Ιστορίες αγάπης: Μητρότητα δεν είναι η γέννα αλλιώς δε θα ήταν γεμάτα τα ιδρύματα

Ο Σ. Ν, η Κ. Μ και η Ε. Μ είναι τρεις άνθρωποι που ήθελαν να δώσουν απλόχερα την αγάπη τους σε ένα παιδί, να το αγκαλιάσουν, να το φροντίσουν και να το δουν να μεγαλώνει.

Ο Σ. Ν φρεσκοπαντρεμένος, η Κ. Μ μητέρα ήδη δύο παιδιών και η Ε. Μ μια γυναίκα ανύπαντρη, είναι τόσο διαφορετικοί αλλά συνάμα τόσο ίδιοι. Η ιστορία του καθενός είναι μοναδική, όπως και η αγάπη που ήθελαν να διοχετεύσουν σε ένα μικρό πλασματάκι.

“Δεν μου πήρε πάνω από 10” να νιώσω μπαμπάς”

Ο 35χρονος Σ. Ν και η σύζυγός του έχουν παντρευτεί προσφάτως και από καιρό ήθελαν στο σπίτι τους να ακουστούν παιδικά βηματάκια που θα ολοκλήρωναν την ευτυχία τους.  Μετά από μερικές αποτυχημένες εξωσωματικές αποφάσισαν να υιοθετήσουν ένα παιδάκι.

“Στο μυαλό μου από έφηβος είχα την υιοθεσία σαν την πράξη της υπέρτατης ανθρωπιάς”, μας εξομολογείται ο Σ. Ν, ο οποίος είχε την υιοθεσία πάντα μέσα στο μυαλό του.

“Στα 18 μου ήθελα να υιοθετήσω ένα παιδί από την Αφρική. Αργότερα, όταν είδα μια ταινία γυρισμένη στη Καμπότζη και είδα τη πείνα που υπάρχει, ήθελα να πάω στο μακρινό μέρος αυτό της Ασίας  και να επιστρέψω στην Αθήνα με ένα παιδί”, λέει και συνεχίζει πως “η υιοθεσία είναι κάτι το ιερό. Δεν είναι αυτοκίνητο, σκάφος, ρούχο για να επιλέγεις τι σου αρέσει. Βέβαια δεν πρέπει να κατηγορούμε κάποιους που το κάνουν γιατί πολύ απλά αυτή είναι η νοοτροπία τους. Μέχρι εκεί αντέχουν, μέχρι εκεί μπορούν. Ο κάθε άνθρωπος στην υιοθεσία ξεπερνά πιστεύω τον εαυτό του”.

Η πρώτη συνάντηση με την 28 ημερών τότε κόρη του (τώρα είναι 22 μηνών) ήταν ανατριχιαστική όπως μας λέει. “Δεν μου πήρε πάνω από δέκα δευτερόλεπτα να νιώσω μπαμπάς. Συνέβη κάτι μαγικό και συνάμα συγκινητικό”.

“Αυτό που θυμάμαι τις πρώτες μέρες που την πήραμε σπίτι είναι ότι η σύζυγός μου συμπεριφέρθηκε λες και το είχε γεννήσει η ίδια!”, λέει και προσθέτει πως όλες οι αντιδράσεις της ήταν ολόιδιες με όσες κυοφορούν ένα παιδί εννέα μήνες στη κοιλιά τους.

“Η μητρότητα δεν είναι εννέα μήνες ενός εμβρύου στην κοιλιά μιας μάνας. Συμπέρασμα λοιπόν ότι η υιοθεσία είναι επιλογή ζωής και ανθρωπιάς. Δυστυχώς ακόμα και σήμερα είναι ταμπού στην Ελλάδα”, τονίζει.

Μεταξύ άλλων ο Σ. Ν μας λέει πως όπως όλα τα παιδάκια προς υιοθεσία έτσι και το παιδί του κρύβει πίσω του μια τραγική ιστορία των φυσικών γονιών του.

