Γιατί μιλάει για το “λυκόφως των ηγεσιών”, γιατί προειδοποιεί πως “καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί μόνη της”

“Ομιλία-μανιφέστο” και “ομιλία-πλατφόρμα” που γεννά ερωτηματικά για τις μελλοντικές επιδιώξεις του, καθώς είναι βέβαιον ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση-όπως, άλλωστε, διασαφηνίζει και ο ίδιος σε όλους τους τόνους-να ξαναγίνει αρχηγός κόμματος ή να είναι (κάτι που θα ήταν και ντροπιαστικό και προφανώς ούτε καν περνάει από το μυαλό του) αρχηγός …τάσης, αρχηγός των … “καραμανλικών”. Περισσότερα συμπεράσματα για τις επιδιώξεις του Κώστα Καραμανλή, με το μπαράζ των ομιλιών του, θα φανεί στο μέλλον, καθώς ο πρώην πρωθυπουργός, σύμφωνα με όσους γνωρίζουν, “δεν θα αφήνει τίποτε να πέσει κάτω” στο εξής και όσον αφορά τη διακυβέρνησή του, για την οποία, παρεμπιπτόντως, ούτε στο City του Λονδίνου έκανε αναφορές.

Αίσθηση προκάλεσαν πολλά σημεία του “μανιφέστου” του, με τα “Παιχνίδια Εξουσίας” να επικεντρώνουν σε τρία σημεία:

-Ο πρώην πρωθυπουργός τάχθηκε υπέρ της συνεννόησης στα μείζονα θέματα και της συνεργασίας στα πραγματικά προβλήματα, πάνω στα οποία θα πρέπει να εστιάσει η πολιτική ηγεσία της χώρας: “ Είναι επείγον να επανεξετασθούν οι προοπτικές, να αρχίσουμε να δίνουμε μεγαλύτερη προσοχή στις ανάγκες των συμπολιτών μας, να μιλάμε ειλικρινά και να θέτουμε τις προτεραιότητές μας. Οι παγκόσμιες προκλήσεις που βρίσκονται μπροστά μας μπορούν να μας δοκιμάσουν όλους. Έχουν τουλάχιστον ένα κοινό σημείο. Καμία χώρα, καμία κυβέρνηση, πόσω μάλλον πολιτικό κόμμα, δεν μπορεί να τις αντιμετωπίσει μόνη της. Είναι ώρα να καθίσουμε όλοι μαζί και να εστιάσουμε στα πραγματικά ζητήματα, να μάθουμε να συζητάμε και πάνω απ ‘όλα να συνεργαζόμαστε».

-Έκανε λόγο για το “λυκόφως των ηγετών” και τόνισε πως οι παγκόσμιες προκλήσεις που βρίσκονται μπροστά μπορεί να είναι “το λίπασμα για υψηλής ποιότητας ηγεσία”: “ Λέγεται ότι βρισκόμαστε μπροστά στο λυκόφως των ηγεσιών. Είναι αλήθεια ότι, σε σύγκριση με τις θρυλικές προσωπικότητες του παρελθόντος, ακόμη και του σχετικά κοντινού παρελθόντος, οι σύγχρονοι ηγέτες φαίνονται να υπολείπονται. Η περιπλοκότητα των προβλημάτων και η υπερβολική έκθεση στα Μέσα επίσης δεν βοηθούν. Ωστόσο, οι απαιτητικοί καιροί απαιτούν διορατικότητα, αποφασιστικότητα, σεβασμό προς τους ανθρώπους και βλέμμα στραμμένο στο μακροπρόθεσμο. Οι προαναφερθείσες παγκόσμιες προκλήσεις που βρίσκονται μπροστά μας μπορεί να είναι, όπως πολλές φορές στο παρελθόν, το λίπασμα για υψηλής ποιότητας ηγεσία».

-Ανέδειξε τον κατακερματισμό του πολιτικού συστήματος και τους νέους πολιτικούς σχηματισμούς που έχουν αναδειχθεί συνδέοντάς τους με τον “λαϊκισμό”, έστω και αν δεν στάθηκε στις ευθύνες των παραδοσιακών σχημάτων για τη νέα κατάσταση: “ Αυτή η αστάθεια και η σύγχυση αντανακλάται στον κατακερματισμό του πολιτικού συστήματος. Το δικομματικό σύστημα, το οποίο επικράτησε στο παρελθόν σε όλα σχεδόν τα Ευρωπαϊκά κράτη, ήταν το προϊόν ενός πιο οριοθετημένου προσανατολισμού του εκλογικού σώματος, εξαιτίας της ρεαλιστικής προσδοκίας μιας σταθερής βελτίωσης του βιωτικού επιπέδου. Σήμερα, νέοι πολιτικοί σχηματισμοί έχουν επισκιάσει ή σχεδόν αντικαταστήσει πλήρως τα παραδοσιακά, παλιά κόμματα. Μια ακόμα πιο εύγλωττη αντανάκλαση της τρέχουσας αστάθειας και του προβληματισμού είναι η αναζωπύρωση των αποσχιστικών κινημάτων. Κατά τη διάρκεια της τελευταίας περίπου δεκαετίας, είμαστε μάρτυρες μιας γενικότερης ενδυνάμωσης ριζοσπαστικών, ακόμη και εξτρεμιστικών, φωνών εις βάρος πιο μετριοπαθών και πιο λογικών εκφράσεων. Αυτό τρέφει τον λαϊκισμό. Γιατί ο λαϊκισμός τρέφεται από την δυσπιστία και την απογοήτευση. Ο λαϊκισμός προσποιείται ότι προσφέρει απλοϊκές λύσεις σε περίπλοκα προβλήματα, αλλά αυτό συνήθως καταλήγει σε βαρύ κόστος μακροπρόθεσμα».

