Η αφορμή που έδωσαν οι συνδικαλιστές, ο στόχος για περιορισμό των απεργιών και στο βάθος η ιδιωτικοποίηση

Ένας μεγάλος μας ποιητής έλεγε ότι πρέπει να βλέπουμε πέρα από τα φαινόμενα και να ακούμε πέρα από τα λεγόμενα- και ίσως αυτό να είναι μια από τις μεγάλες αποδείξεις που οφείλουν έναντι της κοινωνίας οι δημοσιογράφοι.

Η στάση εργασίας στο μετρό, το πρωί της Τρίτης, είναι φανερό πως αποτελεί θρυαλλίδα εξελίξεων και καυτών προκλήσεων.

Συνδικαλιστές, εκμεταλλευόμενοι ότι αν απεργήσει ένα ολιγομελές σωματείο, οι οδηγοί, το μετρό δεν μπορεί να δουλέψει, προκηρύσσουν απεργίες και στάσεις εργασίας, αδιαφορώντας για την ταλαιπωρία του επιβατικού κοινού. Ταυτόχρονα, κατά πάγια τακτική- είμαστε σίγουροι πως η κυβέρνηση θα διαρρεύσει τα σχετικά στοιχεία τις επόμενες ημέρες- την ημέρα των απεργιών, η πλειοψηφία των εργαζομένων στα μέσα μεταφοράς  έπαιρνε ρεπό, άδειες, δήλωνε ασθένεια κλπ, ώστε να μη χάσει το μεροκάματο. Ο ορισμός, δηλαδή, του πώς δεν γίνεται απεργία. Πολύ περισσότερο που οι συνδικαλιστές δήλωναν μεν στα λόγια ότι κάνουν την απεργία για την αναβάθμιση των συγκοινωνιών, τις ελλείψεις που υπάρχουν, ώστε να εξυπηρετείται το επιβατικό κοινό, στην πράξη όμως έπαιρναν κάποια ανταλλάγματα για τη συντεχνία κάτω από το τραπέζι και όπως ξαφνικά ξεκινούσε μια απεργία, τόσο ξαφνικά …σταματούσε. Και το επιβατικό κοινό,  απλώς ταλαιπωρούνταν άδικα, αφού οι συνθήκες μεταφοράς του όχι απλώς δεν βελτιώνονταν, αλλά χειροτέρευαν, ενώ όσοι δεν είχαν αυτοκίνητο έχαναν και το μεροκάματό τους, είτε μη πηγαίνοντας στη δουλειά αφού δεν είχαν μέσο μεταφοράς, είτε ξοδεύοντας το μεροκάματο για να πληρώσουν το ταξί. Το οποίο ταξί, επί της ευκαιρίας, ποτέ δεν έκανε απεργία μαζί με τους άλλους εργαζόμενους, παρά μόνο εάν είχε κάποιο συντεχνιακό αίτημα. Όλα λάθος, δηλαδή. Ο υπογράφων, μάλιστα, τα παραπάνω δεν τα λέει τώρα, τα επεσήμαινε συνεχώς από τα μικρόφωνα του ραδιοφώνου του Νews24/7, προκαλώντας πολλές φορές την μήνιν όσων τώρα ανακάλυψαν ξαφνικά πως “για 21 άτομα ταλαιπωρήθηκαν χιλιάδες Αθηναίοι” και τότε, για λόγους αντίθεσης με την κυβέρνηση Τσίπρα, υποστήριζαν τις αντίστοιχες απεργίες στο μετρό!

Την κατάσταση αυτή και τη στάση εργασίας την Δευτέρα στο μετρό την εκμεταλλεύτηκε, ως έτοιμη από καιρό, η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Οι συνδικαλιστές στις αστικές συγκοινωνίες ήταν προβλέψιμος και “εύκολος” αντίπαλος. Μπήκε αμέσως εμπρος ο “κοινωνικός αυτοματισμός”, με δάκρυα για την ταλαιπωρία του επιβατικού κοινού, από ανθρώπους  (δυστυχώς και δημοσιογράφους, που άλλος είναι ο ρόλος τους) που ποτέ δεν έχουν μπει σε λεωφορεία, για να καταλαβαίνουν πόσο καθυστερούν και πόσο σαν σαρδέλες είναι στριμωγμένος ο κόσμος, σε λεωφορεία ετοιμόρροπα. Για να καταλάβουν πώς το οκτάωρο γίνεται δεκάωρο από το Γολγοθά των συγκοινωνιών, με τροχαία απούσα, που βγαίνει στους δρόμους συνήθως όταν… σχολάει κοκ!

