ζούσαν σαν “εύθυμες γεροντοκόρες” και δεν τους έλειπε τίποτα. Αντίθετα από κάθε γυναικείο χαρακτήρα της παραδοσιακής μας κωμωδίας όπου η γυναίκα κρατούσε τον προαιώνιο κλασσικό της ρόλο. Ακόμα και τεράστιας δυναμικής σταρ όπως η Βουγιουκλάκη έκαναν καριέρα σαν “πονηρά θηλυκά, κατεργάρες γυναίκες” που επιβάλλονταν στον άντρα με κατεργαριά και πονηριά και όχι ντιρέκτ. Έχουμε την περηφάνια να πούμε ότι οι Χάριτες υπήρξαν οι πρώτες γυναίκες στο ελληνικό λαϊκό θέαμα που αντιμετώπισαν τους άντρες ισότιμα.

Έχουμε την περηφάνια να πούμε ότι οι Χάριτες υπήρξαν οι πρώτες γυναίκες στο ελληνικό λαϊκό θέαμα που αντιμετώπισαν τους άντρες ισότιμα

Εξιστόρισέ μας ένα στιγμιότυπο από την περίοδο εκείνη, πίσω ή και μπροστά από τις κάμερες, που σου έχει αποτυπωθεί πιο έντονα

Τα γέλια. Γελούσαμε πολύ. Πολλές σκηνές τις κατέστρεφα εγώ επειδή γελούσα σαν ηλίθιος. Γιατί αντί να κοιτάξω να παίξω το ρόλο μου, καθόμουνα και χάζευα τις ‘Χάριτες’ πως έπαιζαν και γελούσα σαν θεατής. Τόσο χαζός ήμουνα.

αντί να κοιτάξω να παίξω το ρόλο μου, καθόμουνα και χάζευα τις ‘Χάριτες’ πως έπαιζαν και γελούσα σαν θεατής

Θα γύριζες ξανά μια παρόμοια σειρά;

Όχι. Νομίζουμε (ο Θανάσης κι εγώ) πως ότι είχαμε να πούμε γύρω από τα οικογενειακά “σιτ-κομ” το είπαμε. Καιρός για τους νεώτερους.