Περάσαμε μια βραδιά σε ένα κέντρο μελέτης ύπνου

Ήμουν σχεδόν σίγουρη όταν στην εβδομαδιαία σύσκεψη έπεσε στο τραπέζι το θέμα “διαταραχές ύπνου”, πως θα το έπαιρνα εγώ, το νυχτοπούλι της ομάδας.

Δεν είναι ότι έχω πρόβλημα να κοιμηθώ γενικά, είναι ότι ΔΕΝ μπορώ με τίποτα να κοιμηθώ νωρίς. Τι και αν πέσω στο κρεβάτι από τις 22:00 πάντα θα στριφογυρίζω, θα το κάνω άνω κάτω, θα εκνευριστώ και στο τέλος θα κοιμηθώ ζαβλακωμένη στις 2:00 όπως κάθε βράδυ.

Ο Μορφέας –όχι κάποιος γοητευτικός άνδρας- αλλά ο γνωστός σε όλους μας, συνηθίζει να με έχει ολίγον τι στο περίμενε, μου κάνει νάζια αφού με επισκέπτεται λιγάκι αργά.

Οκ θα μου πείτε, σιγά κοιμάσαι 2:00 η πρώτη ή η τελευταία είσαι; Όχι φυσικά αλλά το θέμα είναι ότι ξυπνάω 5:30. Ε αυτό δεν ξέρω αν το λες και φυσιολογικό.

Όπως και να έχει, αφού μου ανατέθηκε το θέμα, έμαθα πως έπρεπε να περάσω ένα βράδυ σε κάποιο κέντρο ύπνου και να εξεταστώ για να δω αν πάσχω από κάποια διαταραχή.

Αγχώθηκα. Πρώτον, δεν μπορώ τα νοσοκομεία και δεύτερον, τι εξετάσεις έπρεπε να κάνω; Ένα, ένα σκέφτηκα. Βρες πρώτα ένα κέντρο ύπνου και δες τι χρειάζεται. Ήρθα λοιπόν σε επικοινωνία με τον κ. Μάνο Βαγιάκη διευθυντή και υπεύθυνο του εργαστηρίου ύπνου της Κλινικής Εντατικής Θεραπείας του Πανεπιστημίου Αθηνών στο νοσοκομείο “Ο Ευαγγελισμός”, και πήγα από το νοσοκομείο για να συζητήσουμε τι έπρεπε να κάνω.

Αρχικά συζητήσαμε για το ιστορικό μου, λεπτομέρειες για τον ύπνο μου και μου είπε πως πρέπει να έρθω να κοιμηθώ στο κέντρο ύπνου για να μελετήσουν ορισμένες σωματικές λειτουργίες κατά τη διάρκεια του ύπνου. Δεν ξέρω γιατί αλλά νόμιζα πως θα κοιμόμουν κανά δύο ώρες, θα κατέγραφαν ό,τι έπρεπε και θα έφευγα. Χμ λάθος φυσικά, έπρεπε να περάσω ένα ολόκληρο βράδυ εκεί. Έπρεπε δηλαδή να κοιμόμουν 8 ώρες εκεί, και το καλύτερο για μένα; Έπρεπε να πέσω για ύπνο από τις 10και. “Καλά”, είπα από μέσα μου, “βλέπω να σας ξενυχτάω και εσάς, σιγά μην κοιμηθώ τόσο νωρίς”.

Έτσι, κλείστηκε το ραντεβού για τη Τρίτη στις 22:00. “Θα’ ρθειτε”, μου είπαν, “να κοιμηθείτε εδώ ένα βράδυ, τα υπόλοιπα αφήστε τα σε μας”. “Η ολονύκτια μελέτη ύπνου θα πιστοποιήσει εάν υποφέρετε από άπνοια και σε ποιον τύπο μπορεί αυτή να καταταχθεί, καθώς και πόσο σοβαρό είναι το πρόβλημά σας”, τόνισαν.

“Όλες αυτές οι πληροφορίες είναι απαραίτητες, για να αποφασισθεί εάν έχετε κάποια διαταραχή ώστε να δούμε τη θεραπευτική αγωγή που θα ακολουθήσετε”, προσέθεσαν.

Το βράδυ της Τρίτης δεν άργησε. Ένας συνάδελφος θέλησε να με συνοδεύσει για να δει πως θα είναι. Δεν αρνήθηκα, σκέφτηκα πως η παρουσία του θα με ξεαγχώσει και λίγο.

Φτάσαμε, λοιπόν, στο νοσοκομείο που επικρατούσε απόλυτη ησυχία, και κατευθυνθήκαμε στο κέντρο ύπνου. Εκεί, ήδη μερικοί άυπνοι “συνοδοιπόροι” μου ετοιμαζόντουσαν να πάνε για ύπνο.

Ένας νοσοκόμος μας οδήγησε σε ένα μονόκλινο δωμάτιο με ένα τεράστιο-και άνετο όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια- κρεβάτι, και μου είπε να περιμένω μέχρι να έρθει να με ετοιμάσουν. “Να με ετοιμάσουν; Ωχ τι σημαίνει αυτό;”, αναρωτήθηκα αλλά ο συνάδελφος με τη κουβέντα και το χιούμορ του με έκανε να ξεχαστώ για λίγο.