“Προσωπικά για συναισθηματικούς λόγους δε θέλησα να μάθω περισσότερα από όσα έπρεπε να ξέρω”, σημειώνει.

“Όταν κοιτάω τη μικρή μου δεν υπάρχει κρίση, μιζέρια”

Ερωτηθείς για το κατά πόσο έχει αλλάξει η ζωή του μετά την υιοθεσία της μικρής, μας αναφέρει ότι βλέποντάς την δεν υπάρχει κρίση, μιζέρια, ρουτίνα. “Η ζωή είναι όμορφη μαζί με την μικρή μας όσο κουρασμένος και να είμαι από τη δουλειά, όσο τσαντισμένος, με ηρεμεί η παρουσία της”.

Αν και η κόρη του είναι ακόμα μικρή, ο Σ. Ν έχει σκεφτεί από τώρα πως εκείνος και η σύζυγός του θα της μιλήσουν για το γεγονός ότι δεν είναι οι βιολογικοί της γονείς.

“Σίγουρα θα μιλήσουμε  με κάποιον ειδικό. Οι κοινωνικοί λειτουργοί προτείνουν ορισμένα βιβλία τα οποία καλό να είναι κανείς να τα διαβάσει. Ωστόσο δε πιστεύω ότι πρέπει ότι λένε να τα εφαρμόζουμε κατά γράμμα γιατί  κάθε παιδί έχει τον δικό του ψυχικό κόσμο”, μας λέει και προσθέτει πως “Ακόμα είναι νωρίς και δεν υπάρχει λόγος να αγχωνόμαστε”.

Αν κάποια στιγμή θελήσει να αναζητήσει τους φυσικούς της γονείς, μας απαντά πως θα είναι εκεί να τη βοηθήσει.

“Έμαθα για το θεσμό της αναδοχής από ένα ρεπορτάζ”

“Η πρώτη φορά, που άκουσα για το θεσμό της αναδοχής για τα παιδιά του Ιδρύματος ” Μητέρα”, ήταν σε ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ το καλοκαίρι του 2011″, αναφέρει η 42χρονη Ε. Μ, συμπληρώνοντας ότι μέχρι τότε είχε την εντύπωση, ότι η αναδοχή λειτουργούσε με διαφορετικό τρόπο, όπως π.χ αυτός της Actionaid.

“Σε εκείνο το ρεπορτάζ, όμως, παρουσιάζονταν διάφορες ανάδοχες οικογένειες, εκ των οποίων και μια μονογονεϊκή, καθώς και περιπτώσεις παιδιών και γινόταν παρουσίαση στο χώρο και στο έργο του ιδρύματος”, λέει, τονίζοντας πως την επόμενη κιόλας μέρα έψαξε για την ιστοσελίδα του Ιδρύματος, και είδε, ότι όντως επιτρέπεται η αναδοχή παιδιού σε ” όσους έχουν την ειλικρινή διάθεση να φροντίσουν και να βοηθήσουν ένα παιδί” με το να αναλάβουν τη φροντίδα και ανατροφή του μέσα στο σπίτι τους και όχι από μακριά.

“Οι ανάδοχοι γονείς θεωρούνται συνεργάτες του ΜΗΤΕΡΑ και έχουν σε σταθερή βάση βοήθεια  από την ομάδα ειδικών του Ιδρύματος. Και το βασικότερο είναι, ότι δεν είναι απαγορευτικό σε μεμονωμένα άτομα, κάτι που στην υιοθεσία είναι σχεδόν ακατόρθωτο”.

“Έτσι, αφού το σκέφτηκα για ένα διάστημα, αποφάσισα, ότι ήθελα να κάνω αυτή την κίνηση, και το Σεπτέμβριο επισκέφτηκα το Ίδρυμα για να πάρω περισσότερες πληροφορίες”, μας λέει και προσθέτει πως ένα μήνα αργότερα κατέθεσε την αίτησή της, αφού είχε κάνει σαφές, ότι την ενδιέφερε να αναλάβει την φροντίδα ενός παιδιού, χωρίς να την ενδιαφέρουν υπόλοιπα χαρακτηριστικά, δηλ. ηλικία ή φύλο.

