Βρέφη τυλιγμένα στην μοναξιά: Σκέψεις μίας θετής μάνας περιμένοντας το δικό της

Επιμέλεια: Μαρίνα Χατζηδημητρίου

Η 38χρονη Λ. Ν θέλησε να μας μιλήσει με τον δικό της τρόπο, παραθέτοντάς μας προσωπικές της σκέψεις και προβληματισμούς ενώ περίμενε να πάρει στην αγκαλιά της τη μικρή της, η οποία σήμερα είναι 22 μηνών.

Είναι μια γυναίκα που μετά από μερικές αποτυχημένες εξωσωματικές στράφηκε στην υιοθεσία για να μοιραστεί τη δική της αγάπη και του συζύγου της με ένα μικρό πλασματάκι.

Είναι μόνο ημερών, και  είναι όλα αγνώστου οικογενείας ή αλλιώς βρέφη τυλιγμένα στην μοναξιά, γράφει αναφερόμενη στα μωρά που είναι εγκαταλελειμμένα στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα.

“Πριν ακόμη αγγίξουν με το βλέμμα τους τη μάνα ,πριν κλάψουν ,πριν γευτούν,  πριν κραυγάσουν για εκείνους που εύκολα τα παράτησαν σε μια γωνίτσα τόση δα στη κούνια της εγκατάλειψης…  αναζητούν…”, σημειώνει και προσθέτει “Περιμένουν τον άγνωστο από ένα ίδρυμα να τα συμπεριλάβει μαζί με άλλα τόσα και παραπάνω παιδιά στην “θαλπωρή”  ενός απρόσωπου κέντρου ενός όμορφα διακοσμημένου σπιτιού με έναν πολύ μεγάλο κήπο και πολλές επαγγελματίες μητέρες…”

Διαβάστε αναλυτικά τις σκέψεις της

“Αγνή, Νικόλας,Δέσποινα,Στέφανος, Χρυσοβαλάντης,Αλεξάνδρα…

Είναι μόνο ημερών, και  είναι όλα αγνώστου οικογενείας ή αλλιώς βρέφη τυλιγμένα στην μοναξιά.

Πριν ακόμη αγγίξουν με το βλέμμα τους τη μάνα ,πριν κλάψουν ,πριν γευτούν,  πριν κραυγάσουν για εκείνους που εύκολα τα παράτησαν σε μια γωνίτσα τόση δα στη κούνια της εγκατάλειψης…  αναζητούν…

Μάτια μελένια  που σε κοιτούν δίχως να καταλαβαίνουν τον προορισμό της ύπαρξής τους .

Πονούν μα δεν μπορούν να το εκφέρουν.

Απλώνουν τα αγγελικά τους χέρια μήπως και καταφέρουν να χωθούν σε αγκαλιές

Τα προαναφερόμενα εκτυλίσσονται. τον Αύγουστο  του 2011στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα.

Εδώ βρίσκεται ο  θάλαμος των  εγκαταλελειμμένων.

Εξι τον αριθμό άλλα ημερών και άλλα μηνών.

Οι καλές νεράιδεςτο υ νοσοκομείου προσφέρουν τα μέγιστα  είναι όμως πολύ λίγες και οι απαιτήσεις για ένα πλάσμα  που γεννιέται για να ζήσει πολλές.

Στη θλιβερή αυγή  της ζωής τους η διαδρομή είναι περίπλοκη και συνήθως όχι ηλιόλουστη.

Οι φθινοπωρινές μέρες συχνά ανακόπτουν το ταξίδι προς την ευτυχία.

Περιμένουν  τον άγνωστο από ένα ίδρυμα να τα συμπεριλάβει μαζί με άλλα τόσα και παραπάνω παιδιά στην “θαλπωρή”  ενός απρόσωπου κέντρου ενός όμορφα διακοσμημένου σπιτιού με έναν πολύ μεγάλο κήπο και πολλές επαγγελματίες μητέρες..

Το έργο που παράγουν ανεκτίμητο όμως καμία μητέρα δεν είναι σαν τη δική σου .

Την μάνα που θα σε νανουρίσει στο φως του φεγγαριού, την μάνα  που θα σου τραγουδήσει στα κύματα της θάλασσας, την μάνα  που θα προσευχηθεί για σένα κάθε δειλινό.

Ετσι παραμένεις να ονειρεύεσαι στο σπίτι με τις μητέρες αφού ο χρόνος σου γεμίζει ημερομηνίες χαρτιά τυπικά υποσχόμενα και έτη πολλά μέχρι να δοθείς στην κατάλληλη οικογένεια.

Βαδίζοντας  ώρα την ώρα με χαραγμένο το παράπονο στα μάτια αναρωτιέσαι γιατί δεν έχεις το δικό σου σπιτικό, τη δική σου μάνα  γιατί το άδικο να το μπορείς και δεν αντέχεις το δάκρυ της θετής μάνας να μην τολμά να κυλήσει να σε ακουμπήσει γιατί ακόμη περιμένει”.