Μια βόλτα με τον Άσιμο

Η βραχνή φωνή, οι – άλλοτε- επαναστατικοί, ερωτικοί, καμιά φορά φιλοσοφικοί ή αυτοσαρκαστικοί στίχοι και η όμορφη μουσική του Άσιμου, σημάδεψαν πολλές εφηβείες. Μία ηλικία που εύκολα δέχεται κανείς επιρροές από τους αγαπημένους του καλλιτέχνες, που πιθανότατα αποδεικνύονται κρίσιμες για την εξέλιξη της προσωπικότητας και τον καθορισμό κάποιας ιδεολογίας. Τότε λοιπόν κάποιοι άκουγαν τον Άσιμο να τραγουδάει στο ρυθμό του ¨Παράτα τα¨:

«Παράτα το σχολειό, παράτα αυτό το χάλι

Να είσ’ αφεντικό του εαυτού σου πάλι»,

Το άκουγαν και αισθάνονταν επαναστάτες.

Ο Νικόλας ήταν ρομαντική ψυχή και αντισυμβατικός χαρακτήρας, όπως φαίνεται και στους στίχους του. Σε μία περίεργη εποχή για την Ελλάδα, μία εποχή λογοκρισίας των καλλιτεχνών από τη Χούντα, που ήταν ταμπού να είναι κανείς αριστερός, εκείνος δήλωνε ανοιχτά αναρχικός και δεν δίσταζε να “κράζει” τον στρατό, τη θρησκεία και τον κομμουνισμό.

Τον “Άγιο των Εξαρχείων”, όπως τον αποκαλούσαν πολλοί, δεν τον άγγιζε η ακριβή ζωή, τα μεγάλα σαλόνια και τα χρήματα. Όσοι τον γνώριζαν έλεγαν πως ήταν ανήσυχος χαρακτήρας, με περιέργεια, οξύθυμος από μικρός, που όμως δεν κρατούσε κακία σε κανέναν. “Μόνο τον Νίκο που είχα, ήταν σαν να μεγάλωσα δέκα παιδιά”, έλεγε η μητέρα του.

Μπήκε στη Φιλοσοφική Σχολή με μεγάλη ευκολία, αλλά δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ να την ολοκληρώσει  καθώς τον κέρδισε η Τέχνη και συγκεκριμένα το Θέατρο, η σκηνοθεσία και η Μουσική, στην οποία και αφιερώθηκε. Πουλούσε στους δρόμους και στις πλατείες κασέτες με τα ηχογραφημένα τραγούδια του, τις “Παράνομες”, όπως ο ίδιος βάπτισε, αλλά και βιβλία και περιοδικά για να βγάζει τα προς το ζην.

Οι επισκέψεις του στα αστυνομικά τμήματα ήταν συχνές, αφού η ασφάλεια τον συνελάμβανε λόγω της αντιεξουσιαστικής και αντιμιλιταριστικής του στάσης, ενώ πολλές φορές ερχόταν στα χέρια με κνίτες και αστυνομικούς. Ερωτεύτηκε έντονα τη Λίλιαν, με την οποία είχε μία προβληματική και εκρηκτική συμβίωση. Καρπός της σχέσης τους ένα κοριτσάκι, η –επίσης- Λίλιαν ή χαϊδευτικά “Νιουνιού”.

Ο “Ποιητής των Εξαρχείων” έγραψε και κυκλοφόρησε μόνος του σε αντίτυπα, τυπωμένα από τον ίδιο, το βιβλίο “Αναζητώντας Κροκανθρώπους”. Οι Κροκάνθρωποι σιγά σιγά του έγιναν εμμονή, άρχισε να νομίζει ότι είναι υπαρκτοί και τα τελευταία -τουλάχιστον 7- χρόνια της ζωής του, αντιμετώπιζε σοβαρές ψυχικές διαταραχές που τον οδήγησαν πολλές φορές σε ψυχιατρεία.

Ο σπουδαίος μουσικός, ο αντισυμβατικός καλλιτέχνης, ο άνθρωπος που σιχαινόταν τις ταμπέλες, το ρομαντικό αυτό πνεύμα, επέλεξε να δώσει πρόωρα τέλος στη ζωή του. Σε ηλικία μόλις 39 ετών, το ’88, βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του, στα Εξάρχεια, με ένα σκοινί γύρω από το λαιμό του.

Ταξίδι στον κόσμο του Άσιμου

31 χρόνια πέρασαν.

31 χρόνια και ακόμη ακούμε τα διαχρονικά τραγούδια του.

31 χρόνια και ακόμη μας φαίνεται οικείο το όνομά του.

31 χρόνια και ακόμη “αναζητούμε Κροκανθρώπους”.

31 χρόνια μετά, και για πρώτη φορά, εκτίθεται στο κοινό, το αρχείο του Νικόλα. Χειρόγραφο υλικό, πέρα από τις ιστορίες και τις φήμες που κυκλοφορούν κατά καιρούς, μας φέρνει σε επαφή με τον Άσιμο.

