Eurovision: Η ιδέα του 1955 που έγινε χρυσή

Σήμερα είναι ο μεγάλος τελικός της φετινής Γιουροβίζιον – ας δούμε λοιπόν μερικά πράγματα για την ιστορία του θεσμού: To 1955 ένας Γάλλος, ο Μαρσέλ Μπεζανσόν, που εργαζόταν στην EBU, την Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση, η οποία απαρτίζεται από τα Δημόσια Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης της Ευρώπης, είχε μια ιδέα, που όπως αποδείχθηκε, ήταν χρυσή: να στηθεί ένας διεθνής διαγωνισμός τραγουδιού, που να μεταδίδεται ταυτόχρονα σε όλες τις χώρες της EBU. Μιλάμε για μια τεχνολογική πρόκληση για την εποχή, καθώς τότε δεν υπήρχε δορυφορική τηλεόραση, συνεπώς το σόου θα έπρεπε να μεταδοθεί ζωντανά από επίγειους αναμεταδότες. 

Ε, αυτό ήταν – έτσι γεννήθηκε ο θεσμός της «Eurovision». Ο ονοματοθέτης ήταν ο δημοσιογράφος George Campey, που επινόησε τον όρο. Ο πρώτος διαγωνισμός τραγουδιού έγινε στο Λουγκάνο τον Μάϊο του 1956 – συμμετείχαν μονο επτά χώρες, και κέρδισε η διοργανώτρια Ελβετία. Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Σήμερα διαγωνίζονται κάθε χρόνο πάνω από σαράντα χώρες, κάποιες από τις οποίες να πούμε πως ουδεμία γεωγραφική σχέση έχουν με την Ευρώπη, όπως η Αυστραλία, το Ισραήλ, το Μαρόκο και το Αζερμπαϊτζάν…

Σ’ αυτόν λοιπόν στον γιγαντιαίο τηλεοπτικό διαγωνισμό έχουν συμμετάσχει κατά καιρούς όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής ηπείρου, με εξαίρεση το Λιχτενστάιν, το Κοσσυφοπέδιο και το Βατικανό, ενώ τον παρακολουθεί  ετησίως γύρω στο μισό δισεκατομμύριο άτομα (!) σε όλο τον κόσμο, από τη Νέα Ζηλανδία και την Κορέα, μέχρι το Χονγκ Κονγκ και την Αίγυπτο.

Τώρα, όπως καταλαβαίνετε, σε ένα τόσο τρομακτικής τηλεθέασης  πανηγύρι, φυσικό είναι να συμβαίνουν διάφορα παρατράγουδα. Καμιά σημασία δεν έχει που τα τραγούδια είναι, κατά γενική ομολογία, κάπως πλαστικοποιημένα, υδαρή και φανταχτερά, για να αρέσουν σε εκατομμύρια. Καμιά σημασία δεν έχει η ποιότητα και η αυθεντικότητα των τραγουδιών, γιατί, όπως είπαμε, είναι πολλά τα λεφτά, και τα πολιτικά διακυβεύματα ακόμα περισσότερα, οπότε οι λυκοφιλίες και οι ανίερες συμμαχίες οργιάζουν. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον λοιπόν, δεν λείπουν τα ευτράπελα: για παράδειγμα, το 1978, όταν ανέβηκε στη σκηνή το Ισραηλινό συγκρότημα για να τραγουδήσει το περίφημο «Αμπανιμπί -Ομποεμπέ», η δημόσια τηλεόραση της Ιορδανίας έκοψε αμέσως τη ζωντανή μετάδοση και πρόβαλλε εικόνες με λουλουδάκια… Κι όταν το τραγούδι αυτό βγήκε πρώτο, η Ιορδανική Τηλεόραση ανακοίνωσε ότι κέρδισε το Βέλγιο, που είχε έρθει δεύτερο!

Τέλος πάντων, να πούμε πως η Ιρλανδία έχει κερδίσει το πρώτο βραβείο εφτά φορές, ενώ η Σουηδία έρχεται δεύτερη με έξι. Η Ελλάδα άκουσε τον εθνικό της  ύμνο να παιανίζει, λέμε τώρα, μόνο μια φορά, το 2005, με την Έλενα Παπαρίζου να εκτελεί το «My number one». Φέτος δεν θα έχουμε τη χαρά να απολαύσουμε ελληνική συμμετοχή, μιας και η χώρα μας δεν κατάφερε να φτάσει ως τον τελικό. Τέλος πάντων, κάποιοι, που ανήκουν στο άλλο μισό δισεκατομμύριο των τηλεθεατών παγκοσμίως που δεν βλέπουν Γιουροβίζιον, δεν θα λυπηθούν καθόλου – κάτι θα βρουν να κάνουν για να περάσουν το βράδυ τους ευχάριστα.

Από πού κρατάει η σκούφια μας

Κάθε λέξη κρύβει μια ιστορία. Η ετυμολογία της, δηλαδή η αναζήτηση της προέλευσής της και της αρχικής της σημασίας, μπορεί να μας οδηγήσει πολύ μακριά, τόσο στα ονόματα των ανθρώπων και των τόπων, όσο και στις λέξεις που περιγράφουν αντικείμενα και αφηρημένες έννοιες.