Η ανάγκη για οξυγόνο

— Ο αέρας;
— Δεν υπάρχει.
— Υπήρξε;
— Αν είχε υπάρξει, θα το θυμόμασταν.
— Θυμάσαι;
— Όχι.
— Τότε ίσως να υπήρξε.
— Ίσως.

(Παύση. Σκύβουν προς τον τοίχο. Σκέφτονται. Όχι πολύ δυνατά.)

— Το δωμάτιο;
— Είναι εδώ.
— Πάντα ήταν;
— Πάντα.
— Και εμείς;
— Εμείς πάντα εδώ.
— Κάποιοι λένε πως υπάρχει κάτι έξω.
— Ποιοι;
— Δεν ξέρω. Τους άκουσα.
— Ίσως να μιλούσαν στον ύπνο τους.
— Ίσως.

(Παύση. Κοιτάζουν το ταβάνι. Δεν το βλέπουν. Ξέρουν ότι είναι εκεί.)

— Αν υπάρχει κάτι έξω;
— Δεν υπάρχει.
— Αν υπάρχει;
— Δεν θα μας αφήσουν.
— Ποιοι;
— Αυτοί που είναι έξω.
— Αυτοί που μας έβαλαν εδώ.
— Αυτοί που δεν θυμούνται.

(Παύση. Ακούγεται μια μακρινή κραυγή. Οι δύο πολίτες δεν κινούνται. Ακούνε. Δεν μιλούν.)

— Τι ήταν αυτό;
— Τίποτα.
— Αέρας;
— Αν ήταν αέρας, θα τον νιώθαμε.
— Ή μήπως πρέπει να τον φέρουμε;
— Πώς;
— Να σπρώξουμε;
— Δεν υπάρχουν πόρτες.
— Να φωνάξουμε;
— Δεν υπάρχουν αυτιά.
— Να περιμένουμε;
— Να περιμένουμε.

(Σιωπή. Ο χρόνος περνά. Ή δεν περνά. Οι τοίχοι δεν πέφτουν. Οι πολίτες περιμένουν. Κάτι θα συμβεί. Ή δεν θα συμβεί. Και αν δεν συμβεί; Τότε θα περιμένουν. Και ξανά. Και ξανά. Και ξανά.)

— Είπες κάτι;
— Όχι.
— Νόμιζα πως είπες.
— Είπα;
— Ίσως.
— Πρέπει να βγούμε από εδώ.
— Ναι.
— Αλλά δεν μπορούμε.
— Όχι.
— Ίσως αύριο.
— Ναι. Ίσως αύριο.

(Σιωπή. Μια παύση, όχι πολύ μεγάλη. Όχι πολύ μικρή. Ίσα να χωρέσει την ιδέα μιας πιθανότητας.)

 

(Εμπνευσμένο από το έργο “Περιμένοντας τον Γκοντό” του Σάμουελ Μπέκετ, ένα εμβληματικό θεατρικό της παραλογοτεχνίας που πραγματεύεται την αναμονή, την αβεβαιότητα και την αδυναμία των ανθρώπων να δραπετεύσουν από τον φαύλο κύκλο της ύπαρξής τους. Διαβάστε την κριτική της πρόσφατης παράστασης στο Θέατρο Πόρτα από
το NEWS 24/7, όπως και τη συνέντευξη του σκηνοθέτη Θωμά Μοσχόπουλου).