“Απλά παρακάλεσα να είναι κάποια περίπτωση, στην οποία εγώ να μπορώ να αντεπεξέλθω”, αναφέρει. “Δεν θεωρώ, ότι αντιμετώπισα προβλήματα γραφειοκρατικά λόγω του γεγονότος, ότι είμαι ανύπαντρη, γιατί στις διαδικασίες του Ιδρύματος για την αναδοχή παιδιού αυτό από μόνο του δεν είναι ανασταλτικός παράγοντας”, προσθέτει και σημειώνει πως “το Ίδρυμα ακολουθεί συγκεκριμένους κανόνες και διαδικασίες, με βασικό γνώμονα την καλύτερη εξέλιξη των παιδιών. Στη δικιά μου περίπτωση η εξέλιξη των διαδικασιών γινόταν με σταθερούς ρυθμούς, και πάντα σε συνεννόηση με την αρμόδια κοινωνική λειτουργό. Κάπως χρονοβόρο ήταν το κομμάτι των ιατρικών εξετάσεων, αλλά αυτό σχετίζεται με το πώς λειτουργεί το  κρατικό σύστημα Υγείας”.

“Κατά τη διάρκεια του επόμενου χρόνου έγιναν οι απαραίτητες διαδικασίες, μου απάντησαν θετικά στην αίτησή μου, και το Σεπτέμβριο του 2012 ενημερώθηκα από την αρμόδια κοινωνική λειτουργό, ότι υπήρχε μια πρόταση για ένα δίχρονο κοριτσάκι, το οποίο μου είχαν προτείνει”.

“Η ζωή μου πλέον είναι παιδοκεντρική”

Περιγράφοντάς μας την πρώτη φορά που την είδε μας πως την πέτυχε την ώρα του παιχνιδιού, όπου μόλις είχε σπρώξει έναν άλλο μπόμπιρα, για να ανέβει σε ένα κουνιστό αλογάκι.

“Εννοείται, πως με το που την είδα, αποφάσισα αμέσως να προχωρήσω και να ξεκινήσουμε με τις 2 εβδομάδες της προσαρμογής, οι οποίες είναι απαραίτητες τόσο για την εξοικείωση παιδιού-γονέα όσο και για την προετοιμασία του σπιτιού”.

“Βέβαια τίποτα δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για αυτά που θα συμβούν, ειδικά κατά τη διάρκεια των πρώτων εβδομάδων, και για τον τρόπο, με τον οποίο το κάθε παιδάκι αντιδρά στην αλλαγή περιβάλλοντος και ζωής”, τονίζει και μας αναφέρει πως η μικρή της δυσκολεύτηκε αρκετά στη διαδικασία του ύπνου, δηλαδή στο να κοιμάται σε ένα καινούργιο χώρο μόνη της.

“Εκείνες τις ημέρες είχα καθημερινή επικοινωνία με την κοινωνική λειτουργό και την ψυχολόγο του Ιδρύματος και βοηθήθηκα ακολουθώντας ένα σταθερό πρόγραμμα καθημερινότητας και συμπεριφοράς” μας λέει.

“Η ζωή μου πλέον είναι «παιδοκεντρική» και όχι εγωκεντρική, και όλες οι δραστηριότητες, καθώς και ο βραχύχρονος προγραμματισμός γίνονται βάση των αναγκών της μικρής. Η επικοινωνία με την αρμόδια ομάδα του Ιδρύματος γίνεται σε τακτά διαστήματα, και από εκεί παίρνω συμβουλές και οδηγίες, γιατί κάποια στιγμή, όταν η μικρή θα μιλάει κανονικά πλέον, θα πρέπει να ενημερωθεί και για το είδος της σχέσης μας. Άλλωστε στα παιδιά δίνεται η δυνατότητα – μετά το 18ο έτος- να ενημερωθούν για τους φυσικούς τους γονείς, και συμφωνώ, ότι θα πρέπει να είναι προετοιμασμένα”.