Η έκθεση γίνεται στο αγαπημένο Ρομάντσο, στην Αναξαγόρα και εκτείνεται σε δύο χώρους. Ο ένας περιλαμβάνει χειρόγραφα του Άσιμου, σπάνιες φωτογραφίες από τα παιδικά και φοιτητικά του χρόνια, σημειώσεις του από τραγούδια που γνωρίζουμε σήμερα, αλλά και άλλες 4-5 εκδοχές τους ακόμα, πάνω στις οποίες έσβηνε, προσέθετε, άλλαζε λέξεις και τίτλους μέχρι να καταλήξει στο γνωστό κομμάτι. Βρήκαμε επιπλέον, αφίσες από συναυλίες του, αλλά και ανακοινώσεις χειρόγραφες από τον ίδιο, που κολλούσε σε τοίχους και ενημέρωνε τον κόσμο τί πουλούσε και πού.

Ο επισκέπτης μπορεί επίσης να πάρει μια μικρή δόση κωμωδίας όταν αντικρίσει στην έκθεση 6-7 χαρτιά Α4, τα οποία μαρτυρούσαν τον διάλογο ανάμεσα στον Άσιμο και τον σπιτονοικοκύρη του. Ο τελευταίος εξέφραζε τη δυσαρέσκειά του – στην αρχή πιο ευγενικά – επειδή δεν λάμβανε τα χρήματα του ενοικίου από τον Άσιμο, ο οποίος με τη σειρά του απολογούνταν, ζητώντας λίγο χρόνο. Απάντηση στην απάντηση, οι πιέσεις κλιμακώνονταν, η ευγένεια υποχωρούσε, μέχρι που στο τελευταίο χαρτί ο Άσιμος έγραφε με κεφαλαία: «ΞΑΝΑΛΕΩ. ΩΣ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΘΑ ΦΥΓΩ. ΜΗΝ ΕΝΟΧΛΕΙΤΕ.»

Η λύπη για έναν άνθρωπο που δεν του έφταναν τα χρήματα για να κρατήσει το σπίτι του, μετριάστηκε από μία δόση ζήλιας και γέλιου, παρατηρώντας την κλιμάκωση της έντασης στα μηνύματα που αντάλλασσαν, σχηματίζοντας στο μυαλό μας την εικόνα των δύο αντρών να κολλάνε χαρτιά ο ένας στην πόρτα του άλλου αντί να μιλάνε άμεσα, αλλά και με τη σκέψη πως ο μουσικός έκανε μία ζωή που είχε επιλέξει. Μία ζωή μποέμικη, καθώς επιβίωνε από την Τέχνη του, ακολουθούσε τη φιλοσοφία, τις Ιδέες του, δεν ήταν δέσμιος κανενός. «Για κανέναν πούστη δεν θυσιάζομαι» (από το τραγούδι Θα ‘ρθω Να Σε Βρω).

Είναι βέβαιο πως το πρόβλημα με τον σπιτονοικοκύρη δεν θα τον άγγιζε τόσο πολύ, αντίθετα εντασσόταν στη ζωή που ο ίδιος είχε επιλέξει: ένα περιπετειώδες ταξίδι, χωρίς καμία σύνδεση με υλικά αγαθά. Γι’ αυτό και ένα τσίμπημα ζήλιας πήρε τη θέση του δυσάρεστου συναισθήματος, με τη συνειδητοποίηση πως ο άνθρωπος αυτός ήταν ολοκληρωτικά Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ο Σ, με όλη την έννοια της λέξης.

Στο δεύτερο χώρο της έκθεσης παρουσιάζονταν έργα από καλλιτέχνες, σπουδαστές της Καλών Τεχνών, ακόμα και από την κόρη του Άσιμου, έργα εμπνευσμένα από τον “Ποιητή των Εξαρχείων”. Ανάμεσα στους καλλιτέχνες που συμμετείχαν ήταν και μία Ρωσίδα γιαγιά, μια ιδιαίτερη φιγούρα, που φορούσε καπέλο της Σοβιετικής Ένωσης και ζωγράφιζε πάνω σε χαρτόκουτα, στα πλαίσια της έκθεσης. Πόζαρε κιόλας στο φακό μας για μία θέση στο ρεπορτάζ του News 24/7.
 

Συνολικά, ήταν μία βόλτα γεμάτη συναισθήματα, ένα όμορφο ταξίδι στη ζωή του γοητευτικού και ασυμβίβαστου Νικόλα.

Τον Νικόλα που επέλεξε να ζήσει μία ζωή σκληρή, κόντρα στον νόμο, μία ζωή ατίθαση, χωρίς κανόνες, πέρα από τα όρια και τους συμβιβασμούς.

Μία ζωή ολοκληρωτικά Ελεύθερη.

Υ.Γ. Η έκθεση θα παραμείνει στο Ρομάντσο μέχρι τις 15 Μαΐου.