Φραπές: Μια ακόμα ελληνική πατέντα

Εκτός από κάποιες πασίγνωστες ελληνικές εφευρέσεις, όπως η δημοκρατία, το θέατρο και η φιλοσοφία, μία ακόμα επινόηση μας έχει κάνει διάσημους στα πέρατα του κόσμου. Ο φραπές, ή το φραπέ, αυτό το αφρώδες κρύο ρόφημα με στιγμιαίο καφέ,  που στα γαλλικά σημαίνει “χτυπημένο”, γεννήθηκε το 1957 στη Θεσσαλονίκη, κατά τύχη, όπως και οι μεγαλύτερες εφευρέσεις στην ιστορία, από τον Δημήτρη Βακόνδιο.

Κατά τη διάρκεια της Διεθνούς Έκθεσης, ο Βακόνδιος, υπάλληλος της εταιρείας Νεστλέ, αποφάσισε να φτιάξει κάποια στιγμή το νεσκαφέ του  με κρύο νερό, σε σέικερ, αντί για το ζεστό νερό, όπως συνήθιζε. Αυτό ήταν. Από τότε ο φραπές, το φραπεδάκι, η φραπεδιά, το φραπόγαλο, εάν περιέχει και γάλα, κατέκτησε την Ελλάδα.

Ρόφημα που ενδείκνυται απολύτως για μακροσκελέστατες συζητήσεις, ή για δημιουργική τεμπελιά, εκούσια ή ακούσια λόγω ανεργίας, ο φραπές προήχθη σε σύμβολο, σε συστατικό στοιχείο του σύγχρονου λαϊκού ελληνικού πολιτισμού. Κάποιοι πνέουν μένεα εναντίον του χρεώνοντας σ’ αυτό το αθώο ρόφημα όλες τις εθνικές παθογένειες, άλλοι ομνύουν σ’ αυτόν, απολαμβάνοντάς τον μέχρι τελευταίας ρανίδος, μέχρι το καλαμάκι να κάνει το χαρακτηριστικό ήχο “φρρρ” λόγω αναρροφήσεως κενού.

Να πούμε ότι φραπεδάκι σερβίρεται και σε επιλεγμένα καφέ στη Γερμανία, Ρουμανία, Ισπανία, Νοργηγία, Ρωσία, Τουρκία, Τσεχία, Σερβία, Ταϊλάνδη, Μαλαισία και Τυνησία. Υπάρχει και φραπές φτιαγμένος με κόκα κόλα, ούζο, σαντιγί ή παγωτό, αλλά δεν σας το συνιστώ.

Από πού κρατάει η σκούφια μας

Κάθε λέξη κρύβει μια ιστορία. Η ετυμολογία της, δηλαδή η αναζήτηση της προέλευσής της και της αρχικής της σημασίας, μπορεί να μας οδηγήσει πολύ μακριά, τόσο στα ονόματα των ανθρώπων και των τόπων, όσο και στις λέξεις που περιγράφουν αντικείμενα και αφηρημένες έννοιες.