Στην αναμονή, ούσα χαλαρή

Μετά από περίπου ένα τέταρτο, ήρθε μια τεχνικός του εργαστηρίου, είπε στον συνάδελφό μου ότι έπρεπε να φύγει και άρχισε η “ετοιμασία” που είπε λίγο πριν. “Καθίστε, ίσια στη καρέκλα, για να σας καλωδιώσουμε”. Τότε άρχισε να κολλάει σε διάφορα σημεία του σώματός μου ευαίσθητα αισθητήρια όργανα, τα οποία καταγράφουν τα κύματα του εγκεφάλου, τη μυϊκή δραστηριότητα, την καρδιακή δραστηριότητα, την αναπνοή, την οξυγόνωση του αίματος και άλλες σωματικές λειτουργίες.

Αφού τελείωσε, έμοιαζα σαν αστροναύτης της ΝΑΣΑ, έτοιμη για τη νέα μου αποστολή. “Αυτό μου λένε συνέχεια”, μου είπε η νοσοκόμα, “ή αυτό ή ότι μοιάζουν με τον Ρόμποκοπ”.

Πανέτοιμη για ύπνο με τον κατάλληλο “εξοπλισμό”

“Και τώρα υποτίθεται ότι θα κοιμηθώ έτσι όπως είμαι καλωδιωμένη και από τις 22:00; Δεν το νομίζω”, της είπα. “Ξαπλώστε”, μου είπε, “δώστε μου τα κινητό σας, δεν κάνει να το κρατάτε ανοιχτό, επηρεάζουν τα μηχανήματα και προσπαθήστε να κοιμηθείτε. Κάποια στιγμή, δεν μπορεί θα κουραστείτε και θα κοιμηθείτε, όλοι κοιμούνται. Επίσης, αν διαπιστώσουμε άπνοια, θα σας ξυπνήσουμε να σας βάλουμε μάσκα οξυγόνου”.

“Να εδώ υπάρχει και ένα κουδούνι, αν χρειαστείτε, κάτι χτυπήστε και θα έρθω”, συμπλήρωσε ενώ μου έκλεισε το φως και έφυγε.

“Πάρα πολύ ωραία”, μονολόγησα. ‘Η ώρα είναι δέκα και, δεν υπάρχει πουθενά ρολόι για να δω τι ώρα θα με πάρει ύπνος και συν τοις άλλοις δεν μπορώ να έχω το κινητό μου, να χαζέψω στα social media λιγάκι, όπως συνηθίζω τα βράδια”.

Άρχισα να στριφογυρνάω, να εκνευρίζομαι. Το γνωστό έργο που παιζόταν ξανά και ξανά όποτε έπεφτα στο κρεβάτι νωρίς. Ξαφνικά χτύπησε το κινητό μου. Το είχα σε δόνηση αλλά με τέτοια ησυχία το άκουσα. Ήθελα να χτυπήσω το κουδούνι, αλλά δίσταζα. Τι θα της έλεγα ότι έπαθα; Ότι χτύπησε το κινητό μου; Και;, θα μου πει, πέσε κοιμήσου κοπελιά.

Δεν άντεξα, τη φώναξα. “Συγγνώμη, αλλά νομίζω πως χτύπησε το κινητό μου, μπορεί να είναι κάτι σημαντικό (κάτι έπρεπε να πω)”. Μου το έδωσε αλλά περίμενε εκεί, οπότε απλά κοίταξα το μήνυμα και δεν πρόλαβα να απαντήσω. “Έλα πάρ’το” της είπα, “δεν θα σε ξαναενοχλήσω”, και το πήρα απόφαση ότι έπρεπε να προσπαθήσω να κοιμηθώ.

Δεν ξέρω τι ώρα κατάφερα να κοιμηθώ η αλήθεια είναι. Επίσης, δεν ξέρω πόσες φορές ξύπνησα και ξανακοιμήθηκα. Μέχρι που στις 5:30 με ξύπνησε ο γιατρός. “Καλημέρα, ξυπνήστε”, μου είπε, και ανοίγοντας τα μάτια νόμιζα πως ήρθαν να μου βάλουν μάσκα οξυγόνου. Είχα την εντύπωση ότι είχα κοιμηθεί πολύ λίγες ώρες και όχι πως τελείωσε η εξέταση.

Μου έβγαλαν τα καλώδια, με άφησαν να συνέλθω από τον ύπνο και μου είπαν πως μέσα σε 7 μέρες θα με καλέσουν να δούμε τα αποτελέσματα. Ετοιμάστηκα, καλημέρισα γιατρούς και “συνοδοιπόρους” και έφυγα από το νοσοκομείο.

Τώρα αν πάσχω από κάποια διαταραχή θα το μάθω σε λίγες μέρες. Όπως μου είπε και ο γιατρός, “και να έχετε κάτι, όλα είναι αντιμετωπίσιμα, το θέμα είναι ότι ενημερωθήκατε και ήρθατε να εξεταστείτε. Και αυτό είναι το σημαντικό άλλωστε”.

Και έχει απόλυτο δίκιο, σκέφτηκα ενώ έστελνα μήνυμα στον συνάδελφο να τον ενημερώσω ότι όλα πήγαν καλά. Χιούστον, we don’t have a problem, (I hope).