Ο Άριστος Αρίστος και η Κοινωνική Παραδοξότητα

Η έννοια της καινοτομίας στην Ελλάδα παρουσιάζει ιδιαιτερότητες που ξεπερνούν τις καθιερωμένες επιστημονικές και τεχνολογικές αντιλήψεις.

Παρατηρείται, ενίοτε, μια αξιοσημείωτη τάση, κατά την οποία η έννοια της «καινοτομίας» ταυτίζεται με πρακτικές που εφάπτονται με τα όρια της ηθικής και νομικής νομιμότητας, ή ακόμη και τα υπερβαίνουν.

Αυτό, παραδόξως, δεν εμποδίζει ορισμένα πρόσωπα που έχουν συνδεθεί με τέτοιου είδους πρακτικές να ανέρχονται σε θέσεις πολιτικής επιρροής και καθοδήγησης της κοινωνίας προς την πρόοδο.

Ο Άριστος Αρίστος, ως κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο, αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση αυτής της εγγενούς αντίφασης. Το παρελθόν του περιλαμβάνει επαγγελματικές επιλογές που σχετίζονται με τον μη σεβασμό των κανόνων, με αρνητικές επιπτώσεις στην κοινωνία και ειδικότερα στους τελικούς καταναλωτές.

Παρόλα αυτά, η δημόσια συζήτηση γύρω από την ανάδειξή του σε πολιτική θέση ισχύος υπογραμμίζει ένα ευρύτερο ζήτημα: τη σχετική ευκολία με την οποία παραβλέπονται ή υποβαθμίζονται ζητήματα ηθικής τάξης στο όνομα μιας επίπλαστης και μάλλον επιφανειακής αριστείας.

Σε αυτό το πλαίσιο, η ελληνική κοινωνία φαίνεται να διαθέτει μια ιδιαίτερη ανοχή απέναντι στη διαγραφή ή αγνόηση του παρελθόντος των δημοσίων προσώπων, ιδίως όταν αυτά συνδέονται με επιτυχημένες επικοινωνιακές στρατηγικές ή με τη δημόσια προβολή της τεχνοκρατικής τους επάρκειας.

Επομένως, ο εν λόγω Άριστος Αρίστος αναδεικνύεται σε σύμβολο ενός συστήματος που επαναπροσδιορίζει διαρκώς την έννοια της «αριστείας», κατά τρόπο που να ευθυγραμμίζεται με την πολιτική και επικοινωνιακή σκοπιμότητα.

Η καινοτομία, υπό αυτές τις συνθήκες, παύει να είναι καθαρά τεχνολογικό ή επιστημονικό επίτευγμα, μετατρεπόμενη σε ένα σύνθετο φαινόμενο που αντικατοπτρίζει τις αντιφάσεις και τις επιλεκτικές κοινωνικές ευαισθησίες της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής και οικονομικής ζωής.