“Σήμερα διανύουμε τον έκτο μήνα συνύπαρξης και, παρότι η ζωή μου έχει αλλάξει κατά 180 μοίρες, εύχομαι να τους χιλιάσουμε”, καταλήγει.

“Είχα ήδη 2 παιδιά, η αναδοχή απλά προέκυψε”

Η 57χρονη Κ.Μ. κόντευε να ξεχάσει πως είναι να έχεις ένα μικρό πλασματάκι να τριγυρνά γύρω από τη φούστα σου αφού ο γιος της είναι πια 40 ετών και η κόρη της έχει πατήσει τα 30. Όμως η μοίρα έμελλε να της το θυμίσει.

“Έτυχε στην πορεία της ζωής μου να γνωρίσω τη μικρούλα μου και να γίνει η αναδοχή. Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα και για υιοθεσία, απλά έτσι ξεκίνησε, έτσι έχει μείνει και ίσως αργότερα να γίνει και αυτό, ό,τι μου πουν”, μας λέει.

“Δε σκέφτηκα ποτέ πως ήθελα να γίνω ανάδοχος καθώς είχα ήδη δύο παιδιά, απλά μου προέκυψε”, αναφέρει.

“Έτσι απλά έτυχε να γνωρίσω τη μικρή μου, να την αγαπήσω και να θέλω να την πάρω σπίτι”, μας εξομολογείται.

“Τη συνάντησα από κάποιον γνωστό επειδή έπρεπε να κάνει κάποιες επεμβάσεις και ήμουν η συνοδός της. Ξεκίνησα σαν συνοδός της για να βοηθήσω ένα παιδάκι, και την αγάπησα και έγινα η μητέρα της”, μας λέει και η φωνή της παίρνει χρώμα.

“Την πρώτη φορά που τη συνάντησα, ήταν μόλις 4μισυ μηνών. Είχε μόλις κάνει μια επέμβαση και την είδα μετά από χειρουργείο μίας ώρας, μου θύμισε αμέσως την μεγάλη μου κόρη όταν ήταν μωρό”, σημειώνει και προσθέτει πως “Δεν το σκέφτηκα λεπτό, έτσι απλά αποφάσισα να την πάρω σπίτι”.

“Ίσως ήταν το τυχερό για μένα και για εκείνη”, μας λέει.

“Όσοι δεν μπορούν να καταλάβουν μέσα τους δεν μας αφορούν κιόλας”

Μάλιστα μας αναφέρει πως η κόρη της, η οποία τώρα είναι 7 ετών τα ξέρει όλα.

“Μου είχαν δώσει κάποιες συμβουλές από το Μητέρα αλλά η αγάπη σε βοηθάει να βρεις τον τρόπο που δεν θα ενοχλήσει ή θα πληγώσει και δεν είχαμε κανένα πρόβλημα”, αναφέρει και συμπληρώνει πως δεν αντέδρασε περίεργα αφού γνώρισε την ίδια και την οικογένεια από μηνών.

“Αν ποτέ θελήσει να γνωρίσει τους βιολογικούς της γονείς εμείς θα τη βοηθήσουμε”, μας λέει και τονίζει πως “πρέπει να ξέρει τις ρίζες της, με ενδιαφέρει το καλό της και εάν αυτό επιθυμεί θα είμαι δίπλα της. Δε θέλω να μείνουν στην ψυχή της αναπάντητα ερωτηματικά”.

“Ναι μεν οι φυσικοί γονείς φέρνουν τα παιδιά στον κόσμο αλλά μαμά και μπαμπάς με την ευρύτερη έννοια είναι εκείνοι που μεγαλώνουν ένα παιδί”, υπογραμμίζει και σπεύδει να συμπληρώσει πως το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να είναι καλά, να είναι χαρούμενη.

Ερωτηθείσα για το αν αντιμετώπισε η μικρή τυχόν περίεργες συμπεριφορές στο σχολείο, μας απαντά πως αντιμετώπισε και στο νήπιο και στο δημοτικό αλλά ευτυχώς πολύ λίγες.

