Διαδίκτυο, μία λέξη που μάθαμε εξαιτίας του Ψυχρού Πολέμου

Εάν ρωτήσεις κάποιον από αυτούς που ξημεροβραδιάζονται καθημερινά στο Ίντερνετ «τι σημαίνει Διαδίκτυο», θα σε κοιτάξει σαν να είσαι εξωγήινος, σαν να τον έχεις ρωτήσει τί είναι αέρας ή τί είναι φως. Λοιπόν;

Τί είναι το Διαδίκτυο; Είναι η ελληνική απόδοση του αγγλικού όρου Internet, το οποίο, σύμφωνα με το Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, είναι ένα παγκόσμιο δίκτυο μέσω του οποίου συνδέονται υπολογιστές και δίκτυα υπολογιστών, που είναι εγκατεστημένα σε πανεπιστήμια, βιβλιοθήκες, επιχειρήσεις, ιδρύματα και οργανισμούς, και επιτυγχάνεται η μεταξύ τους επικοινωνία, καθώς και η παροχή στον χρήστη διαφόρων υπηρεσιών, όπως είναι το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο.

Να πούμε πως εάν δεν είχαμε Ψυχρό Πόλεμο, δεν θα είχαμε Διαδίκτυο: οι ΗΠΑ θέλοντας να προστατευτούν από μια πιθανή σοβιετική πυρηνική επίθεση, δημιούργησαν την υπηρεσία προηγμένων αμυντικών ερευνών ARPA (Advanced Research Project Agency). Αποστολή της ήταν να δημιουργηθεί ένα δίκτυο επικοινωνίας για τον αμερικανικό στρατό, που θα μπορούσε να μείνει ανέπαφο από μια ενδεχόμενη πυρηνική επίθεση. Ο Λικλάιντερ θεωρείται ο πατέρας του «Άρπανετ», του πρωτόλειου Ίντερνετ, το οποίο πρωτολειτούργησε το 1969 με ένα δίκτυο τεσσάρων υπολογιστών, με dial up σύνδεση, που ανήκαν σε ισάριθμα ανώτατα πνευματικά ιδρύματα των ΗΠΑ. Από τότε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι, και μια που μιλάμε για νερό, να πούμε πως η λέξη «δίκτυο», πιθανώς είναι υποκοριστικό της αρχαίας λέξης «δίκτυς», που σημαίνει «ρίψη, βολή». Βέβαια, «δίκτυο» είναι το γνωστό δίχτυ, το πλέγμα από σχοινιά ή σύρματα, που χρησιμοποιείται και σαν αλιευτικό εργαλείο. Οπότε, προσέξτε καθώς σερφάρετε στο Ίντερνετ. Μπορεί να πιαστείτε στο δίκτυο, στο δίχτυ που λέγαμε, σαν ψάρια, από κάποιους επιτήδειους που ξέρουν το Διαδίκτυο καλύτερα από εσάς, και πιστέψτε με, πάντα θα υπάρχουν τέτοιοι.

Από πού κρατάει η σκούφια μας

Κάθε λέξη κρύβει μια ιστορία. Η ετυμολογία της, δηλαδή η αναζήτηση της προέλευσής της και της αρχικής της σημασίας, μπορεί να μας οδηγήσει πολύ μακριά, τόσο στα ονόματα των ανθρώπων και των τόπων, όσο και στις λέξεις που περιγράφουν αντικείμενα και αφηρημένες έννοιες.