Κεντροαριστερά: Οι “νάνοι” δεν κάνουν τη “Χιονάτη”

Η επωδός σε όλα τα παραμύθια είναι… Έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Στο σύγχρονο παραμύθι της κεντροαριστεράς είναι… Έζησαν αυτοί καλά και ετοιμάζονται να ζήσουν καλύτερα. Αυτό είναι το τέλος στα παραμύθια τα οποία πάντα ξεκινούν με το… Μια φορά κι ένα καιρό. Στο παραμύθι της κεντροαριστεράς, που είναι παντός καιρού, η Αριστερά ως «Χιονάτη» ψάχνει «νάνους» για να στηρίξει το αφήγημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ με λέξεις κλισέ αναπαριστά εικόνες δημιουργώντας ένα ελκυστικό το αφήγημα ώστε στη συνέχεια να του προσδώσει διάσταση γεγονότος.

Ως εκ τούτου θεωρείται γεγονός και άρα λαμβάνεται ως δεδομένο ότι… Μια φορά κι ένα καιρό το ΠΑΣΟΚ εξέφραζε την κεντροαριστερά και τη σοσιαλδημοκρατία, και μετά από χρόνια και καιρούς η «Χιονάτη» με τη βοήθεια των «νάνων» το επαναφέρει στο προσκήνιο. Μόνο που ο ΣΥΡΙΖΑ ξεχνά μια μικρή λεπτομέρεια. Το ΠΑΣΟΚ δεν είχε ποτέ σχέση με το κέντρο, ή μάλλον είχε τόση σχέση με το κέντρο όση σχέση έχει ο ΣΥΡΙΖΑ με την κεντροαριστερά. Δηλαδή, με όρους παραμυθιού, οι «νάνοι» δεν κάνουν τη «Χιονάτη».

Να θυμίσω λοιπόν στους νεόκοπους του Μαξίμου, οι οποίοι θεωρούν λόγω άγνοιας ίσως ότι χρησιμοποιώντας το ΠΑΣΟΚ ως κεντρώο σημείο αναφοράς θα προσελκύσουν κεντρώους, ότι το κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν μαρξιστικό σοσιαλιστικό κίνημα. Ήταν «φορέας ενός γνήσιου ταξικού κινήματος στην Ελλάδα»(5 Σύνοδος ΚΕ του ΠΑΣΟΚ). Και φυσικά όπως είχε δηλώσει ο ιδρυτής του «Δεν είμαστε σοσιαλδημοκράτες», αφού στα Νέα της 3 Νοεμβρίου του 1975 τόνιζε: «Η σοσιαλδημοκρατία είναι καπιταλισμός με ευγενικό προσωπείο». Εν προκειμένω ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε ένα μύθο και τον έκανε παραμύθι ελπίζοντας ότι θα βρεθούν κάποιοι να το φάνε.

Αυτό είναι το storytelling του Αλέξη Τσίπρα για την κεντροαριστερά χωρίς κέντρο. Εξιστορεί από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία την ιστορία του «προοδευτικού» κινήματος χρησιμοποιώντας το συναίσθημα, δίνει τη δική του ερμηνεία στα γεγονότα διαστρέφοντας την πραγματικότητα και αλλοιώνει το περιεχόμενο τους. Η αλήθεια είναι ότι χρόνια τώρα ο Αλέξης Τσίπρας ήθελε να… γίνει Ανδρέας. Και φαντάζομαι ότι πριν σχηματίσει την πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς(«Χιονάτη») το 2015 με τους «7 συν 2» πασόκους, είχε περάσει άπειρες ώρες προπονούμενος ώστε την κατάλληλη στιγμή να εμφανισθεί ως ηγέτης της κεντροαριστεράς. Το θέμα όμως είναι ποιας κεντροαριστεράς; Αυτής που δεν υπήρξε ή αυτής που υποστηρίζει η σημερινή ηγεσία του ΚΙΝΑΛ ότι υπήρξε; Είτε το ένα ισχύει είτε το άλλο, ισχύει το κατά Ματθαίον «Η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης»

Διότι όπως οι «νάνοι» δεν κάνουν τη «Χιονάτη» έτσι και η «Γέφυρα» των διερχομένων, από τον Ραγκούση και τη Ρεπούση μέχρι τον Παπαχριστόπουλο και τη Κουντουρά, δεν κάνει την κεντροαριστερά. Και μάλιστα μια κεντροαριστερά χωρίς κέντρο. Μπορεί για τον Αλέξη Τσίπρα να είναι έτσι γιατί έτσι νομίζει. Γιατί ως ειλικρινής ψεύτης πιστεύει όσα κατά καιρούς έχει πει. Δεν ισχύει όμως το ίδιο για όσους έμειναν στο ΠΑΣΟΚ να καταγγέλλουν εκείνους που έφυγαν ότι πρόδωσαν τις ιδέες τους. Απλά οι άνθρωποι περνούν τη «Γέφυρα» γιατί συνεπείς στις ιδέες τους θα συνεχίσουν να εξαπατούν τους αφελείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κεντροαριστερά, ενώ αυτοί και ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζουν ότι δεν έχουν σχέση(όπως δεν είχαν) με τη σοσιαλδημοκρατία, το κέντρο και την κεντροαριστερά.

Αν και η ιστορία την πρώτη φορά επαναλαμβάνεται ως τραγωδία και τη δεύτερη ως φάρσα, τη τρίτη θυμίζει την 3η του Σεπτέμβρη, ή σε ελεύθερη πτώση και μετάφραση… τρεις και ο κούκος.