Η κυβέρνηση- σαν έτοιμη από καιρό,επαναλαμβάνουμε- πέραν από τον κοινωνικό αυτοματισμό, δηλώνει πως φέρνει άμεσα νομοσχέδιο για προσωπικό ασφαλείας, που ουσιαστικά θα περιορίζει ή και θα καταργεί το δικαίωμα της απεργίας. Μαζί με τον νόμο για τον τρόπο κήρυξης των απεργιών, τις διαδηλώσεις κοκ, γεγονός που προμηνύει επιλογή συγκρούσεων και ύπαρξη αυτοπεποίθησης πως η κυβέρνηση- όπως η Θάτσερ στις συγκρούσεις της με τα συνδικάτα στη Μεγάλη Βρετανία- θα βγει νικήτρια από αυτές. Το μπαλάκι, αρχές του έτους, όμως,  περνάει και πάλι στους συνδικαλιστές. Αν για κάποιες μετακινήσεις εργαζομένων κάνουν στάσεις εργασίες και 24ωρες απεργίες, για νόμο που περιορίζει τις απεργίες, δεν θα πρέπει να προχωρήσουν σε συγκρούσεις (πιθανόν και απεργίες) διαρκείας; Και το μπορούν αυτό κόντρα σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας που θέλει να ηρεμήσει μετά τόσα χρόνια Μνημονίου και να πάει στη δουλειά του (όποιος έχει) με ηρεμία; Και ποιος θα καθοδηγήσει έναν τέτοιο αγώνα; Η ΓΣΕΕ είναι με διορισμένη διοίκηση, που έχει μοναδική αποστολή τη διεξαγωγή του Συνεδρίου της (κάτι για το οποίο θέλει και τη συνδρομή της κυβέρνησης), γεγονός που θέτει εν αμφιβολία τις δυνατότητές της για μια πολιτική κατ’ ουσίαν αναμέτρηση με την πολιτική εξουσία.

Την ίδια στιγμή, όλες οι πληροφορίες επιμένουν πως η κυβέρνηση όχι απλώς δεν έχει εγκαταλείψει την επιδίωξη για μια (μερική έστω) ιδιωτικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών, αλλά δείχνει να εκτιμά πως μια επικράτηση τώρα στην αναμέτρηση με τα συνδικάτα των μέσων μεταφοράς, θα τη διευκολύνει τα μάλα στον στόχο της ιδιωτικοποίησης. Όπως η αναμέτρηση με τα συνδικάτα του μετρό τη διευκολύνει να φέρει το νομοσχέδιο για το προσωπικό ασφαλείας, τον τρόπο κήρυξης των απεργιών, το πώς θα πραγματοποιούνται οι διαδηλώσεις, ένα συνολικό πακέτο διευθετήσεων στη σύγκρουση με τον κόσμο της εργασίας. Ίσως, βέβαια, κάποιοι ξεχνούν, μιας και θα φέρουν –λέει- το “μοντέλο Γαλλίας”, πως τα μέσα μεταφοράς αυτές τις ημέρες στο Παρίσι και σε ολόκληρη τη Γαλλία πραγματοποιούν μεγάλες κινητοποιήσεις, που φέρνουν σε πολύ δύσκολη κατάσταση την κυβέρνηση Μακρόν, παρά τους νόμους που υπάρχουν. Επιβεβαιώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο το αξίωμα στην πολιτική πως αν υπάρξουν αντικειμενικές συνθήκες για ξέσπασμα κινητοποιήσεων, οι νόμοι μπορεί να τις καθυστερήσουν, αλλά σπάνια να αποτρέψουν τη μη εκδήλωσή τους. Και η κυβέρνηση εδώ, κατά τη γνώμη μας, πρέπει να επικεντρώσει την προσοχή της, στο να μην δημιουργηθούν οι αντικειμενικές αυτές συνθήκες-  και όχι απλώς στο πώς θα αντιμετωπιστούν.

Όσο για τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης και κυρίως κάποιους συγκεκριμένους -και πάλι- δημοσιογράφους που εξακολουθούν να βλέπουν τον λαό ως “εχθρό” και τον κοινωνικό αυτοματισμό ως αποστολή τους, μάλλον δεν θυμούνται το παράδειγμα του Mega τον καιρό του Μνημονίου. Εκτός και αν πιστεύουν πως ήρθε η ώρα να πάρουν …ρεβάνς από τους… πολίτες! Αλλά όλα αυτά δεν έχουν ασφαλώς καμιά σχέση με την πραγματική δημοσιογραφία!