“Είναι πολύ γλυκό και κοινωνικό παιδάκι και μετά από λίγο κερδίζει αυτούς που πρέπει και αξίζει να κερδίζει. Όσοι δεν μπορούν να καταλάβουν μέσα τους δεν μας αφορούν κιόλας”, μας λέει.

“Άλλωστε κανείς δεν μας αποδέχεται όλους”, προσθέτει. Όσον αφορά τη γραφειοκρατία, μας λέει πως τη βοήθησε πάρα πολύ το Μητέρα και πήρε τη μικρή της πολύ γρήγορα σπίτι.

“Πέρασα όλες τις τυπικές διαδικασίες, τρέχαμε από το πρωί μέχρι το βράδυ για ό,τι χρειαζόταν για την πάρουμε σπίτι αλλά μέσα σε δυόμισι μήνες την πήραμε σπίτι.

Τα παιδιά χάρηκαν πάρα πολύ με την έλευση της μικρής. Μάλιστα ήταν μαζί σαν συνοδός και η κόρη μου. Άντε ωραία νέο μέλος στην οικογένεια έλεγαν”.

Και το γεγονός ότι η οικογένειά μου ήταν θετική με βοήθησε πολύ, αν ήταν αντίθετη δε θα μπορούσα να τα καταφέρω.

“Η μικρή είναι η λατρεμένη μας”, λέει με καμάρι.

“Είναι εγωιστικό αυτό που λένε θέλω ένα δικό μου παιδί. Δεν υπάρχουν δικά μας παιδιά”

Για το αν θα πρέπει να υιοθετούν παιδιά ομοφυλόφιλα ζευγάρια μας λέει πως είναι λίγο επιφυλακτική καθώς δεν ξέρει τι ισορροπίες θα μπορούσε να έχει το παιδί.

Επίσης τάσσεται υπέρ στο μια γυναίκα ανύπαντρη να προβεί σε υιοθεσία καθώς εφόσον ένας άνθρωπος έχει πολύ αγάπη μέσα του που θέλει να τη μοιραστεί θα τα κατάφερνε.

“Φυσικά καλό θα είναι το παιδί να έχει δύο γονείς αλλά πολλά παιδιά μεγαλώνουν σε μονογονεϊκές οικογένειες που είναι εξαιρετικές”, τονίζει.

“Η υιοθεσία ή η αναδοχή είναι πολύ σπουδαίο πράγμα όχι μόνο για το ίδιο το παιδί αλλά για τον ίδιο τον άνθρωπο που την κάνει, γιατί γεμίζει την ψυχή του, βρίσκει νόημα και καταλαβαίνει τι πραγματικά αξίζει στην ζωή. Αυτά που παίρνεις από το παιδάκι είναι πολλά περισσότερα από αυτά που δίνεις, μια ζεστή αγκαλιά, ένα γλυκό φιλί, το μανούλα μου”, υπογραμμίζει.

“Όταν την είδα δε σκέφτηκα τίποτα, θεώρησα τον εαυτό μου τυχερό που μου την έστειλε ο θεός. Είναι εγωιστικό αυτό που λένε θέλω ένα δικό μου παιδί. Δεν υπάρχουν δικά μας παιδιά, όλοι τα παιδιά μπορούν να είναι δικά μας αρκεί να τα αγαπάμε. Η αγάπη κάνει τον δικό σου άνθρωπο”, τονίζει.

“Η γέννα είναι μόνο η εμπειρία, η μητρότητα δεν είναι η γέννα αλλιώς δε θα ήταν γεμάτα τα ιδρύματα. Μέσω της αγάπης γίνονται θαύματα”, καταλήγει.

*Τα στοιχεία των συνεντευξιαζόμενων βρίσκονται στη διάθεση του NEWS 247, απλά λόγω της λεπτότητας του ζητήματος οι ίδιοι δε θέλησαν να δημοσιοποιηθούν.