Ο Κώστας Καραμανλής, ωστόσο, εστίασε και ανέδειξε τις κοινωνικές ανισότητες ως αιτία για τη σημερινή κατάσταση στον σύγχρονο κόσμο, γεγονός που δεν έχει στην ατζέντα της η σημερινή κυβέρνηση-για τον πρωθυπουργό, πάντως, είχε καλά λόγια στην αρχή της ομιλίας του, για “την προθυμία να δράσει γρήγορα και τολμηρά, ιδιαίτερα ως προς τις μεταρρυθμίσεις και τη δημιουργία ενός φιλικού προς τις επενδύσεις περιβάλλοντος”.

Ο πρώην πρωθυπουργός, ωστόσο, επεσήμανε σε προειδοποιήσεις και επισημάνσεις του που ο πολιτικός διάλογος στη χώρα δείχνει να θέλει να …ξορκίσει, εμφανίζοντας το “σύνδρομο του Τιτανικού”. Μεταξύ άλλων:

-Προειδοποίησε πως “ Δεν είναι πρωτίστως η στέρηση ή η φτώχεια που προκαλούν αγανάκτηση, αναταραχή και, τελικά, εξέγερση. Είναι η σύγκριση με τους πιο προνομιούχους. Και ακόμη περισσότερο, είναι το άγχος για το μέλλον. Τα Κίτρινα Γιλέκα εξεγέρθησαν στη Γαλλία και υποχρέωσαν την κυβέρνηση σε έναν αμήχανο συμβιβασμό, όχι επειδή λιμοκτονούσαν, αλλά επειδή βλέπουν τους εαυτούς τους στο περιθώριο της νέας οικονομίας και ανησυχούν για το μέλλον τους και το μέλλον των παιδιών τους».

-Εστίασε στο ρόλο των κοινωνικών ανισοτήτων: “ Όλοι μας γνωρίζουμε καλά τον κεντρικό ρόλο που έχουν διαδραματίσει οι κοινωνικές ανισότητες στην ιστορία, και στα δύο επίπεδα, το διεθνές και το εγχώριο. Όσον αφορά το πρώτο, πολλές συγκρούσεις και εντάσεις μπορούν να αποδοθούν σε αυτές. Στις μέρες μας, τα ογκώδη μεταναστευτικά κύματα ήταν το άμεσο αποτέλεσμα των υπερβολικών διαφορών στα επίπεδα διαβίωσης μεταξύ χωρών ή περιοχών του κόσμου. Στο εγχώριο επίπεδο, οι κοινωνικές ανισότητες έχουν συχνά προκαλέσει συγκρούσεις, πολιτικές αναταραχές και, περιστασιακά, επαναστάσεις που είχαν σεισμικές συνέπειες. Το γεγονός ότι, με τον καιρό, όλο και περισσότερος πλούτος συσσωρεύεται στα χέρια λιγότερων ατόμων και το χάσμα μεταξύ των εχόντων και των μη εχόντων διαρκώς διευρύνεται είναι ανησυχητικό, όσον αφορά ζητήματα κοινωνικής συνοχής, πολιτικής σταθερότητας και της ποιότητας των δημοκρατιών μας. Σύμφωνα με την OXFAM, οι 62 πλουσιότεροι άνθρωποι έχουν τόσο πλούτο όσο ο μισός κόσμος!».

-Επεσήμανε (ανατρέποντας όλη την πρόσφατη φρασεολογία της ΝΔ) πως τα όποια μέτρα για το προσφυγικό δεν λύνουν το πρόβλημα. «Το αναβάλλουν, ίσως επί του παρόντος να το ανακουφίζουν, μπορεί ακόμη και να το αποσύρουν περιστασιακά από την κεντρική ειδησεογραφική προβολή. Αλλά στην πραγματικότητα, εκτός εάν αντιμετωπιστούν οι θεμελιώδεις αιτίες του φαινομένου, θα εξακολουθήσει να μας στοιχειώνει. Η φτώχεια, η στέρηση, οι πολιτικές αναταραχές, οι εθνοτικοί, εμφύλιοι και φυλετικοί πόλεμοι είναι οι βαθύτερες ρίζες του προβλήματος. Για όσο εκατομμύρια άνθρωποι επιλέγουν να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους και τη ζωή των δικών τους ανθρώπων, σε απεγνωσμένη αναζήτηση καλύτερου μέλλοντος, δεν υπάρχει μακροπρόθεσμη λύση. Είναι αυτονόητο ότι η αντιμετώπιση του προβλήματος είναι μια πρόκληση πρωτόγνωρων διαστάσεων ως προς την επένδυση που πρέπει να γίνει και την οικονομική βοήθεια, τον συντονισμό και την ηγεσία».

-Επικέντρωσε στη διεθνή κατάσταση, στη δυσκολία των ΗΠΑ να επιβάλουν τη θέλησή τους, την «απογοητευτική αδυναμία» που επιδεικνύει η Ευρωπαϊκή Ένωση, στο κενό που δημιουργείται και επιχειρούν να καλύψουν Μόσχα, Τεχεράνη, Άγκυρα, ενώ προειδοποίησε πως “η Τουρκία γίνεται σταθερά αναθεωρητική χώρα”.

Από τα παραπάνω προκύπτει πως είναι δίκαιος ο χαρακτηρισμός ως “μανιφέστου” της ομιλίας του Κώστα Καραμανλή στο City του Λονδίνου. Το ερώτημα είναι ποιοι θα την υιοθετήσουν- αλλά γι’ αυτά προσεχώς…