11 Ιουνίου 2013: Μαύρο στην ΕΡΤ

Πριν από πέντε χρόνια, την Τρίτη, 11 Ιουνίου του 2013, όλοι οι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα, ή τουλάχιστον όσοι έστεκαν στα πόδια τους, είχαν σώας τας φρένας και πρόσβαση σε τηλεοπτικό δέκτη, μαζί με πολλούς άλλους Έλληνες, είδαν έκθαμβοι να συμβαίνει κάτι, το οποίο -ευτυχώς- λίγοι άνθρωποι είχαν δει στη ζωή τους: να «πέφτει» το σήμα της ΕΡΤ, να χάνεται η Δημόσια Τηλέοραση από τις οθόνες. «Ούτε στη Ζιμπάμπουε δεν συμβαίνει αυτό», ήταν το σχόλιο ενός δημοσιογράφου, ενός συναδέλφου, που παρακολουθούσε μαζί μου, ενεός κι αυτός, στο διπλανό γραφείο, σε κάποια μεγάλη και ιστορική εφημερίδα που δεν υπάρχει πια, το «μαύρο» να πέφτει στην ΕΡΤ.

Ζούσαμε, όλοι, ιστορικές στιγμές: ο Υπουργός Τύπου και Μέσων Ενημέρωσης, ο Σίμος Κεδίκογλου, (της συγκυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ), που θεωρούνταν «παιδί» της ΕΡΤ, καθώς είχε κάνει καριέρα στον δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα, χαρακτήρισε, στις δηλώσεις του, την ΕΡΤ «θύλακα αδιαφάνειας» και «σκανδαλώδη» τον τρόπο λειτουργίας της. Ήταν απορίας άξιον: τόσα χρόνια ο κ. Κεδίκογλου μια χαρά βολευόταν στον αδιαφανή και σκανδαλώδη θύλακα της ΕΡΤ, και είδε ξάφνου το φως το αληθινό… Τέλος πάντων, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωσε επίσης πως οι 2.656 εργαζόμενοι της ΕΡΤ θα απολυθούν, ενώ ύστερα από κάποιο-αόριστο- χρονικό διάστημα θα λειτουργήσει ένας νέος δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός φορέας.

Λίγοι επικρότησαν την απόφαση του πρωθυπουργού κ. Σαμαρά, να σβήσει, με μια μονοκοντυλιά την ΕΡΤ. Οι περισσότεροι θεώρησαν πως πρόκειται για μια λανθασμένη, αυταρχική, αρπακολλατζίδικη, σπασμωδική και αντιοικονομική ενέργεια.

Τότε, γιατί έκλεισε την ΕΡΤ; Οι επικριτές της επιλογής του κ. Σαμαρά υποστήριξαν πως όταν οι Τροϊκανοί απαίτησαν την άμεση μείωση των δημοσίων υπαλλήλων κατά χιλιάδες, η κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει την ΕΡΤ, πιστεύοντας πως έτσι πέτυχε μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Από τη μια να δείχνει πως συμμορφώνεται με τις μνημονιακές επιταγές, κι από την άλλη να απαλλαγεί μαζικά και δραστικά από πολλούς και πολύ ενοχλητικούς συνδικαλιστές, που δεν προέβαλαν όσο θα έπρεπε το κυβερνητικό έργο… Εάν αυτό σας θυμίζει το «πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι», έχετε πέσει μέσα.

Τελικά, αν υπολογίσουμε τις συνέπειες, η απόφαση του κ. Σαμαρά, όποιοι κι αν ήταν οι λόγοι που την υπαγόρευσαν, όπως διεκπεραιώθηκε από τον κ. Κεδίκογλου, τελικά αποδείχθηκε μάλλον βλακώδης: με το που έκλεισε η ΕΡΤ φάνηκε αμέσως πως κανείς δεν είχε μπει στον κόπο να σχεδιάσει σοβαρά τον επόμενο φορέα… Μετά, η κυβέρνηση ξόδεψε ένα σκασμό λεφτά για να αποζημιώσει τους χιλιάδες υπάλληλους της ΕΡΤ που απέλυσε, τους περισσότερους από τους οποίους όμως η επόμενη κυβέρνηση ξαναπροσέλαβε, ενώ το γόητρο της χώρας, με όλες αυτές τις γελοιότητες, επλήγη σοβαρά στο εξωτερικό…

Τελικά, είχε δίκιο ο συνάδελφος δημοσιογράφος, που ήταν δίπλα μου όταν βλέπαμε, με ανοιχτό το στόμα, το μαύρο να πέφτει στην ΕΡΤ: αυτά τα πράγματα, ούτε στη Ζιμπάμπουε δεν συμβαίνουν – μπορεί να γίνονται πραξικοπήματα σ’ αυτή την αφρικανική χώρα, αλλά κανείς δεν διανοείται να κλείσει την δημόσια τηλεόραση.