Ο εργαζόμενος στη Βόρεια Μακεδονία αναστενάζει: Ένα παράδειγμα με ελληνικό άρωμα

Αποστολή του News 24/7 στην Βόρεια Μακεδονία

Μετά την υπογραφή και τη σταδιακή εφαρμογή της Συμφωνίας των Πρεσπών, στη Βόρεια Μακεδονία γίνεται πολύς λόγος για την επόμενη ημέρα στην οικονομία και το…πονεμένο θέμα των επενδύσεων στη χώρα.

Γιατί πονεμένο; Διότι ακόμη και όταν αυτές γίνονται δεν βοηθούν τους εργαζόμενους να βελτιώσουν το επίπεδο της ζωής τους. Αντίθετα, τους βυθίζουν ακόμη περισσότερο στη φτώχεια και στην εργασιακή ανασφάλεια. Άλλωστε, κάπως έτσι έχει προκύψει το τεράστιο brain drain της Βόρειας Μακεδονίας που αριθμεί σχεδόν 400.000 νέους ανθρώπους που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα. Ο αριθμός είναι τρομακτικός για μία χώρα με πληθυσμό 2 εκατομμυρίων κατοίκων.

Απέναντί μας σε καφέ των Σκοπίων κάθεται η Λιλιάνα, κάτι λιγότερο από 40 ετών. Έχει κάνει εκπληκτικές σπουδές, που συμπεριλαμβάνουν και μεταπτυχιακό τίτλο στα Αρχαία Ελληνικά στο ΕΚΠΑ. Γράφει και μιλά νέα ελληνικά καθώς και Αγγλικά (και φυσικά τη μητρική της γλώσσα).

Πριν από μερικές ημέρες το τηλέφωνό της χτύπησε και στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ήταν Έλληνας μάνατζερ που εκπροσωπεί πολύ μεγάλη (και πασίγνωστη) εταιρία τεχνολογίας που δραστηριοποιείται (και) στη Βόρεια Μακεδονία.

Ο Έλληνας, αφού διάβασε το ομολογουμένως εντυπωσιακό βιογραφικό της, της πρότεινε θέση γραφείου στις εγκαταστάσεις της εταιρίας στα Σκόπια. Η Λιλιάνα θα εργαζόταν 8 ώρες την ημέρες και σύμφωνα με το αντικείμενο της εργασίας της θα έγραφε και θα επικοινωνούσε τόσο στα αγγλικά όσο και στα ελληνικά.

Γι’ αυτήν την λοιπόν την εργασία, η εταιρία πρόσφερε μηνιαίο μισθό…200 ευρώ. Παρά το γεγονός ότι η Λιλιάνα παραμένει επί της ουσίας άνεργη εδώ και αρκετό καιρό, αρνήθηκε την προσφορά και αντιπρότεινε 400 ευρώ πρόταση που δεν έγινε δεκτή.

“Δεν έχει κανένα νόημα να δουλέψω για 200 ευρώ το μήνα” μας λέει. Και πως να την αδικήσεις. Η ζωή στα Σκόπια απαιτεί μίνιμουμ 500 με 600 ευρώ το μήνα για τα βασικά έξοδα, οπότε γίνεται αμέσως φανερό ότι τα 200 φτάνουν μόνο για τις μετακινήσεις και το φαγητό.

“Είναι το μεγάλο πρόβλημα. Ακούμε συνέχεια για επενδύσεις ξένων εταιριών στη χώρα μας. Μα ειλικρινά τι να της κάνουμε τέτοιου είδους επενδύσεις; Γι’ αυτό και οι νέοι σηκώνονται και φεύγουν. Επειδή δεν υπάρχει προοπτική. Και η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση Ζάεφ σ’ αυτά τα χρόνια που κυβερνά δεν έχει κάνει για να αλλάξει αυτή η κατάσταση, γιατί την απορρόφησε πολύ και το ζήτημα του ονόματος”.

Ο βασικός μισθός στα Σκόπια ποικίλει. Στο δημόσιο τομέα τα χρήματα είναι σαφώς καλύτερα, ο μισθός μπορεί να αρχίζει από τα 400 ευρώ το μήνα. Στον ιδιωτικό τομέα τα πράγματα χειροτερεύουν πολύ. Υπάρχουν μισθοί ακόμα και 150 ευρώ για οκτάωρη εργασία.

Οι επενδύσεις δεν λείπουν από τα Σκόπια. Πολλές ελληνικές επιχειρήσεις είναι παρούσες στην περιοχή. Οι τούρκικες δραστηριοποιούνται κυρίως στον τομέα των κατασκευών στον οποίο πράγματι υπάρχει κινητικότητα. Αλλά οι μισθοί που προσφέρουν είναι απαράδεκτα χαμηλοί. Τόσο χαμηλοί που απλώς ανακυκλώνουν τη φτώχεια.

Η Λιλιάνα λέει επίσης ότι “τα περί επενδύσεων σε περίπτωση που η χώρα μπει στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ενωση πάλι τα ακούμε με καχυποψία. Το πιο πιθανό είναι να μην αλλάξει τίποτα τα επόμενα χρόνια. Και έτσι χαμένη θα είναι πάντα η νέα γενιά”.

Προφανώς σ’ ένα περιβάλλον όπως αυτό άλλοι θα αντιληφθούν ότι υφίστανται επιχειρηματικές ευκαιρίες. Και πράγματι έτσι είναι. Για την ίδια τη χώρα όμως πρόκειται για φενάκη. Δουλειά που δεν εξασφαλίζει τα βασικά στον εργαζόμενο είναι απλώς ακόμη ένα νούμερο για να συμπληρώνονται οι στατιστικές και παράγοντας διαιώνισης ενός φαύλου οικονομικού κύκλου.

Η Βόρεια Μακεδονία, ακόμα και μετά τη Συμφωνία των Πρεσπών, παραμένει μια κατά βάση φτωχή χώρα. Τόσο φτωχή που είναι να απορείς γιατί άραγε την “υπολογίζουν” και τη “μετράνε” τόσο οι Ελληνες εθνικιστές.